Τα μνημόνια αποτελούν συνειδητή επιλογή ολόκληρου του «συνταγματικού τόξου»

Η ουσία της τραγικής κατάστασης στην οποία έχει φέρει την Πατρίδα και τον Λαό (και) η συγκυβέρνηση ΣΥΡΙΖΑ-ΑΝΕΛ έχει τις ρίζες της στο καλοκαίρι του 2015. Την συμμετοχή του ΔΝΤ στο τρίτο Μνημόνιο την έχει συμφωνήσει ο Τσίπρας στο  Eurosummit της 12ηςπρος 13ης Ιουλίου, εκείνης της χρονιάς. Τότε, που πήρε το Υπερήφανο "ΟΧΙ" του Ελληνικού Λαού στο δημοψήφισμα της 5ης Ιουλίου και το μετέτρεψε άμεσα σε ταπεινωτικό "ΝΑΙ".

Την συμμετοχή του ΔΝΤ την ψήφισε με συντριπτική πλειοψηφία, η Βουλή, καθώς εκτός από ΣΥΡΙΖΑ-ΑΝΕΛ την επιδοκίμασαν και όλα τα υπόλοιπα μνημονιακά κόμματα του «ευρωπαϊκού δρόμου». Την ζήτησε και ο Τσακαλώτος με επιστολή του προς την Λαγκάρντ, στις 24 Ιουλίου 2015. Όλα εκείνα τα κείμενα των μνημονιακών συμφωνιών του Ιουλίου-Αυγούστου 2015 έχουν ενσωματωθεί στην εγχώρια έννομη τάξη, καθώς έχουν ψηφιστεί σε νομοσχέδια. Αυτά τα κείμενα λένε ξεκάθαρά τόσο ότι αποκλείεται ονομαστική μείωση του χρέους όσο και το ότι οι δανειστές θα έχουν λόγο στην Ελλάδα μέχρι να αποπληρωθεί το χρέος.

Πέρα, όμως, από αυτό το γενικό πλαίσιο υπάρχει και πιο συγκεκριμένο πλαίσιο, το οποίο περιλαμβάνεται στο Μνημόνιο. Σύμφωνα με αυτό, το λεγόμενο πρωτογενές πλεόνασμα (αυτό το πλασματικό μέγεθος, που προορίζεται για να μειώνει το χρέος) θα πρέπει να φτάσει το 3,5% το 2018 και να διατηρηθεί σ΄αυτό το ύψος «και μακροπρόθεσμα». Πόσο είναι αυτό το «μακροπρόθεσμα»;  Ο Σόιμπλε και ο Ντάϊσελμπλουμ έχουν πει για δέκα έτη. Δεν θα έχουν, όμως, πρόβλημα να μειώσουν αυτό τον χρόνο στα πέντε ή ακόμα στα τρία χρόνια. Άλλωστε, το 2021 θα έχουν όλη την άνεση να επεκτείνουν κι άλλο την μνημονιακή επιτροπεία.

Αυτό θα πραγματοποιηθεί με τα περιβόητα μεσοπρόθεσμα μέτρα αναδιάρθρωσης του χρέους, τα οποία θα έχουν ως σκοπό να ρυθμίσουν τις τοκοχρεολυτικές δόσεις σε επίπεδα που το Ελληνικό κράτος να μην κινδυνεύει με χρεοκοπία. Εννοείται ότι δεν πρόκειται να δώσουν αυτή την αναδιάρθρωση χωρίς να διατηρήσουν την επιτροπεία και χωρίς να εξασφαλίζεται η συνέχιση της σκληρής δημοσιονομικής πολιτικής και της επιτροπείας. Επομένως, η όλη συζήτηση γίνεται για το ποια κυβέρνηση θα σηκώσει το βάρος αυτής της υπογραφής. Οι διεθνείς τοκογλύφοι, κρατώντας το «σταγονόμετρο» που ρυθμίζει το μέγεθος των τοκοχρεολυτικών δόσεων, έχουν την δυνατότητα να εξασφαλίσουν την επιτροπεία.

Για τα πολιτικά λαμόγια του ΣΥΡΙΖΑ, όμως, είναι άλλο πράγμα να ψηφίσουν την επέκταση του «κόφτη» για τρία χρόνια και άλλο για δέκα. Στην πρώτη περίπτωση θα επιχειρήσουν να βρουν κάποιες δικαιολογίες (έστω και φαιδρές), ενώ στην δεύτερη θα ψάχνουν τρύπες να κρυφτούν, όπως κάνουν τα ποντίκια. Από την στιγμή που όλο το μνημονιακό τόξο έχει αποδεχτεί το πλαίσιο του δανεισμού και τα «δικαιώματα» τους, από την στιγμή που το εγχώριο πολιτικό και κοινωνικό κατεστημένο έχει δέσει τις τύχες της Χώρας με την απαραίτητη ύπαρξη της στη ζώνη του ευρώ, είναι δεδομένο πως ότι κερδήθηκε αυτά τα εφτά χρόνια των Μνημονίων για λογαριασμό των διεθνών τοκογλύφων δεν πρόκειται να εγκαταλειφθεί απ΄αυτούς.

Θα ξεζουμίσουν κι άλλο την Ελλάδα και τον Λαό της, χρησιμοποιώντας ως εκτελεστικά όργανα σήμερα τον Τσίπρα και αύριο τον Μητσοτάκη ή κάποιον άλλο, αν προκύψει «οικουμενική κυβέρνηση».

ΓΙΩΡΓΟΣ ΜΑΣΤΟΡΑΣ