Οι αριστεριστές υπηρέτες του συστήματος.

Η καταπάτηση από το καθεστώς, διαμέσου των θεσμικών του υπηρεσιών, κάθε επίφασης πολιτικής και κοινωνικής ελευθερίας βρίσκει στο πρόσωπο της ΧΡΥΣΗΣ ΑΥΓΗΣ την πλήρη έκφρασή της. Η επιβολή, από τις εφέτες ανακρίτριες και τον εισαγγελέα, αποφάσεων με πρωτοφανείς περιοριστικούς όρους, που απαγορεύουν κάθε πολιτική δραστηριότητα στους Βουλευτές της ΧΡΥΣΗΣ ΑΥΓΗΣ, αποτελεί ντροπή όχι μόνο για τον νομικό πολιτισμό της Χώρας αλλά και για την ίδια την ύπαρξη της Δημοκρατίας. 

Τόσο η κυβέρνηση, όσο και οι δικαστές και τα ΜΜΕ μονότονα υποστηρίζουν ότι η δίωξη είναι ξεκάθαρα ποινική και σε καμία περίπτωση πολιτική. 

Ότι η Δικαιοσύνη είναι ανεξάρτητη και δεν επηρεάζεται επ’ ουδενί από πολιτικές σκοπιμότητες και κομματικές προτιμήσεις. Και όμως, η απαγόρευση στους Βουλευτές της ΧΡΥΣΗΣ ΑΥΓΗΣ οποιασδήποτε κομματικής δραστηριότητας (ομιλίες, δηλώσεις, αρθρογραφία κλπ) δείχνει ότι η δίωξη αυτή έχει ξεκάθαρα πολιτικό χαρακτήρα και περιεχόμενο.

Ας αντιστρέψουμε την ταυτότητα των διωκόμενων πρωταγωνιστών και ας δούμε ένα άλλο υποθετικό σενάριο. Στη θέση της ΧΡΥΣΗΣ ΑΥΓΗΣ ας βάλουμε ένα οποιοδήποτε αριστερό σχήμα, το οποίο έχει εισέλθει στην Βουλή και η μετέπειτα πορεία του το δείχνει ακόμη πιο ανεβασμένο στις δημοσκοπήσεις. Ξαφνικά, ο επικεφαλής του κόμματος και μια πλειάδα βουλευτών του βρίσκονται έγκλειστοι στις φυλακές, ενώ για το σύνολο της κοινοβουλευτικής ομάδας ισχύει επίσης το κατηγορητήριο για «ένταξη και διεύθυνση εγκληματικής ομάδας». Οι κατηγορούμενοι βουλευτές δεν ερωτούνται για πιθανές (και κυρίως απίθανες) «εγκληματικές ενέργειες», αλλά για πολιτικές θέσεις, ομιλίες και άρθρα. Όσοι βουλευτές του δεν κλείνονται στην φυλακή, φιμώνονται με ανήκουστους περιοριστικούς όρους, καθώς απαγορεύεται να ομιλούν! Η παραμικρή λέξη μπορεί να τους καταστήσει έγκλειστους. Φανταστείτε τι θα γινόταν σ’ αυτή την περίπτωση. Τώρα όμως…

Το χειρότερο είναι ότι η ίδια η αριστερά, σ’ όλες τις εκφάνσεις και εκφράσεις της, όχι μόνο ανέχεται αλλά συνδράμει και αυτή στην ανήθικη και παράνομη στόχευση της ΧΡΥΣΗΣ ΑΥΓΗΣ. Μερικές μεμονωμένες φωτεινές εξαιρέσεις, που υποδεικνύουν και καταγγέλλουν το αυτονόητο, πνίγονται μέσα στην απαράδεκτη αυτή συμπεριφορά προσώπων και καταστάσεων της αριστεράς. Οι πολιτικοί απόγονοι ατόμων και φορέων, που εκδιώχθηκαν από το μετεμφυλιακό κράτος, έρχονται τώρα όχι απλώς να συνταχθούν με το καπιταλιστικό κράτος, αλλά να ζητήσουν ακόμη σκληρότερα κατασταλτικά μέτρα κατά της ΧΡΥΣΗΣ ΑΥΓΗΣ. Τι να πει κανείς για το ΚΚΕ, του ανεπάγγελτου Κουτσούμπα, με την φοβερή ατάκα «Η ΧΡΥΣΗ ΑΥΓΗ είναι εγκληματική οργάνωση, γιατί είναι ναζιστική οργάνωση»;

