ΑΚΜΗ ΚΑΙ ΠΑΡΑΚΜΗ

Η ζωή των ανθρώπων και τού Έθνους είναι μια κλίμακα με διαρκείς στάσεις και ακόμη περισσότερα σκαμπανεβάσματα. Υπάρχει η τελείωση και η αποτελείωση, η τελειοποίηση και η κατασυντριβή, η ακμή και η παρακμή. Με άλλα λόγια, υπάρχει η ωραιότητα τής ψυχής και η δημιουργικότητα των έργων ή η ανηθικότητα και τα χαλάσματα τής κοινωνίας. Η πορεία που θα ακολουθήσει το Έθνος χαρακτηρίζει την αξία ή την αναξιότητα έκαστης γενιάς.

Κάθε Έλληνας και κάθε Ελληνίδα φέρουν ακέραιη την ευθύνη για την πορεία τής Φυλής μας. Όταν μια αυλή δροσίζεται, η δροσιά αυτή θα απλωθεί και στις υπόλοιπες αυλές. Όταν μια αυλή πάρει φωτιά, αν δεν σπεύσει η γειτονιά να την σβήσει, τότε η φωτιά θα απλωθεί και θα ισοπεδώσει την γειτονιά. Κι αν πάλι ένας εχθρός θελήσει να αλώσει την γειτονιά και βρει κάθε ένοικο σαν μια βέργα μοναχή, η γειτονιά θα εκλείψει. Αν όμως όλοι οι ένοικοι γενούν πολλές βέργες ενωμένες και μαχητικές, τότε η γειτονιά θα ζήσει και θα μακροημερεύσει.

Μια γεωπολιτική αυλή που πρέπει να την ευπρεπίσουμε και να την καλλιεργήσουμε είναι η Ελλάδα μας. Ένας οίκος που χρειάζεται πολλές και νεανικές ψυχές για να την δροσίσουν με την πνοή τους. Ένας ζωντανός οργανισμός που έχει ανάγκη όλα του τα κύτταρα και όλες του τις αισθήσεις, στην κεφαλή και το σώμα, στην ηγεσία και την κοινωνία, συγκοινωνούντα δοχεία. Τα κτίσματα, οι τέχνες, οι επιστήμες, η φύση όλη, ένας πολιτισμός που προάγει τον ελληνισμό. Και ο ελληνισμός ακροπόλεις και στρατός που απλώνεται και χαλάει ασχήμιες και βαρβάρους.

Η παρακμή πάλι είναι κι αυτή στοιχείο τής ζωής, άλλοτε αναπόφευκτο και στιγμιαίο, άλλοτε όμως απαράδεκτο και χρονίζον. Αν είναι στιγμιαία η παρακμή, τούτο έχει να κάμει με την κόπωση τού Έθνους, με έναν ανάποδο καιρό, με τις μάχες τις ατελείωτες που χρήζουν αέρα ανανέωσης.

Αν όμως έχουμε να κάνουμε με παρακμή χρονίζουσα, τούτο έχει να κάμει με τον κακό τον καιρό που φουσκώνει τα μυαλά τής ρωμιοσύνης και την στέλνει σε ήθη ξένα, σε διχασμούς, σε κυνήγι ύλης χάριν τής οποίας σκλαβώνεται στους δυνατούς βαρβάρους, γενόμενη από αυτοκρατορική ρωμιοσύνη σκέτη εταίρα ψωφιοσύνη. Αυτό δηλαδή που ζούμε με λίγα διαλείμματα από τής αλώσεως τής Πόλης έως τις μέρες μας.

Ανοίγοντας το βιβλίο τής ζωής μου, μπορώ εκεί μέσα να δω την πάσα αλήθεια. Από τα δεκαεπτά μου χρόνια που έχασα τον αγαπημένο μου πατέρα Κωνσταντίνο σε εργατικό δυστύχημα στα Ναυπηγεία Σκαραμαγκά, λαμβάνοντας την θέση του, έλαβα στα χέρια ευθύνες και πήρα σκληρά μαθήματα. Εκεί, στον Σκαραμαγκά, εργαζόμενος στο γραφείο προσωπικού, είδα τούς πασοκοδίαιτους να νοιάζονται να μάθουν τι κόμμα ήμουν. Να χάνω επαναλαμβανόμενες προαγωγές λόγω μη ημετερότητας.

Μια ολόκληρη κοινωνία να ασχολείται με το ποιος πολιτικάντης ταΐζει καλύτερα το πόπολο, ποιος κλέβει περισσότερο, ποιος είναι πιο «πατριώτης», ποιος είναι πιο ανθρωπιστής στρατιώτης τής ανοικτής κοινωνίας. Ποιο κόμμα είναι περισσότερο ή λιγότερο «ελληνικό».

