Ο δρόμος της Αρετής με πολιτικό όχημα την Χρυσή Αυγή

Αυτό το οποίο παθαίνει το τελευταίο χρονικό διάστημα η συγκυβέρνηση ΣΥΡΙΖΑ-ΑΝΕΛ είναι κάτι που έπαθαν και οι προηγούμενες μνημονιακές κυβερνήσεις στο σύνολό τους. 

Όλες τους προσπάθησαν (για λόγους πολιτικής επιβίωσης) να καθυστερήσουν όσο μπορούσαν κάποια μέτρα, προσέκρουσαν όμως σε τοίχο και στο τέλος υποτάχθηκαν πλήρως στο σχέδιο των τροϊκανών. 

Και όταν προσπάθησαν να το «τραβήξουν» κάπως περισσότερο (όπως έκανε η συγκυβέρνηση ΝΔ-ΠΑΣΟΚ το φθινόπωρο του 2014), είχαν την τύχη αυτή που συνδέεται με την κατάληξη που έχουν τα βατράχια σ’ έναν βάλτο όπου μαλώνουν βουβάλια.

Χρόνια τώρα, όλη αυτή η ιστορία των διαπραγματεύσεων με την τρόικα έχει αρκετά στοιχεία θεατρικής παράστασης..

Οι τεχνοκράτες αδιαφορούν γι’ αυτό που οι εγχώριοι πολιτικάντηδες του «συνταγματικού τόξου» υπολογίζουν ως πολιτικό κόστος, παρεμβαίνουν οι προϊστάμενοι των τεχνοκρατών, ενώ στο τέλος βρίσκεται ένα «σημείο ισορροπίας», το οποίο βαθαίνει τον αποικισμό της Χώρας και την φτωχοποίηση του Ελληνικού Λαού. 

Αυτό το «σημείο ισορροπίας», οι εκάστοτε μνημονιακές κυβερνήσεις το παρουσιάζουν ως μία «σημαντική επιτυχία» της «σκληρής διαπραγματευτικής τακτικής» που ακολούθησαν, ενώ από την δική τους πλευρά τα κόμματα της μνημονιακής αντιπολίτευσης το παρουσιάζουν ως πλήρη αποτυχία, διακηρύσσοντας ταυτόχρονα ότι αυτά θα τα κατάφερναν πολύ καλύτερα. 

Επί της ουσίας όμως, αυτή η αντεθνική και αντιλαϊκή πολιτική κάνει γκρίζο τον ορίζοντα ολοένα και περισσότερο.

Όλα τα προαναφερόμενα κινούνται σαφώς στην δημιουργία συνθηκών παγίδευσης του ελληνικού Λαού στην λογική του «μικρότερου κακού» και της «καλύτερης διαπραγμάτευσης». 

Αυτό που μετράει είναι ότι γίνεται εξαρχής αποδεκτή η εξάρτηση και η κυριαρχία από τους διεθνείς τοκογλύφους, γι’ αυτό και απαιτείται «καλή διαπραγμάτευση», προκειμένου να απαλυνθεί κάπως ο πόνος. 

Από το 2010 μέχρι σήμερα έχουν δοκιμαστεί σε επίπεδο εξουσίας όλες οι συστημικές πολιτικές δυνάμεις σε διάφορους κυβερνητικούς σχεδιασμούς, χωρίς η φορά των πραγμάτων ν’ αλλάξει, έστω και στο ελάχιστο, προς το θετικό.

Δυστυχώς, αυτή η τακτική συνεχίζει να λειτουργεί σε πολύ μεγάλο βαθμό ανενόχλητη, εξαιτίας της κοινωνικής άπνοιας που δημιουργεί η απογοήτευση και η κούραση πολύ μεγάλου μέρους του Λαού μας. 

Γι’ αυτό και το έργο του Λαϊκού εθνικιστικού Κινήματος για την «ενόχληση» των κέντρων εξουσίας και την δημιουργία του «αέρα» που θα φουσκώνει τα «πανιά» της κοινωνικής αντίστασης στα εθνοκτόνα σχέδια των διεθνών τοκογλύφων και των εγχώριων συνεργατών τους είναι σαφώς δύσκολο, αλλά απαραίτητο.

Έτσι κι αλλιώς, ο δρόμος της Αρετής, με κατάληξη την Ελευθερία και την Ευτυχία της Πατρίδας και του Λαού, ήταν, είναι και θα παραμείνει δύσβατος. 

Η Νίκη, όμως, για το Έθνος των Ελλήνων μπορεί να έρθει μόνο μέσα από την διάβασή του, έχοντας ως πολιτικό όχημα την ΧΡΥΣΗ ΑΥΓΗ.

ΓΙΩΡΓΟΣ ΜΑΣΤΟΡΑΣ