Η Τέχνη της Τσουτσούνας. Η μεταπολιτευτική “χαβούζας της τέχνης” στο όνομα της ελευθερίας της “σκέψης”, του “λόγου”

Πρέπει να ευχαριστήσουμε τον Δρ Τσίπρα, τον άνθρωπο σύμβολο της Πρώτη Φορά Αριστερά. Με την παρασταση του Φάμπρ θα μας δοθεί η ευκαιρία να δούμε την κατάντια της προοδευτικής διανόησης. 

Από τους γίγαντες θεατρανθρώπους Κουν, Κατράκη, Καρέζη, Καλέργη και τόσους άλλους, ξέπεσε στα “παλλόμενα πέη” της νεοταξίτικης αριστεράς, που φαντασιώνεται και ελπίζει για τον πολλαπλό οργασμό. 

Μίας αριστεράς που βγάζει την κιλότα της και πέφτει στα τέσσερα για να δεχθεί το παλλόμενο πέος της Νέας Τάξης και βλέπει τις οργανικές εκκρίσεις να κυλάνε από το αιδοίο της περιμένοντας να της δώσει το χαρτομάντιλο για να σκουπιστεί και μετά να αφήσει διακριτικά την αμοιβή, για τις καλές υπηρεσίες, στο κομοδίνο. Ξύλινη μαριονέττα που αφήνεις να πέσει κατάχαμα, με χέρια και πόδια ανοιχτά, άκαμπτα, ανίκανη να κινηθεί μόνη της.

Μικρογράφια της μεταπολίτευσης είναι η “τέχνη” στο ξετύλιγμά της απο την αποφράδα 24 Ιουλίου 1974 ίσαμε τα “παλλόμενα πέη του Φάμπρ, τα χυδαία του “Χυτηρίου”, τα κωλομέρια της Παπαληγούρα, το χαλαρό “εργαλείο” του Δον Ζουάν Κιμούλη, το “Αθανάσιος Διάκος: Η επιστροφή” της Kitschoπούλου-γυναίκα σύμβολο της σύγχρονης τέχνης-, την κοπρολαλιά του Λάκη, την συμπικνωμένη βλακεία της “ελληνοφένειας” τα αγόρια κόπανους και τα κορίτσια γλάστρες των πρωινάδικων ή μεσημαριανάδικων. 

Η τέχνη της μεταπολίτευσης παραδόθηκε στην αριστερά την οργανωμένη με ένα συστημα ανατολίτικου τιμαριωτισμού και πνευματικά πολύ καθυστερημένη. 

Η μεταπολιτευτική “τέχνη” έπεσε στα νύχια μιάς κατάπτισης γελοίας αριστεροπροοδευτικής παραδοκουλτούρας που επιβιώνει χάρη στην πρόκληση των κανονικών ανθρώπων. Με την μεταπόλιτευση είχαμε στον τομέα της “τέχνης” ( κατω απο τον τίτλο τέχνη στεγάστηκαν ευτελέστατες δεκαρολογικές επιδιώξεις) δύο χαρακτηριστικά φαινόμενα. 

Πρώτον την πολιτικοποίηση και παράδοση της τέχνης στα σούργελα της αριστεράς επειδή κάποιοι “δεξιοί” είχαν ενωχικά σύνδρομα και επιδοτούσαν της αριστερή “διανόηση” για να μη ασχολείται μαζί τους. 

Δεύτερον ο πορνομανιακός εκτραχηλισμός της τέχνης, αναπόφευκτον παρακολούθημα της δημοκρατικής ανοχής, 

Αυτά τα δύο χαρακτηριστικά της μεταπολιτευτικής τέχνης εξευτέλισαν την αισθητική και απέδειξαν την ευτέλειαν, την στειρότητα και την ξετσιπωσιά των σούργελων, των γιαλατζή ηθοποιών, συγγραφέων, ζωγράφων, σκηνοθετών και γενικά όσων προσποιούνται τον καλλιτέχνη, πιστεύοντας πως η ειδοποιός διαφορά ανάμεσα στον καλλιτέχνη και τον μπουρζουά είναι η αξυρισία και η αλουσιά, ή το μπλουτζήν και το ταγάρι. 

Το μόνο που ξέρουν. Είναι να εισπράττουν (επιδοτήσεις) απο την Ελλάδα την οποία βρίζουν νυχθημερόν με πρόσχημα δήθεν καλλιτεχνικές δημιουργίες. Και είναι, ίσως, η πρώτη φορά στην ιστορία της λεγόμενης τέχνης και του πνεύματος που η δημοκρατία έγινε η αιτία να συσσωρευθούν τόσα σκουπίδια.

Με την μεταπολίτευση εισβάλαν στην Ελλάδα ανενόχλητοι πολλοί κάπηλοι της “Τέχνης” που με τα λογοτεχνήματα τους, τα θεατρικά τους έργα, και με τις ταινίες τους επιδιώκουν δόξα και χρήμα και προσφέρουν σε αντάλλαγμα βόρβορον. 

