Απολύσεις και παραιτήσεις στον Ριζοσπάστη - Ο τελευταίος να κλείσει τις πόρτες.....

 

Πιστό στην αντεργατική του παράδοση το Καπιταλιστικό Κόμμα Ελλάδας (ΚΚΕ) συνεχίζει τις απολύσεις, αποδεικνύοντας με τον πιο γλαφυρό τρόπο πόσο υποκριτικό, ψεύτικο και κενό είναι. 

Όταν πρόκειται για άλλες επιχειρήσεις το ΚΚΕ παριστάνει, εκ του ασφαλούς, τον προστάτη των εργαζομένων. Δεν του στοιχίζει τίποτε, άλλωστε.

Όταν, όμως, αφορά το δικό του μαγαζάκι (τι μαγαζάκι, εδώ μιλάμε για πολυκατάστημα), το ΚΚΕ διώχνει εργαζόμενους με συνοπτικές διαδικασίες. Το τελευταίο χρονικό διάστημα ιδιαίτερη έμφαση δίνεται στους σκιτσογράφους, οι οποίοι απολύονται ή ωθούνται σε παραίτηση ο ένας μετά τον άλλο. Για του λόγου το αληθές ο βασικός σκιτσογράφος του  «ριζοσπάστη» παραιτήθηκε πριν από λίγες μέρες. Είχε προηγηθεί η απόλυση του δεύτερου τη τάξει σκιτσογράφου πριν από δύο περίπου μήνες. Μάλιστα, ο πρώτος (Κώστας Γρηγοριάδης) δηλώνει ότι αποχωρεί «αρνούμενος να κοροϊδεύω τον εαυτό μου και το κόμμα μου», ενώ σε σχετικό κείμενο ασκεί κριτική στο ΚΚΕ ότι «μετά το τελευταίο του συνέδριο κλείστηκε στον εαυτό του».

Επίσης, επικρίνει τη νέα ηγετική κλίκα του Περισσού για τις απολύσεις στην κομματική φυλλάδα λέγοντας ότι: «ανεξάρτητα από το μεγάλο πρόβλημα που αντιμετωπίζει, δεν μπορεί να απολύει τους εργαζομένους του, είτε είναι μέλη του, είτε όχι». 

Όλα αυτά, εννοείται πως δεν αγγίζουν στο ελάχιστο τον παχυδερμισμό του νέου ηγετίσκου του ΚΚΕ και γέννημα- θρέμμα του στενού κομματικού σωλήνα, Δημήτρη Κουτσούμπα. Το παν είναι να βολευτεί η καινούρια ηγετική ομάδα και από εκεί και πέρα όλοι οι άλλοι είναι αναλώσιμοι.

Κάπως έτσι, δυστυχώς, χάθηκε και το γέλιο από τη ζωή μας, με την αθόρυβη καθαίρεση του Παναγιώτη Μεντρέκα από το Γραφείο Τύπου. Πέραν του ότι ο Μεντρέκας ανήκε στον κύκλο της προηγούμενης ηγετικής κλίκας, κάποιοι μάλλον θα «σφύριξαν» το αυτονόητο στον νέο «Στάλιν», ότι δηλαδή όποτε η τηλεόραση μετέδιδε τις ανακοινώσεις του ΚΚΕ διαμέσου του Μεντρέκα γέλαγε το Πανελλήνιο με το ύφος των δηλώσεών του, αφού θύμιζε κουρδισμένο στρατιωτάκι. 

Είναι σίγουρο ότι σύντομα το ΚΚΕ θα μας απασχολήσει και πάλι με νέες απολύσεις.

