Για τον πατριωτισμό των άλλων…

Ο «πατριωτισμός» των αστών είναι το άλλοθι της προδοτικής αδράνειάς τους, μια πρόσκαιρη μόδα που περιστασιακά εξυπηρετεί το ατομικό τους συμφέρον. 

Ο αστός «πατριώτης» είναι ο «καλός νοικοκύρης», που δε διστάζει να ψηφίσει τα εθνοπροδοτικά κόμματα της Ν.Δ. και του ΠΑΣΟΚ, αρκεί να του αποφέρουν κάποιο όφελος κάποιον διορισμό, κάποιο βόλεμα σ’ αυτόν ή στο παιδάκι του. Ο αστός δεν θα ψηφίσει καν κάποιο κόμμα της Αριστεράς, όχι για κανέναν άλλο λόγο, παρά για το ότι δεν θέλει με τίποτα να χάσει την πολυπόθητη ησυχία του και την ψευδαίσθηση «ασφάλειας» που του προσφέρουν υποσχετικά τα δύο μεγάλα αστικά κόμματα.

Ως Εθνικιστές Επαναστάτες είμαστε αμείλικτοι πολέμιοι κάθε αστικής ερμηνείας του πατριωτισμού και οφείλουμε να αντιπαρατεθούμε σθεναρά στην όποια διαστρεβλωμένη οπτική του. 

Ο δικός μας Πατριωτισμός είναι πάνω απ’ όλα Στάση Ζωής και Αίσθημα Ευθύνης, είναι Μαχητικός, Αντικαθεστωτικός και ασυμβίβαστα Επαναστατικός. Είναι ιστορικά και εθνοφυλετικά συνειδητοποιημένος Πατριωτισμός, δηλαδή είναι αναπόσπαστα δεμένος με την φυλετική αντίληψη της ανθρωπότητας, είναι Εθνικισμός.

ΓΙΑΤΙ ΔΕΝ ΕΙΜΑΣΤΕ και δεν πρόκειται ποτέ να σταθούμε ενάντιοι στον μαρξιστικό – αριστερό πατριωτισμό: Γιατί το να είσαι ενάντιος στον μαρξιστικό-αριστερό πατριωτισμό είναι απολύτως ταυτόσημο με το να είσαι ενάντιος στον Αγιοβασίλη, στις μέδουσες του πλανήτη Δία ή στον Γκοντζίλα. Δηλαδή σε όντα φαντασιακά και πραγματικά ανύπαρκτα, που μπορούν μονάχα να σκηνοθετηθούν σε μια κακόγουστη «εικονική πραγματικότητα».

ΓΙΑΤΙ η «Αριστερά» στην Πατρίδα μας ως συγκροτημένη (μονόμορφη ή πολύμορφη) παράταξη, ιστορικά, ιδεολογικά και πολιτικά ήταν πάντοτε διεθνιστική, από το ΣΕΚΕ (ιστορικό πρόγονο του ΚΚΕ πριν την «παρέμβαση» του Αβραάμ Μπεναρόγια) έως σήμερα. 

Από αυτόν τον εμμονοϊδεακό και έως κατά καιρούς ψυχοπαθητικό διεθνισμό, εκπορεύονταν οι θέσεις της Αριστεράς για την «αστικό-τσιφλικάδικη καταστροφή στην Μικρασία», για την «αυτονομία της Μακεδονίας», έως τη σημερινή κατάντια του ΣΥΡΙΖΑ με τον πλήρη αφελληνισμό ιδεολογίας και πολιτικής, που επαγγέλλεται την «ανοιχτή» κοινωνία της «διαφορετικότητας», όπου τίποτα Ελληνικό δεν έχει θέση. 

Αυτή είναι η πραγματικότητα, δίχως ίχνος φραστικής υπερβολής ή νοηματικού φτιασιδώματος: Δεν υπάρχει, ούτε υπήρξε «πατριωτική Αριστερά», γιατί οι μόνες «πατρίδες» για τις οποίες αγωνίστηκαν οι «αριστεροί» ήταν η φαντασιωσική «Λαϊκή Δημοκρατία» που είχαν φυτέψει στο παραισθησιακό μυαλό τους οι Μπολσεβίκοι αφέντες τους και η «πατρίδα των προλεταρίων Σοβιετική Ένωση».

