Εντυπωσιάζει ο νέος υπέρ - υπερηχητικός (10 mach) πύραυλος της Ρωσίας

Ο νέος υπερ-υπερηχητικός (hypersonic) πύραυλος αέρος-επιφάνειας με την κωδική ονομασία Kh-47M2 Kinzhal (στα ρωσικά σημαίνει στιλέτο) αναπτύσσει ταχύτητα δεκαπλάσια του ήχου (10 Mach), τουτέστιν καλύπτει απόσταση 12.250 χλμ σε μια ώρα. Η εμβέλεια των 12.000 περίπου χλμ κατατάσσει αυτό τον πύραυλο στο στρατηγικό διηπειρωτικό οπλοστάσιο της Ρωσίας. 

Σύμφωνα με το επίσημο δελτίο της ρωσικής πολεμικής αεροπορίας, ο πύραυλος Kinzhal εκτοξεύτηκε προ ημερών από ένα τροποποιημένο Mig-31 BM (κωδική ονομασία κατά ΝΑΤΟ «Foxhound») και βρήκε τον καθορισμένο στόχο του με επιτυχία.

Ο Kinzhal είναι ένας στρατηγικός πύραυλος με χαρακτηριστικά πτήσης που δεν παρατηρούνται συνήθως σε hypersonic πυραύλους στερεών καυσίμων. Τα χαρακτηριστικά αυτά, χαρακτηριστικά ελιγμών σε συνάρτηση της ταχύτητας, κάνουν αδύνατη την αντιμετώπιση του από τα αντιπυραυλικά συστήματα της Δύσης (ΝΑΤΟ, ΗΠΑ). 

Σημειωτέον ότι ο πύραυλος Kinzhal μπορεί να φέρει πέραν της συμβατικής και πυρηνική κεφαλή και δύναται να χρησιμοποιηθεί και ως αντιπλοϊκός πύραυλος.

Ο Kh-47M2 Kinzhal προορίζεται κυρίως να αντιμετωπίσει την αντιπυραυλική άμυνα των ΗΠΑ και του ΝΑΤΟ, όπως το σύστημα THAAD (Terminal High Altitude Area Defence) και το σύστημα Aegis, από μια ταχέως μεταβαλλόμενη πλατφόρμα εκτόξευσης όπως είναι το Mig-31 το οποίο αναπτύσσει ταχύτητα 3 Mach. 

Επίσης ο hypersonic αυτός πύραυλος μπορεί να καταστρέψει αεροπλανοφόρα, εκτοξευόμενος από αποστάσεις που δεν δίνουν την δυνατότητα αντίδρασης και ικανής αναχαίτισης.

Η Ρωσία αποκτά όπλα τα οποία δεν είναι αντιμετωπίσιμα από την σημερινή στρατιωτική τεχνολογία της Δύσης, χωρίς αυτό να σημαίνει ότι θέλει να ξεκινήσει μια νέα κούρσα εξοπλισμών.

Τα νέα όπλα της Ρωσίας αναπτύχθηκαν αποκλειστικά για την αντιμετώπιση των προκλήσεων του ΝΑΤΟ και της Νέας Παγκόσμιας Τάξης και η Μόσχα προσβλέπει δια αυτών στην αποκατάσταση της στρατηγικής ισορροπίας που είχε διαταραχθεί μετά την διάλυση της Σοβιετικής Ένωσης και του Συμφώνου της Βαρσοβίας και την μη τήρηση των συμφωνιών (όπως η εξάπλωση του ΝΑΤΟ προς Ανατολάς) εκ μέρους της Δύσης.

Γ. Λιναρδής

Όλες τις προηγούμενες ημέρες, τα καταγέλαστα «στρατόκαυλα» διαδικτυακά παπαγαλάκια του Καμμένου και της αμερικανικής πρεσβείας (dollars είναι αυτά, δεν είναι παίξε-γέλασε!), μας είχαν πρήξει!

Τη μία έρχεται ο 6ος Στόλος για να μας… σώσει και την Πόλη να μας δώσει! Την άλλη, ότι Αμερικανοί κομάντος ετοιμάζονται να κάνουν επιχείρηση για να απελευθερώσουν τους 2 Έλληνες ομήρους των Τουρκαλάδων! Την παράλλη, πως οι Ένοπλες Δυνάμεις με τη συνδρομή Αμερικανών στήνουν τη γραμμή άμυνας απέναντι στην Τουρκία από Έβρο μέχρι Αιγαίο και κυπριακή ΑΟΖ! Απ’ όλα είχε ο μπαξές της εξαπάτησης του ελληνικού λαού, για λογαριασμό του «μεγάλου χορηγού» και των μεγάλων αφεντικών!

