ΕΥΧΕΣ ΓΙΑ ΚΑΛΗ ΧΡΟΝΙΑ

ΤΟ ΑΛΗΘΙΝΟ ΝΟΗΜΑ ΤΩΝ ΧΡΙΣΤΟΥΓΕΝΝΩΝ

Το νόημα των Χριστουγέννων χάνεται μέσα στην κα­ταναλωτική μανία που κυριεύει τον σύγχρονο άν­θρωπο. Καταλαβαίνουμε ότι έρχονται τα Χριστούγεννα από τις βιτρίνες των καταστημάτων, τους στολισμούς στους δρόμους και τις διαφημίσεις παιχνιδιών στην τη­λεόραση.

Είναι πραγματικά πολύ όμορφοι οι φαντα­σμαγορικοί στολισμοί, τα χριστουγεννιάτικα δέντρα και τα στολισμένα μπαλκόνια. Όμως Χριστούγεννα δεν ση­μαίνει αγορές, στολισμοί, δώρα, ρεβεγιόν και διασκε­δάσεις. Ετσι, θα κάναμε Χριστούγεννα χωρίς Χριστό.

Το πραγματικό νόημα των Χριστουγέννων είναι βα­θιά πνευματικό. Ο Χριστός ένωσε την δική μας ανθρώ­πινη φύση με τη δική Του, τη Θεϊκή. Ο προαιώνιος Υιός του Θεού, άφθαρτος, αόρατος και ασώματος, κατοίκη­σε μέσα στο φθαρτό και ορατό σώμα μας.

Έτσι έχου­με την εμφάνιση του Θεανθρώπου στην ιστορία. Ο Θε­ός έγινε άνθρωπος για να γίνει ο άνθρωπος Θεός κα­τά χάρη. Τα Χριστούγεννα γιορτάζουμε επομένως, την αναδημιουργία μας, την ανάπλασή μας. Να γιατί το μή­νυμα των Χριστουγέννων, είναι το πλέον χαρμόσυνο και τόσο ελπιδοφόρο άγγελμα της ιστορίας.

Εμείς όμως πώς πλησιάζουμε τα Χριστούγεννα;

Ο Χριστός γεννήθηκε σε μια φάτνη, μέσα σε μια σπηλιά, διδάσκοντάς μας την ταπείνωση. Γεννιέται κά­θε φορά στις ψυχές των ανθρώπων που Τον αγαπούν και ζουν ταπεινά. Ο καθένας μας οφείλει να στολίσει και να ζεστάνει την καρδιά του με αγάπη για τον Θεό και τον συνάνθρωπο. Ένας καλός λόγος ή μια επίσκεψη σε έναν ασθενή, δίνει παρηγοριά και χαρά και σ’ αυτόν που τη δέχεται αλλά και σ’ αυτόν που την προσφέρει. Αυτό είναι το αληθινό πνεύμα των εορτών.

Αρχίζοντας από φέτος, ας βιώσουμε εσωτερικά τη γέννηση του Χριστού στη φάτνη της καρδιάς μας.

ΙΟΥΣΤΙΝΗ Μ.

ΕΥΧΕΣ ΓΙΑ ΧΡΙΣΤΟΥΓΕΝΝΑ & ΝΕΟ ΕΤΟΣ

Αριστερα καί ἡ Βόρεια Ἤπειρος

Μέχρι τήν ἔναρξη τοῦ Β΄ Π.Π., τό ΚΚΕ εἶναι ἀδιάφορο ὡς πρός τήν Β. Ἤπειρο, ἐφόσον ἡ «μάνα τῶν λαῶν» (ΕΣΣΔ) δέν εἶχε συμφέροντα ἐκεῖ. Ἀλλά, κατά τήν διάρκεια τοῦ πολέμου, ἀλλάζουν τά πράγματα. Τό 1942, ἀκραιφνεῖς Ἕλληνες δημιουργοῦν τό Μέτωπο Ἀπελευθερώσεως Βορείου Ἠπείρου (Μ.Α.Β.Η.), μέ σκοπούς προφανεῖς. 

Τό Μέτωπο βρέθηκε ἀπό τήν ἀρχή ἐν μέσω δύο πυρῶν: τῶν κομμουνιστῶν ἀνταρτῶν τοῦ Χότζα καί τῶν Τουρκαλβανῶν Τσάμηδων. Οἱ τελευταῖοι, εἶχαν συμμετάσχει στόν Ἑλληνοϊταλικό πόλεμο μέ δύο τάγματα πεζικοῦ, πού εἶχαν ἐνσωματωθεῖ στόν ἰταλικό στρατό καί κατά τήν διάρκεια τῆς ἰταλικῆς κατοχῆς σχημάτισαν συμμορίες καί δροῦσαν ὡς βοηθοί τῶν κατακτητῶν, κυρίως στήν περιοχή τῆς Θεσπρωτίας, ὅπου ἦταν ἡ «βάση» τους. 

Οἱ Ἰταλοί εἶχαν ὑποσχεθεῖ ὅτι μετά τόν πόλεμο θά παραχωροῦσαν τήν Ἤπειρο στούς Τουρκαλβανούς, γιά τήν δημιουργία τῆς «Μεγάλης Ἀλβανίας», δορυφόρου τῆς «Μεγάλης Ἰταλίας». 

Οἱ Τσάμηδες ἀποδείχθησαν ἀντάξιοι τῆς ἐμπιστοσύνης τῶν Ἰταλῶν. Ἰδού τά ἐγκλήματά τους μέ ἀριθμούς: 630 δολοφονίες, 460 ἀπαγωγές, 210 βιασμοί, 2.330 πυρπολήσεις κατοικιῶν (ἀφοῦ πρῶτα τά λεηλατοῦσαν…) καί χιλιάδες ἁρπαγές ζώων. Ὅπως ἦταν φυσικό κι ἑπόμενο, μετά τήν φυγή τῶν Ἰταλῶν προστατῶν τους, ἔφυγαν (ἤ ἐκδιώχθηκαν) καί οἱ Τσάμηδες, πού ἐγκαταστάθηκαν στήν Ἀλβανία, γιά νά ἀποφύγουν τίς συνέπειες τῶν κακουργημάτων τους εἰς βάρος τῶν Ἑλλήνων. 

Ἀργότερα, τό 1947, μέ ἀπόφασή τῆς τότε κυβερνήσεως στερήθηκαν τήν ἑλληνική ἰθαγένεια καί δημεύθηκαν οἱ περιουσίες τους, οἱ ὁποῖες ἀποδόθηκαν στά θύματά τους. Σήμερα ἔχουν συστήσει σύλλογο καί μέ τίς εὐλογίες τῆς ἀλβανικῆς κυβερνήσεως, ζητοῦν τήν ἀποκατάστασή τους καί τήν ἀπόδοση τῶν περιουσιῶν τους! Αὐτήν τήν στιγμή, ἀποτελοῦν τήν αἰχμή τοῦ ἀλβανικοῦ ἀνθελληνικοῦ δόρατος…

Οἱ ἄνδρες τοῦ ΜΑΒΗ εἶχαν ἀποκτήσει ἐπικοινωνία μέ τόν ΕΔΕΣ τοῦ Ν. Ζέρβα καί σέ πολλές περιπτώσεις δροῦσαν ἀπό κοινοῦ. Μετά τίς ὕπουλες ἐπιθέσεις τοῦ ΕΛΑΣ κατά τῶν δυνάμεων τοῦ Ζέρβα (1943) καί τήν ἀποδιοργάνωση πού ἀκολούθησε, οἱ μαχόμενοι Βορειοηπειρῶτες ἀδελφοί μας ἔμειναν ἐκτεθειμένοι στήν δολοφονική μανία τῶν Τσάμηδων, ἀλλά καί τῶν κομμουνιστῶν τοῦ Χότζα. Ὅμως, τήν χαριστική βολή, τούς τήν ἔδωσε τό ΕΑΜ-ΕΛΑΣ, ἐκπρόσωποι τοῦ ὁποίου ὑπέγραψαν συμφωνίες συνεργασίας μέ τούς σφαγεῖς τοῦ ἑλληνισμοῦ καί καλοῦσαν τούς Βορειοηπειρῶτες μέ τήν παρακάτω ἀνακοίνωση, νά συνεργασθοῦν μέ τούς σφαγεῖς τους!

Βορειοηπειρώτες στον Εθνικό Απελευθερωτικό Στρατό της Αλβανίας- 

Τσάμηδες στον ΕΛΑΣ.

«Πρός τόν λαόν τῆς Ἑλληνικῆς μειονότητος 

ἐν Ἀλβανία

Στή σύσκεψη τῆς 8ης Αὐγούστου, ἀπεφασίσθη ὅπως ἡ μειονότης μετάσχη τοῦ ἀντιφασιστικοῦ ἀγῶνος περισσότερον ἐνεργῶς. Κατέστη δέ φανερόν πώς γιά νά ἐπιτευχθεῖ τοῦτο, πρέπει νά ἱδρυθοῦν ὁμάδες τῆς μειονότητος κάτω ἀπό τήν καθοδήγηση Ἀρχηγείου ἀποτελούμενον ἀπό Ἀλβανόν ἀντιπρόσωπον, ἀντιπρόσωπον τῆς μειονότητος καί ἀντιπρόσωπον τῆς ἑλληνικῆς ὀργανώσεως (ΕΑΜ), τῆς συνεργαζομένης μέ τό Ἐθνικό Ἀπελευθερωτικό Μέτωπο Ἀλβανίας. Ὁ ἴδιος τρόπος καθοδηγήσεως ἀπεφασίσθη καί διά τήν πολιτικήν ὀργάνωσιν. 

Τήν 10η Αὐγούστου δέ, εἰς κοινήν σύσκεψιν ἀντιπροσώπων τῶν συνεργαζομένων ἑλληνο-ἀλβανικῶν ὀργανώσεων, μελετήθηκαν τά προβλήματα τοῦ ἀγῶνος, τά ὁποία παρουσιάζουν ἡ μειονότης ἐν Ἀλβανία καί ἡ μειονότης ἐν Ἑλλάδι καί κατάληξαν εἰς τήν δημοσιευμένην ἀπόφασιν. Ἐλπίζομεν ὅτι ὁ λαός τῆς μειονότητος θά κατανοήσει τό κρίσιμο τῶν περιστάσεων καί τή λεπτότητα τῶν μειονοτικῶν ζητημάτων. Χρειάζεται ἑπομένως ἀπόλυτη πειθαρχία στήν καθοδηγητική ἐπιτροπή. Ὁ λαός νά προσέξει νά μήν ἀναθέσει ὑπεύθυνη θέση σέ ἀνθρώπους πού ἀνεμίχθησαν σέ παλαιούς ἀγῶνες κι ἔχουν δημιουργήσει παρεξηγήσεις. Ἐπίσης, νά μήν ἀναθέσει ὑπεύθυνη θέση σέ ἄτομα γνωστῶν σωβινιστικῶν φρονημάτων. 

Πάσα προπαγάνδα σωβινιστική καί διασπαστική ἀπαγορεύεται ἀπολύτως. Ὁ λαός δέον νά ἀπομονώσει ὅσους θέλουν νά τόν παρασύρουν εἰς πράξεις ἐκτός της γραμμῆς τοῦ ἀντιφασιστικοῦ ἀγῶνος. Σήμερα γίνεται ἀγών τῶν λαῶν καί ἡ νίκη θά εἶναι τῶν λαῶν, ἡ νίκη τῆς λαϊκῆς δημοκρατίας» (πηγή: Α. Κύρου – «Ἐθνική Ἀντίστασις καί Ἐθνική Μειοδοσία», σελ. 306).

Βλέπουμε, λοιπόν, πώς τό ΕΑΜ (ΚΚΕ) ἀνακάλυψε τήν ὕπαρξη… ἀλβανικῆς μειονότητος στήν Ἑλλάδα, ἀπό τό 1943! Αὐτή ἦταν ἡ «ἐθνική ἀντίσταση»!

Ὡστόσο, μπορεῖ κάποιος νά σᾶς ἐμφανίσει ἄλλα ἔγγραφα τοῦ ΕΑΜ πού νά ἀναφέρονται στήν Β. Ἤπειρο. Πράγματι, τόν πρῶτο καιρό τῆς κατοχῆς πού τό ΚΚΕ κρυβόταν πίσω ἀπό τό «πατριωτικό» ΕΑΜ, ὑπῆρξαν κάποιες ἐλάχιστες ἀναφορές στήν Β. Ἤπειρο. Προφανῶς, γιά νά πεισθεῖ ὁ κόσμος ὅτι τό ΕΑΜ ἦτο πράγματι «πατριωτική» ὀργάνωσις, πού ἀποδεχόταν τίς ἐθνικές διεκδικήσεις. Τό «ἐνδιαφέρον» ἦταν πέρα γιά πέρα ψεύτικο. Ἀναφέρει σχετικῶς ὁ Ζαχαριάδης τό 1949, ὅταν τό ΚΚΕ δέν χρειαζόταν πλέον τήν μάσκα τοῦ «πατριωτισμοῦ»: «Τό λαϊκό ἐπαναστατικό στρατόπεδο περνᾶ μία περίοδο ἀνασυγκρότησης.

