Η επίσημη είσοδος της Ελλάδας στον Α' Παγκόσμιο Πόλεμο έγινε ύστερα από τελεσίγραφο των συμμάχων για άμεση παραίτηση του βασιλέα από το θρόνο.Ο βασιλιάς αποσύρεται χωρίς να παραιτηθεί όμως τυπικά, στις 15 Ιουνίου 1917, και φεύγει στην Ελβετία αφήνοντας στη θέση του το δευτερότοκο γιο του Αλέξανδρο. Ο Βενιζέλος έρχεται στην Αθήνα και σχηματίζει κυβέρνηση στις 13 Ιουνίου.
Στις 15/28 Ιουνίου κηρύσσει τον πόλεμο στις Κεντρικές Δυνάμεις επισημοποιώντας την ανάλογη πράξη της προσωρινής κυβέρνησης της Θεσσαλονίκης. Η εμπόλεμη κατάσταση δεν επιτρέπει τη διενέργεια εκλογών και ο Βενιζέλος ανακαλεί το διάταγμα της διάλυσης της Βουλής του 1915. Η ανασυσταθείσα Βουλή ονομάζεται ειρωνικά «Βουλή των Λαζάρων».
Η ενεργός συμμετοχή της Ελλάδας στον πόλεμο, με 300.000 στρατιώτες στο πλευρό των Αγγλογάλλων συμμάχων έχει ουσιαστικό αποτέλεσμα τη θριαμβευτική νίκη κατά των Γερμανοβουλγάρων στα υψώματα του Σκρά Ντι Λέγκεν στις 30 Μαΐου 1918 και τη συμμετοχή των ελληνικών δυνάμεων στη τελική επίθεση και διάσπαση του μετώπου, το Σεπτέμβριο του ίδιου έτους.
Λίγες μέρες αργότερα, η Βουλγαρία συνθηκολογεί τον Σεπτέμβριο του 1918 ενώ η Τουρκία τον Οκτώβριο του 1918 θα συνάψει ανακωχή στον Μούδρο.
Ο Φρανσαί ντ' Εσπερέ, αρχιστράτηγος του Βαλκανικού Μετώπου, με αφορμή το νικηφόρο αγώνα των Ελλήνων θα σημειώσει: «Ιδιαιτέρως δια τον ελληνικόν στρατόν τονίζω τον ζήλον, την ανδρείαν και την παροιμιώδην ορμήν, τα οποία επέδειξε κατά τον υπ' αυτού διαδραματισθέντα ένδοξον ρόλον επί των οχθών του Στρυμώνος και του Αξιού».
Ο αγγλογαλλικός στρατός καταλαμβάνει την Κωνσταντινούπολη και μαζί του εγκαθίσταται σ' αυτήν ένα άγημα ελληνικού στρατού με αρχηγό τον Λεωνίδα Παρασκευόπουλο. Συγχρόνως ο ελληνικός στόλος, με ναυαρχίδα το θωρηκτό Αβέρωφ αγκυροβολούσε στον Βόσπορο.
Η συνθηκολόγηση τέλος της Γερμανίας στις 11 Νοεμβρίου 1918 βάζει θέτει τέλος στο Μεγάλο Πόλεμο που διήρκησε τέσσερα έτη και αιματοκύλησε την Ευρώπη.
Η στάση όμως της Αγγλίας και της Γαλλίας απέναντι στην Οθωμανική Αυτοκρατορία είχε πλέον αλλάξει ριζικά: δεν υποστήριζαν πια την «ακεραιότητά» της, αλλά επιδίωκαν την διανομή των εδαφών της, επειδή έβλεπαν απειλητική την οικονομική διείσδυση της Γερμανίας ως τον Περσικό Κόλπο. Στην περίπτωση της διανομής βέβαια, έπρεπε να λάβουν υπ' όψιν και τις διεκδικήσεις της Ρωσίας και του μετέπειτα εταίρου της Αντάντ, της Ιταλίας.
Κατά την διάρκεια του πολέμου, με την ρωσική επανάσταση (1917) αποσύρεται ο ένας διεκδικητής από οποιεσδήποτε εδαφικές αξιώσεις στην περιοχή Βοσπόρου-Δαρδανελλίων. Οι μπολσεβίκοι ηγέτες είχαν λόγους να τερματίσουν τον πόλεμο και υπόγραψαν με τους Γερμανούς την συνθήκη του Brest-Litovsk (3 Μαρτίου 1918). Έτσι διευκολύνονται οι κινήσεις και οι αποφάσεις των άλλων.
Μέσα σ' αυτά τα πλαίσια, θα διαμορφωθεί η εξωτερική πολιτική του Βενιζέλου, καθώς προσδοκούσε ευνοϊκή μεταχείριση την ώρα της ειρήνης.
Οι διεκδικήσεις στα εδάφη της Οθωμανικής Αυτοκρατορίας
Παράλληλα με τον φονικό πόλεμο στα διάφορα μέτωπα, διεξάγονταν κι ένας αδυσώπητος διπλωματικός αγώνας για την εξασφάλιση των μεγαλύτερων δυνατών κερδών (εδαφικών και κυρίως οικονομικών), όταν θα τελείωναν οι εχθροπραξίες.
Λόγου χάρη, οι χώρες της Αντάντ κατά την διάρκεια του πολέμου (και ειδικότερα όταν είχαν ανάγκη να πείσουν την Ιταλία να συμπράξει μαζί τους), έκαναν μια σειρά από μυστικές συμφωνίες (1915-1917), που απέβλεπαν και σε άλλες διευθετήσεις και στην «δίκαιη» διανομή των εδαφών της Οθωμανικής Αυτοκρατορίας.