Μια φτηνή (όσο και φαιδρή) «εξίσωση» που θυμίζει την ανάλογη «εξυπνάδα» ότι «ο αστυφύλακας είναι όργανο, το μπουζούκι είναι όργανο, άρα ο αστυφύλακας είναι μπουζούκι…». Ακόμη χειρότερα όμως, και σε εντελώς ελεεινή μορφή, οι διάφοροι αριστεριστές δέχονται να μετατραπούν σε ουρά του συστήματος και της συγκυβέρνησης, επιζητώντας μάλιστα να γίνουν μέρος του δικαστηρίου στην επικείμενη δίκη.

Θα μπορούσε κάποιος καλοπροαίρετα να αναρωτηθεί αν οι συγκεκριμένοι αριστεριστές έχουν αντιληφθεί ότι θα τράβαγαν κι αυτοί τα ίδια αν βρίσκονταν, στο μέλλον, στην θέση της ΧΡΥΣΗΣ ΑΥΓΗΣ. Η ίδια η κοινωνική πραγματικότητα, όμως, διαψεύδει αυτό το ερώτημα. Όχι γιατί οι αριστεριστές θα είναι πάντοτε ανύπαρκτοι πολιτικά, προκειμένου να αποτελέσουν υπαρκτή απειλή για το καθεστώς, αλλά γιατί στην ουσία πρόκειται για συνειδητά γρανάζια της συστημικής λειτουργίας. 

Εκεί που το κράτος αποτυγχάνει να σταματήσει την ορμή της ΧΡΥΣΗΣ ΑΥΓΗΣ αναλαμβάνουν οι «χρήσιμοι ηλίθιοι» των αριστεριστών, με παράνομες αντισυγκεντρώσεις (όμοιες μ’ αυτές του καραμανλικού παρακράτους της 8ετίας 1955-63, τις οποίες τώρα αντιγράφουν!), βίαιες σωματικές επιθέσεις και τώρα τελευταία ακόμη και προσφορά για δικαστική συνδρομή κατά του Κινήματος των Ελλήνων Εθνικιστών! Περιφρονημένοι πλήρως από τον Λαό, αποτυχημένοι πολιτικά και εντελώς περιθωριακοί κοινωνικά, αφού η μόνη σοβαρή τους «εμβέλεια» περιορίζεται στους λαθρομετανάστες και τους ομοφυλόφιλους, οι αριστεριστές δείχνουν όλα τα συμπλέγματα κατωτερότητας και μίσους που τους διακατέχουν.

Ο Τεντ Κατζίνσκι (Unabomber), στο μανιφέστο του, αποκρυπτογραφεί πλήρως την ψυχοσύνθεση των αριστεριστών: «Τα συναισθήματα κατωτερότητας χαρακτηρίζουν τον σύγχρονο αριστερισμό στο σύνολό του. Με τον όρο “συναισθήματα κατωτερότητας” εννοούμε όχι μόνο τα συναισθήματα κατωτερότητας με την αυστηρότερη έννοια, αλλά ένα ολόκληρο φάσμα συγγενών χαρακτηριστικών: την χαμηλή αυτοεκτίμηση, τα συναισθήματα αδυναμίας, τις καταθλιπτικές τάσεις, την ηττοπάθεια, την ενοχή, το μίσος για τον ίδιο του τον εαυτό κλπ». 