Ωστόσο, τα μεγάλα αφεντικά μίλησαν και είπαν πως η Τουρκία (την οποία παρουσίαζαν οι καμμενειάδες έτοιμη να φύγει από το ΝΑΤΟ από ώρα σε ώρα…) είναι «πολύτιμη σύμμαχος» και να κόψετε το λαιμό σας οι Έλληνες με τους δύο ομήρους!

Ήρθε η ώρα να βγάλουν επιτέλους το σκασμό τα παπαγαλάκια της συμφοράς! Τουμπέκα ρε ρεζίλια των σκυλιών!

Ελληνική Επανάσταση.

Μέχρι την έναρξη του Απελευθερωτικού Αγώνα οι Έλληνες ζούσαν σε παραδοσιακές τοπικές κοινότητες, στο πλαίσιο της Οθωμανικής Αυτοκρατορίας. Ο εθνικισμός που γέννησε ο Διαφωτισμός και η Γαλλική Επανάσταση από την αρχή συνδέθηκε με την αλλαγή, ή εξέλιξη για πολλούς, των κοινωνικών και πολιτιστικών μορφών που ονομάστηκε από τους κοινωνιολόγους μοντερνοποίηση, δηλαδή το πέρασμα από τον παραδοσιακό στο μοντέρνο κόσμο.

Ο ελληνικός εθνικισμός συγκροτήθηκε στις παροικίες του εξωτερικού. Εκεί υπήρξε μόνιμη και σταθερή επαφή των διανοούμενων-εμπόρων με τα μηνύματα του Διαφωτισμού και της Γαλλικής Επανάστασης. 

Οι διανοούμενοι και έμποροι αυτοί αντιμετώπισαν θετικά τα νέα μηνύματα για τους ίδιους ακριβώς λόγους που τα αποδέχτηκαν και οι ευρωπαίοι όμοιοί τους: είχαν μοντέρνες κοινωνικές και οικονομικές ανάγκες ως αστοί-έμποροι. Επίσης, στις παροικίες μακριά από τον ελληνικό χώρο είχαν πλέον αδυνατίσει οι τοπικιστικοί δεσμοί και το ανάλογο πνεύμα.

Στην Οδησσό στις 14 Σεπτεμβρίου 1814 οι έμποροι Νικόλαος Σκουφάς, Εμμανουήλ Ξάνθος και Αθανάσιος Τσακάλωφ ίδρυσαν τη Φιλική Εταιρεία, μια οργάνωση στα πρότυπα των ανάλογων τεκτονικών, με σκοπό την εξέγερση του έθνους.

Οι ιδρυτές της Φιλικής Εταιρείας είχαν εμπειρίες από τη δυτική Ευρώπη και αποτελούσαν μέρος του τελευταίου μεγάλου κύματος μεταναστών πριν την έναρξη του Αγώνα. Ζούσαν σε περιοχές που πλούτισαν από τους Ναπολεόντειους Πολέμους και τον Ηπειρωτικό Αποκλεισμό, αλλά περιήλθαν σε οικονομική κρίση μετά την ειρήνη του 1814. 

Οι ίδιοι δεν ήταν πλούσιοι και γνωρίζουμε πως οι πλούσιοι συμπατριώτες τους έμποροι της Μόσχας χλεύασαν το χρεοκοπημένο Σκουφά, όταν πήγε να τους μυήσει στην Εταιρεία και να ζητήσει ενίσχυση. Σ' αυτή την κακή οικονομική κατάσταση δεν μπόρεσαν να ενταχθούν στις νέες μοντέρνες κοινότητες της διασποράς, ενώ ταυτόχρονα ήταν εντελώς αποκομμένοι από την προστασία των παραδοσιακών κοινοτήτων του ελλαδικού χώρου. 

Η κατάστασή τους θα βελτιωνόταν, όταν θα αναγνωρίζονταν ως τα αξιότερα τέκνα της Ελλάδας, στο πλαίσιο της νέας εθνικοκρατικής οντότητας που θα αναδυόταν μετά την απελευθέρωση από τον οθωμανικό ζυγό.

Οι ίδιοι, μη έχοντας προχωρήσει σε μία σοβαρή αξιολόγηση των οθωμανικών δομών, απέτυχαν να δώσουν τις βασικές θέσεις και ένα συγκεκριμένο πρόγραμμα της Εταιρείας. Εξαιτίας αυτής της παράλειψης, όμως, εντάχθηκαν σε αυτή, ιδιαίτερα μετά το 1818, άτομα από κάθε κοινωνική ομάδα. Καταλυτικό ρόλο στη διαδικασία αυτή έπαιξαν οι υπόνοιες πως πίσω από την οργάνωση κρυβόταν ο Ιωάννης Kαποδίστριας και η ίδια η Ρωσία.