Όταν προσήλθε η Ελλάδα στο πλευρό της Αντάντ (το 1917), είχε βέβαια ιστορικά ακατάμαχητες εθνικές διεκδικήσεις στην δυτική Μικρά Ασία, όπου ζούσαν συμπαγείς ελληνικοί πληθυσμοί από χιλιετίες.
Επειδή όμως την περιοχή την είχαν προδιανείμει σε σφαίρες επιρροής οι μεγάλοι Σύμμαχοι (Άγγλοι, Γάλλοι, Ρώσοι, Ιταλοί), η Ελλάδα ήταν αναγκασμένη να αρκεστεί σε γενικές υποσχέσεις, να υπολογίζει στην καλή θέληση και κυρίως να προσφέρει καλές υπηρεσίες.
Η Ελλάδα θα διατύπωνε τις διεκδικήσεις της μετά τον πόλεμο, λαμβάνοντας βέβαια υπ' όψιν και τις απαιτήσεις των άλλων, των μεγάλων δυνάμεων. Αυτή ήταν η πιο κρίσιμη φάση της ελληνικής εξωτερικής πολιτικής που επηρεάζονταν εύλογα από την «Μεγάλη Ιδέα».
Οι ανακωχές, οι πρώτες συνθήκης ειρήνης, τα ασυμβίβαστα αποικιακά συμφέροντα και οι ανταγωνισμοί γύρω από την κληρονομιά της Οθωμανικής Αυτοκρατορίας
Όταν νικήθηκαν οι Κεντρικές Αυτοκρατορίες και οι σύμμαχοί τους (Βούλγαροι και Τούρκοι στην περιοχή μας) και πριν ακόμα υπογραφούν ανακωχές στα διάφορα μέτωπα, άρχισε αδυσώπητος αγώνας, διπλωματικός και οικονομικός, για τα κέρδη των νικητών που θα υπαγόρευαν τους όρους της ειρήνης. Οι συνθήκες που υπογράφηκαν το 1919 ήταν λίγο ή πολύ εξοντωτικές για τους ηττημένους, όπως και η συνθήκη του Βrest-Litovsk που είχαν υπαγορέψει οι Γερμανοί στους Μπολσεβίκους τον προηγούμενο χρόνο. Δυσβάσταχτες οικονομικές αποζημιώσεις, διανομή των αποικιών των ηττημένων, αφαίρεση εδαφών, ήταν μερικές από τις νέες ρυθμίσεις που επιβλήθηκαν το 1919.
Με τέτοιες μεθόδους, οι νικητές κατέστρεφαν ουσιαστικά την δυνατότητα οικονομικής ανόρθωσης ολόκληρης της Ευρώπης και δημιουργούσαν τις προϋποθέσεις για νέο πόλεμο.
Μέσα στον γενικότερο πυρετό της διπλωματίας για την ειρήνευση του κόσμου, οι νικητές δυσκολεύτηκαν ιδιαίτερα για την διατύπωση και εφαρμογή μιας συνθήκης για τις χώρες που υπάγονταν ως τότε, στην νικημένη πια (το 1918) και μισοδιαλυμένη Οθωμανική Αυτοκρατορία. Οι λόγοι της δυσκολίας ήταν πολλοί:
- Το πλούσιο υπέδαφος της περιοχής, π.χ. τα κοιτάσματα πετρελαίου της Μοσούλης.
- Η γεωγραφική της θέση: στον δρόμο προς τον Ινδικό Ωκεανό, στα νότια της Ρωσίας και στις δυο πλευρές των Στενών.
- Τα συγκρουόμενα συμφέροντα των νικητών.
- Η σκιά του νέου καθεστώτος, που έτεινε να εγκαθιδρυθεί στην τσαρική Ρωσία και ήταν για πολλούς λόγους πρόθυμο να υποστηρίζει τους Τούρκους εθνικιστές ενάντια σε όλους τους παλαιούς και νέους αποικιοκράτες.
Για τους παραπάνω λόγους, άρχισε ένας ξεχωριστός πόλεμος, θερμός και διπλωματικός, που κράτησε από την ανακωχή του Μούδρου (17/30 Οκτωβρίου 1918) που την υπέγραψε η σουλτανική κυβέρνηση, ως την συνθήκη της Λωζάνης (24 Ιουλίου 1923), που την αποδέχτηκε τελικά η εθνικιστική κεμαλική κυβέρνηση της νέας Τουρκίας.
Μέσα στα πλαίσια αυτού του γενικότερου πολέμου για την διανομή της Οθωμανικής Αυτοκρατορίας, εντάσσεται η προσπάθεια των Ελλήνων να καταλάβουν την δυτική πλευρά της Μικράς Ασίας για να ελευθερώσουν εκατοντάδες χιλιάδες αλύτρωτους αδερφούς και να ενοποιήσουν οικονομικά τις δυο πλευρές του Αιγαίου.
Αυτή η μικρασιατική εκστρατεία (Μάιος 1919-Σεπτέμβριος 1922), δεν μπορεί να κατανοηθεί αποκομμένη από τον ευρύτερο ανταγωνισμό που προαναφέρθηκε.