Η ανάλυση της προσωπικότητας και κυρίως της ψυχοσύνθεσης των αριστεριστών που επιχειρεί ο Τεντ Καζίνσκι (Unabomber) βρίσκει την πληρέστερη ίσως έκφρασή του στους ελληνόφωνους ακόλουθους του αριστερισμού. Πρόκειται για άτομα με εμφανή συμπλέγματα κατωτερότητας, με απύθμενο μίσος προς ό,τι δεν συνάδει με τις αρρωστημένες και ανεδαφικές απόψεις τους και με έμφυτο το ένστικτο της αυτοκαταστροφής. Να ένα ακόμη χαρακτηριστικό δείγμα της αριστερίστικης σκέψης, όπως αποτυπώνεται από τον Unabomber: «οι αριστεριστές τείνουν να μισούν οτιδήποτε φαίνεται δυνατό, καλό και επιτυχημένο… 

Λένε πως μισούν την Δύση επειδή είναι πολεμοχαρής, ιμπεριαλιστική, σεξιστική, εθνοκεντρική και ούτω καθ’ εξής, αλλά όπου αυτά τα ίδια σφάλματα εμφανίζονται σε σοσιαλιστικές χώρες ή σε πρωτόγονους πολιτισμούς, οι αριστεριστές βρίσκουν δικαιολογίες για αυτά ή στην καλύτερη περίπτωση απρόθυμα παραδέχονται πως υπάρχουν, ενώ γεμάτοι ενθουσιασμό επισημαίνουν (και συχνά μεγαλοποιούν σε μεγάλο βαθμό) αυτά τα σφάλματα όταν εμφανίζονται στον Δυτικό πολιτισμό».

Κάθε ομοιότητα με τους εγχώριους αριστεριστές μόνο συμπτωματική δεν είναι. Οι εθνομηδενιστές αυτοί, που βρίσκουν κακό και αποτρόπαιο τον Ελληνικό Εθνικισμό, δεν έχουν να πουν τίποτα το αρνητικό  για τον Εθνικισμό που διέπει τους λαθρομετανάστες που βρίσκονται στην Πατρίδα μας. Χαρακτηρίζουν ως «οπισθοδρομική», «σκοταδιστική», «αναχρονιστική» την Ορθόδοξη Πίστη του Ελληνικού Λαού την ίδια ώρα που όχι μόνο αγκαλιάζουν αλλά και προωθούν ποικιλοτρόπως την βάναυση αιμοσταγή θεώρηση των διαφόρων πακιστανών, αφγανών και λοιπών φανατικών μουσουλμάνων, παρά τον υποτιθέμενο αθεϊστικό χαρακτήρα των αριστεριστών. Μιλούν γενικώς και αορίστως για το «δίκαιο του εργάτη», ενώ ταυτόχρονα με τις φαιδρές απαιτήσεις τους «να νομιμοποιηθούν όλοι οι μετανάστες και να δοθεί άσυλο στους πρόσφυγες», ανοίγουν ακόμη περισσότερο το φάσμα της ανεργίας.

Στην πραγματικότητα, οι όποιες διακηρύξεις υπέρ της Εργατικής Τάξης δεν είναι παρά ο «φερετζές» του αληθινά αποκρουστικού προσώπου τους, που κρύβει άλλου είδους επιδιώξεις. Πιο συγκεκριμένα, όχι απλώς δεν έχουν την παραμικρή σύνδεση με την Εργατική Τάξη, αλλά η συντριπτική τους πλειοψηφία αγνοεί έμπρακτα την εργασιακή δράση και εμπειρία. Οι περισσότεροι από τους «καθοδηγητές» αυτών των οργανώσεων είναι εξαιρετικά αμφίβολο για το αν έχουν εργαστεί ποτέ στην ζωή τους, με την ουσιαστική έννοια του όρου. Είναι χαρακτηριστική η περίπτωση του γνωστού ανθέλληνα και «προστάτη» των λαθρομεταναστών, Πέτρου Κωνσταντίνου, ο οποίος όταν παλαιότερα είχε ερωτηθεί σε τηλεοπτική εκπομπή από άλλον παρευρισκόμενο τι εργασία κάνει και πως τέλος πάντων τα βγάζει πέρα, αντί να απαντήσει ευθέως παρίστανε τον … θιγμένο για το περιεχόμενο της ερώτησης, χαρακτηρίζοντάς την ως «προβοκατόρικη»! 

