Επίκληση αλληλεγγύης μεταξύ συνενόχων

Οι εσωσυστημικές στιγμές έντασης, ανάμεσα στους διαφόρους πολιτικούς εκπροσώπους του καθεστώτος, μπορούν να μας δώσουν χρήσιμες πληροφορίες γι’ αυτό, το οποίο επί της ουσίας ονομάζεται «αλληλεγγύη συνενόχων». Ένα τέτοιο χαρακτηριστικό παράδειγμα είναι και η σχετικά πρόσφατη αντιπαράθεση στην Βουλή ανάμεσα στους Τσακαλώτο και Λοβέρδο. «Αυτά λέγατε και εσείς», είπε ο Τσακαλώτος απαντώντας στον Λοβέρδο. 

Ο Τσακαλώτος του είπε ότι κι αυτοί (αναφερόμενος στην προηγούμενη συγκυβέρνηση) έλεγαν ότι δεν πιστεύανε στην μείωση των μισθών και των συντάξεων και ότι τα ψηφίζανε λόγω συσχετισμών. «Οπότε, μην κάνετε μαθήματα στην κυβέρνηση της Αριστεράς που κάνει διαπραγμάτευση. Στην διαπραγμάτευση υπάρχει και ο συμβιβασμός», κατέληξε.  

Κάτι τέτοιο δεν είναι τίποτα άλλο από επίκληση αλληλεγγύης και αλληλοβοήθειας μεταξύ συνενόχων. Είναι ακόμη πολύ νωπός στην μνήμη μας το πώς απαντούσε ο ΣΥΡΙΖΑ στη ΝΔ και το ΠΑΣΟΚ, όταν εκείνοι έλεγαν με την σειρά τους ότι δεν είχαν καμιά πρόθεση να μειώσουν μισθούς και συντάξεις, αλλά το κάνουν διότι ήταν αρνητικοί οι συσχετισμοί με τους δανειστές.Τους καλούσε, μάλιστα να παραιτηθούν για να αναλάβει μια κυβέρνηση του ΣΥΡΙΖΑ, η οποία θα έβαζε τέλος στους εκβιασμούς των δανειστών. 

Τώρα, αυτή ακριβώς η κυβέρνηση του ΣΥΡΙΖΑ, που «θα έβαζε τέλος στους εκβιασμούς», επιστρατεύει το ίδιο ακριβώς επιχείρημα: «Φέρνουμε πράγματα που δεν τα πιστεύουμε, αλλά το παλέψαμε και οι συσχετισμοί αποδείχτηκαν αρνητικοί για εμάς». Και όταν η αντιπολίτευση του «συνταγματικού τόξου» κάνει κριτική, στον ΣΥΡΙΖΑ απαντάνε ως εξής: «Αυτά τα λέγατε κι εσείς»!  

Το συμπέρασμα, λοιπόν, είναι ότι δεν «δικαιώνεται» μόνο το τρίτο Μνημόνιο του ΣΥΡΙΖΑ, αλλά «δικαιώνονται» και τα δύο προηγούμενα Μνημόνια. Και τα τρία υπήρξαν, απλώς, απότοκα δυσμενών συσχετισμών. Το είπε ξεκάθαρα το alter ego του Τσίπρα, ο Νίκος Παππάς, στην ίδια συνεδρίαση της Βουλής: «Εμείς λέμε καθαρά και ξάστερα ότι αυτό το πλαίσιο συμφωνίας μπορέσαμε και φέραμε. Εάν κάποιος νομίζει ότι άλλη κυβέρνηση και άλλος πρωθυπουργός μπορεί καλύτερα, δεν έχει παρά να το πει ευθέως».

Ένα ευρύτατο πολιτικό φάσμα, υποστηρίζει επί της ουσίας το αναπόφευκτο της υποτέλειας στις επιδιώξεις και τις ορέξεις των διεθνών τοκογλύφων. Οι διαφορές των εκπροσώπων αυτού του φάσματος είναι καθαρά ποσοτικές. Αφορούν το επιμέρους, καθώς επί της αρχής συμφωνούν: Όλες οι κυβερνήσεις είναι υποχρεωμένες να ακολουθούν αυστηρά την πολιτική των Μνημονίων, διότι αυτό επιτάσσουν οι ευρωπαϊκοί και διεθνείς συσχετισμοί. Οι παλιές διαμάχες μεταξύ μνημονιακών και (γιαλαντζί, όπως αποδείχθηκε) αντιμνημονιακών πετάχτηκαν στα σκουπίδια, ως «ανεδαφικές», «αχρείαστες», «ουτοπικές».

