H πλαστογραφία που μας οδήγησε στην ομηρία του Ευρώ

Ξεχωριστή θέση στις «μαύρες σελίδες» (δεν έχουμε και άλλες…) της νεοελληνικής πολιτικής ιστορίας, έχει σίγουρα η σκοτεινή περίοδος του Κωνσταντίνου Σημίτη, του πρωθυπουργού της προδοσίας των Ιμίων και του… εκσυγχρονισμού που μας οδήγησε στην ομηρία του ευρώ με τα γνωστά αποτελέσματα.

Η «εποχή Σημίτη» δεν είναι απλά ένα χρονικό σημείο. Είναι μια ολόκληρη νοοτροπία. Για κάποιους συμπατριώτες μας, αγγίζει τα όρια της… ιδέας, με τον εύκολο πλουτισμό, το χρηματιστήριο και εν τέλει την «θεοποίηση» ενός νομίσματος και της ύλης.

Όμως η αλήθεια είναι ότι αυτή η περίοδος ήταν η γιορτή της διαφθοράς, όπου κάποιοι ελάχιστοι απέκτησαν τεράστια δύναμη και πολύ χρήμα, εις βάρος των πολλών.

Είναι επίσης η περίοδος των δημοσιονομικών ελλειμάτων και του μαγειρέματος των στοιχείων ώστε να επιτευχθεί ο στόχος της κατάργησης του Εθνικού μας νομίσματος και η είσοδος της Ελλάδας στην ζώνη του Ευρώ. 

Είναι τα ίδια στοιχεία που έσβηναν και ξαναέγραφαν τα επόμενα χρόνια ώστε να εγκλωβίσουν την Πατρίδα μας στον εφιάλτη των Μνημονίων που συνεχίζεται μέχρι και σήμερα.

Η ΑΠΟΚΑΛΥΨΗ ΤΗΣ ΑΠΑΤΗΣ

Ακούγεται κάπως ειρωνικό, αλλά οι κομπίνες εκείνης της εποχής, μένει να επαληθευτούν από ένα «αγαπημένο» πρόσωπο του Κ. Σημίτη και αυτός δεν είναι άλλος από τον σημερινό Διοικητή της Τράπεζας της Ελλάδας, Γιάννη Στουρνάρα. Ο πρώην «τσάρος» της οικονομίας μας (επί κυβερνήσεως ΝΔ), μόλις έναν χρόνο μετά την επιστροφή του ΠΑΣΟΚ στην εξουσία το 1993, ανέλαβε το πόστο του προέδρου του ΣΟΕ, του βασικού συμβούλου του υπουργού Εθνικής Οικονομίας και Οικονομικών και στο πλευρό ενός άλλου «ταλέντου», του Γιάννου Παπαντωνίου, κατηύθυνε, από το 1994 έως το 2001 την προσπάθεια ένταξης της Ελλάδας στην ΟΝΕ.

Τα πρόσωπα της εποχής πρωταγωνίστησαν λοιπόν στην μεγαλύτερη απάτη που στήθηκε στις πλάτες της Εθνικής μας Οικονομίας, ώστε να φωτογραφίζεται πανευτυχής στην συνέχεια ο Κ. Σημίτης δίπλα στον Παπαδήμο, κρατώντας θριαμβευτικά μερικά χαρτονομίσματα που θα τα πληρώσουν χρυσάφι οι επόμενες γενιές…

Έχουν περάσει 20 χρόνια και ακόμα δεν έχει αποκαλυφθεί το μέγεθος της κομπίνας. Σύμφωνα με στοιχεία που δημοσιεύθηκαν στον Τύπο και που έχουν την σφραγίδα της Eurostat, το έλλειμμα το 1998 ήταν 6,3% (μείον 7,852 δισ. ευρώ) και το 1999, 5,8% (μείον 7,751 δισ. ευρώ). Ο Σημίτης το έλλειμμα 6,3% του 1998 το παρουσίασε στην ΟΝΕ ότι ήταν 4,3% και το 5,8% του 1999 στο 3,5%!

Αυτή η πλαστογραφία του Σημίτη, που εμφάνισε το έλλειμμα κατά 4 ποσοστιαίες μονάδες μικρότερο, κόστισε στον ελληνικό λαό περί τα 20 δισεκατομμύρια ευρώ αλλά και το «αναθεωρημένο» έλλειμμα από την κυβέρνηση Γιώργου Παπανδρέου, που το εμφάνισε στο 15,8%, αλλά με βάση την έκθεση ευταξίας της Eurostat είχε μειωθεί στο 15,2%, δείχνει ότι το έλλειμμα ήταν ακόμα 1 δισ. ευρώ λιγότερο.

Όλα τα παραπάνω, ελάχιστα απασχολούν το πολιτικό σύστημα σήμερα. Η αριστερά υπέκυψε στις απειλές της ευρωμαφίας, ενώ ο Κυριάκος Μητσοτάκης και η ΝΔ, πιστεύει ότι τον Λαό «δεν τον απασχολεί τι έγινε τότε, αλλά τι θα κάνουμε από σήμερα»… Και όμως, ό,τι συμβαίνει ΣΗΜΕΡΑ και στα επόμενα χρόνια είναι απόλυτα συνδεδεμένο με ό,τι συνέβη ΤΟΤΕ.

Από το σκάνδαλο του Χρηματιστηρίου, μέχρι το ξέφρενο πλιάτσικο των Olympic Games του 2004 και την πλαστογραφία για την είσοδο στην ΟΝΕ, μέχρι την δυστυχία των Μνημονίων και της ταπείνωσης ενός ολόκληρου Έθνους με την κατάργηση της Εθνικής του Κυριαρχίας, μας χωρίζουν ελάχιστα χρόνια και μερικές… ποσοστιαίες μονάδες ενός κίβδηλου «εκσυγχρονισμού», του πολιτικού αφηγήματος του Κ. Σημίτη.

ΝΙΚΟΣ ΚΩΝΣΤΑΝΤΙΝΟΥ