Ξεκαθαρίζεται καί τό ἰδεολογικό μέτωπο ἀπό τίς παλιές ἁμαρτίες. Μαζί μέ τό λαϊκοδημοκρατικό διαχωρισμό ἀπαλλάσσεται τό ΕΑΜ κι ἀπό τίς λαθεμένες σωβινιστικές ἐπιδράσεις, πού ἐκφράζονταν μέ ὅτι στό διάστημα τῆς κατοχῆς υἱοθέτησε τά μεγαλοελλαδίτικα συνθήματα καί ζητοῦσε ἐδαφικές παραχωρήσεις σέ βάρος τῆς Βουλγαρίας καί τῆς Ἀλβανίας» (πηγή: «Καινούργια κατάσταση – καινούργια καθήκοντα. Οἱ διαπιστώσεις, ἡ γραμμή καί οἱ ἀποφάσεις τῆς 6ης Ὁλομέλειας τῆς Κ.Ε. τοῦ ΚΚΕ (9-10-1949)», ἔκδοση τῆς Κ.Ε. τοῦ ΚΚΕ).

Τό τέλος τοῦ πολέμου βρίσκει τήν Ἀλβανία στό κομμουνιστικό στρατόπεδο καί τήν Ἑλλάδα στό Δυτικό. Τήν ἐποχή ἐκείνη, ἡ συντριπτική πλειοψηφία τῶν Ἑλλήνων ἀναμένει τήν ἐκπλήρωση τῶν ὑποσχέσεων τῶν «μεγάλων συμμάχων» μας, μέ τήν παραχώρηση τῶν Δωδεκανήσων, τῆς Κύπρου, τῆς Β. Ἠπείρου, τῆς Ρωμυλίας. Τό κλίμα εἶναι πατριωτικό καί διεκδικητικό. Τό ΚΚΕ, πού ἐκείνη τήν ἐποχή παίζει τό χαρτί τοῦ πατριωτισμοῦ («ἐθνική ἀντίσταση» κ.τ.λ.), διστάζει νά πάει ἀνοικτά κόντρα στό λαϊκό αἴσθημα, ἀφήνοντας «στόν πάγο» τίς παλαιότερες θέσεις του γιά τήν Μακεδονία, ἄν καί ἐκφράζει τήν… ἀνησυχία του γιά τήν ἀποχώρηση τῶν Βουλγάρων ἀπό τήν Μακεδονία: «Ἄρχισε ἡ ἀποχώρηση τοῦ βουλγαρικοῦ στρατοῦ ἀπό τήν Ἀνατολική Μακεδονία καί τή Δυτική Θράκη. 

Οἱ Ἕλληνες σύντροφοι ἀνησυχοῦν πολύ…» – Ραδιοτηλεγράφημα τοῦ Kostov – μέλους τῆς Κ.Ε. τοῦ Κ.Κ. Βουλγαρίας πρός τόν Dimitrov γιά τήν ἀποχώρηση τοῦ βουλγαρικοῦ στρατοῦ ἀπό τήν Ἀνατολική Μακεδονία καί τή Δυτική Θράκη καί τίς ἀνησυχίες τῶν Ἑλλήνων συντρόφων, 12/10/1944- (πηγή: «Ἐμφύλιος Πόλεμος- Ἔγγραφα ἀπό τά γιουγκοσλαβικά καί βουλγαρικά ἀρχεῖα», σελ. 199, ἐκδόσεις «Βῆμα») καί ἐκλιπαρεῖ τούς Βουλγάρους νά μήν ἀνακινήσουν πρός ὥρας τό Μακεδονικό: «Γιά τό ζήτημα τῆς Μακεδονίας ὑποστηρίζουν ὅτι ἡ ἀνακίνησή του τώρα θά σήμαινε καταστροφικό πλῆγμα στό Κόμμα τους καί θά ἔριχνε νερό στό μύλο τῶν ἐθνικιστῶν» – Ραδιοτηλεγράφημα τοῦ Kostov πρός τόν Dimitrov γιά τήν ἄφιξη τοῦ Ἀναστασιάδη στή Σόφια, 13/11/1944 – (πηγή: ο. π., σελ. 201)

Ὡστόσο, ὑπάρχουν ἀνοικτά θέματα ἐθνικῶν διεκδικήσεων, σέ Β. Ἤπειρο, Κύπρο καί Δωδεκάνησα, ὅποτε ὀφείλει νά λάβει κάποια θέση. Καί λαμβάνει, ὅπως πάντα εἰς βάρος τῶν πόθων τοῦ ἑλληνισμοῦ, μέ σύνθημα «Ὄχι ἀλλαγή τῶν συνόρων τοῦ 1939-Δέν ζητᾶμε τίποτα» . Καί γιά τοῦ λόγου τό ἀληθές, ἰδού τό ἐπίμαχο σημεῖο τοῦ λόγου τοῦ Ν. Ζαχαριάδη γιά τήν ἐξωτερική πολιτική, κατά τό κλείσιμο τῶν ἐργασιῶν τῆς 12ης Ὁλομέλειας (25 ἕως 27/06/1945):«Ὅπως δέν ἀναγνωρίζουμε στούς ἄλλους τό δικαίωμα νά ἔχουν ἐδαφικές διεκδικήσεις σέ βάρος μας, ἔτσι κι ἐμεῖς δέν μποροῦμε νά θέτουμε παράλογες ἀπαιτήσεις σέ βάρος τους. 

Εἴμαστε ἀντίθετοι σέ κάθε βίαιη ἀλλαγή τῶν συνόρων τοῦ 1939, ἀνεξάρτητα ἀπό ποιά πλευρά αὐτή προέρχεται… Αὐτή ἡ ἀρχή ἰσχύει καί γιά τά Δωδεκάνησα καί γιά τήν Κύπρο καί γιά τή Βόρεια Ἤπειρο» – (πηγή: ο. π., σελ. 63). Καί τελικῶς, ἡ θέση τοῦ προδοτικοῦ ΚΚΕ περνάει, μέ ἐξαίρεση τά Δωδεκάνησα! Ἡ διεκδίκηση τῆς Κύπρου καί τῆς Β. Ἠπείρου ἐγκαταλείπεται…

Λίγον καιρό ἀργότερα, ἀρχίζει ὁ «Τρίτος Γύρος» καί πλέον τό ΚΚΕ σταματάει νά κρύβεται. Στό πλευρό του πολεμοῦν ἤδη οἱ λεγόμενοι «Σλαβομακεδόνες» (βλέπε Κομιτατζῆδες), ἀλλά δέν φθάνουν. Ὑπάρχει μεγάλη ἀνάγκη σέ ἔμψυχο ὑλικό. Στό ΚΚΕ καταλήγουν στήν ἀπόφαση νά ζητήσουν –διά στόματος Μάρκου Βαφειάδη- ἀπό τόν κομμουνιστή δικτάτορα τῆς Ἀλβανίας, Ἐνβέρ Χότζα, νά τούς στείλει μερικές χιλιάδες ἀπό τούς φανατικούς ἀνθέλληνες Τσάμηδες –πού ἔχουν ἐκδιωχθεῖ κακήν – κακῶς ἀπό τήν Ἑλλάδα- γιά νά τούς ἐντάξει στόν Δ.Σ.Ε. («Δημοκρατικό Στρατό Ἑλλάδος», δηλαδή, συμμορίτες…). Προφανῶς, γιά νά καταλήξει τό ΚΚΕ σέ μία τέτοια ἀπόφαση, ἦταν ἕτοιμο καί γιά τό ἀντάλλαγμα: τήν πλήρη δικαίωση τῶν Τσάμηδων, ἄρα καί τήν παραχώρηση καί τῆς Νοτίου Ἠπείρου στήν Ἀλβανία! 

Εὐτυχῶς, εἴτε ὁ Χότζα δέν συνειδητοποίησε τήν μεγάλη εὐκαιρία πού τοῦ παρουσιάστηκε, εἴτε πράγματι δέν εἶχε ἐμπιστοσύνη στούς Τσάμηδες καί ἀρνήθηκε. Ἰδού καί τό σχετικό ἔγγραφο: «Ἔκθεση τοῦ Hoxha (Ἐνβέρ Χότζα) πρός τόν Tito γιά τήν ἐπίσκεψη τοῦ Βαφειάδη στά Τίρανα (24/09/1947) – Σᾶς πληροφορῶ γιά τήν ἐπίσκεψη στά Τίρανα τοῦ στρατηγοῦ Μάρκου. Ἦρθε χωρίς καμία προηγούμενη εἰδοποίηση. Γιά τό λόγο αὐτό δέν συναντήθηκα μαζί του. Ἐξουσιοδότησα ἕναν σύντροφο ἀπό τό Πολιτικό Γραφεῖο νά συζητήσει μαζί του. Ἔθεσε τά ἀκόλουθα ἐρωτήματα:

1ον) Νά ἀποσταλοῦν 3.000-4.000 Τσάμηδες γιά τόν Δημοκρατικό Στρατό, ἀπό τίς 18.000 πού ζοῦν στήν Ἀλβανία, διωγμένοι ἀπό τήν Ἑλλάδα ἀπό τίς δυνάμεις τοῦ Ζέρβα.

… Ὅσον ἀφορᾶ τούς Τσάμηδες, θεωροῦμε ὅτι πρός τό παρόν δέν μποροῦν νά ἀποτελέσουν παράγοντα βοήθειας. Γιά μεγάλο χρονικό διάστημα βρέθηκαν ὑπό τήν ἐπίδραση τῆς ἀντίδρασης. Δέν θά θελήσουν νά πᾶνε νά πολεμήσουν, ἀλλά καί γιά ἐκείνους πού θά θελήσουν νά πᾶνε ὑπάρχει ὁ κίνδυνος νά περιπέσουν σέ ἀμερικανική ἐπίδραση. Γιά τό λόγο αὐτό ἀπαντήσαμε ὅτι πρός τό παρόν αὐτό εἶναι ἀδύνατο, λαμβάνοντας ὑπόψη τά συμφέροντα τοῦ Δημοκρατικοῦ Στρατοῦ, ἀλλά ὅτι θά κάνουμε ὅτι μποροῦμε νά στείλουμε τήν κατάλληλη στιγμή αὐτούς πού ἔχουν τή δυνατότητα…» – (πηγή: ο. π., σελ. 104).

Βεβαίως, ἡ μή ἀποστολή Τσάμηδων στούς συμμορίτες, δέν σήμαινε ὅτι ἄν κέρδιζε ὁ ΔΣΕ δέν θά ὑποχρεώνονταν οἱ συμμορίτες ἀπό τόν «μεγάλο πατερούλη» Στάλιν, νά παραχωρήσουν ἐδάφη στήν Ἀλβανία… Μετά τό τέλος τοῦ συμμοριτοπολέμου καί τήν ἀπόσχιση Τίτο ἀπό τό σοβιετικό μπλόκ, δημιουργήθηκαν πολλαπλές ἐντάσεις στά ἑλληνο-ἀλβανικά σύνορα καί τό θέμα τῆς Βορείου Ἠπείρου ξαναφούντωσε. Τότε, τό ΚΚΕ –διά στόματος τοῦ ἀρχηγοῦ τοῦ Ζαχαριάδη- ὑπερασπίστηκε γιά μία ἀκόμα φορᾶ τό ἀλβανικό μόρφωμα ἀπό τήν «ἐπιθετικότητα» τῆς Ἑλλάδος καί τοῦ Τίτο: «Ἄμεσος στόχος Ἑλλάδας καί Γιουγκοσλαβίας εἶναι ἡ Λαϊκή Δημοκρατία τῆς Ἀλβανίας. Ἐνδεικτικό γι’ αὐτό εἶναι ὄχι μόνο οἱ ἀτελείωτες μοναρχοφασιστικές πολεμικές προκλήσεις στά σύνορα, ἡ διεκδίκηση τῆς Νότιας Ἀλβανίας, ἡ ἀκατάπαυστη λυσσασμένη προπαγάνδα ἐνάντια στήν Ἀλβανία, μά καί τό γεγονός ὅτι ὁ Τίτο κατάγγειλε τελευταία τή συνθήκη φιλίας καί ἀμοιβαίας βοήθειας μέ τή Λ.Δ. τῆς Ἀλβανίας» – (πηγή: «Καινούργια κατάσταση – καινούργια καθήκοντα. Οἱ διαπιστώσεις, ἡ γραμμή καί οἱ ἀποφάσεις τῆς 6ης Ὁλομέλειας τῆς Κ.Ε. τοῦ ΚΚΕ (9-10-1949)», ἔκδοση τῆς Κ.Ε. τοῦ ΚΚΕ) .

