ΤΑ ΠΡΑΓΜΑΤΙΚΑ ΘΥΜΑΤΑ ΤΟΥ ΠΟΛΥΤΕΧΝΕΙΟΥ

Το Πολυτεχνείο ζει και βασιλεύει σε τούτο τον έρημο τόπο. Και όσο εκείνο ζει, τόσο τα άλλα γύρω του πεθαίνουν.

Πρώτο θύμα του Πολυτεχνείου είναι η ίδια μας η Πατρίδα. Η Ελλάδα μας που κατάντησε μια χώρα οικονομικά, ιστορικά και δημογραφικά νεκρή. Πολιτικά ανύπαρκτη. Υπόδουλη, ξεπουλημένη και κάθε άλλο παρά ευυπόληπτη διεθνώς.

Άλλο μεγάλο θύμα του Πολυτεχνείου είναι ο Ελληνικός Λαός. Ένας λαός απελπισμένος, μονίμως ανασφαλής, που προσπαθεί να κατανοήσει τι επιτέλους συμβαίνει στη χώρα του, στη ζωή του. Ο καθένας  βράζει στο ζουμί του περιμένοντας, ώσπου στο τέλος ανεβαίνει σε μια ταράτσα και γίνεται άλλος ένας αριθμός στις λίστες των αυτόχειρων…

Το μεγαλύτερο όμως θύμα που έπεσε στο Πολυτεχνείο είναι η ίδια η αλήθεια. Ποτέ στην ιστορία αυτής της χώρας δεν έχει πιαστεί ο κόσμος κορόιδο τόσο απροκάλυπτα και με τόση συνέπεια και ομοφωνία, με πρώτη διδάξασα την αιώνια αριστερά. Κάθε επέτειος του Πολυτεχνείου συνοδεύεται από απέραντους μονολόγους διαστρεβλώσεων και ανακριβειών. Κάθε άλλη άποψη, «διαφορετική» ας το πούμε, ερμηνεία ή προσέγγιση των γεγονότων, αποκλείεται πανηγυρικά και δημοκρατικά από ΜΜΕ, οργανώσεις, από την εκπαίδευση, από παντού.

Σαράντα ένα χρόνια μεταπολίτευσης και κυριαρχούν οι ίδιοι άνθρωποι, τα ίδια ψέματα, ενώ ο λαός παραμένει απληροφόρητος και αποπροσανατολισμένος. Πάντοτε, αυτοί που δούλευαν «ψιλό γαζί» τον Ελληνικό λαό με σκοπό είτε να αρπάξουν τον εθνικό του πλούτο, είτε την εθνική του ανεξαρτησία, έβρισκαν διάφορα τεχνηέντως παραλλαγμένα προσχήματα (όπως, για παράδειγμα, η ντροπιαστική περίοδος 1944-49, με το πρόσχημα της… απελευθέρωσης και το όνειρο του υπαρκτού σοσιαλισμού),     προκειμένου να πετύχουν τους βρωμερούς τους σκοπούς.

Το Πολυτεχνείο αποτέλεσε και αυτό ένα πρόσχημα για να καταργηθεί η δημοκρατία κυριολεκτικά, αφού ως γνωστόν η χούντα είχε παραδώσει την εξουσία από τον Οκτώβρη του ΄73, και είχε αναλάβει η κυβέρνηση Μαρκεζίνη για να οδηγήσει την χώρα σε εκλογές τον Φεβρουάριο του ΄74, έγινε όμως η εξέγερση του Πολυτεχνείου τον Νοέμβριο του ΄73 με μοχλό πίεσης τους φοιτητές και τους νέους (τα αιώνια θύματα δηλαδή της παγκόσμιας τάξης) και ήταν η αφορμή για να επιβληθεί η χούντα Ιωαννίδη με όλα τα συνεπακόλουθα (αφού οι φοιτητές δεν έριξαν το καθεστώς της 21^ης Απριλίου αλλά τον Παπαδόπουλο), αλλά και μεταφορικά, αφού εκείνη ακριβώς την περίοδο ξεκίνησε η επέλαση μιας ιδεολογικής τρομοκρατίας που έβαλε όρια και φραγμούς στον πολιτικό λόγο και την πληροφόρηση, ελεγχόμενα φυσικά από την αριστερά, η οποία από τότε επιβλήθηκε και επεκράτησε πλήρως.