Η ανακωχή του Μούδρου (17 Οκτωβρίου 1919): η μεγάλη χαμένη ευκαιρία της Αντάντ να επιβάλλει την θέληση της στους ηττημένους Τούρκους
Μετά την διάρρηξη του Μακεδονικού μετώπου (χάρις την ενεργό συμμετοχή του Ελληνικού στρατού) και την αποδοχή των όρων της Αντάντ από την Βουλγαρία, ο Α΄ παγκόσμιος πόλεμος έβαινε προς τον τερματισμό του με μεγάλο ηττημένο τις Κεντρικές Αυτοκρατορίες. Ήδη στο Μακεδονικό μέτωπο άρχισε να διαφαίνεται ο ενδόμυχος ανταγωνισμός μεταξύ Αγγλίας και Γαλλίας για την οικονομική και πολιτική κυριαρχία στην Ανατολή. Συγκεκριμένα στις 5 Οκτωβρίου 1918 στην διασυμμαχική διάσκεψη του Παρισιού ο Clemanseau πρότεινε τα συμμαχικά στρατεύματα στην Μακεδονία υπό τις διαταγές του Γάλλου στρατηγού Franchet d'Esperey να προελάσουν προς την Κωνσταντινούπολη, οι Άγγλοι όμως αρνήθηκαν επίμονα, καθώς δεν ήθελαν να αυξηθεί η Γαλλική επιρροή στην περιοχή και πρότειναν μια ναυτική επιχείρηση στην οποία οι ίδιοι θα είχαν το γενικό πρόσταγμα. Η βίαιη αυτή διένεξη φανέρωνε τις ενδοσυμμαχικές διενέξεις και ανταγωνισμούς λόγω της υποχώρησης της στρατιωτικής αναγκαιότητας και της εμφάνισης πολιτικών και οικονομικών ζητημάτων.
 |
| ο Άγγλος ναύαρχος Calthorpe |
Ουσιαστικά ο Α΄ παγκόσμιος πόλεμος είχε τελειώσει με την Γερμανία εξουθενωμένη έτοιμη να υπογράψει ανακωχή και την οθωμανική Αυτοκρατορία να παρουσιάζει ένα θέαμα απόλυτης στρατιωτικής, οικονομικής και πολιτικής αποσύνθεσης. Ήδη στις 25 Σεπτεμβρίου παραιτήθηκε η κυβέρνηση των Νεότουρκων υπό τον Ταλαάτ και σχηματίστηκε μια άλλη υπό τον μετριοπαθή Χαλίλ μπέη που προσπαθούσε - μάταια - να εξασφαλίσει κάποιο ευνοϊκό κλίμα με τις δυνάμεις των Συμμάχων.
Οι διαπραγματεύσεις για την ανακωχή μεταξύ Αντάντ και Οθωμανικής Αυτοκρατορίας ξεκίνησαν στα τέλη Σεπτεμβρίου στο λιμάνι του Μούδρου στην Λήμνο και διεξήχθησαν μονομερώς από τον Άγγλο ναύαρχο Calthorpe χωρίς την ενεργό συμμετοχή Γάλλου η Ιταλού εκπροσώπου.
Στις 14 Οκτωβρίου προσήλθε στον Μούδρο ο Τούρκος υπουργός ναυτικών Χουσεΐν Ραούφ για να ολοκληρώσει τις διαπραγματεύσεις και να υπογράψει το τελικό κείμενο, κάτι που έγινε στις 17 Οκτωβρίου. Το περιεχόμενο του κειμένου αποτελούσε ουσιαστικά μια άνευ όρων παράδοση της Οθωμανικής Αυτοκρατορίας με ταπεινωτικούς όρους που ουσιαστικά προέβλεπαν την κατάλυση της κυριαρχίας της πάνω στα εδάφη που ως τότε κατείχε.
Αναλυτικότερα η ανακωχή του Μούδρου προέβλεπε:
1. Συνολική αποστράτευση του τουρκικού στρατού
2. Παράδοση των Τουρκικών πολεμικών πλοίων στους Συμμάχους
3. Σφράγιση όλων των Τουρκικών αποθηκών όπλων και παράδοσή τους στους Συμμάχους
4. Παράδοση των παραθαλάσσιων οχυρών των στενών της Καλλίπολης στους Συμμάχους
5. Άμεσο άνοιγμα των Στενών και ελεύθερη ναυσιπλοΐα στην περιοχή
6. Οι Τούρκοι αναλάμβαναν την υποχρέωση να παραδώσουν άμεσα όλους τους Γερμανούς και Αυστριακούς αξιωματικούς που βρίσκονταν στα εδάφη τους
7. Οι Σύμμαχοι αποκτούσαν το δικαίωμα να καταλάβουν οποιοδήποτε στρατηγικό σημείο της Αυτοκρατορίας έκριναν αυτοί σκόπιμο
8. Οι Τούρκοι αναλάμβαναν την υποχρέωση να εφοδιάσουν τις συμμαχικές αποστολές με εφόδια και καύσιμα
9. Οι Σύμμαχοι αποκτούσαν το δικαίωμα να καταλάβουν στρατιωτικά τις πετρελαιοφόρες περιοχές του Βατούμ και της Μοσούλης
10. Τέλος, οι Τούρκοι όφειλαν άμεσα να εκκενώσουν στρατιωτικά τις περιοχές της Μεσοποταμίας, Κιλικίας, Παλαιστίνης, Συρίας και Αρμενίας (εδάφη που είχαν διανεμηθεί ήδη μεταξύ Άγγλων και Γάλλων με την περιβόητη μυστική συμφωνία Σάικς - Πικώ το 1916)
 |
| Η συμφωνία Σάικς - Πικώ |
Δεν χρειάζεται εκτενής ανάλυση για να γίνει αντιληπτό ότι η ανακωχή του Μούδρου αποτελούσε πειστήριο της απόλυτης συντριβής της Οθωμανικής Αυτοκρατορίας και προοίμιο του οριστικού διαμελισμού της. Η ανακωχή του Μούδρου αποτέλεσε τον θρίαμβο της Αγγλικής πολιτικής στην Ανατολία, κάτι όμως που δυσαρέστησε τους Γάλλους και τους Ιταλούς που είχαν βλέψεις στην περιοχή. Ο ανταγωνισμός των τριών δυνάμεων φάνηκε ακόμη και στις διαπραγματεύσεις για την ανακωχή κατά τις οποίες οι εκπρόσωποι της Γαλλίας και της Ιταλίας είχαν παραμεριστεί εντελώς.