Είδα στην πορεία τής αρθογραφίας μου για Χριστό και Ελλάδα όλα τα στημένα θεριά τού ντόπιου σιωνιστικού νεοταξισμού να βγαίνουν εμπρός μου ξάφνου και από το πουθενά. Δεν έπρεπε για τον ψευτοπεριούσιο παγκοσμιοποιητή εβραίο και τα ντόπια ενεργούμενά του να σηκώσω κεφάλι. Να το σκύψω πριν καν φανεί καθαρά.

Είδα το διαδίκτυο των αναρχοπρακτόρων, το Παρατηρητήριο τού ψευτοανθρωπισμού και τούς δημοσιογραφικούς ιούς να με λένε φασίστα. Να τούς απαντώ πως δεν είμαι Ιταλός, είμαι Έλληνας και επομένως οπωσδήποτε Εθνικοκοινωνιστής.

Να με λένε ναζιστή γιατί μιλώ για Αίμα, Γη και Τιμή. Κι εγώ να ομιλώ και να γράφω πάντα για το ίδιο Ελληνικό Αίμα, για την ίδια Ελληνική Γη, για την ίδια Τιμή των Ελλήνων στο αίμα και τις αξίες. Για Ήθος, για Αρετή, για Ορθή Πίστη, για Ελληνική Οικογένεια, για Μεγάλη Ελλάδα. Το Παρατηρητήριο να με μηνύει τρεις φορές για αντισημιτισμό επειδή έγραφα και γράφω, επειδή ήμουν, είμαι και θα είμαι εσαεί εναντίον τού τυραννικού και αντίχριστου σιωνισμού. Για να δικαιωθώ άλλες τόσες φορές με εισαγγελικά βουλεύματα.

Η Ελλάδα όμως δίδει μοναχή της η δόλια τις αναντίρρητα πρέπουσες απαντήσεις. Με την φτώχια που τραβάει μέσα σε μια ολόφωτη και πλούσια γη. Με τον ελληνικό λαό σε δημογραφικό μαρασμό, να αφήνει έρημο το σπίτι το πατρογονικό και να στριμώχνεται στις μουντές μεγαλουπόλεις. Με το χωράφι να δίδει την θέση του στις επιδοτήσεις και το δάνειο. Με την αθεΐα, την ανωμαλία και τον αριβισμό να καταπλακώνουν την οικογένεια και να υβρίζουν το πρόσωπο τού Θεού και τού ίδιου τού Ανθρώπου. Με την τουρκοκρατία, την λαθρομετανάστευση και τον εβραιοσιωνισμό όλων τούτων να συρρικνώνουν εργασία, πληθυσμό και ελληνική πατρίδα.

Κάποτε ο μαρτυρικός αυτόχειρας διανοητής τού ελληνισμού Περικλής Γιαννόπουλος είχε χαρακτηρίσει τούς Έλληνες τής εποχής του ως τούς χειρότερους όλης τής ιστορίας μας. Λίγα χρόνια αργότερα, και λίγο πριν οι δημοκράτες τού Βενιζέλου εκτελέσουν τον έτερο μέγα διανοητή και Εθνικιστή Ίωνα Δραγούμη, ήρθε μια από τις εκλάμψεις τής Φυλής μας, οι βαλκανικοί πόλεμοι που έσπειραν θυσιαστικά ο Μελάς και ο Μεταξάς ως επιτελάρχης.

Στις μέρες τής μεταπολίτευσης φάνηκαν οι αληθινά χειρότεροι Έλληνες. Φτάσαμε στον απόλυτο πάτο. Τέλος. Έγερση και ξεσηκωμός. Ξυπνητήρι και κάλεσμα των μαχητών Χριστού και Ελλάδος στις επάλξεις. Παραφράζοντας τούς κομμουνιστές, εμείς οι Έλληνες Εθνικοκοινωνιστές λέμε: στα άρματα, στα άρματα, εμπρός στον Αυλώνα, εμπρός στον Εθνικιστικό Αγώνα τής Ελληνικής Φυλής.

Να πάρουμε πίσω την Πατρίδα μας. Να κάνουμε την Ελλάδα Κατοικητήριο Χριστού και Ελλήνων αποκλειστικά. Να φέρουμε περισσότερους Έλληνες σε μια αυτάρκη Ελλάδα. Να λευτερώσουμε πάσα γη ελληνική. Βυζάντιο ξανά.

Σπυρίδων Καραχάλιος