Όλοι της κατηγορίας αυτής ακολουθούν την ίδια συνταγή: είναι παρασκευασταί και έμποροι της αισχρότητας με περιγραφές, εικόνες, πράξεις και λόγους. Φυσικά κάποιος αριστερό προοδευτικός ρέκτης, θέλοντας να μας την φέρει, θα μας θυμίσει “τον εραστή της λαίδης Τσατερλυ” του Ν. Λώρενς την “Νανά” του Εμίλ Ζολά και πολλά άλλα πρότυπα “ελευθεριάζουσης” τέχνης που είχαν προκαλέσει μεγάλο θόρυβο. 

Ας γελάσουμε! 

Τα ανωτέρω έργα είχαν ειλικρίνεια και δύναμη. Τα σημερινά “δημιουργήματα” των ασυνείδητων εκμεταλλευτών της ανοχής και της ασυδοσίας, είναι ψεύτικα, εξεζητημένα και αισχρά. Η αισχροτης τους δεν έχει καμμία αισθητική δικαίωση. Τα ευρήματα τους είναι κτηνώδη. Οι μύθοι πληκτικοί. Οι βωμολοχίες ξεκρέμαστες για να χαϊδεύουν το υπογάστριο, οπου κατά μίαν ειδεχθή και απορριπτέα θεωρία εδρεύει η ψυχή του μικροαστικού μορμολίκιου. Τα πρότυπα τους μονίμως νοσηρά. Η “τέχνη” της μεταπολίτευσης είναι η κατ΄εξοχήν “τέχνη της χαβούζας”

Η μεταπολιτευτική “χαβούζας της τέχνης” στο όνομα της ελευθερίας της “σκέψης”, του “λόγου” και της “αναζήτησης” όχι μόνο κατέβασε την Τέχνη στο χαμηλότερο σκαλί αλλά την πήγε στην χαβούζα. Τα επιχειρήματα των “δημιουργών” της χαβούζας είναι για τα μπάζα.

Λένε:

Προσφέρουμε “καινούργια αισθητική γραφή” (και η “καινούργια γραφή” γίνεται με αυτοηδονιστικάς - αυνανισμους - επιδόσεις διαφόρων θηλυκών).

 

Σηματοδοτούμε “ τις συντελούμενες κοινωνικές διεργασίες” (και η “σηματοδότηση” γίνεται με άφθονα κουνήματα, παρτούζες, κερατώματα και αλαξοκώλια). 

Απομυθοποιούμε την ζωή. (Και η “απομυθοποίηση” πραγματοποιείται με την γελοιοποίηση θεσμών και προσώπων). 

Χαρτογραφούμε “τα ήθη της συγχρονης κοινωνίας” (Και η χαρτογράφηση φιλοτεχνείται με ένα συνεχές πήδημα).

Αυτοί οι “δημιουργοί” δεν είνα μόνοι τους. Δίπλα τους υπάρχουν οι δικτυωμένοι κεκράχτες (αβανταδόροι) τους που αφού έχουν απονείμει στους εαυτούς τους βαρυγδουπους τίτλους ξελιγώνονται απο τα ΜΜΕ(ξαπατησης) μέχρι λιποθυμίας για τα αριστουργήματα της αριστερόστροφης σάχλας και ουρλιάζουν αν τολμήσει κάποιος να αμφισβητήσει την “τέχνη” της προοδευτικής χαβούζας. Αυτή η τέχνη ψεύδεται παραπλανά και συσκοτίζει τους Έλληνες σε τρόπο που να χάνουν την αίσθηση του πραγματικού και του αληθινού.

Ευτελείς και ιδιοτελείς εμπαίζουν τον κόσμο. Με την αισχρότητα επιδιώκουν να εξέλθουν απο την αφάνεια, να ερεθίσουν την περιέργεια του κόσμου και να βγάλουν κανα ευρουλάκι. Το μόνο ελαφρυντικό που διαθέτει η μεταπολιτευτική αριστερόστροφη προοδευτικάντζα είναι η εγγενής νοσηρότης, χωρίς την οποία η ιδιοτέλεια και η ευτέλεια δεν θα μας πήγαιναν κατευθείαν στη χαβούζα. Η βρωμιά τους τραβάς, γιατί και οι ίδιοι είναι βρωμιάρηδες.

Κάποτε οι Έλληνες, ακόμη και την εποχή της “επάρρατης Δεξιάς”, παρακολουθούσαν Θέατρο και ονειρευόντουσαν ένα καλύτερο κόσμο. 

Σήμερα τα “παλλόμενα πέη” του Φαμπρ είναι ένα ακόμη κερασάκι στην τούρτα του kitsch της μεταπολίτευσης που για 40 χρόνια δημιούργησε πραγματικό αισθητικό και ηθικό χάος. 

Σε όλη την μεταπόλιτευση είχαμε τον θρίαμβο της επιδοτούμενης αριστερόστροφης ασυνειδησίας και της ασυδοσίας και τον βαρύτατο τραυματισμό του γούστου του ανύποπτου κοινού, χωρίς κανένα αντιστάθμισμα. 

Η τέχνη της μεταπολίτευσης με τα κτηνώδη ευρήματα, με τους πληκτικούς μύθους, τις ξεκρέμαστες βωμολοχίες, τα κουνήματα της λεκάνης, τα κατα συρροή πηδήματα είναι κατ΄εξοχήν “τέχνη της τσουτσούνας”....

maximos