Ελληνικός Εθνικισμός (Ε.Ε) και διαφορές του με Φασισμό και Ναζισμό

Οι ιδεολογικές διαφορές του Ελληνικού Εθνικισμού με διάφορες μορφές καθεστώτων εθνικού ολοκληρωτισμού, οι οποίες αναπτύχθηκαν στην Ευρώπη, κατά την περίοδο του μεσοπολέμου είναι οι ακόλουθες:

Διαφορά 1η

Ο Ελληνικός Εθνικισμός έχει ως αντικείμενο και ως θεμέλιο τη φυλή υπό στενή έννοια, δηλαδή το έθνος – φυλή και όχι τη φυλή-ανθρωπολογικό κλάδο, δηλαδή την ομοφυλία.

Διαφορά 2η

Ο Ε.Ε. πιστεύει στο αυτόχθον και παλαίχθον του Ελληνικού Έθνους, το οποίο θεωρεί βιολογικό και ιστορικό κατάλοιπο της Αιγαίας φυλής, η οποία δημιουργήθηκε και εξελίχθηκε στο χώρο της Αιγαιίδος Γης, ο οποίος ήταν χώρος ανθρωπογένεσης (βλ. πορίσματα Άρη Πουλιανού).

Διαφορά 3η

Ο Ε.Ε. είναι βαθύτατα ανθρωπιστικός, δηλαδή είναι αμυντικού χαρακτήρα και στόχο έχει την προστασία του εθνικού κράτους, την απελευθέρωση των αλύτρωτων ομοεθνών, την ταύτιση των κρατικών συνόρων με τα εθνικά ιστορικά όρια και κυρίως τη διαφύλαξη της φυλετικής καθαρότητας του Έθους ως προϋπόθεση για να διατηρήσει το Έθνος τις αρετές του ή να επιτελέσει τον εκπολιτιστικό του ρόλο. 

Ο Ε.Ε. δεν είναι πολεμοκάπηλος και δεν έχει ιμπεριαλιστικό χαρακτήρα, δηλαδή δεν εκτρέπεται σε σωβινισμό, μολονότι καλλιεργεί ως πρότυπα τον ηρωικό άνθρωπο, το ηρωικό ήθος, την πολεμική αρετή, την ανδρεία και την αγωνιστική κοσμοθέαση του ιστορικού γίγνεσθαι. Απορρίπτει τις θεωρίες περί ζωτικού χώρου, οι οποίες αποτέλεσαν βασική ιδεολογική παράμετρο καθεστώτων εθνικού ολοκληρωτισμού του μεσοπολέμου, καθ’ ότι θεωρεί ότι κάθε έθνος πρέπει να δρα εντός των εθνικών του ιστορικών ορίων, χωρίς να επιδιώκει ιμπεριαλιστικές επεκτάσεις σε εδάφη που δεν του ανήκουν ιστορικά, προκειμένου να αποκτηθεί ζωτικός χώρος.

Διαφορά 4η

Ο Ε.Ε., μολονότι δέχεται ότι τα πάντα στη φύση υπόκεινται σε ιεράρχηση και καμία έμβια οντότητα (άτομα, φυλή, είδος – γένος) δεν είναι ίση μεταξύ της, ωστόσο δεν μηδενίζει τη χρησιμότητα των άλλων ειδών ακόμη και των πλέον πρωτόγονων και οπωσδήποτε δεν θέλει την εξάλειψή τους ή τη μετατραπή τους σε δούλους ή είλωτες.

 Αναγνωρίζει ότι κάθε τι που υπάρχει στη φύση υπάγεται και υπόκειται στο μέγιστο οικολογικό νόμο της βιοποικιλότητας, ο οποίος αποτελεί την πλέον σαφή εκδήλωση της Θείας Βούλησης στο θαύμα της δημιουργίας. Απάδει, λοιπόν, και απαξιώνει τις θεωρίες που ανέπτυξαν τα κινήματα του εθνικού ολοκληρωτισμού του μεσοπολέμου στην κεντρική Ευρώπη περί εθνοτήτων, φύσει γεννημένων δούλων, ή περί οντοτήτων των οποίων η ύπαρξη στον πλανήτη είναι περιττή και ως εκ τούτου απλώς ανεκτή. 