Γιώργος Μάστορας


Έχουμε αρκετές ημέρες να δούμε στις σελίδες του«ριζοσπάστη» τη στήλη του Νίκου Μπογιόπουλου. 
Τι συμβαίνει άραγε; 
 Έχει πάρει την καλοκαιρινή άδεια (μεγάλη σε διάρκεια πάντως); 
 Ή μήπως πλήρωσε κι αυτός με την απόλυσή του την αντίθεσή του προς τον ανεπάγγελτο Κουτσούμπα; 
 

Για άλλη μια φορά, ασχέτως με τα συνθήματα, φάνηκε ότι το Κ.Κ.Ε είναι ένα απόλυτα δεξιό και καπιταλιστικό κόμμα που πλέον έχει απωλέσει την όποια επαναστατικότητα μπορεί να υπήρξε ποτέ μέσα του, εκτός και αν αυτή χρησιμεύει για να γίνεται δεκανίκι του συστήματος. 

Παραθέτουμε ολόκληρη την καταγγελία - επιστολή 

του γελοιογράφου του Ριζοσπάστη, 

για να ξεστραβωθούν 

και οι τελευταίοι που φοράνε ακόμα παρωπίδες!

«Αποχωρώ από το "Ριζοσπάστη" - ΑΡΝΟΥΜΕΝΟΣ ΝΑ ΚΟΡΟΪΔΕΥΩ ΤΟΝ ΕΑΥΤΟ ΜΟΥ ΚΑΙ ΤΟ ΚΟΜΜΑ ΜΟΥ. Ημέρα Παρασκευή 26-7-13, δύσκολη μέρα για μένα γιατί μετά από 23 ολόκληρα χρόνια καθημερινής δημοσίευσης γελοιογραφιών στο «Ριζοσπάστη» έκλεισα ένα σημαντικό κύκλο προσωπικής δημιουργίας και πολιτικής έκφρασης μέσω του σκίτσου, αποχωρώντας από την εφημερίδα της ΚΕ του ΚΚΕ. Απόφαση εξαιρετικά δύσκολη, γιατί η παρουσία μου εκεί σηματοδοτούσε και τη προσωπική μου, στο μέτρο του δυνατού, μέσα από το σκίτσο, συμβολή σε ένα καλύτερο αύριο για την εργατική τάξη και γενικότερα τα λαϊκά στρώματα που μάχονταν με την ταξική πάλη να πάνε λίγο ψηλότερα.

Μεγάλος καθοδηγητής σε αυτήν την υπόθεση για μένα ήταν ο ιστορικός ρόλος που έπαιζε πάντα το τιμημένο ΚΚΕ, που με τις αποφάσεις του σηματοδοτούσε πάντα αυτό που ο Μαρξισμός-Λενινισμός εξέφραζε. Εδώ και χρόνια σιγά-σιγά άρχισε να υπάρχει μέσα μου ένας προβληματισμός όμως για το αν βαδίζαμε καλά σε αυτήν την πορεία ή υπήρχαν σοβαρά πισωγυρίσματα σε ιδεολογικοπολιτικό επίπεδο τα οποία με τη σειρά τους γεννούσαν διαλεκτικά ζητήματα στο πως διεκδικούμε από το μικρότερο έως το μεγαλύτερο, στην καθημερινή πάλη για την καλυτέρευση της ζωής των εργαζομένων. Μάλιστα, τώρα που αυτά οξύνονται τραγικά από τις μνημονιακές πολιτικές, που πηγάζουν από το πώς το μεγάλο κεφάλαιο θα βγει από την κρίση που το ίδιο δημιουργεί με τους κύκλους που κάνει κατά την καπιταλιστική του εξέλιξη.

Προσωπικά, μετά το τελευταίο του συνέδριο, φοβάμαι πως το ΚΚΕ κλείστηκε στον εαυτό του κι αυτό κυρίως, αδικεί το ίδιο το ΚΚΕ. Θεωρώ πως μέσα του κρύβει ακόμη απίστευτες δυνάμεις που αν απελευθερωθούν θα κάνουν άλλο ένα ιστορικό θαύμα.

