ΕΛΛΗΝΙΚΟΤΗΤΑ

ΤΟ ΑΙΜΟΣ BLOG ΣΑΣ ΕΥΧΕΤΑΙ ΕΤΟΣ 2022, ΝΑ ΕΙΝΑΙ ΕΤΟΣ ΕΘΝΙΚΗΣ ΑΝΑΓΕΝΝΗΣΗΣ Ο ΣΗΜΕΡΙΝΟΣ ΕΧΘΡΟΣ ΜΑΣ ΕΙΝΑΙ Η ΠΑΡΑΠΛΗΡΟΦΟΡΗΣΗΣ



Το πρώτο βήμα για να εξοντώσεις ένα έθνος, είναι να διαγράψεις τη μνήμη του.Να καταστρέψεις τα βιβλία του, την κουλτούρα του, την ιστορία του.Μετά να βάλεις κάποιον να γράψει νέα βιβλία, να κατασκευάσει μια νέα παιδεία, να επινοήσει μια νέα ιστορία ...Δεν θα χρειαστεί πολύς καιρός για να αρχίσει αυτό το έθνος να ξεχνά ποιο είναι και ποιο ήταν.Ο υπόλοιπος κόσμος γύρω του θα το ξεχάσει ακόμα πιο γρήγορα».Δεν είναι κακό να μην αισθάνεται κανείς Έλληνας, όπως και να πιστεύει άκριτα, όπου αυτός θέλει, τόσα δισεκατομμύρια άνθρωποι άλλωστε το κάνουν αυτό, κακό είναι να διαστρεβλώνει την αλήθεια με ανύπαρκτες γνώσεις και ψεύδη! ”Το πολιτικό σύστημα θριαμβεύει επειδή είναι μια ενωμένη μειοψηφία που ενεργεί εναντίον μιας διαιρεμένης πλειοψηφίας.”

Τα κόμματα αντανακλούν κοινωνικές πραγματικότητες και ιδεολογικές αφετηρίες. Και μονάχα όταν η ίδια η κοινωνία τα απορρίψει, περνούν στην Ιστορία.

Παρασκευή 30 Αυγούστου 2013

Οκτώβριος 1973:Το ΟΧΙ του Παπαδόπουλου και Μαρκεζίνη στη διέλευση αεροσκαφών των ΗΠΑ μέσω Ελευσίνος & η πτώση τους σε λίγα 24ωρα. Από τότε λέμε πάντα ΝΑΙ & ότι o γάιδαρος πετάει.




H περίοδος που ο  Γεώργιος Παπαδόπουλος κατόρθωσε να διοικεί την Ελλάδα συμπίπτει με δύο εξωεληνικά βαρυσήμαντα γεγονότα στη Μέση Ανατολή: τον πόλεμο των Έξι Ημερών και τον πόλεμο του Γιομ Κιπούρ ανάμεσα στο Ισραήλ και τους Άραβες. Αυτή ακριβώς είναι η πραγματικότητα που προκύπτει. 

Η 21η Απριλίου 1967, στην εγκαθίδρυση της οποίας μπορεί να μην συνέβαλαν ευθέως οι αμερικανικές υπηρεσίες, εξασφάλισε στο Iσραήλ κάλυψη για τον μεγάλο αραβοϊσραηλινό πόλεμο που επέκειτο. 

Ο βαθμός της αμερικανικής εμπλοκής στο πραξικόπημα δεν έχει ιστορικά προσδιορισθεί με ακρίβεια, αλλά είναι εκ του αποτελέσματος βέβαιο ότι μετά απ' αυτό διευκολύνθηκαν οι ΗΠA στο να παράσχουν την απαραίτητη τεχνική βοήθεια στο Iσραήλ για τον πόλεμο του Ιουνίου 1967. Άλλωστε η αμερικανική στήριξη στα χρόνια που ακολούθησαν προς το στρατιωτικό καθεστώς της Αθήνας είναι δεδομένη και φυσικά συνδέεται με την ασφάλεια του Ισραήλ.
Ο Γεώργιος Παπαδόπουλος ήταν αρεστός στις Ηνωμένες Πολιτείες ενόσω τις εξυπηρετούσε. Και τις εξυπηρετούσε μέχρι την πτώση του. Όταν στη δεδομένη στιγμή λανθασμένα θεώρησε ότι μπορούσε να είναι αδέσμευτος, τον Νοέμβριο του 1973, με τον δεύτερο μεγάλο αραβοϊσραηλινό πόλεμο, και αντέδρασε στην παροχή αμερικανικής στήριξης προς το Ισραήλ μέσω του ελληνικού εδάφους, η πτώση του μεθοδεύτηκε εύκολα μέσα σε λίγα 24ωρα. 

