ΣΥΡΙΖΑ: Η ΜΕΓΑΛΗ ΠΑΡΑΜΥΘΑ ΤΗΣ ΑΡΙΣΤΕΡΑΣ,ΚΑΤΑΣΤΡΟΦΙΚΗ ΦΑΡΣΑ ΠΑΠΑΝΔΡΕΙΣΜΟΥ

Ο μύθος του ΣΥΡΙΖΑ

Καλύτερα στην αντιπολίτευση με μεγάλα ποσοστά και γενναία κρατική επιδότηση - να προλάβουμε να οργανωθούμε ρε παιδιά... Κι άσε τους άλλους να βγάλουν το φίδι από την τρύπα - εμείς θα τους καταγγέλλουμε και θα ζητάμε τρίτες εκλογές! 

Πολλοί, θαμπωμένοι από την επικοινωνιακή επέλαση του Αλέξη Τσίπρα και του ΣΥΡΙΖΑ σε αυτές τις εκλογές, αδυνατούν να ξεχωρίσουν την εικόνα από την πραγματικότητα. 

Και η ιδεολογικοποίηση της πόλωσης από τους αντιπάλους τους δεν βοηθά. Γιατί ο ΣΥΡΙΖΑ είναι απλά μια φούσκα της συγκυρίας - αυτό που πήγε να γίνει η Δημοκρατική Αριστερά πριν δυο μήνες, αλλά δεν "έπεισε" ότι σηκώνει το γάντι. Ο ΣΥΡΙΖΑ έπεισε. 

Αν μη τι άλλο, έπεισε να τον δοκιμάσουν.

Τι είναι όμως ο ΣΥΡΙΖΑ; Όχι θεωρητικά και ως εικασία κάποιου απέξω αλλά όπως τον γνωρίζουμε όσοι θητεύσαμε για σχεδόν δυο δεκαετίες στα "έδρανά του";

Το κόμμα αυτό και κάθε μέλος του ξεχωριστά ζει ένα όνειρο. Μπορεί ο καθένας να διαπιστώσει ότι οι άνθρωποι είναι ακόμη "φτιαγμένοι" από το αποτέλεσμα και περνούν δίπλα σου κοιτώντας αόριστα κάπου στον ορίζοντα. Καμία επαφή με την πραγματικότητα...

Εκεί που οι διαλυμένες έως προχθές οργανώσεις του έψαχναν με το φακό πέντε-έξι από τα εναπομείναντα μέλη για να συνεδριάσουν, τώρα κατακλύζονται από αγνώστους που θέλουν να βοηθήσουν στην "νίκη κατά του μνημονίου". 

Εκεί που δεκαετίες το κόμμα έπαιζε είτε στο όριο του 3% είτε στην καλύτερη των περιπτώσεων λίγο πάνω από το 4%, το κόμμα διεκδικεί την πρώτη θέση! 

Ζαλάδα...

Από τα ατελείωτα βράδια μπροστά στην τηλεόραση για να σιγουρευτεί η είσοδος στην Βουλή τώρα στα exit polls για το ποιος είναι πρώτος...

"Μα τι συνέβη και ξαφνικά τους πείσαμε;" αναρωτιούνται τα μέλη. Και παρακολουθούν με θαυμασμό τους εκπροσώπους του κόμματος στην τηλεόραση - που παλιά ήσαν αμφισβητούμενες προσωπικότητες και μέσα στο κόμμα με ισχνή απήχηση - να απευθύνονται σε πανελλαδικό ακροατήριο και να δηλώνουν με στεντόρια φωνή πράγματα πυο έκρυβαν στα εγχειρίδια εσωτερικής κατανάλωσης των τροτσκομαοϊκών συνιστωσών. 

Πολύ θέλει να την ψωνίσεις;

O ηγέτης τώρα του κόμματος, που τάραξε την Ευρώπη και έριξε τα χρηματιστήρια; Αυτός κι αν ζει ΤΟ ΟΝΕΙΡΟ. Ένα παιδί χωρίς εργασιακή εμπειρία, που με ένα σπρώξιμο του Αλέκου Αλαβάνου και ένα παραμερισμό του Μιχάλη Παπαγιαννάκη πέταξε απροετοίμαστο προς την εξουσία, αναμετριέται τώρα με προσκλήσεις εξουσίας και ευθυνών που δεν φανταζόταν ούτε στον ύπνο του. 

