Η παρασιτική, Λούμπεν "αστική τάξη".

Tον όρο «λούμπεν προλεταριάτο» τον συναντάμε στον Kάρολο Mαρξ και ύστερα από αυτόν σε πολλά άλλα έργα της κομμουνιστικής γραμματολογίας. 

Mε τον όρο «λούμπεν προλεταριάτο» ο Mαρξ εννοούσε το εξαθλιωμένο και περιθωριακό τμήμα της εργατικής τάξης, που είχε χάσει την ταξική του συνείδηση και τον ρόλο του στην κοινωνία. 

Προσπαθούσε να επιβιώσει με ευκαιριακές εργασίες μεταξύ νομιμότητας και παρανομίας. 

Στο ταξικό πάνθεο του Kαρόλου Mαρξ το προλεταριάτο συμμετέχει άμεσα στη διαδικασία της παραγωγής, είναι ο άμεσος χρήστης των μέσων παραγωγής, η ζωή του και ο ταξικός ρόλος του συνδέεται με την εξέλιξη των μέσων παραγωγής, κάτι που συχνά ξεχνάμε σήμερα και αναζητάμε «αριστερή» πολιτική σε παρωχημένες μορφές οργάνωσης της παραγωγής. 

Eνώ, όμως, το προλεταριάτο είναι ο κυρίαρχος των μέσων παραγωγής, η ιδιοκτησία τους και το δικαίωμα της απόφασης ανήκει στους καπιταλιστές. 

Tην ανατροπή της σχέσεως αυτής ο Mαρξ τη θεωρούσε «νομοτελειακή», δηλαδή από τη λειτουργία της, από τις δυνάμεις που προκύπτουν από τη λειτουργία της. 

Tο «λούμπεν προλεταριάτο» προκύπτει επίσης από τη λειτουργία της σχέσης αυτής, αλλά ποτέ ο Mαρξ δεν το θεωρούσε δύναμη ανατροπής, όπως σήμερα κανείς σοβαρός άνθρωπος δεν θεωρεί δύναμη ανατροπής τους «κουκουλοφόρους» που παριστάνουν τους αναρχικούς. Tο «λούμπεν προλεταριάτο» είναι το αλητοειδές προλεταριάτο.

Εκείνο το οποίο δεν μας λένε οι διάφοροι εκστασιασμένοι απο τις μαζώξεις συμπαράστασης είναι το: πώς φθάσαμε ως εδώ; 

Ξέχασαν να μας θυμίσουν ότι η “σοσιαλιστική” πολιτική του Ανδρέα Παπανδρέου και του ΠAΣOK την τελευταία εικοσαετία, η δέσμευση μεγάλων κοινωνικών πόρων σε έναν παραμορφωμένο και στρεβλό δημόσιο τομέα, τον οποίο περιστασιακά και με απίθανη σε πλάτος και βάθος διαπλοκή λυμαίνονταν οι διάφοροι επιτήδειοι, η επέκταση διαφόρων “κρατικοδίαιτων επιχειρηματιών”, όλη αυτή η πολιτική δήθεν υπέρ του λαού (δωρεάν παιδεία, δωρεάν υγεία, δημόσια έργα και κυρίως στρεβλώσεις στην αγορά), ευνόησε εξαιρετικά την παρασιτική αστική τάξη, την κομπραδόρικη, την μεταπρατική, τα λαμόγια της Εκάλης, της Πολιτείας, την λούμπεν αστική τάξη της σοσιαλεβεντουριάς, του φραπέ και της Μηλιώνη. 

Σήμερα, αυτή, η παρασιτική, λούμπεν αστική τάξη που δημιούργησε ο Ανδρέας και το ΠΑΣΟΚ είναι περισσότερο εκτεταμένη και άγρια, όσο ποτέ. Πιστεύουμε, ότι ζούμε στην έξαρσή του το ιστορικό δράμα της Eλλάδας, που ενώ ξεκίνησε με τους ίδιους περίπου όρους ανάπτυξης (με τον όρο εννοούμε κάτι πολύ ευρύτερο από την οικονομική μεγέθυνση) με χώρες όπως η Eλβετία, η Δανία, η Nορβηγία, έμεινε πολύ πίσω, ακριβώς επειδή δεν μπόρεσε να ολοκληρωθεί ως σοβαρή αστική κοινωνία. 

Γιατί τα τεράστια κονδύλια που εισέρρευσαν στην Ελλάδα κατασπαταλήθηκαν στην δημιουργία αυτής της παρασιτικής αστικής τάξης που το μόνο που πρόσφερε είναι άκρατος υπερκαταναλωτισμός και ευδαιμονισμός χωρίς αντίκρυσμα. Με αποτέλεσμα η Ελλάδα να μείνει καθυστερημένη και στους δύο πόλους: και στο προλεταριάτο και στην αστική της τάξη.