Ἐν συνέχεια καί παρά τήν ἀνεξαρτητοποίηση τῆς Ἀλβανίας ἀπό τήν ΕΣΣΔ, οὐδέποτε τό ΚΚΕ ἀναφέρθηκε στό βορειοηπειρωτικό ζήτημα, ζητώντας ἔστω ἀνθρώπινα δικαιώματα γιά τούς κατατρεγμένους Βορειοηπειρῶτες. Μάλιστα, ὅταν κατέφτασαν ἐδῶ οἱ πρῶτοι φυγάδες, στίς ἀρχές τῆς δεκαετίας τοῦ ’80, τό ΚΚΕ ὑποδέχθηκε τούς κατατρεγμένους ἀδελφούς μας μέ τό σύνθημα: «Ἐπαγγελματίες Βορειοηπειρῶτες, κάτω τά χέρια ἀπό τήν σοσιαλιστική Ἀλβανία». Ἀκόμα καί σήμερα, πού ἐμφανίζεται ξανά μέ «πατριωτική» λεοντῆ, γιά τό ΚΚΕ βορειοηπειρωτικό ζήτημα δέν ὑφίσταται!

Γ. Δημητρακόπουλος - Συνταξιοῦχος Ἐκπαιδευτικός

(αναδημοσίευση από το Βορειοηπειρωτικό Βήμα)

ΕΤΣΙ ΧΑΣΑΜΕ ΤΗΝ ΑΝΑΤΟΛΙΚΗ ΘΡΑΚΗ – ΑΡΘΡΟ ΤΟΥ Ν.Γ. ΜΙΧΑΛΟΛΙΑΚΟΥ

Με αφορμή την άκρως προκλητική επίσκεψη Ερντογάν στην Πατρίδα μας και την πρόταση «επικαιροποίησης» της Συνθήκης της Λωζάννης του 1923, αναδημοσιεύουμε ένα σημαντικό άρθρο του Γ.Γ. της Χρυσής Αυγής, Ν. Γ. Μιχαλολιάκου από το υπ’ αριθμόν 1001 φύλλο της εφημερίδας μας (5 Οκτωβρίου 2016) που αναλύει την στρατηγική ήττα της Ελλάδας με την υπογραφή της εν λόγω Συνθήκης.

Ενισχυμένος γεωπολιτικά μετά την καταστολή του πραξικοπήματος και την αποκατάσταση των σχέσεών του με Ρωσία και ΗΠΑ, ο σουλτάνος των νεοοθωμανών, Ταγίπ Ερντογάν, προχώρησε σε προκλητικές δηλώσεις κατά της Ελληνικής κυριαρχίας στο Αιγαίο, μη κρύβοντας τις επεκτατικές διαθέσεις του έναντι της Ελλάδος. Συγκεκριμένα είπε προ ημερών μιλώντας στην 27η σύναξη κοινοταρχών στην Άγκυρα:

“H 15η Ιουλίου είναι ο δεύτερος πόλεμος για την Ανεξαρτησία του τουρκικού έθνους. Μας απείλησαν με τις Σέβρες το 1920 και μας έπεισαν να δεχθούν την Λωζάννη το 1923. Κάποιοι προσπάθησαν να μας εξαπατήσουν παρουσιάζοντας τη Συνθήκη της Λωζάννης ως νίκη. Στη Λωζάννη, παραδώσαμε νησιά από τα οποία μπορείς να ακουστείς απέναντι. Όσοι έλαβαν μέρος στις συνομιλίες της Λωζάννης δεν κατάφεραν να σταθούν στο ύψος των περιστάσεων. Σήμερα βιώνουμε τις επιπτώσεις αυτής της αδυναμίας”.

Η Τουρκία ήταν ο μεγάλος νικητής της Λωζάννης

Στην πραγματικότητα, βεβαίως, η Τουρκία ήταν ο μεγάλος νικητής της Συνθήκης της Λωζάννης, μια συνθήκη, την οποία παραβίασε εις βάρος της Ελλάδος η Τουρκία σε συγκεκριμένες περιπτώσεις, τις οποίες θα αναφέρω στην συνέχεια από το 1923 μέχρι σήμερα. Λίγοι γνωρίζουν ότι τον Απρίλιο του 1923 επτά μόλις μήνες μετά την καταστροφή ο Ελληνικός Στρατός παρέτασσε στον Έβρο ποταμό μια στρατιά αποτελούμενη από δέκα αξιόμαχες μεραρχίες, εννέα πεζικού και μια ιππικού. Επίσης, διέθετε και δύο Συντάγματα πεδινού πυροβολικού. Η Στρατιά του Έβρου είχε σκοπό την διεκδίκηση μέσω της συνθήκης της Λωζάννης, της Ανατολικής Θράκης, ενώ ο Στόλος μας είχε την δύναμη να εξασφαλίσει την εθνική ελευθερία στα δύο ελληνικά νησιά, τα οποία ευρίσκοντο έναντι των στενών, δηλαδή την Ίμβρο και την Τένεδο.

Οι Τούρκοι στην Λωζάννη εμφανίστηκαν αδιάλλακτοι, αλλά είχαν προστριβές και με τις τρεις μεγάλες δυνάμεις της εποχής, οι οποίες θα είχαν και τον τελικό λόγο στην Συμφωνία. Με την Αγγλία για το ζήτημα της κυριαρχίας της Μοσσούλης, της γνωστής πλούσιας σε κοιτάσματα πετρέλαιου περιοχής, η οποία και σήμερα ευρίσκεται στο επίκεντρο της προσοχής των μεγάλων δυνάμεων στον πόλεμο που γίνεται στην Μέση Ανατολή. Με την Ιταλία είχε επίσης συγκρουσθεί και ο ίδιος ο Μουσολίνι, τότε πρωθυπουργός της Ιταλίας, είχε πει στον υπουργό εξωτερικών της Ελλάδος Αλεξανδρή ότι η Ελλάδα δικαιούται και πρέπει να καταλάβει την Ανατολική Θράκη! Με την Γαλλία επίσης είχε σοβαρές διαφορές η Τουρκία του Κεμάλ για οικονομικά θέματα, τα οποία αφορούσαν τις πολεμικές αποζημιώσεις.

Χάνεται η Ανατολική Θράκη

Η πολύμηνη διαδικασία, η οποία κατέληξε στην Συνθήκη της Λωζάνης, η οποία ήταν μια διπλωματική νίκη για την Τουρκία και ήττα για την Ελλάδα πήρε μία τελική μορφή στα τέλη του Μαΐου του 1923. Στις 22 Μαΐου η κυβέρνηση της Ελλάδος τηλεγραφεί στον Ελευθέριο Βενιζέλο ότι θα αναμένει μέχρι τις 26 Μαΐου και εάν δεν επέλθει συμφωνία, θα καταγγείλει την ανακωχή και θα διατάξει την προέλαση του Στρατού στην Ανατολική Θράκη, ο δε Στόλος θα πλεύσει προς τα Δαρδανέλια. Στο τηλεγράφημα της κυβερνήσεως αναφερότανε χαρακτηριστικά: 

“Η κυβέρνησις, εξετάσασα όλας τας απόψεις και έχουσα κατηγορηματικήν την γνώμην του Αρχηγού του Στρατού, ότι και εις την μάλλον δυσμενήν περίπτωσην, καθ’ ήν δεν θα επιτραπεί η διέλευσις του Στόλου διά των Στενών, αι στρατιωτικαί επιχειρήσεις από ξηράς θεωρούνται εξασφαλισμέναι” (Γρηγορίου Δάφνη η Ελλάς μεταξύ δύο Πολέμων, σελίς 46).

26 Μαΐου έληγε το τελεσίγραφο και το πρωί της 26ης Μαΐου ο Ελευθέριος Βενιζέλος ζητεί να λάβει τον λόγο στην διάσκεψη, αλλά παρεμβαίνει ο Άγγλος αντιπρόσωπος και ζητά να μιλήσει πρώτα ο Τούρκος εκπρόσωπος Ισμέτ, ο οποίος Ισμέτ προτείνει την παραχώρηση της Ανατολικής Θράκης στην Τουρκία και ο Βενιζέλος συμφωνεί! Ας σημειωθεί ότι ο Κεμάλ δεν διέθετε Στόλο, ούτε στρατεύματα στην Ανατολική Θράκη, εις την οποίαν η πλειοψηφία των κατοίκων ήταν Έλληνες. Με δυο λόγια παραχωρήσαμε την Ανατολική Θράκη στην Τουρκία χωρίς να πέσει ούτε μία τουφεκιά και όλα αυτά προς χάριν των Άγγλων, οι οποίοι πήραν βεβαίως την περιοχή της Μοσσούλης.

Ο Γρηγόριος Δάφνης στο προαναφερθέν βιβλίο του γράφει ότι ο Βενιζέλος μάλλον ήταν προειδοποιημένος για αυτήν την made in England “λύση”, αλλά δεν την γνωστοποίησε στην Ελληνική κυβέρνηση, γνωρίζοντας ότι θα συναντήσει αντιδράσεις και έτσι φέρνει την χώρα προ τετελεσμένων γεγονότων.

Η προέλαση που δεν έγινε ποτέ…

Και πράγματι αντιδράσεις υπήρξαν. Τόσο ο διοικητής της Στρατιάς του Έβρου Θεόδωρος Πάγκαλος, όσο και ο Αρχηγός του Στόλου Χατζηκυριάκος αντιδρούν και αποστέλλουν το ακόλουθο τηλεγράφημα: “Αποδεχόμενοι κατ’ ανάγκην, χάριν της τιμής της Ελλάδος, ατυχήν λύσιν, επειδή αυτή εγένετο κατά παράβασιν ρητής εγγράφου εντολής δοθείσης υπουργών εξωτερικών, Αρχηγοί Στρατού και Στόλου, πενθούντες από χθες εκφράζουν την βαθείαν λύπην των αίροντες εφεξής την προς την αντιπροσωπίαν εμπιστοσύνη των. Πάγκαλος, Χατζηκυριάκος”.

Η αρχική απόφαση μάλιστα του Πάγκαλου και Χατζηκυριάκου ήταν την άλλη μέρα το πρωί να διατάξουν προέλαση και κατάληψη της Ανατολικής Θράκης. Τελικώς, κατόπιν αφόρητων πιέσεων, ο Ελληνικός Στρατός και Στόλος δεν κινούνται και έτσι εξυπηρετούντες θαυμάσια τα αγγλικά συμφέροντα για την κατοχή της περιοχής της Μοσσούλης χάνεται η Ανατολική Θράκη. Εύκολο είναι ο καθένας από εσάς που διαβάζετε αυτό το κείμενο να φανταστεί πόσο διαφορετική θα ήταν η Ελλάδα πόσο πιο ισχυρή γεωπολιτικά και στρατηγικά, αλλά και δημογραφικά, έχοντας στην κατοχή της την Ανατολική Θράκη, την Ίμβρο και την Τένεδο, αφού κατ’ ουσίαν θα ήλεγχε τα στενά των Δαρδανελίων και η Ελλάδα.

Αλλά ας επανέλθουμε εις τα της Συνθήκης της Λωζάνης. Σύμφωνα με αυτήν θα διατηρείτο η Ελληνικότητα με καθεστώς αυτονομίας της Ίμβρου και της Τενέδου και θα παρέμεναν οι εκατοντάδες χιλιάδες Έλληνες στην Κωνσταντινούπολη. Το τουρκικό κράτος λειτουργώντας εγκληματικά εις βάρος του Ελληνικού πληθυσμού, ξερίζωσε τους αδελφούς μας Έλληνες της Ίμβρου και της Τενέδου από τις πατρογονικές τους εστίες καθώς και από την Βασιλεύουσα, όπου σήμερα ζουν τρεις το πολύ χιλιάδες Ελλήνων. Η πρόσφατη δήλωση του Ταγίπ Ερντογάν, η οποία ξεπερνά ακόμη και την αδικία η οποία έλαβε χώρα εις την Λωζάννη εις βάρος των Ελληνικών συμφερόντων και θέτει θέμα κυριαρχίας στα Ελληνικά νησιά και στο Αιγαίο, δεν θα έπρεπε να προκαλεί έκπληξη σε κανέναν.