Και αντιγράφει...

τον προεκλογικό "αγώνα" του Ανδρέα Παπανδρέου το 1981, αποκλείοντας την περίπτωση η ιστορία να επαναλαμβάνεται σαν φάρσα. Δηλώνει στα ευρωπαϊκά δίκτυα, μεθυσμένος από αισιοδοξία ότι ήρθε η ώρα του καπιταλισμού, σηκώνει το δάκτυλο σε εχθρούς και φίλους, θέτει διλήμματα στους έλληνες και τις ελληνίδες ψηφοφόρους: "ή Μνημόνιο ή ΣΥΡΙΖΑ".

Που στηρίζεται;

Η εσωτερική συνοχή του ΣΥΡΙΖΑ δεν έχει στην πραγματικότητα μεταβληθεί. Παραμένει το σκορποχώρι των συνιστωσών. 

Απλά η επικοινωνιακή τακτική απαιτεί (και έχει εξασφαλίσει λόγω της δημοσκοπικής ανόδου) ένα μορατόριουμ λίγων ημερών από τις αφηνιασμένες συνιστώσες (που βλέπουν μέσα στην πλημμυρίδα εισροής πασόκων και εθνικιστών, τον δικό τους ρόλο να σβήνει από το κάδρο). 

Εκείνες δεν θα αργήσουν να διεκδικήσουν τα "δικαιώματά τους". Αυτά που υπερασπίζονταν τόσα χρόνια απαγορεύοντας στον ΣΥΡΙΖΑ να γίνει κανονικό κόμμα με μέλη, ώστε να παραμένουν στις καρέκλες διορισμένοι και να νέμονται αναλογικά την κρατική επιχορήγηση. 

Το όπλο λοιπόν παρά πόδας...

Πάμε παρακάτω: η εσωτερική συνοχή της μεγαλύτερης συνιστώσας, του Συνασπισμού, επίσης δεν έχει βελτιωθεί. 

Λίγα μέλη είχαν απομείνει στις τοπικές με μεγάλες αντιθέσεις και έχθρες μεταξύ τους και τώρα, απλά τρέχουν να πλασαριστούν στην κάθε "ενδεκάδα" σπρωχνόμενοι από τους "καινούργιους", από τους πασόκους (που γνωρίζουν καλά τα πελατειακά συστήματα και τις κατάλληλες επαφές με την ηγεσία), από τους φυτεμένους άνωθεν προφανώς ακατάλληλους να εκπροσωπήσουν την αριστερά (όπως τους υστερικούς διαδρομιστές που γνωρίσαμε έκπληκτοι στα πάνελ, τύπου Ζωής Κωνσταντοπούλου, Πέτρου Τατσόπουλου κλπ με πολιτική συγκρότηση μηδέν) από αλλαξοκωλιές με ομαδούλες που προσφέρουν οικολογική νομιμοποίηση στο ...σοβιετικό πρόγραμμα των συνιστωσών (ριζοσπαστες οικολόγοι, ελληνική οικολογική αριστερά κλπ), από εθνικιστές τύπου Πάντσα (που στις εκδηλώσεις του απαγορεύουν να μιλήσει...) και γενικώς από κάθε καρυδιάς καρύδι.

Ένα κόμμα με ελάχιστη ιδεολογική ενοποίηση ανάμεσα στις πέντε συνιστώσες του Συνασπισμού και τις άλλες δώδεκα του ΣΥΡΙΖΑ, δεν είναι σε θέση να αφομοιώσει μια γενική εισροή από διάφορες κατευθύνσεις. Τι μένει;

Να γίνει μια πολυσυλλεκτική σούπα στυλ ΠΑΣΟΚ, με έκτακτες εξουσίες της ηγεσίας, φίμωμα των διαφορετικών φωνών όσο γίνεται και επαναφορά στο προσκήνιο περιθωριοποημένων φωνών κάποιας λογικής και αποδοχής σαν τον Γ. Δραγασάκη και τον Γ. Σταθάκη για να σώσουν ότι σώζεται από τον Τιτανικό των αλληλοσυγκρουόμενων δημόσιων εμφανίσεων των εκπροσώπων των συνιστωσών. 

