Για να φτάσεις στην κεντροαριστερά δεν ξεκινάς από το κέντρο αλλά από την αριστερά! Έχουν πλάκα!

Όσοι βρίσκονται σήμερα στο κέντρο είναι χαμένοι!

Η ιστορία και η πολιτική μετά το 1789 και ειδικότερα στον 20 αιώνα επιβάλουν η έναρξη της αφήγησης και ο πυρήνας της ιδεολογίας του κάθε κόμματος ή κίνησης να είναι “πατριωτικός” ή “ταξικός. 

Πολύ αφαιρετικά θα λέγαμε ότι το αριστερά- δεξιά οριοθετείται από αυτό το αφετηριακό σημείο της ανάλυσης του κάθε κόμματος .Ξεκινώντας από τον ταξικό ή τον πατριωτικό πυρήνα οι κινήσεις που λειτουργούν μέσα σε ένα έθνος κράτος με σύνορα, εχθρούς, ανισότητες και κοινωνικές διάφορες οδηγούνται στο να βάλουν νερό στο κρασί τους και να κινηθούνπρος ένα θεωρητικό κέντρο υιοθετώντας ο ένας τις ιδέες του άλλου. 

Σπάνια δούμε κόμματα στην Ευρώπη να είναι αποκλειστικά “πατριωτικά” αγνοώντας την κοινωνική ανισότητα και αδικία που υφέρπει ως αποτέλεσμα μιας ταξικής διαστρωμάτωσης, όπως και σπάνια θα δούμε εθνομηδενιστικά κόμματά που προβάλλουν μόνιμα και αποκλειστικά την ταξική αφήγηση των πραγμάτων. 

Σταδιακά λοιπόν ξεκινώντας από τα αριστερά ή τα δεξιά και από την ταξική ή την πατριωτική ανάλυση όλοι θα κινηθούν προς ένα νοητό κέντρο. Αυτό το κέντρο, όταν κατακτηθεί από κάποια ομάδα, θα στεγάσει μια ισορροπία μεταξύ των δύο αναλύσεων με συμβολικούς και πολιτικούς όρους. 

‘Όμως η προέλευση και η αφετηρία θα είναι ορατή στο κάθε ένα που φτάνει σε αυτό το κέντρο. Για να φτάσεις λοιπόν στην κεντροαριστερά δεν ξεκινάς από το κέντρο άλλα από την αριστερά! 

Έτσι συμβαίνει και με την κεντροδεξιά. 

Στα ελληνικά δρώμενα λοιπόν μια κίνηση που θα μπει ανάμεσα στην ΝΔ και στον ΣΥΡΙΖΑ δεν είναι άπλα ένα άθροισμα κάποιων δεκάδων πολιτικών προσωπικοτήτων που θεωρούν πως καλύπτουν η ανήκουν σε ένα χώρο. Οι κινήσεις των 58, η ΔΗΜΑΡ, οι κινήσεις Λοβέρδου, Μόσιαλου, ο Μπίστης ακόμη και το ΠΑΣΟΚ που απόμεινε δεν είναι τίποτα απ αυτά που ειπώθηκαν. 

Ταξική ανάλυση δεν έχουν και οι ίδιοι βγάζουν σπυράκια σε αυτή την λέξη. Πατριώτες δεν τους λες και δεν το θέλουν καθώς θεωρούν τον πατριωτισμό στην Ευρώπη εθνο-λαϊκισμό. Στην ταξική ανάλυση αυτοί είναι απέναντι και υποστηρίζουν το μνημόνιο των τραπεζιτών και στην πατριωτική ανάλυση είναι πάλι απέναντι και υποστηρίζουν μας την παραμονή στην Γερμανική Ευρώπη. Γενικότερα όλες αυτές οι ομάδες κινούνται στο πνεύμα του ευρωπαϊκού μιμητισμού που ονομάστηκε εκσυγχρονισμός και βρίσκονται εκεί λόγω πνευματικής αδρανείας 

Ως ρεύμα ο εκσυγχρονισμός ήταν στο κέντρο και ούτε πατριωτικό ούτε ταξικό το λες. Άπλα υπήρξε κάποτε ως νοητό κέντρο το όποιο στέγασε μια ισορροπία. Μια ισορροπία ανάμεσα σε μια “ταξική” ανάλυση του ΠΑΣΟΚ που λειτούργησε ως αφετηρία, και έγινε σταδιακά “πατριωτική” με πολιτικούς όρους. 