Λίγο ως πολύ τα γεγονότα αυτά είναι γνωστά στην κοινή γνώμη, αλλά θα πρέπει να έρθουν στο φως μερικές πτυχές που διαμορφώνουν μια νέα αντίληψη για τα σενάρια που εφαρμόστηκαν στην Ελλάδα μέχρι την κυπριακή τραγωδία και την ταυτόχρονη μεταπολίτευση στη χώρα μας. 

Από τον Απρίλιο 1973 μέχρι τον Ιούλιο 1974 παρατηρείται μια αλυσίδα εξαιρετικών γεγονότων που ολοκληρώνεται με την επιβολή της αμερικανικής πολιτικής στον ευρύτερο γεωπολιτικό χώρο που μας ενδιαφέρει. 

Ανυποψίαστοι οι πολίτες αυτής εδώ της χώρας παρακολουθούν τα όσα συμβαίνουν χωρίς να υποψιάζονται πού πρόκειται να καταλήξουν. Και το χειρότερο είναι πως το καλοστημένο αυτό σενάριο εκμεταλλεύεται κάθε φορά με επιτυχία την αγωνία και τις προσδοκίες του λαού για αποκατάσταση της δημοκρατίας, καθώς και το εθνικό του αίσθημα. 


Με τη συναίνεση των ΗΠΑ κηρύσσεται έκπτωτη η βασιλεία και ο Γ. Παπαδόπουλος από αντιβασιλεύς-πρωθυπουργός κλπ. αυτοανακηρύσσεται πρόεδρος της Δημοκρατίας, ορίζοντας ένα δημοψήφισμα για τις 29 Ιουλίου 1973. Μ' αυτό καλείται ο λαός να εγκρίνει τη μεταβολή και την «εκλογή» του δικτάτορα ως προέδρου μέχρι το 1980. Ο Σπύρος Μαρκεζίνης στη συνέχεια γίνεται δοτός πρωθυπουργός και εξαγγέλλει πολιτικοποίηση και εκλογές, ενώ η παλαιά πολιτική ηγεσία βρίσκεται αρνητική ή έστω διχασμένη αν θα συμμετάσχει. 



Ξαφνικά τον Οκτώβριο 1973 προκύπτει ο νέος αραβοϊσραηλινός πόλεμος, όπου οι (απρόβλεπτοι για τους Αμερικανούς και το Ισραήλ) Παπαδόπουλος και Μαρκεζίνης αποφασίζουν να μην επιτρέψουν τη μέσω Ελευσίνος διέλευση αεροσκαφών των ΗΠΑ που μεταφέρουν πυρηνικά όπλα και προορίζονται για βοήθεια του Ισραήλ. 


Η άρνηση τους αυτή υπήρξε καθοριστική για την ανατροπή τους. Και πράγματι, μέσα σε λίγες ημέρες θα έχουν εντελώς απροσδόκητα ανατραπεί, αφού ήδη είχε προηγηθεί η εξέγερση των φοιτητών του Πολυτεχνείου. 

