Ενάντια στο σύστημα

Παρατηρώντας το μέγεθος της «αντιπαράθεσης» μεταξύ των κομμάτων του «Συνταγματικού τόξου», θα διαπιστώσουμε ότι οι τόνοι για τα ζητήματα εξωτερικής πολιτικής είναι πολύ ήπιοι και τα λεγόμενα του «his master voice» αμερικανού πρέσβη Πάιατ θεωρούνται ως η αυταπόδεικτη επιβεβαίωση της Ελλάδας σε «πυλώνα σταθερότητας και ειρήνης στην περιοχή» και σε χώρα «πρώτης γραμμής» για τους αμερικανικούς σχεδιασμούς.

Από το 2010, που η Χώρα εισήλθε στον εφιαλτικό κόσμο των μνημονιακών σκλαβοπάζαρων, μέχρι σήμερα, που οι αμερικανομπολσεβίκοι του ΣΥΡΙΖΑ πανηγυρίζουν για «έξοδο από τα Μνημόνια» και διαφημίζουν «μια ισχυρή Ελλάδα», η οποία θα έχει «ηγεμονικό ρόλο στα Βαλκάνια», συνέβησαν πολλά. Οι μνημονιακές συνταγές «θεραπείας» και «ανάκαμψης» της κοινωνίας και της οικονομίας όχι μόνο δεν διέσωσαν τίποτα, αλλά στην πραγματικότητα κατέστρεψαν ολοκληρωτικά τις δυνατότητες και τα εργαλεία ανάπτυξης. Επί της ουσίας, ο σχεδιασμός των διεθνών τοκογλύφων και των ελληνόφωνων συνεργατών τους δεν ήταν «η εξυγίανση της οικονομίας», αλλά το ακριβώς αντίθετο. Η αποδιάρθρωση, η μετατροπή της Χώρας σε σύγχρονη αποικία, η καταλήστευση πόρων για 99 χρόνια, το «γκριζάρισμα» ζωνών και περιοχών.

9 χρόνια μετά, το «χρέος» έχει αυξηθεί, η κοινωνία έχει αποσυντεθεί, η οικονομία έχει αφελληνιστεί, οι τράπεζες είναι υπό ξένο έλεγχο, ο Λαός κατεστραμμένος και η φτωχοποίησή του στο έπακρο. Οι πολιτικάντηδες, που αρέσκονται να παρουσιάζουν «την ευρωατλαντική ασπίδα» για την Χώρα «απέναντι σε απειλές και κινδύνους», ψεύδονται συνειδητά. ΕΕ και ΝΑΤΟ δεν δίνουν δεκάρα για το τι θα απογίνει ένας απόλυτα υπάκουος υπηρέτης τους, νοιαζόμενοι μόνο για την εξυπηρέτηση των δικών τους συμφερόντων. Το 2019 η Ελλάδα περιβάλλεται από χώρες-μέλη του ΝΑΤΟ, ενώ όταν το 1952 εισερχόταν σ’ αυτό η κατάσταση ήταν διαφορετική στα σύνορά της. Η ειρωνεία της τύχης είναι ότι η Ελλάδα απειλείται ξανά από τις νυν «σύμμαχες» χώρες.

Η Ελλάδα είναι τόσο δεδομένη για όλους, «το παιδί για τα θελήματα», που ανά πάσα στιγμή μπορεί «να πληρώσει το μάρμαρο» όπου και όταν χρειαστεί. Λιμάνια, αεροδρόμια, σιδηρόδρομοι, επικοινωνίες, ενέργεια, βάσεις και στρατιωτικές διευκολύνσεις, «γκριζάρισμα» περιοχών, πέρασμα αρμοδιοτήτων σε νατοϊκή διαδικασία, όλα αυτά, αποτελούν μορφές ενός ευρωατλαντικού «ταμπουρώματος» στον Τόπο μας που δεν διασφαλίζει τίποτα το ουσιαστικό από την υπόσταση της Χώρας. Επανερχόμενοι στα γενικά συμπεράσματα για την Χώρα μας, έχει κατεστραμμένη την παραγωγική της βάση, διαλυμένο τραπεζικό σύστημα, υποχώρηση του ΑΕΠ σε επίπεδα που θυμίζουν πολύ παλιές εποχές, καθημαγμένη την κοινωνία της, με εκποίηση του δημόσιου πλούτου της και την στυγνή φορολογική αφαίμαξη.

