ΕΙΜΑΣΤΕ ΠΕΡΙΕΡΓΟΙ ΑΝΘΡΩΠΟΙ ΕΜΕΙΣ

Είμαστε περίεργοι άνθρωποι εμείς. Έχουμε ένα δικό μας τρόπο λειτουργίας. Μια δικιά μας λαβυρινθική σκέψη. Μας καταδιώκουν σαν στοργικές ερινύες, θύμησες από παλαιότερες ζωές…

Από τότε που βγαίναμε αθόρυβα από την κοιλιά του αλόγου και παραδίδαμε τη περήφανη Τροία στη πνοή του θανάτου.

Από τότε που μάτωναν τα πόδια μας στο γρήγορο περπάτημα, για να φθάσουμε εγκαίρως στις Θερμοπύλες.

Από τότε που φιλούσαμε τις γυναίκες μας στο μέτωπο και τις διώχναμε στη Ρόδο, αλλά εμείς μέναμε στα τείχη, ντυμένοι στη Πορφύρα και γινόταν η ζωή μας ένα με τη μαρμαρωμένη πέτρα της πολεμίστρας.

Από τότε που κραδαίνοντας το ξίφος και χρησιμοποιώντας την πιστόλα σα ρόπαλο, πέφταμε δίπλα στον Δικαίο. 

Από τότε που ξεψυχούσαμε στο λασπωμένο, χιονισμένο χαράκωμα, με την ταινία στο βραχίονα που έγραφε 

«Τιμή μας η Πίστη μας».

Ναι, έχουμε περίεργο, παράξενο τρόπο λειτουργίας. Μας έλκει ο κίνδυνος. Μας προκαλεί ο υπεράριθμος εχθρός. Ψάχνουμε εκείνο τον αντίπαλο που θα μας προσφέρει έναν καλό θάνατο. Άξιο του Αίματος και της Υστεροφημίας μας. Αντιπαθούμε την ηρεμία και την ησυχία.

Είμαστε πουλιά της καταιγίδας. Απροσάρμοστα και ανυπάκουα. Κι όμως.. θαυμάζουμε το υπέροχο χρώμα ενός λουλουδιού. Αγαπάμε τη μυρωδιά του δάσους και το χάδι της θάλασσας. Λατρεύουμε το ίδιο την Ανατολή αλλά και τη Δύση του ζωοδότη Ήλιου. Δεν λυγίζουμε, αλλά κλαίμε σα μικρά παιδιά, μπροστά στη προδοσία. Θρηνούμε για τον χαμένο σύντροφο που ξέπεσε τόσο για να προδώσει.

Πολλές φορές αργούμε να αντιδράσουμε. Αλλά όταν έρθει η ώρα είμαστε ασταμάτητοι. Ανεχόμαστε καρτερικά την αδικία, ελπίζοντας να συνετιστεί ο άδικος. Αλλά όταν έρθει η ώρα για δικαιοσύνη, είμαστε τυφλοί κι άκαρδοι.

Εμείς χτίσαμε μαρμάρινους ναούς, εμείς χτίσαμε καράβια, χτίσαμε πολιτισμό, νόμους, αρμονία. Εμείς και τα γκρεμίσαμε. Εμείς και θα τα ξαναχτίσουμε. 

Είμαστε θορυβώδεις και καβγατζήδες σαν το Διόνυσο. 

Είμαστε ρομαντικοί και ονειροπόλοι σαν τον Ορφέα. Είμαστε ηρωικοί σαν τον Πρωτεσίλαο και πολεμιστές σαν τον Αχιλλέα. 

Είμαστε εμείς που σταθήκαμε όρθιοι μπροστά στις προκλήσεις, και στις κακουχίες. Νικήσαμε Βάρβαρους, Πέρσες, Ρωμαίους, Γαλάτες, Φράγκους, Τούρκους, Βούλγαρους, Αλβανούς, Ιταλούς, Γερμανούς, Εγγλέζους.

Είμαστε εμείς που, σε όλο, μα όλο το πλανήτη, φυτέψαμε κληρονομιά, πολιτισμού, μόρφωσης κι ανθρωπισμού. Είμαστε περίεργοι άνθρωποι. Βλέπετε δεν ονειρευόμαστε μόνο το βράδυ, στον ύπνο. Ονειρευόμαστε κυρίως ξύπνιοι. Κι όποιος ονειρεύεται ξύπνιος, είναι επικίνδυνος άνθρωπος..

Πηγή:myrmithonas.blogspot.gr