Ακριβώς ο ανταγωνισμός των Συμμάχων και η αντιζηλία μεταξύ τους δεν επέτρεψαν την εφαρμογή των όρων της ανακωχής. Η Γαλλία και η Ιταλία δεν συμμετείχαν καθόλου στην εφαρμογή της ανακωχής, αλλά αντιθέτως οι εκπρόσωποι τους στην Κωνσταντινούπολη διεξήγαγαν επαφές με Τούρκους ιθύνοντες, θεωρώντας τον Τουρκικό εθνικισμό ως παράγοντα ανάσχεσης της Αγγλικής επιρροής στην περιοχή. Η Ιταλική κατοχή στην Αλικαρνασσό όχι μόνο δεν βοήθησε την επιβολή των όρων ανακωχής, αλλά αντιθέτως προμήθευε με νέα όπλα και αποτελούσε ένα ασφαλές καταφύγιο για τις άτακτες Τουρκικές ομάδες όταν αυτές παρενοχλούσαν τις Ελληνικές δυνάμεις.
Αλλά και η Αγγλία δεν κατάφερε σπουδαία πράγματα στην εφαρμογή των όρων της ανακωχής. Κι αυτό γιατί δεν διέθετε αρκετά στρατεύματα για να καταλάβει ή να αστυνομεύσει τις αχανείς εκτάσεις της Μικράς Ασίας καθώς η ίδια έβγαινε οικονομικά τραυματισμένη από τον Α΄ παγκόσμιο πόλεμο, ενώ τα στρατεύματα της αποστρατεύονταν μαζικά τόσο για πολιτικούς όσο και για οικονομικούς λόγους. Έτσι οι Άγγλοι περιορίστηκαν να καταλάβουν την περιοχή των Στενών και της Κωνσταντινούπολης που αποτελούσε νευραλγικό οικονομικό κέντρο της περιοχής και περιορίστηκαν να διασπείρουν αραιές αποστολές με Άγγλους αξιωματικούς στην ευρύτερη περιοχή, που τυπικά επέβαλλαν την συμμαχική θέληση σφραγίζοντας τις Τουρκικές αποθήκες με πυρομαχικά, ουσιαστικά αδυνατώντας να επιβάλλουν οτιδήποτε.
 |
| Το Αγγλικό πολεμικό "Αγαμέμνων" όπου υπογράφτηκε η ανακωχή |
Πολύ σύντομα το περιεχόμενο των αποθηκών αυτών εξόπλισε συμμορίες ενόπλων Τσετών. Αργότερα το Γερμανικό στρατιωτικό υλικό των αποθηκών της Άγκυρας και της Σεβάστειας που η φύλαξη τους είχε δοθεί από τους Συμμάχους στις Οθωμανικές Αρχές παραδόθηκε ανέπαφο στον Κεμάλ. Το στρατιωτικό υλικό των αποθηκών της Καλλίπολης έπεσε στα χέρια μιας μικρής ομάδας ατάκτων Τούρκων τον Μάιο του 1919 καθώς φυλασσόταν μόνο από 12 άνδρες και 1 Λοχία.
Η Συμμαχική αδυναμία φαινόταν από το γεγονός ότι οι ύπατοι αρμοστές των Μεγάλων Δυνάμεων διαμαρτύρονταν για τα φαινόμενα αυτά στην ανίσχυρη κυβέρνηση του σουλτάνου στην Κωνσταντινούπολη, που έτσι ή αλλιώς είχε χάσει κάθε επαφή και επιρροή στις εξελίξεις στην Ανατολία. Χαρακτηριστικό της Συμμαχικής αδυναμίας να επιβάλλει στοιχειωδώς τους όρους της Ανακωχής ήταν η άρνηση του Κιαζήμ Καραμπεκίρ να διαλύσει τις έξι μεραρχίες του στην περιοχή του Καυκάσου, δυνάμεις που αποτέλεσαν βασικό πυρήνα του στρατού του Μουσταφά Κεμάλ μόλις ένα χρόνο μετά. Για να καλύψουν την αδυναμία αυτή και να ανασχέσουν την πορεία των Ιταλών προς την Σμύρνη, οι Άγγλοι θα χρησιμοποιήσουν τον Ελληνικό στρατό εμπλέκοντας την Ελλάδα στην μεγαλύτερη και καταστροφικότερη εκστρατεία της σύγχρονης Ιστορίας της.