Τι να έλεγε άλλωστε…

Για την ακρίβεια, δεν δίνουν δεκάρα για τους Εργαζόμενους και τον μόχθο τους. Απλώς, χρησιμοποιούν, λεκτικά και μόνο, φιλεργατικές αναφορές και αιτήματα μόνο και μόνο για να επιχειρήσουν μια ανίερη σύνδεση με τον αληθινό απώτερο σκοπό τους, που είναι ο εθνομηδενισμός και ο διεθνισμός. Έχουν το θράσος και την αναίδεια να ομιλούν για «επανάσταση», όταν όλες οι ενέργειές τους μόνον ως αντεπαναστατικές μπορούν να χαρακτηριστούν. Προσκολλημένοι σαν βδέλλες στην εξουσία και το σύστημα δεν είχαν πρόβλημα να καλούν άμεσα τον Λαό να ψηφίζει ΠΑΣΟΚ (κυρίως) ή ΣΥΡΙΖΑ παλαιότερα, πριν επιχειρήσουν να βουτήξουν στα εκλογικά νερά με τα αποτυχημένα κομματικά μαγαζάκια του.

Ο αριστερισμός αποτελεί μια ενιαία αρρωστημένη έκφραση, ανεξαρτήτως από το αν οι αφετηρίες των διαφόρων γκρουπούσκουλων έχουν ως σημείο αναφοράς τον Λένιν, τον Τρότσκι, τον Στάλιν, τον Μάο ή οποιονδήποτε άλλον. Ακόμη και οι λεγόμενοι «αντιεξουσιαστές» δεν είναι τίποτα άλλο παρά μια ακόμη εκδοχή του αριστερισμού. Αν και αυτοαποκαλούνται ως «αντιεξουσιαστές», στην πραγματικότητα πρόκειται για υποχείρια της εξουσίας και μάλιστα από τα πιο φανατισμένα, αφού με τις τακτικές και τις δράσεις τους βοηθούν την εξουσία στα σχέδιά της. Δηλαδή, τον εθνομηδενισμό, την παγκοσμιοποίηση, την καταστροφή των κοινωνικών δομών, την αντικατάσταση των «απαιτητικών» Ελλήνων Εργαζομένων με ασιάτες και αφρικανούς λαθρομετανάστες «που βολεύονται» με πολύ λιγότερη αμοιβή, στην αναβίωση μιας αισχρής και ανήθικης εργασιακής γαλέρας. 

Στην ουσία ο αριστερισμός μεταφράζεται σε ένα ακόμη πιο διεστραμμένο είδος φιλελευθερισμού. Όπως λέει και ο Unabomber «οι λέξεις “αυτοπεποίθηση”, “αυτοδυναμία”, “πρωτοβουλία”, “επιχειρηματικότητα”, “αισιοδοξία”, κλπ., παίζουν μικρό ρόλο στο φιλελεύθερο και αριστερίστικο λεξιλόγιο… δεν είναι το είδος του ατόμου που έχει εσωτερική αίσθηση εμπιστοσύνης στη δική του ικανότητα να λύνει τα προβλήματά του και να ικανοποιεί τις ανάγκες του. Ο αριστεριστής είναι ανταγωνιστικός απέναντι στην έννοια της άμιλλας γιατί βαθιά μέσα του νιώθει ηττημένος». Θα γίνουμε ακόμα πιο σαφείς στην επόμενη αναφορά μας. 

Επειδή ορισμένοι υποκριτές ίσως «θιχτούν», επειδή χρησιμοποιούμε λεγόμενα ενός καταδικασμένου για τρομοκρατία, τους λέμε ότι «δεν τους παίρνει». Οι ευρίσκοντες «τεκμήρια αθωότητας» στον Μαζιώτη, οι υπερασπιστές «των Πυρήνων της Φωτιάς» και οι αρνούμενοι να καταδικάσουν τους δολοφόνους της κόκκινης τρομοκρατίας δεν είναι σε θέση να μας κάνουν μαθήματα ηθικής, νομιμότητας και σεβασμού της ανθρώπινης ζωής.

Γιώργος Μάστορας

ΖΗΤΩ Η ΝΙΚΗ !