Μια τέτοια Χώρα δεν μπορεί να έχει ευοίωνη προοπτική, καθώς οι «σύμμαχοί» της, ακόμη και σήμερα συνεχίζουν να επιβάλλουν την ίδια εξοντωτική τακτική με χρονική ισχύ για πολλές δεκαετίες ακόμη, που καθιστούν εντελώς αδύνατη την οποιαδήποτε σκέψη οικονομικής ανάκαμψης. Και όμως, σύσσωμος ο εγχώριος πολιτικός κόσμος σιωπά τόσο χαρακτηριστικά και επιδεικτικά, μη ζητώντας καμιά αναθεώρηση των ήδη συμφωνηθέντων, που δεν υπάρχουν λόγια για να περιγράψουν το ύφος και ύψος της εθελοδουλείας του. Υπάρχει, άραγε, άλλο διεθνές παράδειγμα, όπου η εκάστοτε πολιτειακή και πολιτική ηγεσία μιας Χώρας να εμπιστεύεται αδιαμαρτύρητα να διεξάγεται ένα διεθνές παζάρι σε βάρος των κυριαρχικών δικαιωμάτων της;

Τι άλλο χρειάζεται για να αντιληφθούμε ότι η παθογένεια του «Συνταγματικού τόξου» αποτελεί μια μόνιμη και μη αναστρέψιμη κατάσταση; Ότι όχι απλώς το ίδιο νοσεί από ανεπανόρθωτη βλάβη, αλλά προξενεί σοβαρές ζημιές τόσο στην Πατρίδα και τον Λαό; Το εγχώριο πολιτικό σύστημα και οι κάθε λογής παραφυάδες του κάνουν κάτι πολύ χειρότερο από το να αδιαφορούν για την Χώρα και τις επιτακτικές ανάγκες της. Υπηρετούν συνειδητά μια διαχειριστική υποτέλεια προς τους εντολείς τους. Σαν καρκινικό παράσιτο το σύστημα διογκώνεται απεριόριστα σε βάρος της Πατρίδας και του Λαού.

Έχει το θράσος να μιλά για επιστροφή στην «κανονικότητα», θεωρώντας ότι με προπαγανδιστικές ναρκωτικές δόσεις επιφανειακής ηρεμίας θα γελάσει ξανά τους Έλληνες, ενόψει μάλιστα, και των προσεχών εκλογών της 26ης Μαΐου. Νομίζει ότι με υποσχέσεις θα επαναφέρει την σχέση εξάρτησης του παρελθόντος ανάμεσα σ’ αυτό και τους μέχρι πρότινος ψηφοφόρους του. Όσο, όμως, κι αν προσπαθεί το σύστημα, σ’ όλες τις κομματικές εκφράσεις και εκφάνσεις του, να πείσει ότι «έβαλε μυαλό», δεν πρόκειται να πείσει στον ελάχιστο βαθμό ότι μεταλλάχθηκε σε κάποιο διαφορετικό εγχείρημα με ελπιδοφόρο μέλλον. Στην πρόστυχη αυτή προσπάθεια αναπαραγωγής της μικροπολιτικής των καθεστωτικών δυνάμεων, η Άρνηση, η Αντίσταση και η Αντεπίθεση των πιο Συνειδητοποιημένων Δυνάμεων του Ελληνικού Λαού βρίσκουν έμπρακτη έκφραση στο Λαϊκό Εθνικιστικό Κίνημα της ΧΡΥΣΗΣ ΑΥΓΗΣ, και στον έντιμο και νόμιμο πολιτικό αγώνα της για μια Μεγάλη Ελλάδα σε μια Ελεύθερη Ευρώπη.

ΖΗΤΩ Η ΝΙΚΗ!

ΓΙΩΡΓΟΣ ΜΑΣΤΟΡΑΣ