Κανείς δεν μπορεί να πει με ακρίβεια πώς ξεκίνησε εκείνη η εξέγερση και κανείς δεν μπορεί να εξηγήσει πειστικά πώς δεν την κατέστειλαν εγκαίρως. Ούτε κανείς μπορεί να βεβαιώσει ποιοι ήταν οι ελεύθεροι σκοπευτές στα γύρω από το Πολυτεχνείο κτίρια...
Πάντως μέσα σε μια εβδομάδα αφότου κατεστάλη η εξέγερση του Πολυτεχνείου, ο Γεώργιος Παπαδόπουλος είχε ανατραπεί και ο Ιωαννίδης ελέγχει πλέον την εξουσία. Το νέο καθεστώς είναι σαφώς αμερικανόφιλο και για όσους γνωρίζουν πρόσωπα και πράγ¬ματα είναι και εβραιόφιλο. Ο νέος ισχυρός άνδρας έχει μια μονομανία: δεν τον ενδιαφέρουν τόσο τα ελληνοτουρκικά, όσο το Κυπριακό. Η εξόντωση του αραβόφιλου και αδέσμευτου Μακαρίου είναι ο στόχος του και τελικά επιτυγχάνεται ή ανατροπή του Κυπρίου Προέδρου στις 15 Ιουλίου 1974.
Τώρα τα γεγονότα γίνονται «ντόμινο». Ο Μακάριος διέφυγε από την Κύπρο και με την περίφημη ομιλία του στη γενική συνέλευση του ΟΗΕ καλεί την Τουρκία, ως εγγυήτρια δύναμη, να πάρει θέση. 

Και ακολουθεί η τουρκική εισβολή στη μεγαλόνησο. Επιστράτευση στην Ελλάδα με ελλείψεις. Πολεμικά πλοία και αεροσκάφη φεύγουν για την Κύπρο και καθ' οδόν διατάσσονται να επιστρέψουν. Καταστάσεις ανεκδιήγητες.
Στην Αθήνα το καθεστώς καταρρέει και ένας πελιδνός Ιωαννίδης σπεύδει να εξαφανιστεί μέσα στα παρασκήνια του. Το μεσημέρι της 23ης Ιουλίου καλούνται σε σύσκεψη οι πολιτικοί ηγέτες και άλλες επιφανείς προσωπικότητες προκειμένου να παραλάβουν την εξουσία. 

Στη σύσκεψη εκείνη αποφασίζεται να αναλάβει την πρωθυπουργία ο Παν. Κανελλόπουλος, ο οποίος ανύποπτος πάει στο σπίτι του για να ετοιμάσει τον κατάλογο των υπουργών. Ένας από τους συσκεφθέντες καταφέρνει να ανατρέψει την απόφαση που έχει ληφθεί και καλείται από το Παρίσι ο Κων. Καραμανλής. 

Φθάνει τις πρώτες πρωινές ώρες της επόμενης μέρας και με την ορκωμοσία του συντελείται η μεταπολίτευση. Η Ελλάδα έχει πλέον κυβέρνηση πολιτική, αλλά μέσα στις επόμενες είκοσι μέρες ο «Αττίλας 2» ολοκληρώνει την αποστολή του με την ουσιαστική διχοτόμηση, χωρίς η ελληνική πλευρά να αντιδράσει. 

Το ότι μετά από τριάντα χρόνια ο φάκελος της Κύπρου δεν έχει ανοίξει μας επιτρέπει να εικάσουμε για τις συμπαιγνίες που υπήρξαν και που προφανώς συνεχίζονται...
Σύμφωνα με κάποιες βεβαιωμένες πληροφορίες, την 21η Απριλίου 1967 βρισκόταν στην Ελλάδα ο γνωστός μονόφθαλμος στρατηγός του Ισραήλ Μοσέ Νταγιάν. Αποστολή του ήταν άραγε να συντονίσει εκ του σύνεγγυς και να εξασφαλίσει την επιτυχία του πραξικοπήματος, διότι η εκτίμηση των ισραηλινών μυστικών υπηρεσιών ήταν ότι σε περίπτωση αποτυχίας η ελληνική κυβέρνηση (που μέχρι τότε βρισκόταν σε μακάριο ύπνο) θα έπαιρνε σκληρά μέτρα για να αποτρέψει οποιαδήποτε νέα απόπειρα επανάληψης του εγχειρήματος; Άλλωστε, σε περίπτωση αποτυχίας υπήρχε η πιθανότητα να ανατραπούν εκ διαμέτρου τα δεδομένα και ύστερα από μια σύντομη αναστάτωση η εξουσία να περιέλθει σε μη ελεγχόμενες δυνάμεις (ας εικάσει κανείς τι θα συνέβαινε αν στις εκλογές που επρόκειτο να γίνουν τον Μάιο 1967 νέος ισχυρός άνδρας αναδεικνυόταν ο Ανδρέας Παπανδρέου). 

