Πολιτιστικός Μαρξισμός: Η καρδιά του ηθικού ξεπεσμού μας

Εδώ και χρόνια οι χριστιανοί ανά τον κόσμο παραπονούνται για την «διαφθορά της κοινωνίας». 

Σε όλο το φάσμα του χριστιανικού κόσμου - σε Δύση και Ανατολή – υποδεικνύονται ορισμένα κοινά δείγματα αυτής της διαφθοράς και αυτά είναι: 

η αύξηση των διαζυγίων, (αν και οι mainstream προτεστάντες εδώ σιωπούν), η κουλτούρα του πανσεξουαλισμού, η σεξουαλικοποίηση των εφήβων, οι αμβλώσεις, (τα απόνερα της λεγόμενης «σεξουαλικής επανάστασης» της δεκαετίας του ‘60), η εξάπλωση των ναρκωτικών, ο «πόλεμος κατά της οικογένειας», κυρίως με την νομιμοποίηση του «γάμου» των ομοφυλόφιλων, την θεωρία της «ρευστότητας» του φύλου και την προώθηση της ομοφυλοφιλικής προπαγάνδας ακόμα και στις μικρές ηλικίες και μέσα από τα σχολεία, η προώθηση του αθεϊσμού, η κατασυκοφάντηση και γελοιοποίηση του χριστιανισμού και την ίδια ώρα ο εξωραϊσμός του Ισλάμ (!), η αποχριστανοποίηση της πάλαι πότε χριστιανικής Δύσης και άλλα παρεμφερή (π.χ. ο «πόλεμος κατά των Χριστουγέννων», η απροθυμία για απογόνους, η απενοχοποίηση της αυτοκτονίας κλπ).

Άλλοι φωνάζουν, άλλοι γράφουν, και μερικοί βγαίνουν στους δρόμους. 

Πέρα από γενικές καταγγελίες και απόδοση ευθυνών στις «άθεες κυβερνήσεις», στους «κακούς πολιτικούς» ή και στον «Σατανά», ουδείς δείχνει να κατονομάζει την ιδεολογική μήτρα όλων αυτών. Τον μεγάλο ποταμό από τον οποίον προέρχονται όλοι οι παραπόταμοι. Και αυτός ονομάζεται Πολιτιστικός Μαρξισμός(Cultural Marxism).

Ένας λόγος που δεν κατονομάζεται είναι η κουλτούρα του «να μην φέρουμε την πολιτική μέσα στην εκκλησία» (sic). Και ένας άλλος – ίσως ο πιο σημαντικός – είναι ότι ο πολιτιστικός μαρξισμός έχει εγκατασταθεί ήδη μέσα σε πολλές εκκλησίες! Οπότε δεν λογίζεται καν εχθρός...

Και όμως ο Πολιτιστικός Μαρξισμός είναι η αιτία της ηθικής αποσύνθεσης της κοινωνίας.

Ο πολιτιστικός μαρξισμός βγήκε από τα σπλάχνα της Σχολής της Φρανκφούρτης (Frankfurt School ή Frankfurter Schule στα γερμανικά), η οποία ιδρύθηκε στη Φρανκφούρτη της Γερμανίας, από μπολσεβίκους, κατά κύριο λόγο εβραϊκής καταγωγής, το 1920.

Ο σκοπός ήταν και είναι η καταστροφή των τριών πυλώνων της δυτικής κοινωνίας, της θρησκείας, του πολιτισμού και της οικογένειας.

Ο Willi Munzenberg, ένας εκ των ιδρυτών της Σχολής της Φρανκφούρτης, το είχε δηλώσει κατηγορηματικά : «Θα κάνουμε την Δύση τόσο διεφθαρμένη που θα βρωμάει.. Μόνο τότε, αφού έχουν καταστραφεί όλες οι αξίες της και έχει γίνει η ζωή της αδύνατη, μπορούμε να επιβάλουμε τη δικτατορία του προλεταριάτου». [διάβασε όλο το αποκαλυπτικό άρθρο εδώ, καθώς κι εδώ]

Όταν η αμερικανίδα καθηγήτρια του Πανεπιστημίου του ΡότσεστερJennifer Roback Morse (Τζέννιφερ Μόρς), μια πραγματική πρωτοπόρα στην υπεράσπιση του γάμου, έγραφε πριν 20 χρόνια για τα θύματα της λεγόμενης «Σεξουαλικής Επανάστασης», έμπαινε στην καρδιά του θέματος.

