Η ΣΩΤΗΡΙΑ ΤΗΣ ΠΑΤΡΙΔΑΣ ΔΕΝ ΕΙΝΑΙ ΤΑ ΜΝΗΜΟΝΙΑ ΑΛΛΑ Η ΕΝΔΥΝΑΜΩΣΗ ΤΗΣ ΧΡΥΣΗΣ ΑΥΓΗΣ

Μέσα στο σαββατοκύριακο, οι εραστές των μνημονίων, φέρνουν προς ψήφιση στη βουλή τα πρώτα επαίσχυντα μέτρα της «πρωτάρας» αριστεράς. 

Απ’ όλο βέβαια το σκηνικό δεν λείπουν και οι απαραίτητοι κολαούζοι ώστε να «περάσουν» όσο γίνεται πιο αθόρυβα τα μνημονιακά μέτρα.

Τα τελευταία έξι χρόνια ουδείς πολιτικός που ανέλαβε τις τύχες της Χώρας μας δεν μπήκε στον κόπο να εξηγήσει στον Ελληνικό λαό την αποτυχία των δανειακών συμβάσεων. 

Οι πάντες ερμήνευαν αυτές τις συμβάσεις με κορωνίδα την ανάπτυξη. «Έσωσα την Ελλάδα», μας έλεγε ο Παπανδρέου, μετά ήρθαν να μας ξανασώσουν τα Ζάππεια του Σαμαρά που τελικά μετατράπηκαν σε δεύτερο μνημόνιο, τέλος ο Τσίπρας, και οι νοσηροί ακολουθούντες αυτού με τους φανφαρονισμούς ότι έφεραν την ελπίδα στον Τόπο, υπέγραψαν το τρίτο κατά σειρά μνημόνιο. 

Έξι χρόνια ανέχειας πέρασε και συνεχίζει να περνά ο Ελληνικός λαός, ωστόσο δε, πουθενά δεν αναφαίνεται όχι ανάπτυξη αλλά ούτε δείγμα αυτής, παρά μόνο στα λόγια των πολιτικών του «συνταγματικού» τόξου. 

Έχουμε φθάσει στο σημείο να δανειζόμαστε για να πληρώνουμε μισθούς και συντάξεις αλλά και μέρος των παλαιών μας χρεών, και όλα αυτά με βαρύτατο τίμημα. Είναι μαθηματικώς βέβαιον, τη στιγμή που δεν υπάρχουν έσοδα για το Ελληνικό δημόσιο, ότι ο δανεισμός θα συνεχίζεται επ’ αόριστον με την ακολουθία των παροχών ( μισθοί- συντάξεις- επιδόματα κλπ) συνεχώς να φθίνουν, αλλά αυτοί θα συνεχίζουν να ευαγγελίζονται την ανάπτυξη με κάθε δανειακή σύμβαση που θα υπογράφουν. 

Σύμφωνα με τα επίσημα στοιχεία το Ελληνικό χρέος έχει υπερβεί τα 178% του ΑΕΠ. Αυτό είναι αλήθεια και ουδείς δύναται να το διαψεύσει. 

Όπως βέβαια ουδείς μπορεί να διαψεύσει ότι το εξωτερικό χρέος της Ιαπωνίας βρίσκεται στα 250% του ΑΕΠ. Ναι κυρίες και κύριοι, το εξωτερικό χρέος της Ιαπωνίας είναι διπλάσιο της Ελλάδος, αλλά γιατί άραγε στην Ιαπωνία δεν έχουν μνημόνια; Υπάρχει μία ειδοποιός διαφορά μεταξύ ημών και της χώρας του ανατέλλοντος ηλίου. Η Ιαπωνία έχει παραγωγή. 

Η χώρα τους παράγει από καρφίτσες μέχρι προϊόντα υψηλής τεχνολογίας. Αυτό καθιστά την Ιαπωνία σχεδόν αυτάρκη. Αυτή είναι η ειδοποιός διαφορά. Εμείς παράγουμε, αλλά αυτά που παράγουμε δεν φτάνουν ούτε «ζήτω» να αναφωνήσουμε, πόσο μάλλον δε να ευαγγελιζόμαστε και την άφαντη ανάπτυξη. 

Προχθές είχα μία επίσκεψη από έναν καλό μου φίλο όπου διατηρεί ένα τεράστιο ελαιοστάσιο σε παρακείμενο χωρίο της λίμνης Τριχωνίδας, όπου μου ανέφερε το εξής: 

«μη πάς μακριά, εδώ στο χωρίο μου που κάθε σπίτι έχει τον κήπο του, οι νοικοκυρές περιμένουν το μανάβη από την πόλη για ν’ αγοράσουν τα ζαρζαβατικά τους, στα καφενεία δε, οι νέοι εξασκούνται στην πρέφα και στο τάβλι, λες και θα δώσουν για μεταπτυχιακό». 

Δυστυχώς συναγωνιστές και συναγωνίστριες αυτή είναι η πικρή αλήθεια κάτι βέβαια που φαίνεται και από τα μέτρα που φέρνουν προς ψήφιση κάθε τρείς και λίγο στη βουλή. 

Σε κανέναν από αυτούς τους νόμους δεν υπάρχει κάτι που να δίνει ώθηση στην επιχειρηματικότητα όσο και στην προσέλκυση επενδύσεων. Για ποια ανάπτυξη λοιπόν και πράσινα άλογα μας τσαμπουνάνε κάθε τρείς και λίγο; 

Το μόνο σίγουρο που υπάρχει μετά την ψήφιση των επαίσχυντων μέτρων είναι η επιπλέον φτωχοποίηση των Ελλήνων πολιτών. Εκ των πραγμάτων, λοιπόν, η αύξηση των ποσοστών του Λαϊκού Συνδέσμου, κρίνεται αναγκαία και σκόπιμη όσο τίποτε άλλο.

Σ. Παιδάκος