Το Ισραήλ και ο διεθνής εβραϊσμός είχαν αποδώσει μεγάλη σημασία στην επιχείρηση αυτή, αφού μόνο με ένα πραξικόπημα θα μπορούσαν να θέσουν υπό έλεγχο την κατάσταση στην Ελλάδα. Αυτός φαίνεται ήταν και ο λόγος που έστειλαν στην Αθήνα για να επο¬πτεύσει και να συμβουλεύσει στον επιχειρησιακό τομέα, την πλέον δυναμική προσωπικότητα που υπήρχε στο Ισραήλ, τον Μοσέ Νταγιάν, επικεφαλής ειδικής μονάδας καταδρομέων. Ο Ισραηλινός στρατηγός ήταν έμπειρος και πετυχημένος στο συνωμοτικό πεδίο, ενώ ταυτόχρονα είχε μεθοδικό και οργανωτικό μυαλό.
Δυστυχώς κανείς από τους πρωτεργάτες της δικτατορίας δεν δίνει πληροφορίες για τον ρόλο που διαδραμάτισε εκείνες τις μέρες ο Νταγιάν με τους άνδρες του. Κρατούν ως επτασφράγιστο μυστικό την παρουσία του ανάμεσα τους, προφανώς φοβούμενοι να επιβεβαιώσουν το γεγονός ή ίσως δεσμευόμενοι με όρκο σιωπής. 

Ο μόνος που είχε αντιδράσει, αλλά αρνητικά, ήταν ο Στυλιανός Παττακός, ο οποίος επεχείρησε σε βιβλίο του που εκδόθηκε τριάντα δύο χρόνια μετά το πραξικόπημα να διαψεύσει την παρουσία του Νταγιάν στην Ελλάδα. Η απόπειρα του να διαψεύσει την πληροφορία είναι όμως ανεπιτυχής, διότι παραλείπει να αναφερθεί στο όφελος του Ισραήλ από την παρουσία της δικτατορίας στην Ελλάδα. 

Αρκείται μόνο στην επισήμανση ότι το διπλωματικό καθεστώς που ίσχυε στις σχέσεις Ελλάδος και Ισραήλ προ του 1967 παρέμεινε και στη συνέχεια, χωρίς δηλ. να αναβαθμισθεί. Παρέχει ακόμη, στις ίδιες σελίδες του βιβλίου του, τη διάψευση ότι οι πρωταίτιοι της δικτατορίας υπήρξαν μασόνοι. Διαψεύδει γενικά για τον Παπαδόπουλο και τους άλλους, την ώρα όμως που ο ίδιος είναι γνωστό ότι ανήκε σε μασονική στοά! 

Η δημοσιευόμενη φωτογραφία του με τον Αμερικανό στρατηγό Βαν Φλιτ και έναν Ελληνοαμερικανό της ΑΧΕΠΑ (τον Φατσέα), που δημοσιεύεται σε άλλη φωτογραφία καταρρίπτει τις αμφιβολίες. Αλλά αν χρειαστεί, υπάρχουν άλλα στοιχεία για τη μασονική ιδιότητα του Παττακού ή μερικών άλλων υπουργών της δικτατορίας των συνταγματαρχών.
Ασφαλώς πληροφορίες μόνον υπάρχουν για το θέμα της εβραϊκής ανάμιξης και όχι αποδείξεις, όπως συνήθως γίνεται άλλωστε σε εργολαβίες των μυστικών υπηρεσιών. ΓΓ αυτό και είναι δυσχερές να επιβεβαιωθεί το αν ισραηλινή στρατιωτική δύναμη υπό τον στρατηγό Νταγιάν βρισκόταν στην Ελλάδα την 21η Απριλίου 1967. Για την παρουσία του Νταγιάν δεν υπάρχει αμφιβολία, αφού ο Νίκος Κούνδουρος πολύ αργότερα την επιβεβαίωσε υποβαθμίζοντας την και υποστηρίζοντας ότι είχε ανταποκριθεί σε φιλική του πρόσκληση και ήταν φιλοξενούμενος του... 

