ΛΑ.Ο.Σ ΚΑΙ ΛΕΠΕΝ

Οι Γάλλοι σοσιαλιστές αρνούνται να συγχαρούν την ελληνική κυβέρνηση εξαιτίας της συμμετοχής του ΛΑΟΣ

Σοκαρισμένοι οι Γάλλοι σοσιαλιστές από την είσοδο Καρατζαφέρη στη κυβέρνηση

ΦΑΝΤΑΖΟΝΤΑΙ ΚΑΤΙ ΠΑΡΟΜΟΙΟ ΤΗΣ ΕΛΛΑΔΑΣ  ΣΤΗΝ ΓΑΛΛΙΑ?

Με τον Νικολά Σαρκοζί να έχει φθάσει στο ναδίρ της δημοτικότητάς του, τον πατέρα της να αποχωρεί από την ηγεσία του Εθνικού Μετώπου και τον 60χρονο επίδοξο διάδοχό του, Μπρούνο Γκόλνις να μην συγκεντρώνει τις προτιμήσεις του σκληρού πυρήνα των κομματικών στελεχών, ο δρόμος φαίνεται να είναι ανοικτός για την Μάριον Αν Περίν Λεπέν, όπως είναι το πλήρες όνομα της Μαρίνα Λεπέν.

Νέ­α Γαλλική Δε­ξιά βασιζόμενη στις αρχές της Ο­μά­δα Έ­ρευ­νας και Με­λε­τών πά­νω στον Ευ­ρω­πα­ϊ­κό Πο­λι­τι­σμό, (OEMEΠ ή G.R.E.C.E. – Ελ­λά­δα στα γαλ­λι­κά) που ι­δρύ­θη­κε στο τέ­λος της δε­κα­ε­τί­ας του 60, ό­πως και η Νέ­α Δε­ξιά, συν­δέ­ο­νται στε­νά με την προ­σω­πι­κό­τη­τα του Α­λέν ντε Μπε­νουά  και την 

συντηρητική αντεπανάσταση.

Ο Γάλλος φιλόσοφος Αλαίν ντε Μπενουά, ιδρυτής της γαλλικής Νέας Δεξιάς (Nouvelle Droite). 

Με­τά την α­πο­τυ­χί­α της Ορ­γά­νω­σης Μυ­στι­κός Στρα­τός (Organisation Armée Secrète, ΟΑS), τε­λευ­ταί­α α­πό­πει­ρα της α­κρο­δε­ξιάς να ορ­γα­νώ­σει έ­να μα­ζι­κό πο­λι­τι­κό κί­νη­μα, ο ντε Μπε­νουά συ­γκα­τα­λέ­γε­ται με­τα­ξύ κά­ποιων ε­θνι­κι­στών φοι­τη­τών αλ­λά ε­πί­σης πα­λιών (Σεν Λου, Μπου­κέ) και πρώ­ην συ­νερ­γα­τών των Γερ­μα­νών (Πλον­κάρ ντ’ Aσάκ) που στοι­χη­μα­τί­ζουν ό­τι θα α­να­γεν­νή­σουν τη γαλ­λι­κή α­κρο­δε­ξιά α­πό τις στά­χτες της.

 Συ­νε­χί­ζο­ντας τον α­γώ­να κυ­ρί­ως στο πο­λι­τι­σμι­κό ε­πί­πε­δο , κα­λώ­ντας σε διά­λο­γο ό­λους ό­σους α­ντι­τί­θε­νται στο σύ­στη­μα, με το σύν­θη­μα 

“ού­τε δε­ξιά, ού­τε α­ρι­στε­ρά”,

 υ­πο­στη­ρί­ζο­ντας μια α­να­μόρ­φω­ση του πνευ­μα­τι­κού (αλ­λά και πο­λι­τι­κού) γαλ­λι­κού σκη­νι­κού, προ­σπα­θώ­ντας να ξα­να­φέ­ρουν στη μό­δα ε­κεί­νους που ονο­μά­ζουν “μη κον­φορ­μι­στές του με­σο­πο­λέ­μου”, δη­λα­δή στην πραγ­μα­τι­κό­τη­τα τους ο­πα­δούς και ό­σους δού­λε­ψαν,  για τη συ­γκρό­τη­ση του φα­σι­σμού. 

Και σ’ αυ­τή την ε­πι­χεί­ρη­ση συ­νε­ται­ρί­ζο­νται με αυ­τα­ρέ­σκεια (είτε το γνωρίζουν, είτε ό­χι) οι δια­νο­ού­με­νοι της α­ρι­στε­ράς που δέ­χο­νται τον “διά­λο­γο” μα­ζί του.