Διώξτε τους να τελειώνουμε...

Ασφαλώς και είναι μεγάλη παράλειψη (όπως μου επισημάνθηκε) να περιγράφεις την «κοινωνικοποίηση» του δήθεν σοσιαλιστικού ΠΑΣΟΚ του 1981 με τις κρατικοποιήσεις σοβαρού μέρους (44 εργοστασιακά συγκροτήματα) του ελληνικού βιομηχανικού στερεώματος και να μην αναφέρεσαι στη «σκυτάλη» των κρατικοποιήσεων που παρέλαβαν ο Ανδρέας Παπανδρέου και ο Γεράσιμος Αρσένης από τους Κωνσταντίνο Καραμανλή και Παναγή Παπαληγούρα. Τη σκυτάλη των κρατικοποιήσεων των ομίλων Ανδρεάδη, Νιάρχου, Ωνάση, και μεγάλου μέρους του ελληνικού ορυκτού πλούτου. Των κρατικοποιήσεων που μπορούσαν να είχαν αποφευχθεί με μια διαφορετική αντίληψη στη σχετική διαπραγμάτευση πάντα σε όφελος του δημοσίου.
(Διαλύστε τους να τελιώνουμε...)

Πράγματι λοιπόν από τότε (εποχή Κ. Καραμανλή - Π. Παπαληγούρα) πρυτάνευε η ανάγκη να βολευτούν στο δημόσιο ορδές κομματικών παρατρεχάμενων όπως και έγινε με το βόλεμα 8-10.000 (σε πρώτη φάση) με τις κρατικοποιήσεις.

Ήταν όλα αυτά που οδήγησαν και τον τότε αντιπρόεδρο του ΣΕΒ Θ. Παπαλεξόπουλο στα περί «σοσιαλμανίας». Αναφορές που δεν έγιναν τυχαία. Είχαν προηγηθεί οι θέσεις του Κ. Καραμανλή για τους βιομήχανους «θα σας ρίξω στα βαθιά και πρέπει να κολυμπήσετε» όπως και ο παρακάτω διάλογος Καραμανλή με τον Γεώργιο Δράκο (ΙΖΟΛΑ)

- Πιστεύω ότι η ελληνική βιομηχανία δεν έχει επιχειρηματίες ποιότητας που μπορεί να βασιστεί ο τόπος.
- Τότε κύριε Πρόεδρε βάλτε μας σε μια βάρκα και ρίξτε μας στην θάλασσα να πνιγούμε. Δεν χάθηκε ο κόσμος. Στο κάτω–κάτω 200 άνθρωποι είμαστε όλοι κι όλοι. Μικρή ζημιά. Αλλά κύριε Πρόεδρε, μέχρι να φτιάξετε τους καινούργιους, προς Θεού, να μην την πληρώσει η βιομηχανία του τόπου. Η βιομηχανία πρέπει να μείνει.

Ο διάλογος σταμάτησε εκεί.

Ο Καραμανλής χαμογέλασε με το γνωστό αινιγματικό του χαμόγελο και δεν είπε τίποτε.
Η απάντηση όμως δόθηκε στην πράξη τα επόμενα χρόνια από τον πρωθυπουργό Κ. Καραμανλή με την πολιτική Π. Παπαληγούρα και από τον πρωθυπουργό Α. Παπανδρέου με την πολιτική Γερ. Αρσένη.

Επιστρέφοντας στο θέμα θα αναλύσω την παραίνεση του Γ. Δράκου: «κύριε πρόεδρε προσέξτε την βιομηχανία». Πέρα από κάθε αμφιβολία μέχρι την δεκαετία του 1980 η Ελλάδα ήταν και βιομηχανική χώρα. Και μάλιστα ανταγωνιστική. Η Ελλάδα είχε από τότε ισχυρή τσιμεντοβιομηχανία. Τη δεκαετία του 1980 η ελληνική τσιμεντοβιομηχανία είχε προκαλέσει και τη Γαλλία και την Αγγλία, ενώ ήταν στην κορυφή των εκτός Ευρώπης αγορών.

Η ελληνική χαλυβουργία είχε προκαλέσει και την Αγγλία και την Ιταλία. Ορισμένοι μάλιστα συνδέουν τη δολοφονία του Δημήτρη Αγγελόπουλου (Χαλυβουργική) από τους οργανωμένους δολοφόνους με την επιτυχία αυτή. Το ελληνικό νικέλιο πρωταγωνιστούσε για πολλά χρόνια στην Ευρώπη.

Το αλουμίνιο της Ευρώπης στηρίχθηκε για πολλά χρόνια στην ελληνική παραγωγή. Τα ελληνικά καλώδια συναγωνίσθηκαν με μεγάλη επιτυχία τα ιταλικά και τα γαλλικά και μέσα στην ελληνική αγορά. Η χημική βιομηχανία και ειδικότερα τα λιπάσματα της Ελλάδας είχαν κλείσει για τα καλά τα σύνορά μας στις εισαγωγές.

Τα ελληνικά ναυπηγεία ήταν στα διακεκριμένα της παγκόσμιας ναυτιλίας. Η ελληνική βιομηχανία ειδών (ΙΖΟΛΑ - ΠΙΤΣΟΣ) στάθηκε με δυναμισμό δίπλα στα εισαγόμενα προϊόντα.

