Δεν το κλείνουν το μαγαζάκι του “Πολυτεχνείου” να τελειώνουμε;

Δεν ξέρω, αλλά σήμερα, όπως κάθε του 17 Νοέμβρη, αισθάνομαι άρρωστος. Ειδικά φέτος που άρχισα ξαφνικά να ταυτίζομαι ακόμη και με την… Άννα Διαμαντοπούλου η οποία αποφάσισε να μην πάει να καταθέσει στεφάνι στο Πολυτεχνείο…

Θα μου πείτε τώρα πώς είναι δυνατόν να ταυτίζεσαι εσύ ένας αριστερός  με την ισοπεδωτική Ελληνίδα Σεγκολέν η οποία όλα τα παραπάνω τα λέει χωρίς να έχει κοιτάξει τον εαυτό της στον καθρέπτη και χωρίς να έχει κάνει την αυτοκριτική της για τη διάλυση της χώρας. Βασικό στέλεχος των κυβερνήσεων του ΠΑΣΟΚ ήταν, τι μας λέει τώρα αυτή για το πραγματικό νόημα του Πολυτεχνείου και που το ξέρει; Όμως το ζήτημα δεν είναι η κ. Διαμαντοπούλου, είναι η σημερινή 38η επέτειος του Πολυτεχνείου και τι έχει μείνει πλέον από εκείνη την ηρωική ημέρα.

Δεν το κλείνουν το μαγαζάκι που έχουν στήσει εκεί στο Πολυτεχνείο κάθε χρόνο, να τελειώνουμε. Από το να είναι μια γραφική γιορτούλα – άλλοθι και δικαιολογία για όσα εγκλήματα γίνονται καθημερινά – προτιμότερο είναι να βάλουμε λουκέτο μια και καλή». Πιστεύει κανείς ότι έχει αλλάξει κάτι από τότε. Διότι, πλέον ελάχιστοι, αυθεντικοί, γραφικοί, ιστοριοκάπηλοι ή όπως αλλιώς θέλετε να τους πείτε, πηγαίνουν να καταθέσουν ένα λουλούδι. Οι αυθεντικοί κρατούν τα δάκρυα για το σπίτι τους, οι γραφικοί φοράνε ακόμη… ταγάρια και αμπέχονα και οι ιστοριοκάπηλοι έχουν πιάσει τις θεσούλες τους στην κρατική μηχανή.

Και τι νόημα έχει άραγε να ασχολείται κανείς με την επέτειο (το τονίζω, την επέτειο όχι το πραγματικό ιστορικό γεγονός που συγκλόνισε την Ελλάδα) όταν μια δράκα «νεολαίων», γεννημένοι μετά το 1980, έχουν κάνει «κατάληψη» στις ιδέες του Πολυτεχνείου. Φανταστείτε, οι φοιτητικές παρατάξεις τσακώνονται ακόμη γιατί η ΠΑΣΠ έχει τη ματωμένη σημαία του Πολυτεχνείου, λες και είναι κτήμα της.

Από την άλλη, το σημερινό πολιτικό σύστημα βολεύεται να υπάρχει κάθε χρόνο μια γιορτούλα με τα τραγούδια του Μίκη, με τους μπαχαλάκηδες, με τα επεισόδια, με τη διάλυση της Αθήνας. Όπως, βολεύεται πολλές φορές να έχει μια επέτειο όπως η φετινή η οποία, μέχρι στιγμής, μοιάζει να είναι το… Πολυτεχνείο του Παπαδήμου. Δηλαδή υποτονική σε βαθμό ύπνου.

Τι μας λες ρε Αριστερέ , θα πει κανείς. Ποια είναι η πρότασή σου;

Πριν δύο χρόνια είχαμε από εδώ πει ότι το μαγαζάκι του Πολυτεχνείου χρεοκόπησε. Του έβαλαν λουκέτο οι «επώνυμοι» που μπήκαν στο σύστημα, πήραν θέσεις, λεφτά, εξουσία και τα έκαναν μπάχαλο.

Σήμερα ζούμε το τέλος της Μεταπολίτευσης, καιρός ήταν να ξεφορτωθούμε αυτό το φάντασμα που μας χτίκιασε τόσα χρόνια. Από εδώ και στο εξής, όμως, τα Πολυτεχνεία θα είναι πολλά περισσότερα, και δε χρειάζεται απέναντί μας να έχουμε το τανκ της Χούντας. Σήμερα Χούντα είναι τα Μνημόνια και τα μέτρα τους. Όχι εκείνα τα μέτρα που θέλουν να αλλάξουν το άθλιο ελληνικό κράτος και τη νοοτροπία που καλλιεργήθηκε τόσα χρόνια στους πολίτες. Αυτά μακάρι να ισχύσουν.

Χούντα είναι τα μέτρα που πλήττουν καίρια τους φτωχούς και αδυνάτους. Που κόβουν τη σύνταξη της μάνας μας που παίρνει 350 ευρώ και τώρα της ζητούν να πληρώσει χαράτσι για τα 40 τ.μ. της.

Που έχει οδηγήσει χιλιάδες ανθρώπους στα συσσίτια της Εκκλησίας και στους Γιατρούς χωρίς Σύνορα. Που έχει προκαλέσει απίστευτα ψυχολογικά προβλήματα.

Που έχει διαλύσει οικογένειες, όχι βολεμένων αλλά απόκληρων όλα αυτά τα χρόνια.

Χούντα και τανκ είναι οι Μέρκελ, Σαρκοζί, Γιούνκερ, Νταλάρες, Ρομπάι που ζητούν από την Ελλάδα υποταγή. Που απειλούν με τα δανεικά (όχι χάρισμα) αν δεν ενδώσουν οι Ελληνες. Που απαιτούν εκχώρηση εθνικής κυριαρχίας, που στέλνουν γκαουλάιτερ και που ζητούν ληστρικά επιτόκια για το κούρεμα των ομολόγων.

Χούντα είναι όλοι εκείνοι οι προσκυνημένοι που αποθεώνουν σωτήρες και μετά τους στέλνουν στα Τάρταρα.

Της γενιάς μας και των επόμενων γενεών τα Πολυτεχνεία είναι τόσο διαφορετικά αλλά και τόσο ίδια με εκείνο του Νοέμβρη του 1973.

Ποιος μπορεί να αρνηθεί ότι έχουμε αυτή τη στιγμή τα τρία βασικά αιτήματα του κόσμου πριν από 38 χρόνια «Ψωμί, παιδεία, ελευθερία»; Το Ψωμί το έχουν φάει όλο και δεν το φάγαμε μαζί όλοι. Την Παιδεία την στείλαμε στα ιδιωτικά γιατί τα δημόσια τα διαλύσαμε και τα Μνημόνια την αποτέλειωσαν.

Και την Ελευθερία; Δείτε γύρω σας, στο σπίτι, στη δουλειά σας (αν έχετε), στα εκκαθαριστικά της εφορίας, στους λογαριασμούς, στην εμπλοκή με το δημόσιο. Κι αν αισθάνεστε ελεύθεροι, πείτε και σε εμάς τη συνταγή.

Έτσι για να πάψουμε να κλαίμε για τα Πολυτεχνεία που χάσαμε.