 Οι διαμάχες, πλέον, αφορούν μόνο το ποια κυβέρνηση είναι ικανότερη στην διαπραγμάτευση του μνημονιακού μείγματος. Γι’ αυτό, άλλωστε, πλέον μιλάνε μόνο με νούμερα διαχείρισης: τόσο ήταν το πακέτο του Μνημονίου που διαπραγματευόμαστε εμείς, τόσο φέρατε εσείς (και αντίστροφα). Αυτός ο κυνισμός τους δείχνει και το ότι το μόνο, για το οποίο νοιάζονται είναι η διαιώνιση της παρούσας κατάστασης, γιατί πλέον κάθε γνήσια προσπάθεια αποκαθήλωσής της δημιουργεί σοβαρά αποσταθεροποιητικά και αντικαθεστωτικά προβλήματα.  

Σ’ αυτό το μήκος κύματος κινήθηκε, πριν από λίγες ημέρες, και μια από τις ναυαρχίδες του εγχώριου συστημικού τύπου, «Τα Νέα»: «Για μια χώρα που έχει απωλέσει το 25% του ΑΕΠ μέσα σε μία πενταετία, η επιστροφή στην ύφεση δεν είναι παίξε-γέλασε. Είναι επίσης βούτυρο στο μαύρο ψωμί των ακραίων δυνάμεων που καραδοκούν. Μόνο ο Αλέξης Τσίπρας μπορεί να τις αναχαιτίσει». Στην ίδια εφημερίδα και την ίδια ημέρα υπήρξαν παρεμβάσεις υπέρ της πολιτικής Τσίπρα τόσο από τον καθηγητή Νίκο Μουζέλη, όσο και από την «ιέρεια» του σημιτικού εκσυγχρονισμού, Άννα Διαμαντοπούλου. Μα τι έγινε ξαφνικά; Αγάπησαν τον Τσίπρα όλοι αυτοί, οι οποίοι επί αρκετούς μήνες έκρουαν τον κώδωνα του κινδύνου για «τον αριστερισμό που διέπει τα ηγετικά κλιμάκια του ΣΥΡΙΖΑ»; 

Όχι βέβαια, καθώς η εξήγηση είναι πιο απλή, αποδεικνύοντας για μια ακόμη φορά τον πραγματισμό που χαρακτηρίζει την συστημική πολιτική. Ο Τσίπρας στηρίζεται προκειμένου να διαμορφωθεί ένα πλατύτατο μνημονιακό πολιτικό μέτωπο. 

Ο Τσίπρας απομονώνει από την κυβέρνηση τους αντιρρησίες της Αριστερής Πλατφόρμας, σέρνει μαζί του τον Καμμένο και τους ΑΝΕΛ στην στήριξη του τρίτου Μνημονίου, οπότε -με δεδομένη και την στήριξη από ΝΔ-Ποτάμι- ΠΑΣΟΚ – δημιουργείται αυτό το ευρύ πολιτικό μέτωπο, το οποίο όχι μόνο θα προωθήσει τις εναπομείνασες μνημονιακές ρυθμίσεις, αλλά και θα εργαστεί σκληρά προκειμένου να εμπεδωθεί στον Ελληνικό Λαό η συνείδηση, αν όχι της ορθότητας, τουλάχιστον του αναπόφευκτου της πολιτικής που ακολουθείται από τα μέσα του 2010.  

Υπό το φως αυτών των εξελίξεων, λοιπόν, φαίνεται ξεκάθαρα και η συνυπευθυνότητα όσων στήριξαν την άνοδο του ΣΥΡΙΖΑ στην εξουσία και σήμερα, ύστερα από μια ανταγωνιστική φραξιονιστική αναμέτρηση, ετοιμάζονται να αποχωρήσουν απ’ αυτήν, για να σώσουν το πολιτικό τους σαρκίο και τα στενά συντηρητικά τους συμφέροντα, στήνοντας ένα καινούργιο «αντιμνημονιακό» ανάχωμα στην διαρροή ψηφοφόρων προς την ΧΡΥΣΗ ΑΥΓΗ. Εξάλλου, «Τα Νέα» ήταν ξεκάθαρα στην προειδοποίησή τους: 

Οι ακραίες δυνάμεις (δηλαδή η ΧΡΥΣΗ ΑΥΓΗ) καραδοκούν και είναι επικίνδυνες γιατί δεν ελέγχονται από εμάς. Όμως οι ακραίες (κορυφαίες με την κυριολεκτική ερμηνεία του όρου) εκφραστικές δυνάμεις της Πατρίδος και του Λαού θα έχουν τον τελευταίο λόγο. 

ΖΗΤΩ Η ΝΙΚΗ! 

ΓΙΩΡΓΟΣ ΜΑΣΤΟΡΑΣ