 |
| O Κιαζήμ Καραμπεκίρ δεξιά του Κεμάλ |
Δεν είναι υπερβολή να πει κάποιος ότι η Τουρκική Εθνική αντίσταση ξεκίνησε να εκδηλώνεται όταν οι Τούρκοι κατάλαβαν ότι οι Σύμμαχοι δεν ήταν σε θέση να επιβάλλουν στρατιωτικά και να περιφρουρήσουν ικανοποιητικά τους όρους που είχαν θέσει οι ίδιοι, αρκετούς μήνες πριν την αποβίβαση του Κεμάλ στην Σαμψούντα. Ήδη από την επομένη της υπογραφής της ανακωχής, αναπτύσσονταν Τουρκικοί εθνικιστικοί πυρήνες σε όλη την Ανατολία γύρω από ανώτατους Τούρκους αξιωματικούς, αλλά ακόμη και στην Κωνσταντινούπολη και στη ίδια την κυβέρνηση του Σουλτάνου. Στελέχη του κομιτάτου "Ένωση και πρόοδος" προπαγάνδιζαν την αντίσταση στους ξένους ήδη από τις αρχές του 1919. Ο Αλή Φουάτ, διοικητής του 20ου Σώματος στρατού στην Άγκυρα ξεκίνησε την οργάνωση Τουρκικής αντίστασης ήδη από τον Μάρτιο του 1919. Οι ενδείξεις για τις Τουρκικές διαθέσεις ήταν πολλές, αλλά οι σύμμαχοι είτε δεν ήθελαν είτε δεν μπορούσαν να δράσουν και να σβήσουν την φλόγα της Τουρκικής αντίδρασης που σιγόκαιε.....
Ι. Β. Δ.
Πηγές
Κωνσταντίνος Σακελλαρόπουλος, Η σκιά της Δύσεως (Ιστορία μιας καταστροφής), εκδόσεις "Εκάτη"
Συλλογικό έργο, Ιστορία του Ελληνικού Έθνους, τόμος ΙΕ
Γεώργιος Λεονταρίτης, η Ελλάδα στον Πρώτο παγκόσμιο πόλεμο (1917-1918), εκδόσεις ΜΙΕΤ
Η συνθήκη των Σεβρών -
«Εύθραυστος όσο και οι πορσελάνες
των Σεβρών»
Ύστερα από μακρές διαπραγματεύσεις (που είχαν ξεκινήσει από την υποβολή των υπομνημάτων των ενδιαφερομένων προς το Συμβούλιο των 4 Μεγάλων) υπογράφτηκε στις στις 28 Ιουλίου/10 Αυγούστου 1920, στο δημαρχείο των Σεβρών (Sèvres), προάστειο του Παρισιού, η Συνθήκη των Σεβρών, που θα τερμάτιζε συμβατικά τον Α' Παγκόσμιο Πόλεμο, φέρνοντας την «ειρήνη» ανάμεσα στην Οθωμανική Αυτοκρατορία και τις Συμμαχικές και σχετιζόμενες Δυνάμεις.
Η συνθήκη άφηνε πολλές εκκρεμότητες (όπως τα ακριβή όρια της Αρμενίας και του Κουρδιστάν) για να λυθούν με νέες διαπραγματεύσεις ή με την δύναμη των όπλων. Αμέσως μετά την υπογραφή της, πολλοί από εκείνους που την επέγραψαν, επιδίωκαν για διαφορετικούς λόγους ο καθένας την αναθεώρησή της. Γιατί η συνθήκη αυτή, υπαγορευμένη από την πίεση ισχυρών συμφερόντων που συνθλίβουν τις αδύναμες αρχές, δημιούργησε περισσότερα προβλήματα, από εκείνα που υποθετικά έλυσε, αν και για την Ελλάδα αποτελούσε διπλωματικό θρίαμβο (έναν χρόνο πριν είχε πραγματοποιηθεί και διμερής «μυστική» συμφωνία μεταξύ Ελλάδος και Ιταλίας, γνωστή ως «Συμφωνία Βενιζέλου-Τιττόνι»). Εκ μέρους της Οθωμανικής Αυτοκρατορίας έγινε αποδεκτή από τον σουλτάνο Μεχμέτ ΣΤ' ο οποίος προσπαθούσε να σώσει τον θρόνο του, αλλά απορρίφθηκε από το ανεξάρτητο κίνημα των Νεότουρκων. Το κίνημα υπό την ηγεσία του Μουσταφά Κεμάλ χρησιμοποίησε αυτή τη διένεξη για να αυτοανακηρυχθεί κυβέρνηση και να καταργήσει την μοναρχία.
Οι βασικοί όροι της συνθήκης ήταν:
Η Οθωμανική Αυτοκρατορία παρέδιδε την κυριαρχία της Μεσοποταμίας (Ιράκ), της Παλαιστίνης και της Υπεριορδανίας στην Βρετανία ως προτεκτοράτα της Κοινωνίας των Εθνών, την Συρία και τον Λίβανο στην Γαλλία επίσης ως προτεκτοράτα. Η Χετζάζ (μέρος της σημερινής Σαουδικής Αραβίας) το Κουρδιστάν και η Αρμενία θα γίνονταν ανεξάρτητα κράτη.
Η Βόρεια Ήπειρος ενσωματωνόταν στο ιδρυόμενο αλβανικό κράτος, ουσιαστικά προτεκτοράτο της Ιταλίας. Τα Δωδεκάνησα παραδόθηκαν στην Ιταλία η οποία συμφώνησε να τα δώσει εκτός από την Ρόδο και το Καστελλόριζο στην Ελλάδα (προηγήθηκε ελληνοϊταλική συμφωνία), και αν η Βρετανία έδινε την Κύπρο στην Ελλάδα (οι Τούρκοι αναγνώρισαν την προσάρτησή της στην Αγγλία), τότε (μετά από δημοψήφισμα) θα έδιναν κι αυτά τα νησιά (η συμφωνία ακυρώθηκε από την Ιταλία το 1922).
