ΣΕΡΒΙΑ: Σέρβοι εθνικιστές τίμησαν την μνήμη ιερομάρτυρα

Την Παρασκευή 17 Δεκεμβρίου 2016 Σέρβοι ακτιβιστές του εθνικιστικού κινήματος «Σερβική Δράση» (Serbian Action / Србска Акција) τίμησαν την μνήμη του Αγίου διακόνου Αββακούμ (Avakuma), του Σέρβου μάρτυρα «και ιππότη της πίστης και της πατρίδας» που μαρτύρησε από του Τούρκους τον Ιανουάριο του 1815.

Ο ιερομάρτυρας εξυμνήθηκε ως ένα «γνήσιο παράδειγμα για την σερβική νεολαία», καθώς αν και ήταν νέος στην ηλικία, αποδείχθηκε πιστός Χριστιανός και φλογερός πατριώτης, προτιμώντας να θυσιαστεί παρά να ασπαστεί το ισλάμ. 

Οι Σέρβοι ακτιβιστές την ημέρα της κοίμησής του επισκέφθηκαν το μνημείο που υπάρχει στο πάρκο Kalemegdan στο Βελιγράδι, το οποίο είναι αφιερωμένο σε αυτόν, για να αποτίσουν φόρο τιμής στον αγώνα του και να ζητήσουν τις προσευχές του προς τον Θεό υπέρ αυτών και υπέρ του σερβικού έθνους!

Ο ιερομάρτυρας Αββακούμ ο Διάκονος, γεννήθηκε στη Βοσνία το 1794, και ονομάστηκε Lepoje από τους γονείς του. 

Ο πατέρας του πέθανε όταν ήταν ακόμα μικρός κι έτσι η μητέρα του τον πήγε στο μοναστήρι Mostanica, όπου ο θείος του ήταν ο πνευματικός πατέρας του μοναστηριού. Μεγάλωσε στο μοναστήρι, και αργότερα έγινε μοναχός με το όνομα Αββακούμ. Όταν έγινε δεκαοχτώ ετών, χειροτονήθηκε διάκονος από τον Μητροπολίτη Ιωσήφ (Sakabenta). 

Το 1809, οι μοναχοί πήραν μέρος σε μια αποτυχημένη εξέγερση εναντίον των Τούρκων, και προκειμένου να σωθούν εγκαταστάθηκαν στο μοναστήρι του Ευαγγελισμού στην Trnavaκοντά στο Cacak, όπου ηγούμενος ήταν ο Άγιος Παΐσιος.

Μετά την κατάρρευση της εξέγερσης του Καραγεώργη το 1813, οι Τούρκοι εγκαινίασαν ένα βασίλειο τρόμου εναντίον των Σέρβων και επειδή πολλοί που σφάζονταν από τους Τούρκους έμεναν άταφοι ξέσπασε επιδημία στην περιοχή. 

Οι άνθρωποι επιχείρησαν άλλη εξέγερση υπό τον Hadj-Prodan Gligorijevic, (φώτο) και σύντομα συντάχθηκαν μαζί τους οι μοναχοί της Trnava. Η εξέγερση έλαβε χώρα κατά την εορτή του Σταυρού (14 Σεπτεμβρίου), αλλά καταπνίγηκε από τους Τούρκους. Πολλοί Σέρβοι συνελήφθησαν και κάποιοι εκτελέστηκαν επί τόπου ως προειδοποίηση για τους άλλους.

Μερικοί από τους κρατούμενους στάλθηκαν στον Σουλεϊμάν Πασά στο Βελιγράδι, μεταξύ των οποίων ήταν ο άγιος Παΐσιος και ο διάκονος Αββακούμ, ο οποίος έψελνε συνεχώς στο κελί της φυλακής του. Οι Τούρκοι προσφέρθηκαν να ελευθερώσουν οποιονδήποτε θα ασπαζόταν το Ισλάμ. Αν και μερικοί φυλακισμένοι συμφώνησαν, η πλειοψηφία δεν δέχθηκε να αρνηθεί τον Χριστό, και έτσι οδηγήθηκαν στον θάνατο.

Αν και ο πνευματικός του πατέρας, Γεννάδιος, αποδέχθηκε την προσφορά των Τούρκων και προέτρεπε τον Αββακούμ να μιμηθεί το παράδειγμά του εκείνος αρνήθηκε να το κάνει παρά τις πιέσεις των Τούρκων. Ο θαρραλέος διάκονος δήλωσε ότι ήταν ένας πολεμιστής του Χριστού, και ότι προτιμά να πεθάνει παρά να αρνηθεί τον Χριστό.

