Η Εθνική Αντίσταση στην εποχή των Μνημονίων

Δεν χρειάζονται ούτε ιδιαίτερες πολιτικές ικανότητες ούτε ισχυρή μνήμη προκειμένου να αντιληφθεί ο οποιοσδήποτε ότι η πολιτική κατάσταση που επικρατεί “μυρίζει” έντονα το 2011. Τότε, δηλαδή, που η κυβέρνηση του Γιωργάκη Παπανδρέου παρέπαιε και ο ίδιος δήλωνε έτοιμος να παραιτηθεί υπέρ ενός ευρύτερου μνημονιακού κυβερνητικού σχήματος. Δεν έχει σημασία αν ο Τσίπρας δηλώνει “μάχιμος”, “ετοιμοπόλεμος” και “έτοιμος να περάσει τον τελευταίο κάβο”.

Η σταθερότητα μιας κυβέρνησης δεν κρίνεται από την σταθερότητα της πλειοψηφίας, η οποία την στηρίζει στην Βουλή, αλλά από τον βαθμό της κοινωνικής συναίνεσης που αυτή η κυβέρνηση έχει εξασφαλίσει. Ο Τζέφρυ διέθετε ευρεία κοινοβουλευτική πλειοψηφία, είχε χάσει όμως την κοινωνική συναίνεση. Κέρδισε τις εκλογές τον Οκτώβριο του 2009 με το περιβόητο “λεφτά υπάρχουν”, έφερε το πρώτο Μνημόνιο τον Μάιο του 2010, υποσχέθηκε ότι τα δύσκολα θα κρατήσουν το πολύ ένα χρόνο και πάνω στον έναν αυτόν χρόνο συνέχιζε να φέρνει το ένα μνημονιακό μέτρο μετά το άλλο. Γι' αυτό, άλλωστε, και δεν μπόρεσε τελικά να κρατηθεί στην εξουσία. Παραιτήθηκε μέσα σ' ένα κλίμα γενικής κατακραυγής, προκειμένου ο ίδιος να αποφύγει τα χειρότερα, και το σύστημα να μπορέσει να πορευθεί προς την υπογραφή του δεύτερου Μνημονίου, διαθέτοντας τουλάχιστον μια άνετη κοινοβουλευτική πλειοψηφία τρικομματικής σύνθεσης.

Από την άλλη, ο Τσίπρας κέρδισε τις εκλογές του 2015 με το δικό του περιβόητο “Μνημόνια τέλος”, υπέγραψε με κατεβασμένα τα παντελόνια το τρίτο Μνημόνιο επτά μήνες αργότερα, εκμεταλλεύτηκε το σάστισμα και την σύγχυση του Λαού για να ξανακερδίσει τις εκλογές του Σεπτεμβρίου, όμως η νίκη αυτή ήταν πύρρειος, καθώς η πολύ μεγάλη απώλεια ψήφων του ΣΥΡΙΖΑ σε σχέση με τον Ιανουάριο, η οποία “καλύφθηκε” πίσω από την έκρηξη της αποχής (και επομένως την εμφάνιση ως ιδιαίτερα υψηλού του εκλογικού ποσοστού του ΣΥΡΙΖΑ), ήταν το ασφαλέστερο δείγμα γι' αυτό που θα ακολουθούσε.

Ο ΣΥΡΙΖΑ (όπως και οποιοδήποτε άλλο συστημικό κόμμα εξουσίας) θα μπορούσε να ξανακερδίσει την ανοχή της κοινωνίας, αν είχε τα περιθώρια να κάνει δύο-τρεις έστω διορθωτικές κινήσεις. Ως συστημικό μνημονιακό κόμμα κυβερνητικής εξουσίας, όμως, το οποίο είχε αναλάβει συγκεκριμένες δεσμεύσεις στο πλαίσιο του τρίτου Μνημονίου, δεν είχε καθόλου περιθώρια για τέτοιες κινήσεις. Αντιθέτως, ήταν ζήτημα πολύ λίγου χρόνου να ξεβρακωθεί και να ξεφτιλιστεί για δεύτερη φορά, καθώς είχε κοροϊδέψει τον Λαό με τα υποτιθέμενα “ανοιχτά ζητήματα”, τα οποία δήθεν ήταν ο πιο κατάλληλος για να διαπραγματευθεί σκληρά.