Τις επιπτώσεις της σεξουαλικής επανάστασης τις βλέπουμε παντού γύρω μας, έλεγε η Morse. Στην κουλτούρα του «hook up» σεξ (σεξ χωρίς καμία δέσμευση, ούτε καν συναίσθημα), στα υψηλά ποσοστά εγκυμοσύνης μεταξύ των ανύπαντρων γυναικών, στον "γάμο" των ομοφυλόφιλων κλπ.

Βλέπουμε μια ατζέντα που προσπαθεί να αποσυνδέσει το σεξ, τα μωρά και τον γάμο. Και ποιες ομάδες προωθούν αυτήν την σεξουαλική επανάσταση;

Ένα μίγμα ανθρώπων και ομάδων (από ριζοσπαστικές φεμινίστριες μέχρι οπαδούς του «ελέγχου του πληθυσμού» και hipsters που το παίζουν «μοντέρνοι»). 

Όλες αυτές οι ομάδες έχουν ένα κοινό: Ελέγχονται από την ελίτ, από ανθρώπους που θέλουν να «επαναδημιουργήσουν» τον κόσμο σύμφωνα με την δική τους «εικόνα».

Έτσι, η άποψη της Morse για τον λεγόμενο «γάμο» των ομοφυλόφιλων είναι ότι αυτός δεν ξεκίνησε με τους γκέι, αλλά με τη σεξουαλική επανάσταση πίσω στη δεκαετία του 1960, η οποία προετοίμασε το έδαφος. Και έχει δίκιο.

Στο βιβλίο του “The Devil’sPleasure Palace” (Το Παλάτι των Απολαύσεων του Διαβόλου), ο συγγραφέας και δημοσιογράφος Michael Walsh εξηγεί ότι υπάρχει κάτι ακόμη πιο θεμελιώδες στην καρδιά αυτού του ζητήματος, και η σεξουαλική επανάσταση είναι μόνο ένα μέρος του. Στην καρδιά του ζητήματος είναι ο Πολιτιστικός Μαρξισμός, η Κριτική Θεωρία και το Ινστιτούτο που τα γέννησε, το Ινστιτούτο Κοινωνικών Ερευνών, κοινώς γνωστό ως η Σχολή της Φρανκφούρτης.

Τους ξέρετε αυτούς καλύτερα από ό, τι νομίζετε. Στην πραγματικότητα, οι ιδέες τους έχουν εισχωρήσει, όχι μόνο μέσα στο σύνολο της κοινωνίας, αλλά και μέσα στον δικό σας τρόπο σκέψης, είτε το γνωρίζετε είτε όχι.

Δείτε πρώτα τον ψυχαναλυτή Βίλχελμ Ράιχ (Wilhelm Reich), τον άνθρωπο που, το 1936, επινόησε τον όρο "σεξουαλική επανάσταση" σε ένα βιβλίο με το ίδιο όνομα (Die Sexualität im Kulturkampf). Ο Ράιχ, γεννημένος στην Αυστρία από Εβραίους γονείς, ήταν ένας πρώτης τάξης εκκεντρικός τύπος. 

Τελικά, ακόμα και οι φροϋδικοί συνάδελφοί του τον απέφευγαν σαν την πανούκλα. Όλα τα βιβλία του έπρεπε να δημοσιευτούν ιδιωτικά. Πολύ απλά, ο Ράιχ ήταν ένας μανιακός του σεξ και πολύ πιθανόν ένας παράφρων. Έκανε μασάζ στους γυμνούς ασθενείς του και στη στην Καθολική Βιέννη της δεκαετίας του 1920, υποστήριζε τα αντισυλληπτικά, την άμβλωση και το διαζύγιο.

Ο κομμουνιστής Ράιχ ήθελε να συμβιβάσει την ψυχανάλυση με τον Μαρξισμό και πίστευε ότι ο οικονομικός μαρξισμός θα αποτύχαινε λόγω της «καταπιεσμένης σεξουαλικότητας του προλεταριάτου».