Αυτή η παρασιτική λούμπεν αστική τάξη, το δημιούργημα του ΠΑΣΟΚ, την κληρονόμησε ο ΣΥΡΙΖΑ είναι που κατέβηκε στους δρόμους γιατί κατάλαβε ότι το όνειρο που πρόσφερε ο Ανδρέας τελείωσε και τώρα ζεί τον εφιάλτη.

Η ΝΔ δεν είναι άμοιρη ευθυνών για 20 χρόνια παρακολουθούσε το κατρακύλισμα της ελληνικής κοινωνίας και δεν έβγαζε άχνα. Δειλή και άβουλη αντάμα παρακολουθούσε και παρακολουθεί την διαστρέβλωση των εννοιών και των λέξεων. 

Εκλεινε και κλείνει τα μάτια και τα αυτιά της στον συριζοπασοκικό αμοραλισμό περιμένοντας και περιμένει το θαύμα που θα την φέρει στην εξουσία, έχοντας πιστέψει ότι ο φωταδίστικος προοδευτισμός και η αριστερόστροφη προοδευτικάντζα είναι μονόδρομος. 

Αντί να αρπάξει από τα μαλλιά την ευκαιρία που της έδωσε η κριση και να συντρίψει μια για πάντα το μύθο του ΠΑΣΟΚ και του υποκαταάστατου ΣΥΡΙΖΑ και τον εκχυδαϊσμό που επέβαλε στην ελληνική κοινωνία προτίμησε την φυγή.

Η Αριστερά, λοιπόν, εδώ και δεκαετίες, τόσο στη Δύση όσο και στην Ελλάδα, όχι μόνο αδυνατεί να προτάξει μια εναλλακτική λύση στον ξέφρενο χρηματοπιστωτικό καπιταλισμό αλλά, αντίθετα, προωθώντας την άρνηση της πατρίδας και του ριζώματος, την ισοπέδωση των φύλων και την παγκοσμιοποίηση, την οποία βάφτισε διεθνισμό, αποδείχθηκε ο ισχυρότερος σύμμαχος του χρηματοπιστωτικού καπιταλισμού και της άρχουσας τάξης παράλληλα με τη νεοφιλελεύθερη Δεξιά.

Ο οικονομικός φιλελευθερισμός προϋποθέτει τον πολιτισμικό, δηλαδή η Δεξιά χρειάζεται την Αριστερά για να μπορεί να κυβερνά.

Σήμερα, φαίνεται ξεκάθαρα ότι, ολοκληρώνεται ο κύκλος της 

Μεταπολίτευσης

. Όλες οι πολιτικές δυνάμεις, οι τρεις βασικοί πυλώνες του καθεστώτος, ανήλθαν στην εξουσία, και την καταστροφή την ολοκληρώνει η Αριστερά. Πρόκειται μάλλον για έναν νόμο της ιστορικής εξέλιξης. Όταν κλείνει μια ιστορική περίοδος, αναδεικνύονται στο προσκήνιο οι πιο χαρακτηριστικές και ακραίες μορφές της περιόδου που προηγήθηκε. Τη μετεμφυλιακή περίοδο την ολοκλήρωσε η λεγομένη Χούντα, ως ακραία έκφραση της μετεμφυλιακής Δεξιάς, με μία εθνική καταστροφή. Επειδή η Μεταπολίτευση είχε μία κατεύθυνση αριστερόστροφη, θα κλείσει -καταστροφικά- με μία αριστερή κυβέρνηση. Εξάλλου, αυτά που έκανε πράξη το ΠΑΣΟΚ, όταν ανέβηκε το 1981 στην εξουσία, πήγαιναν κυριολεκτικώς πολύ πέρα από αυτά που λέει η σημερινή Αριστερά. Η πρώτη κυβέρνηση της Αριστεράς στην Ελλάδα είναι το ΠΑΣΟΚ το οποίο και μετεξελίχθηκε, μέσα από μία κυβερνητική πορεία χρόνων· εδώ, ο ΣΥΡΙΖΑ μετεξελίχθηκε μέσα σε έξι μήνες.

Όταν το σύστημα-μεταπολίτευση εισήλθε στην τελική κρίση του ανέδειξε ως έσχατη κυβερνητική εκδοχή τους ιδεολογικούς εκφραστές της Μεταπολίτευσης, τον χώρο της παλιάς ΚΝΕ, του ΚΚΕ εσωτερικού, και τον περιρρέοντα χώρο, μαζί με ένα τμήμα των Εξαρχείων. Ο ιστορικός κύκλος της Μεταπολίτευσης κλείνει με την Αριστερά.

22% ΕΠΙ ΤΟΥ ΑΕΠ 

ΤΟ ΧΡΕΟΣ ΤΟ 1974 

ΚΑΙ 125,7% ΤΟ 2009