Το πολιτικό σύστημα χάσκει σαστισμένο και αμήχανο μπροστά στην άνοδο της ακροδεξιάς

Η ιστορίας της Ακροδεξίας αρχίζει το 18ο αιώνα στην Γαλλία. 

Με το ξέσπασμα της Γαλλικής Επανάστασης οι διάφορες τάσεις, άλλες πιο συντηρητικές κι άλλες πιο ριζοσπαστικές, έλαβαν μέρος διεκδικώντας Επανάσταση κοινωνικές ελευθερίες, δικαιοσύνη κι ισότητα, ή άλλες με αίτημα για επιστροφή στις παραδοσιακές αξίες, τονίζοντας χαρακτηριστικά όπως η καταγωγή, το αίμα και η πίστη .

Αυτός ήταν και ο αρχικός πυρήνας της ακροδεξιάς 

Την πτώση και παρακμή της ακροδεξιάς σε όλη τη διάρκεια του 19ου αιώνα ήρθε να αντικαταστήσει η επάνοδός της τις πρώτες τέσσερις δεκαετίες του 20ου αιώνα στην Ευρώπη. 

Ο ιταλικός Φασισμός που προέκυψε από τον Εθνικοσυνδικαλισμό κι ο γερμανικός Ναζισμός που προέκυψε από τον Εθνικοσοσιαλισμό είναι τα βασικότερα και χαρακτηριστικά παραδείγματα που δείχνουν την ισχύ που είχε στους λαούς κυρίως λόγω της οικονομικής κρίσης που ξέσπασε τη δεκαετία του '30. 

Σε λιγότερο από μία εικοσαετία, ακροδεξιά κόμματα είχαν καταλάβει την εξουσία στην Ισπανία, την Ιταλία και τη Γερμανία ενώ δικτατορίες είχαν εγκατασταθεί σε άλλες χώρες όπως η Ελλάδα.

Μετά την ήττα της Γερμανίας στον Δεύτερο Παγκόσμιο Πόλεμο, οι ιδέες του ναζισμού δεν εκφράστηκαν, τουλάχιστον ανοιχτά, από κάποιο μέτωπο ή σύνολο ανθρώπων. 

Σήμερα όμως ξέρουμε ότι στην Ευρώπη και τον κόσμο δρα πληθώρα ακροδεξιών ομάδων.  Αφομοιώνει κυρίως εργατικά στρώματα αλλά και νέους που λόγω της πολύπλευρης κρίσης του σήμερα αναζητούν αποτελεσματικές διεξόδους.

Μέχρι πρότινος η ακροδεξιά δεν κατάφερε  να αποκτήσει τη δύναμη που είχαν οι φορείς της στο παρελθόν και σταδιακά άρχισε να αφομοιώνεται από το νέο σύστημα, κρατώντας απλά την αίγλη των πάλαι ποτέ ιδεών της και μένοντας σε ορισμένες βασικές συντηρητικές απόψεις γύρω από τα κοινωνικά ζητήματα.

Σήμερα η Χρυσή Αυγή δεν φαίνεται να αντιμετωπίζει ιδιαίτερα προβλήματα μέσα στο θολό αυτό πολιτικό τοπίο. 

Ήρθε μάλλον για να μείνει. 

Όσο οι αιτίες που τη γιγάντωσαν θα παραμένουν ενεργές και «ακατανόητες» για το μέσο επίπεδο πολιτικής σκέψης, το οποίο διαγωνίζεται σε κλισέ ερμηνείες της ανόδου της, τόσο η Χρυσή Αυγή θα έχει τον πολύτιμο πολιτικό χρόνο να εδραιώνει τις εθνικιστικές της θέσεις, από τους δρόμους στα έδρανα του Κοινοβουλίου προσφέροντας ακόμα και γενναίες δόσεις τηλεοπτικού πολιτικού θεάματος. 

Από την άλλη, μια κυβερνητική Δεξιά που δεν θα μπορεί να προχωρήσει σε «πατριωτική» και αντιμεταναστευτική ρελάνς απέναντι στη Χρυσή Αυγή λόγω της κυβερνητικής συγκατοίκησης με πιο «πολιτισμένους» πολιτικούς χώρους και ένας πιθανά μονοθεματικός ή ιδεοληπτικός και ασόβαρος ΣΥΡΙΖΑ στην αξιωματική αντιπολίτευση, θα αποτελέσουν βούτυρο στο ψωμί της. 