Αλλά το ασφαλές είναι ότι η αλλαγή του σκηνικού στην Ελλάδα με την επικράτηση του πραξικοπήματος το 1967 δημιούργησε μια νέα ατμόσφαιρα στη Μέση Ανατολή. Το Ισραήλ αισθανόταν πλέον σίγουρο ότι στην επερχόμενη αραβοϊσραηλινή σύρραξη η αμερικανική υποστήριξη θα ήταν τεχνικά εφικτή να φθάσει μέσο) Ελλάδος, ενώ αντίθετα αν στη χώρα μας λειτουργούσε μια κοινοβουλευτική κυβέρνηση καθόλου βέβαιο δεν είναι ότι θα παρείχαμε διευκολύνσεις.
Και όντως, στον πόλεμο του Ιουνίου 1967, στον πόλεμο των Έξι Ημερών, όπως καθιερώθηκε να λέγεται, η ελληνική κυβέρνηση δεν προέβαλε καμιά αντίρρηση σε οποιοδήποτε αμερικανικό αίτημα. Ναι σε όλα. 

Αντίθετα, στον άλλο μεγάλο αραβοϊσραηλινό πόλεμο, που άρχισε τον Οκτώβριο 1973, η ελληνική κυβέρνηση αρνήθηκε να βοηθήσει. Στο συγκεκριμένο αίτημα να επιτραπεί η στάθμευση αμερικανικών αεροσκαφών που μετέφεραν πυρηνικό οπλισμό στην αεροπορική βάση της Ελευσίνας, η απάντηση που δόθηκε στις ΗΠΑ ήταν αρνητική. Οι τελευταίες ενοχλήθηκαν σφόδρα από την άρνηση. Μέσα σε λιγότερο από εκατό ώρες, Παπαδόπουλος και Μαρκεζίνης (πρόεδρος της Δημοκρατίας και πρωθυπουργός τότε αντίστοιχα) βρέθηκαν εκτός εξουσίας. 

Ο Δημήτριος Ιωαννίδης, ο νέος δικτάτορας, ήταν άνθρωπος εμπιστοσύνης των αμερικανικών υπηρεσιών και είχε μόνιμο δίαυλο επικοινωνίας με το Ισραήλ και τους Εβραίους γενικότερα. Όχι μόνο μέσο) του συζύγου της αδελφής του, ενός γνωστού Εβραίου μεγαλογιατρού, του οποίου η ιδιόκτητη κλινική απέναντι από το κτίριο της πρεσβείας των ΗΠΑ στέγαζε δραστηριότητες της ΟΙΑ, αλλά και απευθείας με τη διεθνή ηγεσία του Σιωνισμού που εδρεύει στην Ελβετία.
Όπως ξεκάθαρα αποκαλύπτει στις «Αναμνήσεις» του ο Σπ. Μαρκεζίνης, ο «δοτός» πρωθυπουργός εκείνης της εποχής, από αόρατα κέντρα της Ελβετίας εκπορεύθηκε η ανατροπή του. Και επικαλείται δύο διαφορετικά στοιχεία που κατά τη γνώμη του τεκμηριώνουν το γεγονός. 

Το πρώτο είναι ότι ο Γεώργιος Παπαδόπουλος του είχε εκμυστηρευθεί τις ημέρες που ακολούθησαν την εξέγερση του Πολυτεχνείου ότι είχε πληροφορίες ότι τόσο η εξέγερση όσο και γενικότερα η ανατροπή τους κατευθυνόταν από εγκεφάλους που βρίσκονταν στην Ελβετία.
Και επιπλέον ο καθηγητής Ιωάννης Γεωργάκης, η περίεργη αυτή φυσιογνωμία που βρέθηκε στο επίκεντρο των παρασκηνιακοί ζυμώσεων επί πενήντα συναπτά χρόνια, από την Κατοχή δηλαδή μέχρι τον θάνατο του, είχε εμπιστευθεί στον στενό φίλο του, στον Σπ. Μαρκεζίνη, λίγες μέρες πριν από την 25η Νοεμβρίου 1973, ότι θα ανατραπεί από τον Δημ. Ιωαννίδη, επικαλούμενος έγκυρες πληροφορίες του προερχόμενες από «σοβαρές» και «παράδοξες» πηγές από την Ελβετία. 

