Από τον Σαμαρά στον Τσίπρα, τα Μνημόνια συνεχίζονται

Σαν σήμερα πριν από έναν χρόνο η τότε κυβέρνηση Σαμαρά αποτύγχανε να εκλέξει Πρόεδρο της Δημοκρατίας και έτσι άνοιγε ο δρόμος για τις εκλογές της 25ης Ιανουαρίου 2015. 

Στην θέση του απόλυτα υποτελή, βαθιά ραδιούργου, αδίστακτου σκευωρού και έχοντα σαφή ασταθή ψυχικό χαρακτήρα Σαμαρά, ήρθε ο Τσίπρας.

Ένα χρόνο μετά, με τον ΣΥΡΙΖΑ να είναι στην κυβέρνηση μετά από δύο εκλογικές αναμετρήσεις, φαίνεται ξεκάθαρα πόσο ξεκομμένος από την κοινωνική πραγματικότητα είναι ο πολιτικός βίος (και) της νυν κυβέρνησης. 

Η νίκη του ΣΥΡΙΖΑ, τόσο τον Ιανουάριο, όσο και τον Σεπτέμβριο (έστω και με την μορφή του λιγότερο χειρότερου, σ’ αυτή την περίπτωση), δεν υπήρξε φαινόμενο ιδεολογικής μετατόπισης των Ελλήνων προς τις νοσηρές ιδέες της αριστεράς. 

Αυτό που κεφαλαιοποίησε πολιτικά ο ΣΥΡΙΖΑ υπήρξε η αποιδεολογικοποιημένη του εμφάνιση ως προστάτης της περιουσίας του Ελληνικού Λαού, απέναντι στις αδηφάγες ορέξεις των διεθνών τοκογλύφων και των εγχώριων εντολοδόχων τους.

Ήταν τέτοια η αηδία, η απόγνωση και η οργή του Ελληνικού λαού για τα αίσχη της κυβέρνησης Σαμαρά, ώστε να ξεχάσει την αληθινή ιδεολογικοπολιτική ταυτότητα του ΣΥΡΙΖΑ. 

Ενθυμούνταν έντονα τα έργα και τις ημέρες της συγκυβέρνησης ΝΔ-ΠΑΣΟΚ, η οποία την ώρα που παρέδιδε την Εθνική Κυριαρχία της Χώρας, ξεπούλαγε την δημόσια περιουσία της, φορολογούσε ασύστολα τους Έλληνες, μείωνε μισθούς και συντάξεις σε συνεχόμενη σταθερή βάση και αύξανε τις στρατιές των ανέργων, αντί της οποιασδήποτε επαρκούς και ικανοποιητικής εξήγησης χορηγούσε «ιδεολογήματα» του τύπου «προέχει η ευρωπαϊκή πορεία της χώρας» και άλλα συναφή.

Στον ίδιο δρόμο, όμως, βαδίζει πλέον και η νυν κυβέρνηση.

 Όσοι εμπιστεύθηκαν τον Τσίπρα, είτε για να βγάλει την Χώρα από τα Μνημόνια (τον Ιανουάριο), είτε για ένα πιο «ανθρώπινο» Μνημόνιο (τον Σεπτέμβριο), βλέπουν τώρα ότι η εντολή τους παρεξηγήθηκε και ερμηνεύθηκε ως εντολή μετατροπής της Ελλάδας σε αριστερή μπανανία. 

Κανείς, όμως, δεν ψήφισε τον Τσίπρα για να καταλαμβάνεται η Ελλάδα από λαθρομετανάστες, να αποδομείται η Εθνική Ιστορία, να ποινικοποιείται το πατριωτικό φρόνημα ως «ρατσισμός», να δημιουργούνται «σύμφωνα συμβίωσης», να δρουν ανενόχλητα οι παρακρατικοί «αντιεξουσιαστές», να συνομιλεί η κυβέρνηση με αδίστακτους τρομοκράτες.

Η εντολή που πήρε ο ΣΥΡΙΖΑ δεν ήταν η επιβολή των αριστερών ιδεοληψιών του, αλλά η ανάκτηση της Εθνικής Υπερηφάνειας και η ανακούφιση του δοκιμαζόμενου Ελληνικού Λαού από τις συνεχείς αφαιμάξεις των δύο πρώτων Μνημονίων. 

Αντ’ αυτού ο ΣΥΡΙΖΑ έφερε ένα τρίτο, πολύ χειρότερο, Μνημόνιο. 

Γι’ αυτό, όσο εκκωφαντική υπήρξε η άνοδος στην εξουσία του ΣΥΡΙΖΑ, το ίδιο εκκωφαντική θα είναι και η πτώση του, καθώς αποδείχτηκε όχι απλώς κατώτερος των περιστάσεων, αλλά εξίσου υπάκουος συνεργάτης των διεθνών τοκογλύφων.

ΓΙΩΡΓΟΣ ΜΑΣΤΟΡΑΣ