Η αριστερά ως συνειδητός τυχοδιωκτισμός

«Τα ψεύτικα τα λόγια τα μεγάλα» έγραφε σ΄ένα τραγούδι του ο Νίκος Γκάτσος φέρνοντάς μας στο νου τα ακατανόητα έργα και τις ημέρες της Αριστεράς.

Λόγια του αέρα, αρλούμπες όπως θα έλεγε ο απλός λαός, ήσαν δυστυχώς οι υποσχέσεις μιας πολλά υποσχόμενης Αριστεράς.

Λαϊκισμός, παραπληροφόρηση, ξεπούλημα ιδεών, κατακρήμνιση ειδώλων, μαύρη προπαγάνδα.

Η κυριαρχία των μετρίων, η επικράτηση της μετριότητας.

Μια αρρωστημένη δήθεν αριστερή ρητορική που ξαφνιάζει. Μια υποκριτική συμπεριφορά κάποιων καρεκλοκένταυρων εξουσιαστών, εθισμένων στην παραποίηση της αλήθειας. Επαγγελματίες ξεδιάντροποι πολιτικοί, φτηνοί απατεωνίσκοι που υπόσχονται τα πάντα, λυμαίνονται τώρα πια την εξουσία και κατ΄ επέκταση το δημόσιο χρήμα.

Ένας αχταρμάς καταφερτζήδων, χρησιμοποιώντας δοκιμασμένες παλαιοκομματικές πρακτικές, ξεφτιλίζει ιδεολογίες και αρχές για να κρατηθεί στην εξουσία.

Το χρήμα και η δόξα είναι ο συνδετικός κρίκος που ενώνει όλους αυτούς τους τυχοδιώκτες, αυτούς τους αργυρώνητους εκπροσώπους δήθεν του Λαού.

Η Χώρα κατρακυλά, διασύρεται διεθνώς, ολισθαίνει προς την χρεοκοπία.

Η ευτέλεια, η ασυδοσία, η ανομία, η διαφθορά έχουν πλέον παγιωθεί.

Κομματικές κλίκες, αβανταδόροι της εξουσίας, φερέφωνα των κεφαλαιοκρατών, διαπλεκόμενοι μιζαδόροι κυριαρχούν παντού.

Οι πελατειακές σχέσεις, σήμα κατατεθέν ενός αρρωστημένου και γηραλέου πολιτικού συστήματος έχουν πλέον υιοθετηθεί από την Αριστερά.

«Η Αριστερά έχει την δική της ευθύνη στην εκποίηση της Χώρας» έγραφε χαρακτηριστικά ο Παν. Κονδύλης.

Τις θλιβερές αυτές ημέρες της αποθέωσης του τίποτα, όπου η πεμπτουσία της Δημοκρατίας έχει παρά φύσιν βιαστεί, μια αλλοπρόσαλλη παρεούλα που νέμεται την εξουσία, προσπαθεί να μας σπρώξει ακόμη πιο βαθιά προς την φτώχια, τη μιζέρια, την υποταγή.

Οι μαρξιστικές θεωρίες, ο μύθος της Επανάστασης, ο σοσιαλιστικός παράδεισος, τα χειμερινά Ανάκτορα έχουν τώρα πια παρέλθει σαν ένα εφιαλτικό όνειρο μιας ξεπερασμένης εποχής. Η Αριστερά δεν θυμίζει σήμερα τίποτα από εκείνην την θυματοποιημένη Αριστερά της υποκρισίας που ξεχείλιζε από μια τυφλή αφοσίωση στο μπολσεβικικό μπλοκ.

Η παρενδυτική Αριστερά της εποχής μας αποκομμένη σήμερα από τα προβλήματα του Λαού, είναι η ίδια το πρόβλημα.

Όσο δεν σαχλαμαρίζει και χαριεντίζεται με την πλουτοκρατία, παρότι καλύπτεται από τα διαπλεκόμενα media δεν θ΄αργήσει να δει την ώρα εκείνη που οι ίδιοι της οι ψηφοφόροι θα την φτύνουν.

Ο απλός λαός, αυτός που σήμερα λιμοκτονεί, είναι αυτός που πρώτος θα τιμωρήσει τους τυχοδιώκτες της Αριστεράς, αυτούς τους σιχαμερούς υποκριτές, αυτούς τους δόλιους αεριτζήδες, αυτούς τους γελοίους υποτακτικούς των ξένων.

Ο Μανώλης Αναγνωστάκης, αυτός ο αντικομφορμιστής ποιητής που αντιτάχθηκε στις κλίκες και στα στεγανά του κόμματος, εκφράζοντας την αγανάκτηση του απλού πολίτη γράφει χαρακτηριστικά σ΄ένα ποίημα του βγάζοντας με ειλικρίνεια την πίκρα που τον τυραννούσε:

«Δεν χάσαμε μόνο τον τιποτένιο μισθό μας

Μέσα στην μέθη του παιχνιδιού, σας δώσαμε και τις γυναίκες μας

Τα πιο ακριβά ενθύμια που μέσα στην κάσα κρύβαμε

Στο τέλος το ίδιο το σπίτι μας με όλα τα υπάρχοντα

……………….

Δώστε μας πίσω τα χρόνια μας

Δώστε μας πίσω τα χαρτιά μας

Κλέφτες!»

ΔΙΚΩΝΥΜΟΣ ΜΑΚΡΗΣ