Κατά συνέπεια ο Ε.Ε., μολονότι έχει ως βασική ιδεολογική αρχή τον υγιή φυλετισμό, αντιτάσσεται στην παρεκτροπή του εν λόγω φυλετισμού σε ρατσισμό, μισανθρωπία, εκδήλωση αισθημάτων περιφρόνησης και εχθρότητας, άνευ λόγου, σε διαφορετικές φυλές μόνο λόγω της βιολογικής τους διαφοράς. Τα ως άνω βέβαια δεν αναιρούν τη βασική ιδεολογική αρχή του Ε.Ε. περί πάταξης της λαθρομετανάστευσης, αποτροπής και παρεμπόδισης της ανάμιξης των πληθυσμών και την παντί σθένει αντίθεση στην υβριδοποίηση, νόθευση και μιγαδοποίηση των πληθυσμών.

Διαφορά 5η

Ο Ε.Ε. πιστεύει στον Χριστό και στην Ορθοδοξία. Σέβεται βεβαίως τη μεταφυσική κοσμοθέαση και το θρησκευτικό βίωμα των αρχαίων προγόνων. Ωστόσο δεν απορρίπτει την ορθοδοξία, προκειμένου να αναβιώσει το δωδεκάθεο ή οποιαδήποτε άλλη πολυθεϊστική θρησκεία.

Διαφορά 6η

Ο Ε.Ε. έχει ως ιδεολογικό άξονα το Έθνος και θεωρεί ότι το Κράτος είναι απλά το μέσο για την επίτευξη των σκοπών του Έθνους. Σ’ αυτό ευρίσκεται σε μέγιστη αντίθεση με τον Ιταλικό φασισμό, ο οποίος θεοποιεί, ιεροποιεί και απολυτοποιεί το κράτος, θεωρώντας το Έθνος ως δημιούργημα του Κράτους.

Διαφορά 7η

Ο Ε.Ε., σε αντίθεση με τον Γερμανικό Εθνικοσιαλισμό, δεν θεωρεί ότι το έθνος συμπυκνούται και προσδιορίζεται στο πρόσωπο ενός εκλεκτού πανίσχυρου ηγέτη, Φύρερ, αλλά θεωρεί ότι το Έθνος καθ’ εκάστη ιστορική περίοδο ενσαρκούται, δια του ομοιογενούς φυλετικά λαού, ο οποίος φέρει τις ιδιότητες του Έθνους και ανήκει σ’ αυτό, ο οποίος λαός, βεβαίως, δεν αποτελεί κυβερνητικό υποκείμενο της ιστορίας αλλά αποτελεί τη δεξαμενή από την οποία ξεπηδά η φυσική ηγέτιδα τάξη του, η πνευματική αριστοκρατία, η οποία θα πρέπει να ηγείται αυτού.

Διαφορά 8η

Ο Ε.Ε. θεωρεί ότι θεμέλιο του πολιτεύματος είναι μεν μία οργανική κοινωνία, της οποίας όμως τα δομικά της στοιχεία αποτελούν οι κοινότητες και όχι οι συντεχνίες και οι επαγγελματικές ενώσεις όπως στο φασισμό, ούτε οι κομματικές συνιστάμενες (νεολαία, τάγματα εφόδου, στρατιωτική ηγεσία, πολιτικό γραφείο), όπως στο Γερμανικό Εθνικοσοσιαλισμό.