Ο άγιος καταδικάστηκε σε ανασκολοπισμό σε πάσσαλο, τον οποίον αναγκάστηκε να μεταφέρει ο ίδιος στον τόπο της εκτέλεσης. Ακόμη και η ίδια του η μητέρα τον προέτρεψε να ασπαστεί το Ισλάμ και μετά να ζητήσει συγγνώμη, αλλά εκείνος, αφού την ευχαρίστησε που τον έφερε στη ζωή, δεν δέχθηκε τις συμβουλές της.

Στον τόπο της εκτέλεσης, οι Τούρκοι του ζήτησαν για μια ακόμη φορά να σκεφτεί τα νιάτα του και να μην πεθάνει πριν την ώρα του. Ο Αββακούμ γέλασε και ρώτησε, «Μήπως και οι Τούρκοι τελικά δεν πεθαίνουν;»

Εκείνοι απάντησαν: «Φυσικά».

«Λοιπόν», είπε, «όσο πιο σύντομα πεθάνω, τόσο λιγότερες αμαρτίες θα έχω».

Λόγω του θάρρους και της σταθερότητας της πίστης του, οι Τούρκοι αποφάσισαν να μην τον ανασκολοπίσουν αλλά να τον φονεύσουν γρήγορα μαχαιρώνοντας τον στην καρδιά με ένα σπαθί. Αυτό έγινε στις 27 Ιανουαρίου του 1815.

Η μνήμη του αγίου Αββακούμ του διακόνου εορτάζεται την 17η του Δεκεμβρίου μαζί με αυτήν του Αγίου Παισίου.

Η δράση της «Σερβικής Δράσης» άρχισε να γίνεται γνωστή τα τελευταία χρόνια. Το αξιοσημείωτο στο εθνικιστικό αυτό κίνημα είναι η έντονη αναφορά του στην Ορθοδοξία, κάτι το οποίο, από ό,τι φαίνεται, είναι κοινό στους εθνικιστικούς κύκλους της Σερβίας, αλλά και γενικότερα στις βαλκανικές (και πρώην κομμουνιστικές) χώρες, ιδιαιτέρως μεταξύ των νέων σε ηλικία (βλ.εδώ). 

Το ίδιο το σύμβολο της κίνησης είναι το Χριστόγραμμα. Τα ιδανικά της Σερβικής Δράσης βασίζονται σε μεγάλο βαθμό στις διδασκαλίες του αγίου Νικόλαου Βελιμίροβιτς (βλ. εδώ). 

Ο Ορθόδοξος Χριστιανισμός θεωρείται, από την Σερβική Δράση, ως ένας από τους βασικούς πυλώνες της σερβικής κοινωνίας. Η κίνηση είναι έντονα κατά του κοσμικού κράτους και υποστηρίζει την αποκατάσταση της ορθόδοξης μοναρχίας. Θεωρεί την συνεργασία μεταξύ των ορθοδόξων χριστιανών λαών ως εναλλακτική λύση ενάντια στην τυραννία της ΕΕ. 

Οι εθνικιστές της Δράσης αντιτίθενται στην πολυπολιτισμικότητα, στην παγκοσμιοποίηση, στον κομμουνισμό, στον σιωνισμό, στην προώθηση της ατζέντας των ομοφυλοφιλικής κοινότητας, στη νομιμοποίηση των ναρκωτικών, στον υλισμό, έχουν ισχυρές αντιδημοκρατικές απόψεις και επιζητούν την βιολογική επιβίωση του σερβικού λαού και την αποκατάσταση της ορθόδοξης πίστης. 

Ο κάθε εθνικιστής ενθαρρύνεται να βελτιώσει τον εαυτό του πνευματικά και σωματικά, με τον σκοπό να γίνει ένας "πολιτικός στρατιώτης".

 

Χαρακτηριστικό εξώφυλλο του περιοδικού τους. 

Το φούτερ είναι "τα σπάει"!

Όπως δηλώνουν οι ίδιοι την ιστοσελίδα τους «η Σερβική Δράση είναι ένα Ορθόδοξο Χριστιανικό εθνικό-επαναστατικό κίνημα, του οποίου στόχος είναι η αφύπνιση του σερβικού λαού από τον παρόντα λήθαργο, την χαύνωση και την ψεύτικη ειρήνη του πνευματικού βάλτου της Νέας Εποχής».

Όσον αφορά την ευρωπαϊκή ιδεολογική κλίμακα, όπως υποστηρίζουν, η Δράση δεν ανήκει στους "δεξιούς", ούτε στους "ακραίους". Ανήκει στις ομάδες της ‘Τρίτης Θέσης’, όπου ο εθνικισμός και ο αγώνας για κοινωνική δικαιοσύνη δεν διαχωρίζονται, και ως εκ τούτου αντιτίθεται στην κυριαρχούσα δημοκρατική παγκοσμιοποίηση (είτε με αριστερές, είτε με δεξιές, είτε με κεντρώες κυβερνήσεις).

Οι άλλοι τους λένε «φασίστες».