Στην Ελλάδα παραχωρούνταν τα νησιά Ίμβρος και Τένεδος, και η Θράκη από την οποία η Βουλγαρία παραιτούνταν οριστικά από κάθε δικαίωμά της σε αυτή. Η περιοχή της Σμύρνης έμενε υπό την ονομαστική επικυριαρχία του Σουλτάνου αλλά θα διοικούνταν από Έλληνα Αρμοστή ως εντολοδόχο των Συμμάχων, και θα μπορούσε να προσαρτήθει στην Ελλάδα μετά από πέντε χρόνια με δημοψήφισμα.
Τα στενά των Δαρδανελίων και η θάλασσα του Μαρμαρά αποστρατικοποιήθηκαν και έγιναν διεθνής περιοχή, οι Σύμμαχοι απέκτησαν τον οικονομικό έλεγχο της Οθωμανικής Αυτοκρατορίας και τέλος, καθορίζονταν η ισότητα και τα δικαιώματα των μειονοτήτων. Ο στρατός της Τουρκίας θα περιοριζόταν σε 50.000 άντρες.
Η Σοβιετική Ένωση δεν συμμετείχε και έκανε ξεχωριστή συνθήκη με τους Οθωμανούς.
Ο Ελευθέριος Βενιζέλος, περιχαρής γι' αυτή την τεράστια διπλωματική επιτυχία (έστω και πρόσκαιρα, όπως απεδείχθη εκ των υστέρων, είχε συντελέσει στην δημιουργία της Μεγάλης Ελλάδας των 2 ηπείρων και των 5 θαλασσών), αμέσως μετά την υπογραφή της συνθήκης των Σεβρών, την ανακοίνωσε από το Παρίσι με το ακόλουθο τηλεγράφημα:
«Προς τον Ελληνικόν λαόν.
Είμαι ευτυχής αγγέλων προς υμάς ότι σήμερον εβδόμην επέτειον της υπογραφής του Βουκουρεστίου υπεγράφη η συνθήκη ειρήνης μετά της Τουρκίας, η συνθήκη δι' ης αι κυριότεραι σύμμαχοι δυνάμεις μεταβιβάζουσιν εις την Ελλάδα την κυριαρχίαν επί της Δυτικής Θράκης, ήτις είχε παραχωρηθή προας αυτάς υπό της Βουλγαρίας δια της συνθήκης του Νεϊγύ, και η συνθήκη μετά Ιταλίας, δι' ης αύτη μεταβιβάζει εις ημάς τα Δωδεκάνησα. Καθ' ην στιγμήν το έργον, όπερ διεξάγομεν εν μέσω τοσούτων δυσχερειών, στεφανούται δια τοιαύτης επιτυχίας, αισθάνομαι το καθήκον να εκφράσω προς τας συμπολίτας μου την βαθείαν ευγνωμοσύνην μου δια την σταθεράν εμπιστοσύνην με την οποίαν με περιέβαλον επί τόσα έτη, κατεστήσαντες ούτω δυνατούς τους εθνικούς θριάμβους, τους οποίους πανηγυρίζομεν σήμερον. Η αυταπάρνησις, η εθελοθυσία, η ανδρεία, η καρτερία δ' επί πάσι του λαού όπως αντιμετωπίση πάντα κίνδυνον μάλλον ή να αθετήση τον δοθέντα λόγον του και απιστήση προς τας εθνικάς παραδόσεις, προσθέσουσιν εις την μακράν μας εθνικήν ιστορίαν λαμπροτάτας σελίδας, δια τας οποίας η σημερινή γενεά δικαιούται να είναι υπερήφανος. Η δική μου υπερηφάνεια είναι ότι είχον την τιμήν να ηγηθώ τοιούτου λαού εγκλείοντος ζώπηρα αισθήματα, ως και ικανού να διαπράξη έργα τοσούτον μεγαλοφυά, εάν μόνον καλώς οδηγήται».
Η συνθήκη όμως αυτή, που περιόριζε σημαντικά το κράτος της Τουρκίας, όπως προαναφέρθηκε, είχε την υπογραφή μόνο της σουλτανικής κυβέρνησης και οι Σύμμαχοι της Αντάντ δεν είχαν χερσαίες δυνάμεις για να επιβάλλουν τους όρους της συνθήκης στους κεμαλικούς, παρά μόνο από τα δυτικά το ελληνικό στρατό, όσο θα ήταν σε θέση να απομακρύνεται από τα παράλια προς τα αφιλόξενα ενδότερα της Ανατολίας.
Αμέσως μετά λοιπόν την υπογραφή της συνθήκης:
- Οι Τούρκοι του Κεμάλ αρνήθηκαν να την εφαρμόσουν και πολέμησαν επίμονα για να την ανατρέψουν.
- Μερικοί από τους δημιουργούς της συνθήκης, μιλούσαν για αναθεώρηση, ανάλογα με τα συμφέροντά τους.
- Οι Έλληνες αγωνίζονταν για να επιβάλλουν τους όρους που τους αφορούσαν, αλλά στην πράξη εξυπηρετούσαν του Συμμάχους, απασχολώντας αυτοί, οι Έλληνες, με δικές τους θυσίες τους Τούρκους εθνικιστές. Επιπλέον, η ήττα του Βενιζέλου στις εκλογές, 3 μήνες αργότερα και η αλλαγή της διαχείρισης της εξωτερικής πολιτικής, είχε βαρύτατες επιπτώσεις.