Ήταν εκείνη η περίοδος, που αποτέλεσε την αρχή ενός ιδεολογικού μονοπωλίου το οποίο συνεχίζεται ως τις μέρες μας. Ο φασισμός σε όλο του το μεγαλείο… Εγκλωβίστηκε ο τόπος στο όραμα της παγκοσμιοποίησης, το οποίο με ιδιαίτερη ζέση και χωρίς καμία πολιτική αξιοπρέπεια υποστηρίζουν οι πολιτικοί μας ηγέτες, οι οποίοι, κακά τα ψέματα, αν δεν υπήρχε το Πολυτεχνείο για να ξεκινήσουν την λαμπρή τους καριέρα, τώρα δεν θα τους γνώριζε «ούτε ο θυρωρός της πολυκατοικίας τους», για να θυμηθούμε και μια φράση από τα παλιά…

Η ελπίδα για συγκρότηση ενός κράτους εθνικού, με φιλότιμο, αξιοκρατία, δικαιοσύνη, εθνική ασφάλεια, άμυνα, ανάπτυξη και σεβασμό για τον πολίτη γκρεμίστηκε το 1973 με την καλά οργανωμένη εξέγερση του Πολυτεχνείου.

Η Ελλάς από τότε είναι μια χώρα στην οποία δεν υπάρχει πια λογική, γιατί έχει καταργηθεί. Δεν υπάρχει πολιτική σκέψη. Η πολιτική πραγματικότητα έχει διαστρεβλωθεί. Η κάθε είδους διανοητική  αυθαιρεσία εξυπηρετείται από ψεύτικες πολιτικές έννοιες.

Όσον αφορά τα γεγονότα του Πολυτεχνείου, εδώ και σαράντα ένα συναπτά έτη παίζεται μια κασέτα με το παραμύθι των αποδεδειγμένα ανύπαρκτων νεκρών που έχει επιβάλλει το μεταπολιτευτικό κατεστημένο της αριστεράς. Όποιος δεν αποδέχεται την ιστορία της κασέτας, βαφτίζεται φασίστας, ρατσιστής, χουντικός.

 Εμείς λοιπόν δεν αποδεχόμαστε την ιστορία καμίας κασέτας και αφήνουμε όλους αυτούς που επιλέγουν να ζουν μέσα σε πολιτικό αυτισμό να πάνε και να καταθέσουν ένα στεφάνι ή λίγα λουλούδια στην κεφάλα του Σβορώνου στις 17 Νοεμβρίου και δίπλα, στην μαρμάρινη πλάκα που στήθηκε το ΄88 τιμής ένεκεν για τους φοιτητές του Ε.Μ.Π. που υπήρξαν θύματα της… εθνικής αντίστασης 1941-1944!

Εμείς παλεύουμε κάθε μέρα, χωρίς να κάνουμε ούτε βήμα πίσω, για τα πραγματικά θύματα της εξέγερσης του Πολυτεχνείου. Την Ελλάδα, τον Λαό, την αξιοπρέπεια, την αλήθεια, τη δικαιοσύνη, τον πατριωτισμό, τη λογική.

Και το λανθασμένο σύνθημα των ημερών «Το Πολυτεχνείο ζει» πρέπει να αντικατασταθεί από τα ορθά «Η κλεπτοκρατία ζει», «Η λαμογιοκρατία ζει», «Η ρεμούλα ζει», «Ο ραγιαδισμός ζει».

Άρθρο της Κορίνας Πενέση στην Εθνική εφημερίδα Εμπρός“