Όμως, φαίνεται, ότι το παραμύθι της ελληνοτουρκικής “φιλίας” το οποίο κυριάρχησε στον μεσοπόλεμο, αλλά και μετά τον Β’ Παγκόσμιο Πόλεμο χάριν του ΝΑΤΟ, καλά κρατεί. Αυτό το παραμύθι πρέπει να τελειώσει και οι Έλληνες ενωμένοι να αντιληφθούν ότι η Τουρκία θέλει την Γη μας, θέλει την θάλασσά μας και επιτέλους πρέπει τουλάχιστον να έχουμε επίγνωση αυτής της απειλής και όχι άλλοτε χάριν της αμερικανοδουλείας του ψυχρού πολέμου και άλλοτε χάριν ενός αριστερίστικου φιλειρηνισμού να ξεχνούμε αυτήν την σκληρή πραγματικότητα.

Νικόλαος Γ. Μιχαλολιάκος
Γενικός Γραμματέας Λαϊκού Συνδέσμου – Χρυσή Αυγή

Δημοσκόπηση Kapa Research: Ραγδαία άνοδος της Χρυσής Αυγής σε όλη την Επικράτεια!

Μπορεί τα κόμματα και τα κανάλια των νταβατζήδων να προσπαθούν μάταια να χειραγωγήσουν την κοινή γνώμη, κάνοντας λόγο για στασιμότητα και περιορισμό της Χρυσής Αυγής, αλλά διαψεύδονται από τις ίδιες τις συστημικές δημοσκοπήσεις!

Σε σφυγμομέτρηση λοιπόν της Kapa Research σε 9 περιφέρειες η Χρυσή Αυγή καταγράφει άνοδο σε όλες!

Σύμφωνα με τους πίνακες που δημοσιεύονται στην εφημερίδα "Παραπολιτικά" η Χρυσή Αυγή λαμβάνει σε ποσοστά στην δημοσκόπηση της εταιρείας σε σχέση με τις τελευταίες εθνικές εκλογές (Σεπτέμβριος 2015):

Πελοπόννησος 11,9% (8,57%) Άνοδος 3,33%

Δυτική Ελλάδα 9,5% (6,49%) Άνοδος 3,01%

Στερεά Ελλάδα 9,9% (7,04%) Άνοδος 2,86%

Δυτική Μακεδονία 8,8% (6,77%) Άνοδος 2,03%

Βόρειο Αιγαίο 9,2% (7,24%) Άνοδος 1,96%

Νότιο Αιγαίο 9,4% (7,28%) Άνοδος 2,12%

Κρήτη 6,6% (4,5%) Άνοδος 2,1%

Ιόνια Νησιά 8,6% (7,08%) Άνοδος 1,52%

Τελευταία καταγράφουμε την Περιφέρεια Θεσσαλίας, γιατί η Kapa Research δίνει 7,4% και έχει ως αποτέλεσμα Σεπτεμβρίου 2015 για την Θεσσαλία το 7,71%. 

Αυτό όμως είναι λάθος, καθώς σύμφωνα με τα επίσημα στοιχεία του Υπουργείου Εσωτερικών η Χρυσή Αυγή στην Περιφέρεια Θεσσαλίας (Μαγνησία, Καρδίτσα, Λάρισα, Τρίκαλα) είχε καταγράψει ποσοστό 7,125%. Άρα ακόμη και στην Θεσσαλία καταγράφουμε άνοδο 0,275%.

Καθίσταται λοιπόν σαφές ότι ακόμα και από τα στοιχεία που δίνουν οι συστημικοί δημοσκόποι η Χρυσή Αυγή που δήθεν πέφτει, παρουσιάζει ραγδαία άνοδο σε όλη την Ελλάδα!

Τέλος, για το Πασόκ της Φώφης που έχουν βαλθεί να το παρουσιάσουν ως τρίτη πολιτική δύναμη δεν έχουμε πολλά να σχολιάσουμε. Θα τα πούμε το βράδυ των εκλογών, όταν κάποιοι θα κρύβονται πάλι στα λαγούμια τους...

Τα αποτελέσματα των μνημονίων: Σε καθεστώς φτωχοποίησης το 36% των Ελλήνων

Άλλη μία έρευνα, της οποίας τα αποτελέσματα έρχονται στην δημοσιότητα, αποτελούν μία ακόμη απόδειξη ότι εφιαλτικά μεγάλη μερίδα των Ελλήνων πολιτών εξακολουθεί να δοκιμάζεται σκληρά από τις επιπτώσεις της μνημονιακής πολιτικής. 

Η Eurostat ανακοίνωσε την Τρίτη τα στοιχεία για τις υλικές και τις κοινωνικές στερήσεις στα κράτη-μέλη της Ευρωπαϊκής Ένωσης το 2016.

Σύμφωνα με αυτά, η Χώρα μας κατατάσσεται στην τρίτη θέση, με την αναλογία των πολιτών που δεν μπορούν να απολαύσουν βασικά υλικά και κοινωνικά αγαθά να ξεπερνά το 1/3 του πληθυσμού. Η κατάσταση είναι χειρότερη μόνο στην Ρουμανία και στην Βουλγαρία, όπου το 50% και το 48% του πληθυσμού αντιστοίχως υποφέρει από τις στερήσεις.

Πιο αναλυτικά, τα στοιχεία της Eurostat δείχνουν ότι πέρυσι το 36% των Ελλήνων δεν μπορούσε να αποκτήσει ή να συντηρήσει στοιχειώδη αγαθά και υπηρεσίες, όπως η θέρμανση στο σπίτι, ένα γεύμα με κρέας, κοτόπουλο, ψάρι ή λαχανικά κάθε δεύτερη μέρα, δύο ζευγάρια παπούτσια στα μέτρα τους ή να αντικατάσταση των φθαρμένων ρούχων ή επίπλων του.

Για τους περισσότερους από τους πολίτες αυτούς ήταν επίσης πολυτέλεια να βγαίνουν μία φορά τον μήνα με την οικογένεια ή με φίλους για ποτό ή φαγητό, να διατηρούν αυτοκίνητο ή βαν για προσωπική χρήση, να ξοδεύουν λίγα χρήματα για τον εαυτό τους κάθε εβδομάδα, να κάνουν μία εβδομάδα διακοπές, να αντιμετωπίσουν έκτακτα έξοδα, να μην καθυστερούν την πληρωμή δανείων, ενοικίων, λογαριασμών κοινής ωφέλειας ή δόσεων από αγορά καταναλωτικών προϊόντων ή να έχουν σύνδεση στο διαδίκτυο.

Παραπάνω, δηλαδή, από ένας στους τρείς Έλληνες βρίσκεται σε καθεστώς φτωχοποίησης, με όλες τις ενδείξεις να συγκλίνουν ξεκάθαρα στο ότι το ποσοστό αυτό θα αυξηθεί ακόμα περισσότερο στο άμεσο μέλλον.

ΓΙΩΡΓΟΣ ΜΑΣΤΟΡΑΣ

ΧΡΟΝΙΑ ΠΟΛΛΑ ΑΡΧΗΓΕ!!!

Οι θερμότερες ευχές μας σε έναν άνθρωπο που έχει δώσει ολόκληρη την ζωή του στην Ιδέα και στον αγώνα υπέρ του Ελληνικού λαού. 

Του ευχόμαστε να έχει δύναμη και υγεία και να συνεχίσει να είναι μπροστάρης και εμπνευστής του αγώνα για μια Ελλάδα όπως την έχει οραματιστεί…

Ευχές για υγεία, δύναμη  στον Αρχηγό της Χρυσής Αυγής να συνεχίσει τον Αγώνα, για Εθνική Ανεξαρτησία και Κοινωνική Δικαιοσύνη.

ΜΕΛΟΣ ΤΗΣ ΣΥΝΤΟΝΙΣΤΙΚΗΣ ΕΠΙΤΡΟΠΗΣ ΤΟΥ ΠΟΛΥΤΕΧΝΕΙΟΥ 1973 ΟΜΟΛΟΓΕΙ: ΚΑΝΑΜΕ ΜΕΓΑΛΟ ΚΑΚΟ ΣΤΗΝ ΠΑΤΡΙΔΑ ΜΑΣ!

Μια άκρως ενδιαφέρουσα διπλή συνέντευξη, με θέμα τον μεγαλύτερο μύθο της μεταπολίτευσης, τον μύθο του Πολυτεχνείου, δημοσιεύεται σήμερα στην εφημερίδα «Δημοκρατία». Απ’ τη μια μεριά θυμάται και αποκαλύπτει ο Κυριάκος Σταμέλος, μέλος της Συντονιστικής Επιτροπής των φοιτητών του Πολυτεχνείου (ο οποίος δεν εξαργύρωσε την συμμετοχή του στα γεγονότα με την πλευρά των νικητών, εν αντιθέσει με πολλούς άλλους… πολυτεχνίτες) κι από την άλλη ο Μιχάλης Γουνελάς, επικεφαλής των αρμάτων μάχης.

Κατ’ αρχάς και οι δύο συμφώνησαν πως δεν υπήρξαν νεκροί μέσα στον χώρο του Πολυτεχνείου. Και πως οι όποιοι νεκροί έξω από το Πολυτεχνείο, σκοτώθηκαν από σφαίρες «ελευθέρων σκοπευτών», αγνώστου ταυτότητας και προθέσεων. Πάντως, δεν επρόκειτο περί στρατιωτικών ή αστυνομικών. Άρα, πιθανότατα ήταν προβοκάτορες σε διατεταγμένη αποστολή από αγνώστους.

Έπειτα και οι δύο συμφώνησαν στην περίεργη ανοχή που υπήρξε από την κυβέρνηση Μαρκεζίνη στην λειτουργία του ραδιοφωνικού σταθμού του Πολυτεχνείου (βασική εκφωνήτρια του οποίου ήταν η συντρόφισσα Μαρία Δαμανάκη – «Εδώ Πολυτεχνείο, εδώ Πολυτεχνείο»…), η οποία θα μπορούσε να διακοπεί άμεσα. Αλλά και το γεγονός ότι δεν ακούστηκε από τον σταθμό αυτό ούτε ένα αντιαμερικανικό σύνθημα… Επίσης, συμφώνησαν στο ότι αν η κυβέρνηση έκοβε εξ’ αρχής το ρεύμα και το νερό, η όλη ιστορία θα είχε άδοξο τέλος, πολύ πριν από τη μοιραία νύχτα. Ποιοι εμπόδισαν την κυβέρνηση Μαρκεζίνη να τα κάνει όλα αυτά; Ίσως κάποιοι εξωτερικοί παράγοντες, που είχαν το «σκοπό» τους…

Ένα άλλο στοιχείο που προκύπτει, σύμφωνα με τον Σταμέλο, είναι ότι το ΚΚΕ (το οποίο αρχικώς είχε χαρακτηρίσει «πράκτορες» και «προβοκάτορες» τους πρώτους που κατέλαβαν το Πολυτεχνείο), απέσυρε τα στελέχη του από τον χώρο κατά την τρίτη ημέρα της κατάληψης, αρκετές ώρες πριν από την επιχείρηση εκκένωσης.

Ωστόσο, το πιο σημαντικό σημείο της συνεντεύξεως είναι το «δια ταύτα», δηλαδή κατά πόσον, κρίνοντας εκ του αποτελέσματος, η εξέγερση ωφέλησε ή έβλαψε την Πατρίδα. Επ’ αυτού, ο Κυριάκος Σταμέλος δε μάσησε τα λόγια του:

«Ποιος μπορεί να αρνηθεί ότι, αν δεν είχαν γίνει τα γεγονότα του Πολυτεχνείου, πιθανότατα δε θα είχαμε χάσει την Κύπρο. Δηλαδή δεν ήταν στις προθέσεις βεβαίως των επαναστατημένων να χαθεί η Κύπρος, αλλά υπήρξε τέτοια ροή στην εκμετάλλευση διότι εμείς δε ρίξαμε τον Παπαδόπουλο. Φέραμε τον Ιωαννίδη, πάντως. Και ο Ιωαννίδης δεν έπεσε μόνος του, έπεσε λόγω των γεγονότων της Κύπρου. Άρα λοιπόν, ένα αυθόρμητο κίνημα μετετράπη σ’ έναν μοχλό εναντίον της πατρίδος. Δεν έχω καμιά διάθεση αποδόμησης της εξέγερσης, απλά θέλω να πω την αλήθεια».

Τα συμπεράσματα δικά σας!

Αντίοχος

Η ΕΝΟΧΗ ΣΙΩΠΗ ΕΝΟΣ ΚΑΘΕΣΤΩΤΟΣ – ΑΡΘΡΟ ΤΟΥ Ν.Γ. ΜΙΧΑΛΟΛΙΑΚΟΥ

Μια ομιλία μου στην Βουλή και ερωτήματα χωρίς απάντηση από κόμματα και ΜΜΕ

Στις 20 Νοεμβρίου του 2017, στην ολομέλεια της Βουλής των Ελλήνων, υπήρχε συζήτηση για το νομοσχέδιο περί του κοινωνικού μερίσματος, στο οποίο μοιραία κυριάρχησε η μεγάλη τραγωδία που είχε συμβεί πρόσφατα στην Μάνδρα Αττικής, όπου ακόμα μετρούσαν νεκρούς. Στην διάρκεια της ομιλίας μου έθεσα ζητήματα σοβαρά και κρίσιμα ερωτήματα, αλλά δεν πήρα απάντηση από κανέναν, όχι μόνον μέσα στη Βουλή, αλλά και εκτός Βουλής.