Διαφορά 9η

Ο Ε.Ε. είναι ιδεολογία αντιπλουτοκρατική ιδεολογία, η οποία εκφράζει τον εργαζόμενο λαό και στον όρο αυτό εντάσσει τον κάθε ένα ο οποίος εργάζεται, παραγωγικώ όχι μεταπρατικώ τω τρόπω, για την ενδυνάμωση της εθνικής οικονομίας. Συνεπώς στην ως άνω κατηγορία εντάσσει τον εργάτη, τον υπάλληλο, τον αγρότη, τον επιστήμονα, τον μικροαστό, τον βιοτέχνη και τον υγιή κεφαλαιούχο επιχειρηματία.

Ο Ε.Ε. δέχεται την ιδιωτική πρωτοβουλία, αντιτάσσεται ωστόσο στην ελεύθερη οικονομία της αγοράς η οποία δεν είναι τίποτα αλλά παρά η άκρατη ασυδοσία του λιμπεραλισμού. Η οικονομία θα πρέπει να είναι σχεδιαζόμενη από το κράτος και η όποια ιδιωτική πρωτοβουλία θα πρέπει να εντάσσεται στον εν λόγω κρατικό σχεδιασμό και να εναρμονίζεται με τους σκοπούς του. Αλλιώτικα είναι ασύμφορη, αντιπαραγωγική και εξυπηρετεί μόνο τα συμφέροντα του ιδιώτη και μετατρέπει τον κεφαλαιούχο σε κεφαλαιοκράτη.

Βασική αρχή είναι ότι η πολιτική καθορίζει την οικονομία και όχι η οικονομία την πολιτική. Ο κοινωνισμός του Ε.Ε. συνάδει τις μαρξιστικές θεωρίες περί ταξικής πόλης και περί ηγεμονίας του βιομηχανικού εργάτη, δηλαδή του προλεταριάτου. Σημείο αναφοράς του είναι το σύνολο του εργαζόμενου λαού και όχι μόνο το προλεταριάτο, το οποίο βέβαια χαίρει ίσης προστασίας με το σύνολο του εργαζόμενου λαού.

Για τον Ε.Ε. ο σοσιαλισμός είναι ζήτημα κοινωνικής δικαιοσύνης και όχι νομοτέλειας ταξικής επικράτησης και πρωτίστως είναι ζήτημα παρεμπόδισης εκφυλισμού του πολιτεύματος, το οποίο πρεσβεύει, από αριστοκρατικό τιμοκρατικό.

Διαφορά 10η

Ο Ε.Ε. ως πολίτευμα προβάλλει την λαϊκή κοινοτική εθνοκρατική αριστοκρατία, αντιτάσσεται σε κάθε μορφή δικτατορίας (στρατιωτική, μονοκομματική, κορπορατική), ανατάσσεται επίσης και πρωτίστως σε κάθε έννοια αντιπροσωπευτικού καθεστώτος και ιδίως στο φαυλοκρατικό κοινοβουλευτισμό. Θεωρεί το λαό άμεσο υποκείμενο διακυβέρνησης στον τομέα όπου ο λαός κατέχει τις απαραίτητες γενικές γνώσεις για τον καθορισμό αντίληψης και σχηματισμό γνώμης επί των φλεγόντων θεμάτων.

Ο λαός ασκεί αυτή την εξουσία, άμεσα με λαϊκές συνελεύσεις και δημοψηφίσματα παντός είδους (γειτονιάς, συνοικιακά, επαγγέλματικά, πανεθνικά). Για τα ζητήματα υψηλής διακυβέρνησης, ωστόσο, τα οποία απαιτούν εξειδικευμένες γνώσεις κυβερνητικής και των συναφών επιστημών, αρμόδια για την άσκηση εξουσίας και διακυβέρνησης είναι η ηγέτιδα αριστοκρατία του έθνους, η οποία καθορίζεται, μέσα από αξιοκρατικούς τρόπους επιλογής, οι οποίοι θα αναπτυχθούν εν καιρώ και η οποία θα είναι ισόβια. 

Μια καλή ένδειξη συνδυασμού λαϊκής και συνάμα αριστοκρατικής διακυβέρνησης, αποτελεί το πολίτευμα της αρχαίας Σπάρτης, προσαρμοσμένο στα δεδομένα της εποχής.