Η βιομηχανία ελαστικών της Πάτρας και της Θεσσαλονίκης (πριν τις στείλουν στην Τουρκία οι συντεχνίες) είχαν καλύψει απόλυτα σχεδόν την ελληνική αγορά. Η αυτοκινητοβιομηχανία (Nissan) στον Βόλο θα κάλυπτε μεγάλο μέρος των αναγκών μας αν δεν την είχαμε πάρει στο κυνήγι για κομματικούς και άλλους... λόγους.

Η ελληνική αμυντική βιομηχανία θα μπορούσε να καλύπτει συνεχώς τις ανάγκες μας αν δεν προτιμούσαμε τις μίζες από τις εισαγωγές. Το ελληνικό ύφασμα τζιν (της Πειραϊκής Πατραϊκής) είχε προκαλέσει την γαλλική βιομηχανία, όπως ακόμη και την κινέζικη τα μεταξωτά υφάσματα της ΒΟΜΒΥΞ.

Τα ελληνικά είδη υγιεινής και τα κεραμικά πλακάκια ισοπέδωναν σε πολλές περιπτώσεις τα ιταλικά. Η ελληνική βιομηχανία παπουτσιού είχε κάτσει στο σβέρκο της Ευρώπης όπως και τα έτοιμα ρούχα. Οι πλαστικοί σωλήνες (κυρίως) -όμιλος Πετζετάκι- αλλά και γενικά η βιομηχανία πλαστικών ήταν ασυναγώνιστη μέχρι να φθάσουμε στα κινέζικα. Στον μεταλλευτικό τομέα τα 4-5 μεγάλα συγκροτήματα της Ελλάδας έκαναν τεράστιους όγκους εξαγωγών.

Η ελληνική χαρτοβιομηχανία (Αθηναϊκή Χαρτοποιία) εξαφάνισε μέσα σε μήνες τις εισαγωγές. Το κονιάκ και τα άλλα προϊόντα ΜΕΤΑΞΑ ήταν πρεσβευτές της ελληνικής βιομηχανίας ποτών. Η φαρμακοβιομηχανία ήταν ανταγωνιστική της ευρωπαϊκής και κάλυπτε το 80% των αναγκών μας. Η ΕΒΓΑ της γειτονιάς μας κράτησε για χρόνια και χρόνια.

Τα βιομηχανικά αυτά συγκροτήματα απασχολούσαν εργάτες κατά χιλιάδες. Οι αριθμοί άρχιζαν πάντα από 1.000 και επάνω.

Είναι λοιπόν μεγάλο λάθος να ξεχνάμε την πραγματική βιομηχανική Ελλάδα που έσβησε ασφαλώς και από νομοτελειακούς λόγους συγκυρίας, εξελίξεων, ανταγωνιστικότητας και μεγάλων ελλείψεων στην υποδομή της. Ελλείψεις ιδίως στην καθετοποίησή της.

Είναι όμως ταυτόχρονα κακό να ξεχνάμε και ότι σπρώχθηκε και βίαια στον αφανισμό γιατί εκτός των άλλων μας ξίνιζε ο Ανδρεάδης, μας ενοχλούσε ο Μποδοσάκης, δεν μας καλοφαινόταν ο Κατσάμπας (που του είχαμε φορτώσει κόσμο και χρεοκοπημένες εταιρείες πριν τον κάνουμε προβληματικό), μας προβλημάτιζε ο Κεφάλας, ο Δράκος, ο Στράτος, ο Αθανασιάδης (δολοφονήθηκε επίσης), ή τα μεγάλα ονόματα πολυεθνικών.

Είναι μεγάλο λάθος να ξεχνάμε ότι για το χατίρι των κρατικών Τραπεζών και συντεχνιών στήθηκε η «φάμπρικα» των προβληματικών του ΟΑΕ με τους διορισμένους «βιομήχανους» που νόμιζαν ότι το φουγάρο είναι πολυκατοικία... αλλά ήξεραν να καλοκάθονται στις κρατικές αμαξάρες και στα Βόρεια προάστια με τα 3 τρισ. δραχμών των φορολογουμένων.

Έτσι η χώρα αποβιομηχανίσθηκε μια ώρα νωρίτερα.

Είναι μεγάλο λάθος να ξεχνάμε ότι η αξιολογότατη τότε ΕΤΒΑ με τα πολλά ικανότατα στελέχη της βούλιαξε μαζί με τα ναυπηγεία που την υποχρέωσαν να αγοράσει γιατί το απαίτησαν οι κομματικοί συνδικαλιστές.

Είναι λάθος να ξεχνάμε ότι τα χρέη των τότε προβληματικών δεν ήταν λόγος για να ξηλωθεί τόσο γρήγορα η ελληνική βιομηχανία.

Είναι, τέλος, λάθος να ξεχνάμε ότι και σήμερα τα ίδια χρέη έχουν δεκάδες ιδιωτικές επιχειρήσεις που αποτελούν την νέα γενιά προβληματικών.

Συνεπώς το ερώτημα τότε και τώρα είναι τι κάνουμε.

Τους διαλύουμε και τελειώνουμε ή τα κρατικοποιούμε πάλι.

ΦΟΙΒΟΣ