Στα χρόνια του Σημίτη ο πατριωτισμός θα υπάρξει μέσω μιας ισχυρής Εθνικής στοιχειοθεσίας όπως: Είσοδος στην ΟΝΕ ολυμπιάδα ισχυρή Ελλάδα στην Ευρώπη κλπ. Για αυτούς δεν βγαίνει τίποτα στο κέντρο, ενώ την ίδια στιγμή αυξάνουν δυνάμεις τα άκρα είτε αυτά είναι Ταξικά είτε Πατριωτικά. 

Τέλος η ανάλυση που τοποθετεί όλο αυτό που γίνεται στην κοινωνία κάτω από το όρο λαϊκισμός είναι μυωπική! 

http://papaioannou-giannis.net/

Έχουν πλάκα!

Πριν καμμιά σαρανταριά χρόνια, το ΠαΣοΚ εμφανίστηκε ως "σοσιαλιστικό" κόμμα (το λέει και το όνομά του, άλλωστε). Αργότερα επαναπροσδιορίστηκε ως "σοσιαλδημοκρατικό". Λίγο αργότερα, ο ιδρυτής του ανακάλυψε έναν "τρίτο δρόμο προς τον σοσιαλισμό". Μετά άρχισε τις νεοφιλελεύθερες κουτσουκέλες, με κάτι προεδρικά διατάγματα που δεν είχαν και μεγάλη σχέση με τον σοσιαλισμό. Κατόπιν, το κόμμα έστριβε όλο και προς τα δεξιά κάθε φορά που άλλαζε τιμονιέρη. Στην αρχή "εκσυγχρονίστηκε" με τον Σημίτη, ύστερα ήρθε ο Τζέφφρυ και του άλλαξε τον αδόξαστο (μαζί με ολόκληρη την κοινωνία) και τώρα, στα ξεφτίσματα, με τον Βαγγέλα ήρθε και τακίμιασε απόλυτα με την νεοφιλελεύθερη δεξιά.

Σε όλη τούτη την δεξιοτίμονη πορεία, το ΠαΣοΚ γέννησε μερικά μεγάλα κεφάλια. Τον Πάγκαλο, λόγου χάρη. ο οποίος δεν έχει πρόβλημα να συστήσει κοινή κάθοδο ΠαΣοΚ-ΝΔ στις εκλογές. Ή τον Λοβέρδο, ο οποίος αποφάσισε να κάνει την δική του "ρήξη" αφού πρώτα ξεθεμέλιωσε το σύστημα υγείας σε τέτοιο βαθμό ώστε να αρκεί ένα φύσημα του Άδωνι για να σωριαστεί. Ή την Αννούλα, η οποία πρωτοτύπησε σε παγκόσμια κλίμακα αφού έγινε η πρώτη "σοσιαλίστρια" υπουργός παιδείας που έκλεισε σχολεία αντί να ανοίξει. Ή τον Πάχτα. Ή τον Λαλιώτη. Ή τον Μιχάλη τον αδιάβαστο. Ή... ή...ή...

Σήμερα, μετά από ένα τέτοιο "σαξές στόρυ", όλοι τούτοι οι ρεμπεσκέδες πήραν -λέει- πρωτοβουλία για ανασύσταση της κεντροαριστεράς. Και σαν να μην είναι από μόνοι τους αρκετοί, πήγαν κοντά τους και μερικά άλλα φυντάνια. Όπως, ας πούμε, ο Γιαννίτσης, ο οποίος είχε βάλει στο μάτι το ασφαλιστικό προτού ο Λοβέρδος μάθει την προπαίδεια. Ή ο Μπίστης, ο οποίος έχει περάσει από ένα κάρο κόμματα αλλά δεν του έφταναν αυτά κι έφτιαξε και δικό του (την ΑΕΚΑ, αν δεν τη θυμόσαστε, με την οποία προσχώρησε στο σημιτικό ΠαΣοΚ για να γίνει υφυπουργός εσωτερικών).