Ο Ράιχ ήταν πιστό μέλος της Σχολής της Φρανκφούρτης και τελικά έφτασε στις Ηνωμένες Πολιτείες, όπου εφηύρε μια «μηχανή οργασμού» που αργότερα ονομάστηκε κοροϊδευτικά ως «orgasmitron» από τον άλλο μανιακό του Γούντι Άλεν, στην ταινία του «Ο Υπναράς» (Sleeper), το 1973. Αργότερα πέθανε στη φυλακή αφού εξαπάτησε ανθρώπους να αγοράσουν την γελοία μηχανή του. Η αμερικάνικη Υπηρεσία Τροφίμων και Φαρμάκων έκαψε πολλούς τόνους από τα βιβλία του.

Σύμφωνα με τον Michael Walsh, ο Reich ήταν ένα από τα πιο σημαίνοντα μέλη της Σχολής της Φρανκφούρτης. Πόσο επιρροή ασκούσε; Κατά τη διάρκεια των φοιτητικών ταραχών του 1968 στο Παρίσι και το Βερολίνο, οι φοιτητές πέταξαν αντίτυπα του βιβλίου του «Η Μαζική Ψυχολογία του Φασισμού» στους αστυνομικούς. Έγραψαν το όνομά του στους τοίχους. Αλλά, περισσότερο από αυτό, η Σεξουαλική Επανάσταση που αυτός επαγγέλονταν είναι τώρα το κοινό νόμισμα, η lingua franca της εποχής μας.

Οι Πολιτιστικοί Μαρξιστές της Σχολής της Φρανκφούρτης πίστευαν ότι ο οικονομικός μαρξισμός θα αποτύχει λόγω της αντίστασης της εργατικής τάξης. Πίστευαν ότι ο μαρξισμός θα μπορούσε κάποτε να επιτευχθεί μόνο με την υπονόμευση των θεσμών, όλων των θεσμών. Άρχισαν αυτό που ονομάζεται η μακρά πορεία μέσα από τα θεσμικά όργανα. Ποιος θα το φανταζόταν ακόμα και πριν από μερικά χρόνια ότι οι αμερικάνοι Πρόσκοποι θα δέχονταν γκέι; Η Σχολή της Φρανκφούρτης το φανταζόταν.

Η Κριτική Θεωρία είναι κεντρικής σημασίας για το σχέδιό τους. Είναι σχεδόν σίγουρο, είτε το γνωρίζατε είτε όχι, αυτό σας μετέδωσαν στο πανεπιστήμιο και πιθανώς ακόμη και στο σχολείο. Η Κριτική Θεωρία επιδιώκει τον κοινωνικό μετασχηματισμό μέσω της χειραφέτησης της ανθρωπότητας από όλες τις μορφές «δουλείας». 

Οι «δουλέμποροι» τυχαίνει να είναι η Εκκλησία, η οικογένεια, και η ελεύθερη αγορά.

Όταν ακούς κάποιον να υβρίζει την ιστορία, η αιτία είναι η Κριτική Θεωρία. Οι αδιάκοπες επιθέσεις στις σταυροφορίες είναι η Κριτική Θεωρία. Η πατριαρχική οικογένεια, η "κουλτούρα του βιασμού", η πολυπολιτισμικότητα, η πολιτική ορθότητα, οι κώδικες ομιλίας, όλα είναι Κριτική Θεωρία. 

Η ιδέα είναι να σας κάνουν να αμφισβητήσετε τα πάντα, και μέσα από την αμφισβήτηση, να πέσουν οι θεσμοί.

Μπορείτε να ακούσετε την Κριτική Θεωρία ακόμα και από το στόμα του απερχόμενου προέδρου των ΗΠΑ. Όταν σαρκάζει τους Αμερικάνους χριστιανούς, δεν το κάνει από μια υποτιθέμενη αγάπη για το Ισλάμ, αλλά από την εκπαίδευσή του στην Κριτική Θεωρία και τον Πολιτιστικό Μαρξισμό, που έμαθε από την πίκρα του δικού του πατέρα, από τον Κομμουνιστή μέντορά του Frank MarshallDavis, από τους καθηγητές του, και από τον Saul Alinsky. Ο Ομπάμα είναι πραγματικά το πιο ριζοσπαστικό άτομο που βρέθηκε ποτέ στον Λευκό Οίκο.

Μπορεί να μην έχετε ακούσει για τους Μαξ Χορκχάιμερ και έοντορ Αντόρνο, οι οποίοι εμπνεύστηκαν από τον Antonio Gramsci και ίσως γνωρίζετε για τους Herbert Marcuse και EricFromm. Ήταν ασεβή άτομα που μισούσαν τον δυτικό πολιτισμό. Οι περισσότεροι έφεραν το δηλητήριό τους στις Ηνωμένες Πολιτείες κατά τη διάρκεια του Δευτέρου Παγκοσμίου Πολέμου ή λίγο αργότερα.