Τηλεοπτικοί σταθμοί, φυλλάδες, διαδίκτυο, τα ΜΜΕ γενικά, δεν προέβαλαν τα όσα είπα και δεν τα είπα σε κάποιο… καφενείο, αλλά στην ολομέλεια της Βουλής και αυτό δείχνει ότι εις ό,τι αφορά την ΧΡΥΣΗ ΑΥΓΗ δεν υπάρχει δημοκρατία σε αυτόν τον τόπο. Ο απλός πολίτης λέει “να το πει στη Βουλή, να ακουστεί”… Έλα, όμως, που έχουν τον τρόπο ακόμα και στην Βουλή να το πεις να μη ακουστεί! Περιόρισαν μία ομιλία δώδεκα ολόκληρων λεπτών σε ένα απόσπασμα στα δελτία ειδήσεων… 5 δευτερολέπτων! Ωχριά ακόμη και ο ίδιος ο Στάλιν απέναντι στην λογοκρισία τους.

Η πρόταση για οικονομική ενίσχυση των κατοίκων της Μάνδρας από την ΧΡΥΣΗ ΑΥΓΗ

Αρχίζοντας, λοιπόν, την ομιλία μου πρότεινα από τα παρανόμως δεσμευμένα χρήματα από το Ελληνικό κράτος, από την χρηματοδότηση της ΧΡΥΣΗΣ ΑΥΓΗΣ, να δοθεί ένα εκατομμύριο άμεσα στους κατοίκους της Μάνδρας. Από τα πρακτικά της Βουλής τα παρακάτω:

“…Πριν αναφερθώ στο σημερινό νομοθέτημα θα ήθελα να εκφράσω τα θερμά μου συλλυπητήρια στις οικογένειες των θυμάτων ενός ανεύθυνου εδώ και δεκαετίες κράτους στη Μάνδρα της Αττικής και να δηλώσω ότι με ένα παράνομο και αντισυνταγματικό νομοσχέδιο η Χρυσή Αυγή είναι το μοναδικό κόμμα μέσα στη Βουλή του οποίου κατακρατείται η χρηματοδότηση. Από αυτήν τη χρηματοδότηση, λοιπόν, καλώ την Κυβέρνηση να αποδεσμεύσει 1 εκατομμύριο ευρώ και να τα δώσει άμεσα στους πληγέντες κατοίκους της Μάνδρας και της Νέας Περάμου.”

Δεν λάβαμε φυσικά ουδεμία απάντηση από την κυβέρνηση και ούτε και προβλήθηκε η πρότασή μας από τα ΜΜΕ. Προτιμούν να κρατούν δεσμευμένα τα χρήματα αυτά στο Ταμείο Παρακαταθηκών και Δανείων από το να τα μοιράσουν στους συμπατριώτες μας που καταστράφηκαν, προκειμένου να μην ακουστεί η ΧΡΥΣΗ ΑΥΓΗ! Δείγμα και αυτό του μίσους και της εμπάθειας ενός σάπιου και διεφθαρμένου καθεστώτος.

Ερώτημα για το όνομα της Μακεδονίας, τον Μπουτάρη και τον Κοτζιά

Δεν περιορίστηκα βεβαίως στα του νομοθετήματος και της μεγάλης συμφοράς των συμπατριωτών μας στην Δυτική Αττική. Έθιξα και ένα μεγάλο εθνικό θέμα, για το οποίο υπάρχει περίεργη κινητικότητα τον τελευταίο καιρό, το ζήτημα της Μακεδονίας μας. Και αναφερόμενος στην επίσκεψη του δημάρχου Θεσσαλονίκης στα Σκόπια είπα μέσα στη Βουλή τα παρακάτω:

“…Ο κ. Μπουτάρης δεν αρκέστηκε στους ύμνους στον Μουσταφά Κεμάλ. Πήρε το αυτοκίνητό του και πήγε λίγες εκατοντάδες χιλιόμετρα βορειότερα στα Σκόπια όπου αποκάλεσε τα Σκόπια «Μακεδονία». Όταν εδέχθη την κατακραυγή ενός σημαντικού μέρους του Τύπου και του ελληνικού λαού, βγήκε και είπε ότι για το ταξίδι του αυτό είχε ενθάρρυνση από τον κ. Κοτζιά. Περιμέναμε δύο ολόκληρες ημέρες να διαψεύσει ο κ. Κοτζιάς τον Μπουτάρη και να πει ότι δεν είχε καμία ενθάρρυνση από αυτόν για να πάει στα Σκόπια και να αποκαλέσει το κράτος αυτό που έχει αλυτρωτικά σχέδια εις βάρος του ελληνισμού με το όνομα που αποτελεί μαχαιριά στην πλάτη των εθνικών μας συμφερόντων. Δεν έκανε τίποτα ο κ. Κοτζιάς. Ετοιμάζεστε ίσως να ξεπουλήσετε το όνομα «Μακεδονία».”

Καμία προβολή από τους πληρωμένους κονδυλοφόρους και τους “νταβατζήδες” των ΜΜΕ και του ερωτήματός μου αυτού. Καμία απάντηση παρομοίως και από τον υπουργό των εξωτερικών, ο οποίος σιώπησε και όχι σε ένα ανεύθυνο σχόλιο στο διαδίκτυο, αλλά στο δημόσιο ερώτημα και την καταγγελία ενός πολιτικού κόμματος μέσα στο ίδιο το κοινοβούλιο και η σιωπή αυτή δείχνει σίγουρα ενοχή.

Για την εισβολή των “συντρόφων” του “Ρουβικώνα” στο Πεντάγωνο!

Στην ίδια μου ομιλία κατήγγειλα επίσης την ανοχή των “αμερικανοκομμουνιστών” του ΣΥΡΙΖΑ απέναντι στην θρασύτατη εισβολή των προστατευόμενων παρακρατικών μπολσεβίκων του “Ρουβικώνα” σε ένα στρατόπεδο των Ενόπλων μας Δυνάμεων. Και σε αυτό το ερώτημα σιωπή… Συγκεκριμένα έθεσα το ζήτημα ως εξής:

“…Πέρα από το όργιο της ανομίας στα Εξάρχεια, στα οποία συχνάζουν πολλοί από το κόμμα που κυβερνά την πατρίδα μας, είχαμε και την εισβολή του περίφημου «Ρουβικώνα» στον Πεντάγωνο. Μια ομάδα αναρχοκομμουνιστών μπήκε μέσα στην καρδιά των Ενόπλων Δυνάμεων, στο Πεντάγωνο, και αποχώρησε χωρίς να συμβεί τίποτε… Μπήκαν μέσα ανενόχλητοι. Έφυγαν ανενόχλητοι. Λόγια του αέρα όλα αυτά που λένε ότι απωθήθηκαν. Όμως, θα ήθελα να ρωτήσω. Έχουν περάσει τρεις ημέρες από τότε. Κάμερες δεν υπάρχουν στο Πεντάγωνο; Έχει ανοίξει δικογραφία για την εισβολή στο Πεντάγωνο; Όχι. Είχα άδικο, λοιπόν, όταν έλεγα στον κ. Κοντονή προ ημερών ότι ο ΣΥΡΙΖΑ καλύπτει εγκληματίες;…”

Απόλυτη σιωπή λοιπόν και για αυτήν την καταγγελία μας. Και απ’ όσο γνωρίζουμε δεν έχει ανοιχτεί καμία δικογραφία, δεν έχει γίνει καμία δίωξη εναντίον αυτών, που εισέβαλαν στο Πεντάγωνο, ενώ είναι γνωστό ότι στο συγκεκριμένο χώρο υπάρχουν όχι μία ή δύο, αλλά δεκάδες κάμερες και είναι γνωστοί στις αρχές αυτοί που προέβησαν στην θρασύτατη αυτή πρόκληση.

Περί «πολιτικής ευθύνης»

Όσο για τον αρμόδιο υπουργό εθνικής αμύνης Πάνο Καμμένο, αναφερόμενος στην εισβολή στο Πεντάγωνο είπε ότι αναλαμβάνει την πολιτική ευθύνη! Τι σημαίνει αυτό πληρωμένοι κονδυλοφόροι του συστήματος; Σημαίνει ότι ο Πάνος Καμμένος διέταξε την εισβολή του “Ρουβικώνα” στο Πεντάγωνο και ήταν εν γνώσει του αυτή; Όχι βέβαια.

Όταν όμως εγώ μίλησα περί “πολιτικής ευθύνης” και ΟΧΙ ΠΟΙΝΙΚΗΣ, για ένα έγκλημα το οποίο από την πρώτη στιγμή είχα και προσωπικά εγώ, αλλά και το κόμμα μας καταδικάσει, βγήκατε όλοι με μια φωνή και όχι μόνον οι αριστεροί, αλλά και κάποιοι ψευτοπατριώτες, που πανηγύριζαν όταν μας βάζαν χειροπέδες, βγήκατε και είπατε ότι ο Μιχαλολιάκος το παραδέχεται και υιοθετεί τρόπο τινά το έγκλημα! Αυτό σημαίνει πολιτική ευθύνη; Όχι, βέβαια. Τις δύο αυτές απλές λέξεις, λοιπόν, τις λέξεις “πολιτική ευθύνη” τις ερμηνεύετε όπως θέλετε και σε ό,τι με αφορά προσωπικά για να κτυπήσετε ένα ολόκληρο Κίνημα και να στηρίξετε μία πολιτική σκευωρία κάποιων επιόρκων, η οποία είναι βέβαιον ότι θα καταρρεύσει.

Ας επανέλθουμε λοιπόν, στο γεγονός ότι ένας πολιτικός αρχηγός κάνει δημόσιες καταγγελίες στη Βουλή, στις οποίες όχι μόνον δεν λαμβάνει απάντηση, αλλά θάβονται και αποσιωπώνται από ένα ολόκληρο πολιτικό σύστημα. 

Και όταν συμβαίνει αυτό δεν έχουμε δημοκρατία, δεν υπάρχει πολιτική ελευθερία, αλλά μία ξεκάθαρη και ολοφάνερη τυραννία. Ζούμε τις ημέρες της δικτατορίας των διεφθαρμένων και ενάντια σε αυτήν την δικτατορία αγωνιζόμαστε για Πατρίδα και Ελευθερία.

Νικόλαος Γ. Μιχαλολιάκος
Γενικός Γραμματέας Λαϊκού Συνδέσμου – Χρυσή Αυγή

Το οχυρό που δεν έπεσε: Σύνταγμα Μακρυγιάννη, Δεκέμβριος 1944

Η απελευθέρωση της Ελλάδος από την τριπλή κατοχή και η άφιξη στην Αθήνα της κυβερνήσεως Εθνικής Ενότητας υπό τον Γεώργιο Παπανδρέου στις 18 Οκτωβρίου του 1944, απετέλεσαν την αρχή μιας τραγικής για την Πατρίδα μας περιόδου, που διήρκησε πέντε ολόκληρα χρόνια. Τα γεγονότα της περιόδου αυτής, εκτός των πολλών δεινών που συσσώρευσαν στην χώρα, της στέρησαν την μοναδική ευκαιρία να διεκδικήσει από τους συμμάχους της ως νικήτρια δύναμη όλα τα δικαιούμενα.

Κατά την διάρκεια της Κατοχής, οι κομμουνιστικές δυνάμεις (ΕΑΜ-ΕΛΑΣ) απέφυγαν βάσει σχεδίου την ανοικτή και εκτεταμένη σύγκρουση με τους κατακτητές, μολονότι διέθεταν αξιόλογη στρατιωτική δύναμη, επαρκή οπλισμό και χρήματα που ελάμβαναν από τους Άγγλους για να κάνουν αντίσταση. Με την αποχώρηση των Γερμανών από νότο προς βορρά μέσω των οδικών αρτηριών, παρατηρείται μια αντίστροφη κίνηση των ελασιτών από βορρά προς νότο μέσω ορεινών διαδρομών. Ο αντικειμενικός τους σκοπός έγινε φανερός από τις πρώτες ημέρες του Δεκεμβρίου. Η περίοδος του Δεκεμβρίου και των πρώτων ημερών του επομένου έτους, μέχρι την υπογραφή ανακωχής στις 11 Ιανουαρίου, είναι γνωστή ως «Δεκεμβριανά».