Αν μάλιστα, μπροστά στο μέγεθος της κρίσης και των προκλήσεων, η κυβερνώσα Δεξιά καταβαραθρωθεί, τότε μεσοπρόθεσμα η υποχρεωτική ανασυγκρότηση της Δεξιάς προς αυτήν την   κατεύθυνση, θα περάσει από το τέμπο που επιβάλλει η ιδεολογία και ο πολιτικός πολιτισμός της Χρυσής Αυγής. 

Σήμερα το επίσημο πολιτικό σύστημα ουσιαστικά χάσκει σαστισμένο και αμήχανο μπροστά στο τοπίο που διαμορφώθηκε μετά τις εκλογές της 17ης Ιουνίου.

Η πολιτική αντιμετώπιση με χαρακτηρισμούς περί ναζιστών, τραμπούκων, τα σχόλια για κακομούτσουνους που είναι μπράβοι, δεν εξηγούν τα δεδομένα, απλά ρίχνουν άφθονο καύσιμο στην μηχανή τους.

Τα ΜΜΕ της παραπληροφόρησης και της εθνικής αποδόμησης τους έκαναν χώρο. Όταν φώναζαν οι κάτοικοι στον Άγιο Παντελεήμονα για τα χάλια μας, οι προοδευτικάριοι έκαναν πολιτικό τουρισμό στις γειτονιές των απλών ανθρώπων και τους καθύβριζαν ως ρατσιστές και φασίστες, γιατί διαμαρτύρονταν που η ζωή τους έγινε Καμπούλ. 

Κι η ενοχική δεξιά είχε τον φόβο μην την πουν …δεξιά! Κι επειδή ο λαός ενίοτε έχει πικρόχολο κι εκδικητικό χιούμορ, κάποιοι είπαν, «φασίστες μας λέτε; 

Ε, πάρτε να ‘χετε».

Εμείς υποστήκαμε και αντέξαμε την κοινοβουλευτική τους δημοκρατία. Ήρθε η σειρά εκείνων που την δημιούργησαν να μετρήσουν τις δικές τους "δημοκρατικές" αντοχές απέναντι στο δημιούργημά τους, με "μέτρο" την "Χρυσή Αυγή".

Οι περισσότεροι από χαρακτήρα και παιδεία μισούν την αταξία και την αναρχία. Αρκετή έχουμε εντός μας. Στην κοινωνία όμως χρειάζεται τάξη και ειρήνη. Ασφάλεια. Κι αυτό δεν είναι αριστερό ή δεξιό. Είναι λογικό και αναγκαίο. Και είναι δουλειά του κράτους, όχι ενός κόμματος, παρεών, αυτόκλητων τιμωρών. Διότι το χάος το πληρώνουν πάντα οι αδύναμοι, οι πολλοί.

Οι άγριοι καιροί που ζούμε απαιτούν ριζοσπαστικές λύσεις. Έξω από το κουτί. Χωρίς μη μου άπτου. Να μην χρειάζεται ο κόσμος άλλους προστάτες. Αλλιώς, τα «Τάγματα Εφόδου» δεν θα αντιποιούνται πλέον την Αρχή. 

Θα γίνουν Αρχή…

Δεν θα ήταν υπερβολή η διαπίστωση ότι η πέραν των τριών δεκαετιών η ιστορία της Χρυσής Αυγής ως ιδεολογική και πολιτική οντότητα αποτελεί ένα γρίφο για όλους όσους δεν την έχουν βιώσει εκ του σύνεγγυς. 

Αυτό είναι κάτι φυσικό για τα πρώτα χρόνια της δημιουργίας ενός Κινήματος που όχι μόνο δεν στηρίζεται, αλλά είναι a priori στοχοποιημένο και φύσει εχθρικό προς το ισχύον πολιτικό και πολιτισμικό περιβάλλον. 

Εάν τώρα λάβουμε υπ' όψιν την συστηματική συκοφαντική προπαγάνδα, τις αυθαίρετες παρομοιώσεις και την άοκνη προσπάθεια απόκρυψης αυτής καθαυτής της ύπαρξης της Χρυσής Αυγής, αντιλαμβανόμαστε ότι ο μέσος Έλληνας είχε μέχρι πρότινος μία αντίληψη για το Κίνημα έντεχνα παραχαραγμένη. Πόσο δε μάλλον για την ιδεολογία και την κοσμοθεωρία η οποίες αποτελούν και τον απώτερο φόβο του συστήματος.

Α.Περδικάρης