Είναι εκπληκτικό να σκεφτεί κανείς ότι αυτό το εμφανώς μαρξιστικό ίδρυμα που ιδρύθηκε για να υπονομεύσει τον Δυτικό Πολιτισμό στην πραγματικότητα προσκλήθηκε να μεταφέρει την λειτουργία του στο Πανεπιστήμιο Κολούμπια το 1935. Από εκείνο το ύψωμα τα άτομα αυτά άρχισαν να τη ενσταλάζουν σιγά-σιγά το δηλητήριο στην αμερικανική κουλτούρα και από εκεί ήταν εύκολο να μεταφερθεί σε όλον τον κόσμο.

Ο Michael Walsh λέει μια εξαιρετικά ευανάγνωστη ιστορία για αυτά τα άτομα, αν και δεν ξεκινάει από τον εικοστό αιώνα, και δεν επικεντρώνεται στην κοινωνιολογία, την ψυχολογία, ή τις άλλες soft επιστήμες, αλλά μάλλον στην τέχνη και ειδικά στην όπερα. Δείχνει πώς προετοιμάστηκε το έδαφος για τους Πολιτιστικούς Μαρξιστές από τους καλλιτεχνικούς μηδενιστές του δέκατου ένατου αιώνα.

Ο Walsh ήταν για πολλά χρόνια κριτικός κλασικής μουσικής για το περιοδικό Time και πριν από αυτό στο San Francisco Examiner. Έχει γράψει θεατρικά έργα μυθιστορήματα, βιογραφίες, και σενάρια που έχουν γίνει ταινίες. Άρχισε να γράφει για την πολιτική το 2007 στο National Review με το όνομα David Kahane, (όνομα εμπνευσμένο από την ταινία «Ο Παίκτης» του 1992 με τον Τιμ Ρόμπινς) και με αυτό το όνομα δημοσίευσε την διαφωνία του με τον Saul Alinsky με τον τίτλο “Rules for Radical Conservatives” (Κανόνες για Ριζοσπαστικούς Συντηρητικούς).

Ο Walsh είναι ένας πιστός καθολικός ο οποίος είναι φλογερά αντίθετος στις αμβλώσεις και αντίθετος στο «γάμο» των ομοφυλόφιλων, δύο θέματα τα οποία αναλύει στο “The Devil’sPleasure Palace”. Δίνει θρησκευτική χροιά στο βιβλίο του, υποστηρίζοντας ότι ο αγώνας μας ενάντια στον Πολιτιστικό Μαρξισμό είναι μια μάχη εναντίον του ίδιου του Σατανά.

Ο Walsh κατανοεί ότι μπορεί να έχουμε νικήσει μια αυτοκρατορία, αλλά σίγουρα δεν έχουμε νικήσει μια ιδέα. Ο μαρξισμός είναι ζωντανός και υγιής και έχει εισχωρήσει σχεδόν παντού. Στο σχολείο των παιδιών μας, στις αποφάσεις του δημοτικού συμβουλίου, ακόμη και στους αθλητικούς συλλόγους. Είναι στον αέρα που αναπνέουμε.

Ο Walsh δεν είναι απαισιόδοξος, όμως. Πιστεύει ο Πολιτιστικός Μαρξισμός έχει ξοφλήσει, αλλά, ακριβώς καθώς τα νύχια σε ένα πτώμα (!), μπορεί να εξακολουθεί να αυξάνεται, και ότι αυτοί οι άνθρωποι και η σατανική τους θεωρία θα συνεχίσει να κάνει ζημιά και βλάβη στις ψυχές, και είναι στο χέρι μας πρώτα να αναγνωρίσουμε ότι αυτός αποτελεί πραγματικά την καρδιά του θέματος, και στη συνέχεια να τον σταματήσουμε.

Στην πάνω ΦΩΤΟ: Μαξ Χορκχάιμερ (αριστερά) δίνει το χέρι στον Theodor Adorno, ενώ στο παρασκήνιο, ο Γερμανός μαρξιστής θεωρητικός Jürgen Habermas φτιάχννει τα μαλλιά του στη Χαϊδελβέργη το 1964.

ΠΗΓΗ: εδώ