Εβδομήντα χρόνια μετά, το άρθρο αυτό αναφέρεται κυρίως στις επιχειρήσεις των Εθνικών Δυνάμεων και του ΕΛΑΣ στην περιοχή της Αθήνας, χωρίς αυτό να σημαίνει, ότι δεν ήταν ουσιαστική και η συμμετοχή των βρεταννικών δυνάμεων στον αγώνα.

Πριν από τα Δεκεμβριανά

Η κυβέρνηση εθνικής ενότητας του Γεωργίου Παπανδρέου, αφού ανασχηματίστηκε για να είναι πληρέστερη η εκπροσώπηση όλων των κομμάτων, ανέλαβε το δύσκολο έργο της ανόρθωσης της χώρας. Ταυτόχρονα είχε τεθεί αφ› ενός μεν το ζήτημα της τιμωρίας των συνεργατών του κατακτητή, αφ› ετέρου δε η μεθόδευση του αφοπλισμού των ανταρτών. Οι βάσεις πάνω στις οποίες εκινείτο η πολιτική του Παπανδρέου ήταν η συμφωνία της Καζέρτα, η οποία υπέτασσε όλες τις ελληνικές δυνάμεις (εθνικό στρατό και ανταρτικές ομάδες) υπό συμμαχική διοίκηση και συγκεκριμένα τον στρατηγό Σκόμπυ. Ο πρωθυπουργός δήλωσε ότι πρέπει να υπάρχει «μια Πατρίδα, μια Κυβέρνηση, ένας Στρατός» και ότι για να γίνει αυτό μόνον ένας τρόπος υπάρχει: η κατάργηση του ταξικού και η δημιουργία Εθνικού Στρατού.

Αιτία της κρίσης ήταν ο αφοπλισμός των αντάρτικων ομάδων. Στις 5 Νοεμβρίου ο Παπανδρέου ανακοίνωσε, σε συμφωνία με τον στρατηγό Σκόμπυ, ότι ο ΕΛΑΣ και ο ΕΔΕΣ θα αποστρατευθούν ως τις 10 Δεκεμβρίου. Ακολούθησαν μακρές διαπραγματεύσεις μεταξύ της κυβερνήσεως και του ΕΑΜ. Στις 27 Νοεμβρίου ο Παπανδρέου ανακοίνωσε την συμφωνία στους εαμικούς υπουργούς Σβώλο, Τσιριμώκο, Ζεύγο για την αποστράτευση. Αντιδράσεις προκάλεσε, όμως, κυρίως στους αδιάλλακτους εντός του ΕΑΜ, το τελεσίγραφο της κυβέρνησης την 1η Δεκεμβρίου για γενικό αφοπλισμό, σύμφωνα με την πρόσφατη συμφωνία, η οποία προέβλεπε ότι θα εξαιρούνταν η Τρίτη Ελληνική Ορεινή Ταξιαρχία και ο Ιερός Λόχος, με το σκεπτικό ότι ήταν το μόνο εν λειτουργία τμήμα του τακτικού Ελληνικού Στρατού. Στην διατήρηση ή διάλυσή της, όπως και του ΕΛΑΣ, θα επικεντρωθεί η κρίση που θα οδηγήσει στην δεκεμβριανή σύγκρουση. Η ηγεσία του ΕΑΜ είχε θέσει ως επιπλέον όρους συμφωνίας τον αφοπλισμό της Τρίτης Ελληνικής Ορεινής Ταξιαρχίας και του Ιερού Λόχου. Ως αντίδραση, οι υπουργοί που ανήκαν στο ΕΑΜ παραιτήθηκαν στις 2 Δεκεμβρίου του 1944 (εκτός του στρατηγού Σαρηγιάννη).

Την ίδια μέρα (2 Δεκεμβρίου), η ΚΕ του ΕΑΜ αποφάσισε τα παρακάτω:

1. Να απευθύνει έκκληση προς τις συμμαχικές κυβερνήσεις.
2. Να οργανώσει συλλαλητήριο στην πλατεία Συντάγματος στις 11.00 πμ της 3^ηςΔεκεμβρίου.
3. Γενική απεργία την επομένη με σκοπό την παράλυση του κράτους.
4. Ανασυγκρότηση της ΚΕ του ΕΛΑΣ. Η ενέργεια αυτή αποτελούσε επαναστατική πράξη, η οποία είχε σκοπό την δημιουργία στρατού ανεξάρτητου από την νόμιμη κυβέρνηση.

 Οι δυνάμεις των αντιπάλων

Κατά την έναρξη των επιχειρήσεων, οι δυνάμεις των αντιπάλων ήταν οι εξής:

Κυβερνητικές δυνάμεις

. 3^η Ελληνική Ορεινή Ταξιαρχία (ΕΟΤ) υπό τον Συνταγματάρχη Θρασύβουλο Τσακαλώτο, με 205 Αξιωματικούς, 2.530 Οπλίτες και 34 όλμους.

. Ελληνική Βασιλική Χωροφυλακή με 3.000 άνδρες.

. Αστυνομία Πόλεων με 2.500 άνδρες.

. Ανασυσταθείσα Στρατιωτική Σχολή Ευελπίδων με 256 Αξιωματικούς, Υπαξιωματικούς και Ευέλπιδες.

. Πυρήνες των 101,141 και 142 Ταγμάτων Εθνο-φυλακής.

. 400-600 άνδρες του Βασιλικού Ναυτικού.

. 200 άνδρες της οργάνωσης «Χ» υπό τον Αντισυνταγματάρχη Γεώργιο Γρίβα.

. 300-400 άνδρες άλλων εθνικών οργανώσεων (ΡΑΝ, ΠΕΑΝ, κλπ).

Συνολική δύναμη: 9.500-10.000 άνδρες.

Δυνάμεις του ΕΛΑΣ

. Α’ Σώμα Στρατού υπό τον Πυριόχο με την 1^η ταξιαρχία (2 συντάγματα με 2.950 άνδρες), την 2^η ταξιαρχία (2 συντάγματα με 2.950 άνδρες), το 5^ο σύνταγμα με 1.000 άνδρες, το 6^ο συνταγμα με 1.600 άνδρες και μηχανοκίνητο τμήμα 250 ανδρών.

. 2^η Μεραρχία με 2 συντάγματα (2.500 άνδρες).

. 1 Σύνταγμα της 3^ης μεραρχίας.

. 2 Συντάγματα της 13^ης μεραρχίας.

. ΕΠΟΝ

. Εφεδρικός ΕΛΑΣ με 10-15.000 άνδρες.

. ΕΛΑΝ

. Εθνική Πολιτοφυλακή

. ΟΠΛΑ (Οργάνωση Προστασίας Λαϊκού Αγώνα).

Συνολική δύναμη: 25-30.000 άνδρες και γυναίκες.

Το σχέδιο ενέργειας των κυβερνητικών δυνάμεων προέβλεπε την διατήρηση των θέσεών τους και την ασφάλεια των κυβερνητικών εγκαταστάσεων.

Το σχέδιο του ΕΛΑΣ προέβλεπε σε πρώτη φάση την κατάληψη των αστυνομικών τμημάτων και άλλων μικρών φρουρών των Σωμάτων Ασφαλείας που ήταν διασπαρμένα σε όλη την Αθήνα. Σκοπός ήταν η εξουδετέρωση των εστιών αντιστάσεως και ο περιορισμός της δράσης των τμημάτων που δεν θα είχαν καταληφθεί. Η δεύτερη φάση περιελάμβανε την κατάληψη ισχυροτέρων θέσεων όπως αυτές του Συντάγματος Χωροφυλακής Μακρυγιάννη, το Στρατόπεδο Γουδή, η Σχολή Χωροφυλακής, η Σχολή Ευελπίδων κλπ.

Μετά την επίτευξη αυτών των αντικειμενικών σκοπών, σε τρίτη φάση θα γινόταν η εκκαθάριση μικρών εστιών αντιστάσεως.

Δεν προέβλεπε ενέργειες κατά των Βρεταννών, γιατί αφ’ενός μεν δεν ήθελαν να τους προκαλέσουν και αφ’ετέρου εκτίμησαν λανθασμένα ότι θα τηρούσαν ουδέτερη στάση.

Η πρώτη επιθετική ενέργεια

Από τις αποφάσεις του ΕΑΜ της 2ας Δεκεμβρίου, έγινε φανερό ότι η συγκέντρωση στο Σύνταγμα, η γενική απεργία και η ανασυγκρότηση της ΚΕ του ΕΛΑΣ ήταν αλληλένδετες ενέργειες, με σκοπό την έναρξη της κομμουνιστικής στάσης.

Το συλλαλητήριο της 3^ης Δεκεμβρίου απεδείχθη ότι δεν ήταν μια ενέργεια διαμαρτυρίας, αλλά η πρώτη επιθετική κομμουνιστική ενέργεια. Αυτό έγινε κατανοητό από την κυβέρνηση, η οποία, ενώ αρχικά είχε δώσει την άδεια για την πραγματοποίησή του, αναγκάστηκε στις 2 Δεκεμβρίου να το απαγορεύσει.

Στις 10.00, οι διαδηλωτές του συλλαλητηρίου, περιφρουρούμενοι από ενόπλους εαμίτες, πλησίαζαν στην πλατεία Συντάγματος. Στην Βασιλίσσης Αμαλίας, ο επικεφαλής της αστυνομικής δύναμης συνέστησε στο πλήθος να μην προχωρήσει, αλλά δεν εισακούστηκε με αποτέλεσμα οι αστυνομικοί να οπισθοχωρήσουν. Στις 10.30, στην διασταύρωση Βασ. Σοφίας, Αμαλίας και Πανεπιστημίου άρχισαν οι συμπλοκές σώμα με σώμα και σκοτώθηκε ένας αστυνομικός από χειροβομβίδα που έριξε διαδηλωτής. Την ίδια ώρα, διαδηλωτές κινήθηκαν με σκοπό να καταλάβουν το κτίριο της αστυνομικής διεύθυνσης. Οι 20 αστυνομικοί της φρουράς αναγκάστηκαν για λόγους αυτοάμυνας να κάνουν χρήση των όπλων τους, προκειμένου να υπερασπιστούν το κτίριο και να μην συλληφθούν από τους διαδηλωτές. Τα επεισόδια συνεχίστηκαν μέχρι το μεσημέρι, με νεκρούς και τραυματίες και από τις δύο πλευρές. Το απόγευμα ο Γ. Παπανδρέου κατήγγειλε το ΚΚΕ και το ΕΑΜ-ΕΛΑΣ ως στασιαστές, ενώ η ηγεσία του ΕΛΑΣ διέταξε την εφαρμογή του σχεδίου για την κατάληψη της Αθήνας.

Κατά το συλλαλητήριο, σκοτώθηκε στην είσοδο της Αστυνομικής Διευθύνσεως ένας υπαρχιφύλακας και τραυματίστηκαν άλλοι 4 αστυνομικοί. Σύμφωνα με το ΕΑΜ, οι νεκροί διαδηλωτές ήταν 21 και οι τραυματίες 140.

Όσον αφορά τα θύματα της ημέρας εκείνης, πρέπει να σημειωθούν τα παρακάτω:

Αν οι αστυνομικοί πυροβολούσαν αδιακρίτως το πλήθος, τα θύματα θα ήταν χιλιάδες και όχι μερικές δεκάδες.

Θύματα δεν υπήρξαν στο σημείο όπου πρωτοσυναντήθηκαν οι δυνάμεις της τάξεως με τους διαδηλωτές.

Εβλήθησαν την τελευταία κυριολεκτικά στιγμή μόνον αυτοί που επεχείρησαν την κατάληψη του Αρχηγείου και της Διεύθυνσης της Αστυνομίας. Γι’ αυτό ο αριθμός των θυμάτων ήταν σχετικά μικρός.

Οι αστυνομικοί πυροβόλησαν με διαταγή του αρχηγού της Αστυνομίας Άγγελου Έβερτ, κατόπιν αποφάσεως της κυβερνήσεως να μην μείνει ανυπεράσπιστο το κράτος.

Τα ντοκουμέντα στοιχεία ανατρέπουν την τρέχουσα ιστορική άποψη γύρω από την έναρξη των συγκρούσεων τον Δεκέμβριο του 1944. Η κλασσική αριστερή άποψη υποστηρίζει ότι η κυβερνητική παράταξη ευθύνεται γιά την έναρξη των συγκρούσεων με το αιματοκύλισμα του συλλαλητηρίου του ΕΑΜ στις 3/12/44. Σύμφωνα, όμως, με μια διαταγή του Γενικού Στρατηγείου του Ε.Λ.Α.Σ της ΠΡΟΗΓΟΥΜΕΝΗΣ ημέρας, διατάσσεται «… επίθεση κατά του Ζέρβα και… διάλυση της εθνοφυλακής καθ› άπασαν Ελλάδα…». Την διαταγή υπογράφει ο Γιώργης Σιάντος, ο τότε ηγέτης του ΚΚΕ.