Κι επειδή όλες οι μαλακίες πρέπει να ντυθούν με το κατάλληλο ρούχο ώστε να γίνουν θελκτικές από το πόπολο, υποτίθεται ότι αυτή η προσπάθεια ξεκίνησε από μια "κραυγή αγωνίας" που υπέγραψαν 58 αρκουδιαραίοι, οι οποίοι έχουν τόση σχέση με την αριστερά όση εγώ με την αεροναυπηγική. Τί ήταν να βγάλουν οι 58 την διακήρυξή τους; Αμέσως ξύπνησαν από βαθύ λήθαργο οι πρυτάνεις της αριστεράς. "Μωρέ, σαν καλά τα λένε τούτοι", είπε ο Σημίτης... "Ρε γαμώτο, πώς δεν το είχα σκεφτεί εγώ", αναρωτήθηκε ο Βαγγέλας... "Κάτι τέτοιο είχα κι εγώ κατά νου αλλά με φάγανε τα λαμόγια", μελαγχόλησε ο Γιωργάκης... Κάπως έτσι, πήραν φόρα όλοι μαζί και, με σηκωμένα μανίκια, ετοιμάζονται να βάλουν μπρος το χτίσιμο. Την ανασυγκρότηση, όπως την λένε. Μόνο που κάτι δεν πάει καλά με τούτη την δουλειά.

Κατ' αρχάς, τα υλικά δεν είναι σόι. Τίποτε καινούργιο δεν πήρανε. Όλα τα μαζέψανε από τα γκρεμίδια που σωριάσανε όλα τούτα τα χρόνια. Τί σκατά να χτίσεις με τέτοια υλικά; Ποιός φτιάχνει καινούργιο σπίτι με υλικά από "το παρόν κατεδαφίζεται";

Έπειτα, οι μαστόροι. Ποιοί θα χτίσουνε; Ο Λοβέρδος, η Αννούλα κι ο Μιχάλης ο αδιάβαστος, που προαναφέραμε; Μήπως ο Μόσιαλος; Ο Σκανδαλίδης; Ο Χατζηαβάτης (ή κάπως έτσι, της ΔημΑρ); Ο Παπαϊωάννου; Ο Τσούκαλης; Μα αυτοί είχανε χτίσει και το παλιό οικοδόμημα, που το πήρε ο άνεμος και το σήκωσε. Μη χέσω! Έφερες κάποτε έναν ηλεκτρολόγο και σου έβαλε τις πρίζες έτσι που πήγαινες ν' ανάψεις το πορτατίφ κι έπαιρνε μπρος ο εξαερισμός στον καμπινέ. Τον ξαναφέρνεις, αν πεις να φτιάξεις καινούργιο σπίτι;

Πάνω απ' όλα οι αρχιμαστόροι. Οι εργολάβοι, να πούμε. Εγώ ξέρω πως όταν θες να πάρεις μια δουλειά, παρουσιάζεις στον ενδιαφερόμενο ένα δείγμα από τις δουλειές που έχεις κάνει μέχρι σήμερα. Έχεις ένα πορτφόλιο, που λένε κι οι αγγλομαθείς. Στην θρυλούμενη "ανασυγκρότηση της κεντροαριστεράς" ποιοί θα είναι οι εργολάβοι; Ο Βαγγέλας, ας πούμε; Με τί πορτφόλιο; Ποιά δουλειά έκανε καλά ίσαμε σήμερα ώστε να πειστούμε πως θα κάνει καλά και τούτη; 

Τελικά, αν κατάλαβα καλά, οι σοσιαλιστές-σοσιαλδημοκράτες-εκσυγχρονιστές-μεταρρυθμιστές-κλπ του -απώτατου και πρόσφατου- παρελθόντος θέλουν τώρα να γίνουν και ανασυγκροτητές. Κι από πάνω, θέλουν να τους εμπιστευτούμε.

Έχουν πλάκα!

ΠΗΓΗ:Cogito ergo sum