Δύσκολη δουλειά αλλά ας είναι καλά οι επικοινωνιολόγοι και οι φιλικοί δημοσκόποι (VPRC και public issue). Αυτοί οι τελευταίοι δημιουργούν τον μύλο που όλα τα αλέθει και παρουσιάζει προς τα έξω ένα κόμμα και έναν ηγέτη, που καλπάζουν προς την εξουσία και την "αλλαγή"...

Ποιοι όμως θα "κυβερνήσουν" αύριο, εάν αυτό το συνονθύλευμα κατάφερνε να αποκτήσει αυτοδυναμία;

Ούτε οι ίδιοι δεν ξέρουν... 

Δεν υπάρχουν στελέχη με απόψεις επεξεργασμένες λίγο πέραν των αναφερόμενων στα κιτρινισμένα εγχειρίδια που βρίσκει κανείς ακόμη στα καρότσια. 

Ακόμη και το Ινστιτούτο Πουλαντζά που υποτίθεται ότι θα παρήγε κάτι τέτοιο, ήταν απλώς μια ακόμη δικαιολογία για να σιτίζονται κάποιοι από το κόμμα και να φληναφούν κάνα δυο φορές τον χρόνο οργανώνοντας πληκτικές συνεδρίες μαρξιστικού αυτισμού με ελάχιστο κοινό. 

Που πάμε λοιπόν γυμνοί στα αγγούρια;

Ίσως γι αυτό ο ΣΥΡΙΖΑ κατευθύνεται ολοταχώς προς τα εκεί που γνωρίζει τα κατατόπια. Τα έδρανα της αντιπολίτευσης. 

Τρέμουν και οι ίδιοι την πιθανότητα να "βγουν". Γιατί τότε ο πρώτος που θα υποστεί την χαώδη πραγματικότητα των ιδεών και των αντιτιθέμενων ιδεολογημάτων τους θα είναι ο ίδιος ο ΣΥΡΙΖΑ. 

Αναμένεται η εξέγερση των συνιστωσών, οι κόντρες χωρίς αρχές των ηγετίσκων και των στελεχών και η σύγχυση προτεραιοτήτων στην εφαρμογή του ήδη διπλού προγράμματος (και καταγγελία του μνημονίου και απαίτηση χρηματοδότησης από την τρόϊκά). 

Με λίγα λόγια, το "ατύχημα" που θα βγάλει την Ελλάδα πριν της ώρας της και αυτόματα από το ευρώ, είναι η μεγαλύτερη πιθανότητα εν μέσω αλληλοκαταγγελλόμενων επαναστατών και συμβιβασμένων.

Απλά, δεν έχουν καν την δυνατότητα που είχε ο Ανδρέας το 1981 να στρίβει το καράβι κατά που ήθελε χωρίς αντιστάσεις από κόμμα και ψηφοφόρους. 

Γι αυτό μιλάμε για φάρσα παπανδρεϊσμού - με καταστροφικές όμως συνέπειες αυτήν την φορά.

Το ξέρουν κι αυτοί. 

Γι αυτό φροντίζουν να κόψουν τις γέφυρες με πιθανούς συμμάχους όπως την ΔΗΜΑΡ, κατηγορώντας ότι είναι μνημονιακοί επειδή ζητούν σταδιακή απαγκίστρωση με διαπραγματεύσεις και παραμονή στο ευρώ ή το ΠΑΣΟΚ και την ΝΔ που επίσης προτείνουν επαναδιαπραγμάτευση. 