 Αρχίζουν οι μάχες

Την επόμενη ημέρα τα ξημερώματα, στην περιοχή του Θησείου, διεξήχθη η πρώτη μάχη ανάμεσα σε λόχο του ΕΛΑΣ και το σύνολο της Οργάνωσης Χ (200 περίπου άνδρες) που έδρευε στην περιοχή. Η μάχη διήρκεσε μερικές ώρες και ο ΕΛΑΣ κατέβαλε την άμυνα των αντιπάλων του, όμως οι Βρεταννοί επενέβησαν και μετέφεραν τον αρχηγό της Οργάνωσης Χ Γεώργιο Γρίβα και τους άνδρες του στο ελεύθερο κέντρο της Αθήνας. Μετά την κατάληψη του Θησείου, το μόνο εμπόδιο προς την πλατεία Συντάγματος ήταν πλέον το Σύνταγμα Χωροφυλακής Μακρυγιάννη.

Την ίδια ημέρα, οι δυνάμεις του ΕΛΑΣ προχώρησαν σε κατάληψη όλων των αστυνομικών τμημάτων στον Πειραιά, αλλά δεν μπόρεσαν να καταλάβουν την Σχολή Ναυτικών Δοκίμων. Στην Αθήνα κατέλαβαν τα 17 από τα 23 αστυνομικά τμήματα, καθώς και τις φυλακές στην αρχή της λεωφόρου Βουλιαγμένης.

Την νύχτα της 4ης προς 5η Δεκεμβρίου, οι δυνάμεις του ΕΛΑΣ επιχείρησαν την κατάληψη των φυλακών Συγγρού. Η επίθεση ανακόπηκε μετά από παρέμβαση των Βρεταννών, που χρησιμοποίησαν τεθωρακισμένα οχήματα. Παρόμοια εξέλιξη είχε η επίθεση στις φυλακές Χατζηκώστα που έληξε με παρέμβαση των Βρεταννών. Στις 5 Δεκεμβρίου, ο ΕΛΑΣ κατέλαβε την Γενική Ασφάλεια Αθηνών και συνέλαβε μερικούς αιχμάλωτους, ενώ οι περισσότεροι αστυνομικοί που υπεράσπιζαν το κτήριο φυγαδεύτηκαν από αγγλικά άρματα. Επίσης το 4ο σύνταγμα του ΕΛΑΣ κατέλαβε την έδρα της Ανώτατης Διοίκησης Χωροφυλακής Ελλάδος και αιχμαλώτισε 80 περίπου αξιωματικούς της χωροφυλακής. Στις 6 Δεκεμβρίου, ο ΕΛΑΣ μετά από διήμερη πολιορκία κατέλαβε την Ειδική Ασφάλεια Αθηνών και πυρπόλησε το κτίριο.

Η μάχη του Μακρυγιάννη

 Στις 6 Δεκεμβρίου, ολόκληρη σχεδόν η Αθήνα ήταν στα χέρια των κομμουνιστών. Τα μόνα κέντρα αντιστάσεως ήταν το Σύνταγμα Χωροφυλακής στου Μακρυγιάννη, η Σχολή Χωροφυλακής (Λεωφόρος Μεσογείων) και το Στρατόπεδο Γουδή με την 3^ηΕΟΤ.

Το Σύνταγμα Μακρυγιάννη θεωρήθηκε, από την ηγεσία του ΕΛΑΣ, ως το τελευταίο εμπόδιο προς την πλατεία Συντάγματος και επομένως την κατάληψη της εξουσίας. Από την άλλη πλευρά, οι υπερασπιστές του εγνώριζαν ότι ο αγώνας τους ήταν σκληρός και άνισος αλλά ήταν υπέρ πάντων. Η δύναμη ήταν 100 Αξιωματικοί (88 της Χωροφυλακής και 12 του Στρατού) και 430 οπλίτες. Η δύναμη αυτή, εκτός από το προσωπικό του Συντάγματος, προερχόταν και από άλλες αστυνομικές υπηρεσίες της Αττικής και της επαρχίας. Ο οπλισμός και τα πυρομαχικά δεν ήταν αρκετά για να αντιμετωπήσουν μια τόσο μεγάλη επίθεση. 300 τυφέκια, 15 υποπολυβόλα, 3 οπλοπολυβόλα, 1 πολυβόλο, 3 όλμοι με ελάχιστα βλήματα και 2 αντιαρματικά πυροβόλα.

Την ίδια ημέρα, παρουσιάστηκε εθελοντικά στο Σύνταγμα Χωροφυλακής Μακρυγιάννη ο Αντισυνταγματάρχης Πεζικού Κωνσταντίνος Κωστόπουλος. Ο Αντισυνταγματάρχης ήταν καθηγητής της Σχολής Χωροφυλακής και υπερασπιστής των οχυρών Μεταξά το 1940-41. Κατά την μάχη της Φλώρινας, ως διοικητής ταξιαρχίας, υπερασπίστηκε την πόλη εναντίον των κομμουνιστών. «Η Πατρίς κινδυνεύει και ήρθα να πολεμήσω εδώ ως απλός στρατιώτης. Με δέχεσθε;» Ο υποδιοικητής του Συντάγματος Αντισυνταγματάρχης Ευάγγελος Σοφράς του απήντησε: «Σε έστειλε ο Άγιος Νικόλαος».

Ως ειδικός στις μάχες εντός φρουρίων και τις οδομαχίες, παρουσίασε ένα ολοκληρωμένο σχέδιο αμύνης των εγκαταστάσεων και ανέλαβε την διεύθυνση των πολεμικών επιχειρήσεων. Το σχέδιο προέβλεπε τρεις γραμμές αμύνης:

. 1^η Γραμμή Αμύνης (εξωτερική), με 7 φυλάκια εγκατεστημένα σε παρακείμενες οικίες. Τα φυλάκια αυτά θα εμπόδιζαν τον εχθρό να πλησιάσει το στρατόπεδο.

. 2^η Γραμμή Αμύνης, που ήταν η περίφραξη του στρατοπέδου. Αν τμήμα της περίφραξης έπεφτε στα χέρια του ΕΛΑΣ, θα έπρεπε να επέμβει η εφεδρεία για την ανακατάληψή του.

. 3^η Γραμμή Αμύνης αποτελούσαν τα κτίρια, στα οποία θα δινόταν η τελική μάχη. Οι μαχητές ήταν αποφασισμένοι να πολεμήσουν από θάλαμο σε θάλαμο. Στην ταράτσα του κεντρικού κτιρίου εγκαταστάθηκε παρατηρητήριο και ένα οπλοπολυβόλο.

Η δύναμη του ΕΛΑΣ ήταν αρχικά ένα σύνταγμα των 1.500 ανδρών με τυφέκια, οπλοπολυβόλα και πολλά εκρηκτικά.

Στις 05:45 της 6^ης Δεκεμβρίου, ξεκίνησε η σκληρότερη αλλά και αποφασιστικώτερη μάχη των Δεκεμβριανών. Ξεκίνησε με σφοδρό βομβαρδισμό και πυκνά πυρά πεζικού από πολλές κατευθύνσεις. Παρά την σθεναρή αντίσταση, οι Ελασίτες κατέλαβαν 4 φυλάκια. Όσοι υπερασπιστές τους δεν σκοτώθηκαν ή δεν συμπτύχθηκαν προς το στρατόπεδο, συνελήφθησαν, διαπομπεύθηκαν, βασανίστηκαν και εκτελέστηκαν. Συνεχίζοντας την επίθεση, οι δυνάμεις του ΕΛΑΣ προσπάθησαν ανεπιτυχώς να ανατινάξουν με εκρηκτικά μέρος της περίφραξης. Σοβαρή επίπτωση στο ηθικό τους είχε η ανατίναξη, από βολή πυροβόλου, των εκρηκτικών που μετέφεραν σε ένα φυλάκιο που είχαν καταλάβει και ο θάνατος των 70 συντρόφων τους που τα συνόδευαν.

Οι απώλειες των αμυνομένων κατά την πρώτη ημέρα ήταν σημαντικές. 14 νεκροί, 33 τραυματίες και 41 αγνοούμενοι. Βεβαίως οι Ελασίτες είχαν πολύ μεγαλύτερες απώλειες. Ο διευθύνων τις επιχειρήσεις αντισυνταγματάρχης Κωστόπουλος, το πρωί της επομένης εξέδωσε ημερησία διαταγή, η οποία μεταξύ των άλλων έγραφε: «Θα διατηρώ την ανάμνησιν ότι εις την μάχην της 6^ης Δεκεμβρίου 1944 η Βασιλική Χωροφυλακή έδειξε μαχητικότητα πολύ καλλιτέραν από αυτού του Πεζικού εις το οποίον ανήκω. Σας συγχαίρω και σας ευχαριστώ».

Την επομένη, οι επιτιθέμενοι αρκέστηκαν σε πυρά παρενόχλησης και προπαρασκευή νέων επιθέσεων. Τις νυκτερινές ώρες της 7^ης προς 8^ης Δεκεμβρίου, οι επιτιθέμενοι ανατίναξαν μέρος του νοτίου τμήματος της περίφραξης και την 9^η ακόμη ενός τμήματος. Την 8^η Δεκεμβρίου, οι υπερασπιστές του Μακρυγιάννη με αιφνιδιαστική αντεπίθεση ανακατέλαβαν δύο φυλάκια, συνέλαβαν 50 αιχμαλώτους και παρέλαβαν πολλά όπλα και πυρομαχικά.

Στις 9 του μηνός, οι κομμουνιστές δέχθηκαν την ενίσχυση ενός τάγματος, ενός λόχου και δύο πυροβόλων και το πρωί της επομένης εξαπέλυσαν σφοδρότατη επίθεση, αλλά μέχρι την 18:00 αποκρούστηκαν από τους αμυνόμενους.

Την νύκτα της 11^ης προς 12^η Δεκεμβρίου, μετά από την άφιξη νέων ενισχύσεων, οι αντάρτες επιχείρησαν νέα αιφνιδιαστική επίθεση και γι’ αυτό δεν προηγήθηκε προπαρασκευή πυροβολικού. Όμως οι αμυνόμενοι, λόγω του άριστου συστήματος πληροφοριών που διέθεταν, περίμεναν την ενέργεια. Στις 20.00, ένας λόχος με 100 άνδρες προσπάθησε να εισβάλει από το ρήγμα της νότιας περίφραξης, αλλά έπεσε σε νάρκες και τα πυρά των αμυνομένων και αναγκάστηκε να υποχωρήσει, αφήνοντας στο πεδίο της μάχης 50 νεκρούς. Το ίδιο ανεπιτυχής ήταν και η προσπάθεια που έγινε δύο ώρες μετά. Τα μεσάνυχτα, από ρήγμα που δημιούργησαν στην δυτική περίφραξη δύο δυναμιτιστές, προσπάθησαν να διεισδύσουν κρυφά ομάδες Ελασιτών. Όμως φωτιστικά βλήματα μετέτρεψαν την νύκτα σε μέρα και επέτρεψαν στους χωροφύλακες να κατατροπώσουν τους εισβολείς που είχαν τρομερές απώλειες.

 Στις 12 Δεκεμβρίου, σταμάτησαν οι επιθέσεις. Μέχρι την 15^η του μηνός κάποιες προσπάθειες των κομμουνιστών έπεσαν στο κενό. Η μάχη του Μακρυγιάννη είχε χαθεί για τον ΕΛΑΣ. Το οχυρό, παρά την μικρότερη δύναμή του και τον κατώτερο εξοπλισμό του, άντεξε.

Η μάχη του Συντάγματος Χωροφυλακής Μακρυ-γιάννη ήταν μια σκληρή και συνεχής μάχη με πολλούς νεκρούς και τραυματίες και από τους δύο αντιμαχόμενους. 33 νεκροί και 120 τραυματίες ήταν ο φόρος αίματος των αγωνιστών του Μακρυγιάννη. Οι Ελασίτες είχαν πολύ μεγαλύτερες απώλειες.

Η νίκη των κυβερνητικών δυνάμεων συνέβαλε σημαντικά στο να μείνει ελεύθερο το μικρό κομμάτι της Αθήνας, στο οποίο είχαν έδρα η ελληνική κυβέρνηση και οι περισσότερες ξένες αποστολές. Μετά την νίκη αυτή άρχισε η αντίστροφη μέτρηση για το κομμουνιστικό κίνημα.