Γενικά, η συνθήκη των Σεβρών υπήρξε η πιο βραχύβια από όσες σφράγισαν τον Α' Παγκόσμιο Πόλεμο και αποδείχτηκε «πιο εύθραυστη από τις πορσελάνες των Σεβρών», σύμφωνα με μια φράση ενός Γάλλου πολιτικού που βοήθησε στον θρυμματισμό της.
Σχετικά όμως με τα αίτια της κατάρρευσης του Μετώπου και την αποχώρηση του Ελληνικού Στρατού κατά την Μικρασιατική εκστρατεία τον Αύγουστο του 1922, είναι βέβαιο ότι «παίχτηκαν» πολλά εις βάρος του Ηρωϊκού Ελληνικού Στρατού που προδόθηκε πανταχόθεν.
Διότι δεν είναι δυνατόν αυτή η εκπληκτική στρατιωτική μηχανή, που από το 1919 είχε εξευτελίσει τους Τούρκους σε όσες μάχες είχαν δοθεί και είχε επιτύχει το ακατόρθωτο, ξαφνικά να αποχωρεί αναίτια, έχοντας φτάσει λίγο έξω από την Άγκυρα.
Ο Ελληνικός Στρατός είχε τόση γενναιότητα, παλικαριά, ανδρεία καί ηρωϊσμό που δεν θα έχανε με τίποτα, παρότι στην όλη προσπάθειά του, είχε μόνο εχθρούς –ξένους και εγχώριους- και κανενός την βοήθεια!…
Έχοντας αφήσει άναυδους τους Τούρκους και όλους τους «πονηρούς» ξένους συμμετέχοντες στις πολεμικές επιχειρήσεις της Μικρασίας, φαντάζει ακατανόητη αυτή η ξαφνική αποχώρηση καί εγκατάλειψη των εδαφών που είχαν ανακτηθεί και απελευθερωθεί μετά από αιώνες.
Αφήνοντας στο έλεος του Θεού εκατομμύρια αθώους αμάχους κάθε ηλικίας Έλληνες Μικρασιάτες και Ποντίους, έρμαια στα γιαταγάνια και τα μαινόμενα στίφη των Τούρκων.
Εκτός τους ραδιούργους «συμμάχους» της Αντάντ που έπαιξαν πολύ βρώμικο ρόλο, υπήρχαν και οι εντός συνόρων προδότες.
Άπλετο «φως» σ’ αυτή την προδοσία που διετελέσθη ώστε να καταρρεύσει το Μέτωπο, ρίχνει ένα πρωτοσέλιδο δημοσίευμα της εφημερίδας «Ριζοσπάστης» στις 12 Ιουλίου του 1935 (αριθμ. φύλ. 409), παραδεχόμενο ευθέως και ξεδιάντροπα ότι οι Κομμουνιστές είχαν «εργασθεί» δολίως για να φύγει ο Ελληνικός Στρατός από την Μικρασία!!!
Ιδού τι γράφει με τον πιο επαίσχυντο τρόπο:
«…Γι’ αυτό εμείς όχι μόνο δεν λυπηθήκαμε, για την αστικοτσιφλικάδικη ήττα στη Μικρά Ασία, αλλά και την επιδιώξαμε».
Επίσης, το περιοδικό του ΚΚΕ «Νέος Κόσμος» γράφει τον Σεπτέμβριο του 1957 σε άρθρο του Β. Γεωργίου: «…ένας από τους διεθνιστικούς και πατριωτικούς τίτλους που έγραψε στην ιστορία του το νεαρό τότε κόμμα μας (το ΚΚΕ), είναι η κατηγορηματική αντίθεσή του και θαρραλέα πάλη στον Ελληνοτουρκικό πόλεμο και την εκστρατεία του Σαγγάριου.
Στελέχη, μέλη και οπαδοί του κόμματος, καθώς και στελέχη και μέλη της Ομοσπονδίας των εργατών Ελλάδας, ανέπτυξαν σοβαρή αντιπολεμική δράση στο μέτωπο και στα μετόπισθεν.
Ήταν πράξη επαναστατικού διεθνισμού».
Άκουσον άκουσον!!!
Άκουσον άκουσον!!!
Είναι γεγονός ότι κατά την διάρκεια της Μικρασιατικής εκστρατείας, ήταν έκδηλο κυρίως στην Αθήνα, το μεγάλο μίσος των Κομμουνιστών εναντίον του Βενιζέλου.
Με συνθήματα κατά του πολέμου, οι Κομμουνιστές προσχώρησαν μεθοδικά, διαβρώνοντας τον Ελληνικό Στρατό, ο οποίος πολεμούσε ενάντια στους Τούρκους και τους υποστηρικτές τους, Γάλλους, Ιταλούς, Αμερικάνους, Γερμανούς, καθώς και τις «πονηρές δολοπλοκίες» των υποτιθέμενων «φίλων» Άγγλων, που όλοι μαζί έπαιζαν ύπουλα και άνανδρα παιχνίδια υπέρ των βρώμικων συμφερόντων τους σε ξένους τόπους.