Έτσι βγαίνουν από το πλάνο και της κυβέρνησης εθνικής σωτηρίας και της οικουμενικής. Καλύτερα στην αντιπολίτευση με μεγάλα ποσοστά και γενναία κρατική επιδότηση - να προλάβουμε να οργανωθούμε ρε παιδιά... Κι άσε τους άλλους να βγάλουν το φίδι από την τρύπα - εμείς θα τους καταγγέλλουμε και θα ζητάμε τρίτες εκλογές!

Ο κόσμος κατάγγειλε τον δικομματισμό αλλά δεν είχε που να στραφεί. Δοκίμασε για λίγο την Δημοκρατική Αριστερά (18% είχε φτάσει δημοσκοπικά τον Φλεβάρη) αλλά δεν ικανοποιήθηκε από τον αμυντικό της λόγο.

Μετά, λίγο πριν τις εκλογές, διαμαρτυρήθηκε μέσω ΣΥΡΙΖΑ. Κι αυτός έπιασε το μήνυμα: 

υποσχόμαστε κυβέρνηση, υποσχόμαστε ότι θα βρούμε λεφτά, υποσχόμαστε τσαμπουκά εκ μέρους του ταπεινωμένου έθνους. Υποσχόμαστε να γυρίσουμε πίσω στις παλιές καλές μέρες και να ξεχάσουμε την παρένθεση του μνημονίου και της τρόϊκας.

Υποσχόμαστε οτιδήποτε θέλει να ακούσει ο/η ψηφοφόρος: παραμονή στο Δημόσιο των διορισμένων αλλά και των επίορκων, καμιά αξιολόγηση και κανένας έλεγχος απόδοσης, παραμονή των κρατικοδίαιτων συνδικαλιστών ως συνομιλητών του "κινήματος", επιστροφή χαρατσιών και φόρων, αποκατάσταση μισθών και συντάξεων, διπλό χρονικά επίδομα ανεργίας και γενικά έναν νέο παράδεισο.

Ένα ποσοστό μόνιμα μετακινούμενων ψηφοφόρων είναι πράγματι επιρρεπείς σε όλα αυτά. 

Κι αυτοί στήριξαν τον ΣΥΡΙΖΑ έστω και πάνω από την κάλπη. 

Τώρα που πρέπει να ξανασκεφτούν σοβαρά την τύχη της χώρας στα χέρια "των παιδιών", ας ξέρουν τουλάχιστον με τι έχουν να κάνουν.

Η αλχημεία είναι προφανής: 

Αλλο πράγμα είναι το Μνημόνιο - λέει ο ΣΥΡΙΖΑ - κι άλλο πράγμα είναι η Δανειακή Σύμβαση! 

Το πρώτο - λέει ο ΣΥΡΙΖΑ - θα το ακυρώσουμε (;). Τη δεύτερη θα την επαναδιαπραγματευτούμε. 

Τι μας λέει, λοιπόν, ο ΣΥΡΙΖΑ; 

Οτι αυτό το ανεπανάληπτο όργιο που λέγεται «Δανειακή Σύμβαση», 

με το οποίο η Ελλάδα τίθεται υπό το αγγλικό δίκαιο (!), 

με το οποίο η Ελλάδα «απαλλάσσεται» από τα ...βάρη κάθε έννοιας ανεξαρτησίας και κυριαρχίας, 

με το οποίο η Ελλάδα «παραιτείται» κάθε ασυλίας της περιουσίας της έναντι των δανειστών, 

αποτελεί - κατά τον ΣΥΡΙΖΑ - ένα πλαίσιο που δεν είναι απορριπτέο, δεν είναι καταγγελτέο, δεν είναι ακυρωτέο! 

Αντίθετα αυτό το έκτρωμα ο ΣΥΡΙΖΑ το θέλει γιατί, όπως λέει, σε αντίθεση με το Μνημόνιο που είναι «κακό», η «Δανειακή» είναι «καλή» και «συζητήσιμη», ως εκ τούτου ο ΣΥΡΙΖΑ τη ...διαπραγματεύεται. 

Κι αυτό - λέει ο ΣΥΡΙΖΑ - είναι «αριστερή» πολιτική...