 Οι Ευέλπιδες αντιστέκονται

Η Στρατιωτική Σχολή Ευελπίδων επαναλειτούργησε αμέσως μετά την Απελευθέρωση (19 Οκτωβρίου 1944), με μαθητές τους Ευέλπιδες Ι και ΙΙ τάξης που φοιτούσαν πριν από τον πόλεμο. Στις 9 Δεκεμβρίου, ένα σύνταγμα του ΕΛΑΣ συν ένα τάγμα και δύο αντιαρματικά πυροβόλα, πραγματοποίησε επίθεση στην Σχολή Ευελπίδων, στον χώρο της οποίας βρίσκονταν 23 αξιωματικοί και 183 ευέλπιδες. Τα πυρομαχικά των Ευελπίδων τελείωναν, ενώ ο ανεφοδιασμός και η επικοινωνία ήταν αδύνατη. Η πολιορκία λύθηκε μετά από τρεις ημέρες και το προσωπικό της σχολής μεταφέρθηκε στα ανάκτορα. Απώλειες δύο νεκροί (Υπολοχαγός Αθανάσιος Ράντος και Εύελπις Δημήτριος Πούλος) και 17 τραυματίες.

 Οι άλλες μάχες

Την νύκτα της 6^ης προς 7^η Δεκεμβρίου, οι Ελασίτες πολιόρκησαν το τάγμα μετεκπαιδεύσεως, το αρχηγείο της Χωροφυλακής, το αστυνομικό τμήμα Πλάκας, το τμήμα μεταγωγών,την γενική ασφάλεια, το μηχανοκίνητο τμήμα της ΑΠ, ενώ εγκαταστάθηκαν με ισχυρές δυνάμεις βορείως του στρατοπέδου Γουδή και δυτικώς της Σχολής Χωροφυλακής, με αντικειμενικό σκοπό την κατάληψή τους.

Τις πρώτες πρωινές ώρες της 7^ης Δεκεμβρίου, μετά από προπαρασκευή με πυκνά πυρά όλμων, εκδηλώθηκε η επίθεση του ΕΛΑΣ κατά της σχολής Χωροφυλακής και του στρατοπέδου Γουδή (3^η ΕΟΤ). Μετά από σθεναρή άμυνα της Χωροφυλακής και των Ριμινιτών, οι επιτιθέμενοι υποχώρησαν, εγκαταλείποντας στο πεδίο της μάχης 80 νεκρούς. Την ίδια ημέρα, στο κέντρο της Αθήνας, συνεχίστηκαν οι μάχες χωρίς αποτέλεσμα για τον ΕΛΑΣ. Η 3^η ΕΟΤ αντεπιτιθέμενη επέτυχε να διευρύνει την ελεγχόμενη από αυτήν περιοχή και να συλλάβει 280 αντάρτες.

Στις 10 Δεκεμβρίου, οι Ελασίτες, αφού δέχθηκαν ισχυρές ενισχύσεις, επεχείρησαν και πάλι ανεπιτυχώς να καταλάβουν την Σχολή Χωροφυλακής και το Γουδί. Στο κέντρο της Αθήνας προσπαθούσαν να προωθήσουν τις θέσεις τους επιτιθέμενοι σε σημεία αντιστάσεως των Σωμάτων Ασφαλείας και συμπλεκόμενοι με ομάδες νομιμοφρόνων πολιτών, όπως αυτή που κατείχε το Χημείο (οδός Σόλωνος).

Ο ΕΛΑΣ επέτυχε την 11^η Δεκεμβρίου να ελέγχει την λεωφόρο Συγγρού, την μόνη οδό επικοινωνίας της πρωτεύουσας με τον Πειραιά. Σε σύσκεψη το βράδυ της ίδιας ημέρας, η βρεταννική διοίκηση αποφάσισε προ της δυσμενούς καταστάσεως να εγκαταλείψει την Αθήνα στα χέρια του ΕΛΑΣ.

Ο διοικητής της 3^ης ΕΟΤ Θρασύβουλος Τσακαλώτος αντέδρασε, δηλώνοντας ότι αυτός και οι άνδρες τους δεν πρόκειται να εγκαταλείψουν τις θέσεις τους και ότι θα πολεμήσουν, έστω και μόνοι. Η γενναία στάση του ήρωα Αξιωματικού, σε συνδυασμό με την άφιξη ενισχύσεων, ανέτρεψε την απόφαση της διοίκησης.

Στις 14 Δεκεμβρίου, μετά την σύμπτυξη του μηχανοκινήτου τμήματος, της γενικής ασφάλειας και της τροχαίας, ελάχιστα τμήματα αντιστέκονταν και οι Ελασίτες κατείχαν περισσότερο από τα εννέα δέκατα της Αθήνας και ήταν σε απόσταση αναπνοής από το κέντρο. Την ίδια ημέρα, άρχισε η συγκρότηση νέων Ταγμάτων Εθνοφυλακής, τα οποία σύντομα ανέλαβαν δράση. Στις 18 του μηνός, Τάγμα Εθνοφυλακής κατέλαβε τον Λυκαβηττό, όπου εγκαταστάθηκαν πυροβόλα για την υποστήριξη των επιχειρήσεων στο κέντρο. Την ίδια ημέρα, άρχισαν οι αποφασιστικές επιχειρήσεις κατά του ΕΛΑΣ σε συνοικίες της Αθήνας.

 Εκρηκτικά στην «Μεγάλη Βρεταννία»

Την νύχτα της 23^ης προς 24^η Δεκεμβρίου, δυνάμεις του ΕΛΑΣ προχώρησαν στην υλοποίηση σχεδίου που στόχευε στην ανατίναξη του ξενοδοχείου «Μεγάλη Βρεταννία», όπου διέμεναν η ελληνική κυβέρνηση, το βρεταννικό επιτελείο και πολλές διπλωματικές αποστολές, μεταξύ των οποίων και των ΗΠΑ και της ΕΣΣΔ. Για τον σκοπό αυτόν, παγιδεύτηκε με εκρηκτικά υπόνομος, που κατέληγε δίπλα στα θεμέλια του κτιρίου. Η έκρηξη αναβλήθηκε προσωρινά λόγω της άφιξης του Τσώρτσιλ στην Ελλάδα και στο διάστημα αυτό Άγγλοι εντόπισαν και απενεργοποίησαν τα εκρηκτικά.

Το τέλος των επιχειρήσεων

Από την 28η Δεκεμβρίου, η κατάσταση άρχισε να αλλάζει. Με γενική επίθεση κατά του ΕΛΑΣ άρχισε η εκκαθάριση της Αθήνας. Η 3^η ΕΟΤ επετέθη από το Γουδή προς νότον. Την επομένη, δόθηκε η τελευταία μάχη των ανταρτών, στην οποία ηττήθηκαν με πολλές απώλειες σε προσωπικό και οπλισμό. Οι Ελασίτες έχασαν πλέον την επιθετική πρωτοβουλία και περιορίσθηκαν σε ελαστική άμυνα.

Τελικά, στις 6 Ιανουαρίου του 1945, οι δυνάμεις του ΕΑΜικού μετώπου αναγκάστηκαν να εκκενώσουν τον Πειραιά και την Αθήνα, παραλαμβάνοντας χιλιάδες πολίτες ως ομήρους. Πέντε μέρες αργότερα, στις 11 Ιανουαρίου, οι μάχες τερματίστηκαν, μετά από συμφωνία του Ε.Α.Μ. με τον στρατηγό Σκόμπυ. Μετά την ήττα του, ο ΕΛΑΣ (υπο την ηγεσία του Σιάντου) αποχώρησε από την Αθήνα, μαζί με χιλιάδες υποστηρικτές του, καθώς και με χιλιάδες ομήρους, αμάχους και μη.

Στις 12 Φεβρουαρίου 1945, μετά από συζητήσεις δέκα ημερών μεταξύ κυβέρνησης και ΚΚΕ-ΕΛΑΣ, υπεγράφη η συμφωνία της Βάρκιζας. Έτσι έκλεισε μια αιματηρή περίοδος, αλλά, δυστυχώς, ακολουθεί ο 3^ος γύρος.

 Ο τραγικός απολογισμός

Ο αστικός πολιτικός κόσμος της εποχής κατηγόρησε την ηγεσία του ΕΑΜ και το ΚΚΕ για υπαναχώρηση, όσον αφορά τον αφοπλισμό των ανταρτικών ομάδων, και για προσχηματική αρχική συμφωνία, την οποία αρκετοί τότε απέδωσαν στο ότι αναμένονταν στην Ελλάδα πολύ περισσότερες συμμαχικές (Βρεταννικές) δυνάμεις από αυτές που τελικά ήρθαν. Επίσης, το ΕΑΜ κατηγόρησε τους αντιπάλους του για επέμβαση ξένων δυνάμεων στα ελληνικά πολιτικά πράγματα.

Μεγάλο μέρος της Αθήνας είχε μετατραπεί σε ερείπια και πολλοί άμαχοι έχασαν την ζωή τους από τις μάχες που διεξάγονταν στους δρόμους της Αθήνας, αλλά και από τους αεροπορικούς βομβαρδισμούς των Άγγλων.

Κατά την διάρκεια των Δεκεμβριανών, μέλη της οργάνωσης ΟΠΛΑ δολοφόνησαν έναν αριθμό αντιφρονούντων, υποστηρικτών του αστικού καθεστώτος, αλλά και αμφισβητιών της επίσημης κομματικής γραμμής του ΚΚΕ , μεταξύ των οποίων και γύρω στους 50 τροτσκιστές/αρχειομαρξιστές, οι οποίοι χαρακτήριζαν τα Δεκεμβριανά ως σταλινικό πραξικόπημα. Στην περιοχή των διϋλιστηρίων της ΟΥΛΕΝ έλαβαν χώρα εκτελέσεις. Ανάμεσα στα θύματα της ΟΠΛΑ ήταν η ηθοποιός Ελένη Παπαδάκη και ο πρύτανις του ΕΜΠ Ιωάννης Θεοφανόπουλος.

Τα γεγονότα του Δεκέμβρη του 1944 στην Αθήνα θεωρούνται από μια πλευρά των ιστορικών ως η δεύτερη φάση της ανταρσίας (ο «δεύτερος γύρος» κατά την μεταπολεμική οπτική) και οδήγησαν στην τρίτη φάση («τρίτο γύρο»), που τερματίστηκε το 1949 με την στρατιωτική ήττα του ΚΚΕ. Η σύγκρουση των Δεκεμβριανών, καθώς και οι περιπτώσεις ακραίας βίας, όχι μόνο κατά δοσίλογων αλλά και κατά υποστηρικτών της κυβέρνησης και του αστικού καθεστώτος, αύξησε το αντικομμουνιστικό μένος της αντίπαλης πλευράς και έκανε πολύ δύσκολη την προοπτική της άμβλυνσης των παθών για πάρα πολλά χρόνια.

Στον πιο αποδεκτό «πίνακα απωλειών» των αντιμαχόμενων πλευρών, οι εθνικές δυνάμεις είχαν 3480 νεκρούς (889 ανήκαν στην χωροφυλακή και την αστυνομία και 2540 στα στρατιωτικά τμήματα) και πολλούς αιχμαλώτους. Οι απώλειες του ΕΛΑΣ υπολογίστηκαν στους 2-3 χιλιάδες νεκρούς και 7-8 χιλιάδες αιχμαλώτους.

Μέχρι τις 25 Δεκεμβρίου, ο αριθμός των συλληφθέντων από το ΕΑΜ-ΕΛΑΣ φθάνει τις 8.000, οι οποίοι με την αποχώρησή τους από την Αθήνα ξεπερνούν τις 15.000 όμηρους. Δύο χιλιάδες περίπου από αυτούς εκτελέστηκαν. Οι λεηλασίες ως κόστος ξεπέρασαν το ένα δισεκατομμύριο δραχμές της εποχής και κάηκαν ή ανατινάχθηκαν περισσότερες από 200 οικίες.

Στην απόφαση της 11^ης ολομέλειας της ΚΕ του ΚΚΕ αναφέρεται: «Η σύλληψη αμάχων, έστω και σαν μέτρο άμυνας κατά του άγριου διωγμού και ομηρίας από μέρους των Παπανδρέου-Σκόμπυ, ήταν σοβαρό πολιτικό λάθος».

Δ. Βαλασίδης

ΔΕΚΕΜΒΡΗΣ 1944

Σύνταγμα Χωροφυλακής Μακρυγιάννη

ΑΡΧΗ ΥΟΥ ΕΜΦΥΛΙΟΥ ΠΟΛΕΜΟΥ.VIDEOS

ΤΙΜΗ ΣΕ ΑΥΤΟΥΣ 

 ΠΟΥ ΕΧΥΣΑΝ ΤΟ ΑΙΜΑ ΤΟΥΣ ΓΙΑ ΤΗΝ ΕΛΛΑΔΑ

ΕΔΩ:http://wwwaimos.blogspot.gr/2012/11/1944-videos.html