Οι Κομμουνιστές αξιωματικοί προπαγάνδιζαν με συνωμοτικά αντιβενιζελικά συνθήματα την εξέλιξη του πολέμου και μαζί τους συνεργούσαν στην Μικρασία και οι εργαζόμενοι κομμουνιστές στους σιδηροδρόμους της Αθήνας, οι οποίοι εξορίστηκαν και στάλθηκαν εκεί για να εκτίσουν τιμωρητική ποινή, τοποθετούμενοι βλακωδώς σε καίρια πόστα, ελέγχοντας πολλές καταστάσεις σε εμπιστευτικές θέσεις, τηλεφωνικά κέντρα και μονάδες ανεφοδιασμού, με αποτέλεσμα:
ενώ οι αποθήκες ανεφοδιασμού ήταν γεμάτες τρόφιμα, οι στρατιώτες μας στο Σαγγάριο έτρωγαν κρεμμύδια και ρέγκες μέσα στη ζέστη και τα καλώδια των επικοινωνιών από τα αρχηγεία προς το Μέτωπο ήταν κομμένα, γι’ αυτό και δεν έφταναν ποτέ όλα τα σήματα!
Βρίσκοντας έτσι ευκαιρία οι εξόριστοι… στον πόλεμο, να εκδικηθούν και να τιμωρήσουν τους τιμωρούς τους, εφαρμόζοντας πλήρως την κομματική γραμμή που ήθελε να σαμποτάρει τον πόλεμο την στιγμή που οι Έλληνες στρατιώτες νικούσαν προελαύνοντας ακάθεκτοι.
Οι κομμουνιστές βρήκαν την ευκαιρία να μεταφέρουν παντού προπαγανδιστικό υλικό κατά του πολέμου, το οποίο πέρασε στο Μέτωπο, παρακινώντας και βοηθώντας δεκάδες χιλιάδες στρατιώτες να λιποτακτήσουν.
Επίσης, μετέφεραν και προώθησαν στελέχη του κόμματος που προπαγάνδιζαν ελεύθεροι και ανενόχλητοι, κηρύττοντας και διαδίδοντας εν μέσω πολέμου, ιδέες και λόγια προδοτικά ανάμεσα στις τάξεις του Στρατού μας, όπως ότι έπρεπε να αφήσουν τον Κεμάλ στην χώρα του(;) και να επιστρέψουν οι Έλληνες στρατιώτες στα σπίτια τους, λες και ήταν ξένη χώρα η τρισχιλιετούς ιστορίας Ελληνική Μικρασία, ο Πόντος, η Πόλη και τάχα ο Κεμάλ τα βρήκε όλα αυτά από τον παππού του τον Εβραίο.
Ώσπου έφτασε η προδοτική στιγμή να δοθεί η εντολή της αποχώρησης του Ελληνικού Στρατού από το Μέτωπο και όχι της υποχώρησης όπως γράφουν μερικοί. Διότι ακόμα και αποχωρώντας ο Ελληνικός Στρατός έδινε γενναία μαθήματα στους Τούρκους, οι οποίοι ποθούσαν να πετύχουν έστω και μια μοναδική νίκη σε κάποια μάχη σώμα με σώμα.
Τότε λοιπόν, ήταν που δύο Κομμουνιστές λοχίες του 41ου Συντάγματος, χωρίς να έχουν καμία αρμοδιότητα, έδωσαν πρώτοι το σύνθημα της ταπεινωτικής φυγής, λίγο έξω από την Άγκυρα και λίγα λεπτά της ώρας πριν ο Κεμάλ διατάξει την υποχώρηση των Τούρκων που είχαν υπερβεί τα όρια των αντοχών τους!
Με τέτοιους λοιπόν «έλληνες» πώς να κερδισθεί πόλεμος;
Αφού αντί να πάνε να πολεμήσουν όλοι αυτοί οι προδότες, εκείνοι δολιοφθορούσαν με κάθε τρόπο εις βάρος του Στρατού και της Ελλάδας, υποστηρίζοντας ουσιαστικά τους αντιπάλους Τούρκους. Κοπτόμενοι και υπερηφανευόμενοι οι διάδοχοί τους μέχρι σήμερα, ότι αγωνίζονται για τα συμφέροντα και τα δίκαια του λαού.
Όλα αυτά τα προαναφερθέντα, μαζί με σωρεία και άλλων τραγικών λαθών που έγιναν μετά τις εκλογές (Νοέμβριος 1920), επέφεραν την κατάρρευση του Μετώπου και την επακολουθείσα Μικρασιατική καταστροφή, με την σφαγή εκατοντάδων χιλιάδων Ελλήνων αμάχων, το διωγμό εκατομμυρίων προγόνων μας από τις πατρογονικές εστίες τους και την απώλεια εδαφών, χάριν ενός αρρωστημένου κομματισμού που καταστρέφει μέχρι και σήμερα την χώρα μας, διαιρώντας τους πολίτες, που πέφτουν στην παγίδα μιας ανόητης εμφύλιας αντιπαλότητας.
Παρασέρνοντας με τον πιο ευτελή τρόπο πολλούς ανθρώπους να φανατίζονται, υπηρετώντας ένα ΤΙΠΟΤΑ, που κατέστρεψε και καταστρέφει την πατρίδα μας, φέρνοντας τρόϊκες και «παρέες», αποδεικνύοντας περίτρανα ποια είναι τα αποτελέσματα αυτού του χωρίς νόημα στείρου κομματισμού!
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου
ΕΥΠΡΕΠΗ ΣΕΜΝΑ ΚΑΙ ΚΟΣΜΙΑ ΤΑ ΣΧΟΛΙΑ ΣΑΣ ΚΑΙ ΠΡΟ ΠΑΝΤΩΝ ΤΕΚΜΗΡΙΩΜΕΝΑ