Ειδικά δε, οι αποφάσεις που πάρθηκαν για να βγει η εφημερίδα του ο «Ριζοσπάστης» από το οικονομικό αδιέξοδο που έφτασε όπως ενημερωθήκαμε, αλλά και το γενικότερο οικονομικό πρόβλημα που εμφανίστηκε στο κόμμα, αποφάσεις που δεν ήταν άλλο από απολύσεις δημοσιογράφων, δεν μπορούσε παρά να με φέρει κάθετα απέναντι σε αυτό. Πίστευα και πιστεύω, ότι ένα κόμμα σαν το ΚΚΕ άσχετα πόσο μεγάλο πρόβλημα αντιμετωπίζει, δεν μπορεί να απολύει τους εργαζόμενούς του, είτε είναι μέλη του είτε όχι.

Αυτό είναι ένα κακό παράδειγμα που δίνουμε στους ταξικούς μας αντιπάλους για να πουν: «κι εμείς έχουμε κρίση κι εμείς αντιμετωπίζουμε οικονομικό πρόβλημα άρα για να σωθεί η επιχείρηση δε θέλουμε αλλά αναγκαζόμαστε να απολύσουμε» κι έτσι το νερό στο μύλο χύνεται εύκολα... Αν ήμουν κομματικό μέλος (ιδιότητα που είχα μέχρι το 1991) θα καταψήφιζα τέτοιες αποφάσεις, γιατί θα ήταν αντίθετες στα πιστεύω μου έτσι όπως τα απέκτησα μέσα από την κομματική μου ζωή όσο και έξω από αυτήν, γιατί να σημειώσω, πως πάντα αντιμετώπιζα τον εαυτό μου σα να είναι μέλος του ΚΚΕ και ένιωθα ιδιαίτερα περήφανος για αυτό.

Αυτήν τη στιγμή η εφημερίδα περνάει την μεγαλύτερή της κρίση, οι εργαζόμενοι σε αυτήν που απολύθηκαν και ίσως να συνεχίσουν να απολύονται είναι οι μόνοι που δε φταίνε. Δε ζητήσανε ποτέ τίποτε παραπάνω από αυτό που η συλλογική σύμβαση εργασίας της ΕΣΗΕΑ είχε κατακτήσει- άλλωστε το ΚΚΕ με τις δυνάμεις του, πάντα πρωτοστατούσε για καλύτερες συλλογικές συβάσεις εργασίας σε κάθε εργασιακό χώρο.

Άρα πως γίνεται να πληρώνουν λοιπόν το μάρμαρο οι εργαζόμενοι στην οποιαδήποτε κρίση εμφανίζεται και δεν φταίνε αυτοί; Δε θέλω να κοροϊδέψω το κόμμα, για αυτό και εξέφρασα στη διεύθυνση τους λόγους που με αναγκάζουν να αποχωρήσω από την εφημερίδα παύοντας να γελοιογραφώ.

Είναι καθαρά μια διαφωνία στις επιλογές που πήρε το κόμμα στη κρίση του «Ριζοσπάστη» δεν μπορώ να βλέπω τους συναδέλφους μου, που είναι πραγματικοί φίλοι αλλά και αληθινοί σύντροφοι και που για 23 ολόκληρα χρόνια ήμασταν μαζί σε αυτό το ονειρικό ταξίδι για το καλύτερο, να βγαίνουν στη δίνη της ανεργίας. Αυτό επίσης μου δημιουργεί απίστευτη πνευματική ασφυξία άρα και μεγάλη δυσκολία να παράξω τις γελοιογραφίες που εγώ επιθυμώ. Αν διαφωνώ και δεν μιλάω, αν γελοιογραφώ και δεν εκφράζομαι, τότε κοροϊδεύω και το ίδιο το κόμμα αλλά και τον ίδιο μου τον εαυτό κι αυτό ένας κομμουνιστής δεν πρέπει να το κάνει ποτέ».