Η Φιλική Εταιρεία διαλύθηκε με την κήρυξη του Αγώνα έχοντας όμως καλλιεργήσει το κατάλληλο κλίμα για την έναρξή του. Ο μετέπειτα ηγέτης της Αλέξανδρος Υψηλάντης, αξιωματικός του ρωσικού στρατού και υπασπιστής του τσάρου, είχε ξεκινήσει τον Αγώνα ανεπιτυχώς από τις Παραδουνάβιες Ηγεμονίες.

Η ελληνική παρουσία στο χώρο της Ρωσικής Αυτοκρατορίας συνεχίστηκε κατά τη διάρκεια όλου του 19ου και 20ου αι. Οργανωμένες ελληνικές κοινότητες παρουσιάστηκαν σε πάνω από είκοσι πόλεις, ενώ έλληνες έμποροι δραστηριοποιήθηκαν και σε άλλες περιοχές (Μόσχα, Πετρούπολη, Κίεβο, Νικολάϊεφ, Ισμαϊλ), χωρίς να οργανωθούν σε κοινότητα.

Ελλάδα και η Ρωσία συνδέονται με ισχυρότατους ιστορικούς δεσμούς. Δεσμούς θρησκευτικούς, πολιτιστικούς και πολιτικούς, που ανατρέχουν στα βάθη των αιώνων. Ξεκινούν από τους ελληνικούς οικισμούς του Ευξείνου Πόντου στην αρχαιότητα και συνεχίζονται με τον εκχριστιανισμό των Ρως και τις πολιτιστικές και θρησκευτικές ανταλλαγές και αλληλεπιδράσεις που επακολούθησαν. 

Συγκεκριμένα το 860 μΧ. υπογράφτηκε μία συμφωνία ανάμεσα στις δύο χώρες για τη διατήρηση σχέσεων ειρήνης και φιλίας, μία συμφωνία που έγινε ορόσημο για την διάδοση του Χριστιανισμού στη Ρωσία, διαμόρφωση της ρωσικής εθνικής ταυτότητας, καθώς και του πολιτισμού, της φιλοσοφίας, της τέχνης και των αρχών του αστικού σχεδιασμού.

Πολλοί Έλληνες βρήκαν στη Ρωσία τη δεύτερη τους πατρίδα. Το πιο λαμπρό παράδειγμα είναι ο Ιωάννης Καποδίστριας, ο πρώτος κυβερνήτης του ανεξάρτητου ελληνικού κράτους, ο οποίος για πολλά χρόνια ήταν Υπουργός Εξωτερικών της Ρωσικής Αυτοκρατορίας. Η Ρωσία συνέβαλε ενεργά στην προετοιμασία και την έγκριση του Συντάγματος της Επτανησιακής Δημοκρατίας. Η νίκη στη ναυμαχία στο Ναυαρίνο βοήθησε στην απελευθέρωση των ελλήνων από τον τουρκικό ζυγό. 

Η υποστήριξη και συμπαράστασή της Ρωσίας έπαιξε αναμφίβολα ένα ρόλο-κλειδί στην απόκτηση εθνικής ανεξαρτησίας και σύστασης εθνικού κράτους στην Ελλάδα.

Η ανάπτυξη των διπλωματικών σχέσεων μεταξύ Ρωσίας και Ελλάδας το 1828, ήταν άλλη μια επιβεβαίωση του αμοιβαίου σεβασμού και της επιθυμίας για την προώθηση της συνεργασίας μεταξύ των δύο χωρών. Μια σημαντική προσωπικότητα που άφησε ιστορία ήταν ο Ρώσος Κ.Λεόντιεφ, διάσημος φιλόσοφος, κριτικός λογοτεχνίας και συγγραφέας ο οποίος τέλεσε καθήκοντα Γενικού Προξένου στη Θεσσαλονίκη κατά τα χρόνια 1871-1873 και άφησε συγγράμματα εξαιρετικής σημασίας σχετικά με τη Βόρεια Ελλάδα, τα οποία ακόμη και σήμερα έχουν μεγάλο ενδιαφέρον.

Σε όλα τα χρόνια της διπλωματικής συνεργασίας Ρωσίας και Ελλάδας ποτέ δεν υπήρχαν εντάσεις.

Σήμερα, οι Έλληνες είναι πολύ περήφανοι για τους προγόνους τους που αγωνίστηκαν για τις αξίες του πολιτισμού, την προστασία των οικογενειών τους και την ίδια τη ζωή.