Και φυσικά οι γνωρίζοντες αντιλαμβάνονται ότι όταν λέμε Ελβετία, δεν εννοούμε κάποιες μυστικές υπηρεσίες της χώρας αυτής, αλλά το αόρατο διεθνές σιωνιστικό κέντρο που εδρεύει εκεί για περισσότερα από 100 χρόνια και ασκεί με τόση πράγματι επιτυχία υποδόρεια πολιτική, ενώ παράλληλα κατευθύνει και τη διεθνή οικονομική πολιτική μέσω του τραπεζικού συστήματος.
Σε άλλο σημείο των «Αναμνήσεων» του, ο Σπ. Μαρκεζίνης όχι απλώς υπαινίσσεται, αλλά ευθέως υποστηρίζει ότι η ανατροπή από την εξουσία τόσο του ίδιου, όσο και του Τ. Παπαδόπουλου, συνδέεται ξεκάθαρα με την άρνηση τους να δεχθούν τη στάθμευση των αμερικανικών αεροσκαφών στην Ελλάδα, αλλά και με τα σχέδια για την ανατροπή του Μακαρίου. Και θα πρέπει να του αναγνωρισθεί ότι είναι ο μόνος Έλληνας πρωθυπουργός, έστω και «δοτός», που είχε το σθένος να καταγγείλει δημοσία τους Αμερικανούς για την ανατροπή του.
Ενώ οι Αμερικανοί με άμεσους και έμμεσους τρόπους είχαν τη δικτατορία υπό τον έλεγχο τους, θεωρώντας ότι μπορούν ανά πάσα στιγμή να την επηρεάζουν, η αλήθεια είναι ότι οι συχνές πιέσεις τους για εκδημοκρατισμό, για τα μάτια βέβαια, προκαλούσαν αρνητικές αντιδράσεις στους παράγοντες του καθεστώτος. Και ο Γ. Παπαδόπουλος συγκατένευε κάθε φορά που κάποιος Αμερικανός επίσημος τον επισκεπτόταν και αφού του επεσήμαινε το δέμα αυτό με την επίκληση των πιέσεων που υφίσταται η αμερικανική κυβέρνηση, του ζητούσε να προχωρήσει σε εκλογές.
Έτσι, όταν ο Παπαδόπουλος με το δημοψήφισμα της 29ης Ιουλίου 1973 «εξελέγη» πρόεδρος της Δημοκρατίας και  έκανε δοτό πρωθυπουργό τον Σπ. Μαρκεζίνη με την αποστολή να οδηγήσει τη χώρα σε εκλογές, αισθάνθηκε ότι πλέον δεν έχει ανάγκη τις Ηνωμένες Πολιτείες και συνεπώς μπορεί να αρνηθεί τη στάθμευση αεροσκαφών με πυρηνικό οπλισμό, πράγμα που δεν υπαγόταν σε οποιαδήποτε προγενέστερη συμφωνία.
Η άμεση αντίδραση των ΗΠΑ, με την πτώση Παπαδόπουλου και Μαρκεζίνη, αποδεικνύει ότι είχαν εναλλακτικό σχέδιο και δεν εννοούσαν να αφήσουν τίποτε στην τύχη. Ο Χένρυ Κίσσινγκερ και ο Χένρυ Τάσκα είχαν εργασθεί για όλες τις εκδοχές. Άλλωστε, το θέμα με την Κύπρο έπρεπε κάποτε να έρθει σε προτεραιότητα. Και έτσι έγινε...

R.H

Δεν υπάρχουν σχόλια:

Δημοσίευση σχολίου

ΕΥΠΡΕΠΗ ΣΕΜΝΑ ΚΑΙ ΚΟΣΜΙΑ ΤΑ ΣΧΟΛΙΑ ΣΑΣ ΚΑΙ ΠΡΟ ΠΑΝΤΩΝ ΤΕΚΜΗΡΙΩΜΕΝΑ