Πλέον, εναντίον του ΣΥΡΙΖΑ δεν είναι μόνο όσοι δεν τον ψήφισαν τον περασμένο Σεπτέμβριο, αλλά και μεγάλο μέρος απ' αυτούς που τον ψήφισαν. Γιατί όλοι πια έχουν συνειδητοποιήσει ότι τα χειρότερα όχι μόνο δεν πέρασαν, αλλά αντιθέτως βρίσκονται μπροστά μας. Τίποτα πλέον δεν μπορεί να τους κάνει να ελπίζουν ότι κάτι μπορεί να βελτιωθεί, έστω και σε ελάχιστο βαθμό. Κανένα αφήγημα, κανένα πολιτικό παραμύθι με “φουρτουνιασμένους κάβους” που οδηγούν σε “ειδυλλιακά φωτισμένα τοπία”, δεν μπορεί να πείσει έναν καταπονημένο και κατακρεουργημένο Λαό, ο οποίος αυτά τα παραμύθια τα έχει ακούσει ουκ ολίγες φορές από τότε που άρχισε να φυσάει η θύελλα των Μνημονίων.

Επομένως, ακόμα και αν ο Τσίπρας καταφέρει να περάσει χωρίς απώλειες από την Βουλή το αντιασφαλιστικό έκτρωμα του Κατρούγκαλου, θα εξακολουθεί να αποτελεί μια συγκυβέρνηση από κατάρρευση. Όπως, άλλωστε, υπό κατάρρευση ήταν και η κυβέρνηση Τζέφρυ το 2011 και η συγκυβέρνηση Σαμαρά το 2013-14. Αυτό, όμως, δεν σημαίνει ότι αυτή η πορεία κατάρρευσης του ΣΥΡΙΖΑ συνεπάγεται ταυτόχρονα και ανάλογη πορεία κατάρρευσης του συστήματος ή έστω της σκληρής πολιτικής των Μνημονίων.

Αυτή η λογική (αυταπάτης, όπως αποδείχθηκε) κυριάρχησε το 2011 (με το αναιμικό και βραχύβιο “κίνημα” των αγανακτισμένων) και ξαναφούντωσε το 2014 με την αναμονή της έλευσης του ΣΥΡΙΖΑ στην εξουσία. Και στην μια και στην άλλη περίπτωση, το σύστημα κατάφερε να συνεχίσει χωρίς ιδιαίτερα προβλήματα την αντεθνική και αντιλαϊκή πολιτική των Μνημονίων. Υπό διαφορετικούς πολιτικούς όρους κάθε φορά, αλλά πάντοτε ίδια στην ουσία της. Χωρίς την παραμικρή υποχώρηση ή χαλάρωση αυτής της πολιτικής. Η συστημική πολιτική έχει αποδείξει ότι μπορεί να παράγει λύσεις διακυβέρνησης ακόμη και στις πιο δύσκολες συνθήκες.

Στην πιο “φρέσκια” εκδοχή της εποχής των Μνημονίων που διανύουμε, η προτεινόμενη συστημική λύση θα είναι είτε μια νέα συγκυβέρνηση ΣΥΡΙΖΑ-ΝΔ (στα πλαίσια του “μεγάλου συνασπισμού”) ή ακόμη και η δημιουργία οικουμενικής κυβέρνησης, με την συμμετοχή όλων των κομμάτων που ψήφισαν (και) το τρίτο Μνημόνιο.

Μέσα σ' όλα αυτά, λοιπόν, καθήκον και χρέος της ΧΡΥΣΗΣ ΑΥΓΗΣ είναι η συνεχής ενδυνάμωση του Λαϊκού Εθνικιστικού Κινήματος σε πολιτικό και κοινωνικό επίπεδο, έτσι ώστε όχι μόνο να ξεσκεπάζει την συστημική πολιτική σ' όλες της τις εκφάνσεις και εκφράσεις, αλλά και να αποτελεί τον άμεσο πολιτικό ενημερωτή και καθοδηγητή του Ελληνικού Λαού στην προσπάθεια για την απελευθέρωση της Πατρίδας από τα ξένα δεσμά των διεθνών τοκογλύφων και τους εγχώριους εντολοδόχους τους απ' όλο το φάσμα του “συνταγματικού τόξου”. ΖΗΤΩ Η ΝΙΚΗ!

ΓΙΩΡΓΟΣ ΜΑΣΤΟΡΑΣ