Για λόγους πιθανολογικής αρτιότητας, οφείλουμε να εξετάσουμε το αναιμικό ενδεχόμενο να δηλώσουν στο μέλλον κάποιοι πως είναι «πατριώτες αριστεροί». Αυτό θα ανήκει βέβαια στο αναφαίρετο δικαίωμά τους να αυτοπροσδιορίζονται, όπως π.χ. οι κίναιδοι αυτοτιτλοφορούνται gay. Έως εκεί δεν έχουμε καμιά έγνοια για το θέμα. Αν κάποιοι τέτοιοι άνθρωποι πραγματικά υπερβούν την παθογένεια των φοβικών συνδρόμων της στερεοτυπικής αγκύλωσης του χώρου τους (είτε αυτή η παθογένεια είναι μαρξιστικής-λενινιστικής, είτε φροϋδικής-χολυγουντιανής έμπνευσης) και αγωνιστούν συμπαρατασσόμενοι με τις Λαϊκές Εθνικιστικές Δυνάμεις για Εθνική Ανεξαρτησία και Αναγέννηση, αλλά και για Κοινωνική Δικαιοσύνη και Ανασυγκρότηση, ενάντια στην παγκοσμιοποίηση και στην υποδούλωση, τότε ας αναζητήσουν οι ίδιοι τους εσωτερικούς τους ψυχολογικούς και κοσμοθεωρητικούς επαναπροσδιορισμούς, στον χώρο της ορολογίας.

Ο σοσιαλιστικός διεθνισμός είναι η αριστερή όψη εκείνου του ίδιου νομίσματος «σιωνιστικής κοπής», του οποίου δεξιά όψη είναι ο φιλελεύθερος κοσμοπολιτισμός. Για τον πρώτο, είναι ο εργάτης που δεν έχει πατρίδα, για τον δεύτερο, το κεφάλαιο δεν έχει πατρίδα. Και για τους δύο οι θεμελιακές αξίες είναι οικονομικές και για τους δύο η απαλλοτρίωση της πατρίδας προέχει. Γι’ αυτό αποτελούν από τον Μεσοπόλεμο συγκοινωνούντα δοχεία και η μετάπτωση του ενός στον άλλο είναι ζήτημα της εκάστοτε ιστορικής συγκυρίας.

Η απλή θεωρητική αυτή παρατήρηση εξηγεί και την ευκολία με την οποία οι παντός είδους αριστεροί διεθνιστές μεταλλάχθηκαν «εν μιά νυκτί» σε θορυβώδεις κοσμοπολίτες, ένθερμους ζηλωτές της παγκοσμιοποίησης, την οποία και αντιλαμβάνονται ως την αναπότρεπτη αναγκαιότητα των ημερών μας.

Φραγμός στην κόκκινη ή στην ροζ αριστερά και στην γκρίζα δεξιά του πολυπολιτισμικού τοπίου στέκεται ο Εθνικισμός, που αποκαθιστά την Πατρίδα στο επίκεντρο των ιστορικών και πολιτιστικών αξιών. 

Ο εργάτης και το κεφάλαιο, πριν από όλα ανήκουν στο Έθνος τους και στη γη τους, δηλαδή στην Πατρίδα τους. Μέσω του Έθνους αποκτούν πολιτιστική ταυτότητα, μέσω της Πατρίδας αποκτούν ιστορικό πρόσωπο. Το ΑΙΜΑ του Έθνους που κυλάει στο κορμί της Λαϊκής Κοινότητας και η ΓΗ της Πατρίδας θεμελιώνουν στέρεα το οικοδόμημα της Εθνικιστικής Λαϊκής Πολιτείας.

Δίχως αυτήν ο εργάτης θα παραμένει αγοραίο περίτριμμα της παγκόσμιας κοινωνικής ισοπέδωσης και το κεφάλαιο, απάνθρωπο πλουτοκρατικό εργαλείο των πιο στυγνών οικονομικών ολιγαρχιών.

Το κράτος της βιομηχανικής περιόδου αποτέλεσε το κουκούλι που εκκόλαψε το δίδυμο σκουλήκι του φιλελευθερισμού και του μαρξοσοσιαλισμού.

Ο αδηφάγος φιλελευθερισμός, κατά φυσική επιλογή πιο προσαρμοσμένος στο περιβάλλον της μεταπολεμικής εποχής, ροκάνισε τον δίδυμο αδελφό του και σήμερα, προβάλλει σαν παγκόσμιο παμφάγο τέρας έτοιμο να καταβροχθίσει την οικουμένη.

Η Φυλή βιολογικό υπόβαθρο του Λαού είναι το νήμα, η Πατρίδα είναι ο αργαλειός και το Έθνος είναι ο υφαντής του πολιτισμού. Το «άτομο», η «οικονομία» και οι «ανάγκες» συναρθρώνονται στον θεωρητικό πυρήνα του φιλελευθερισμού και του μαρξισμού. Η Λαϊκή Κοινότητα, ο πολιτισμός της και οι πνευματικές αξίες της είναι ο πυρήνας του Εθνικισμού.

Χρυσή Αυγή –«Προς το Μέλλον»

Θεωρητικά Ζητήματα για την Στρατηγική και την Τακτική του Λαϊκού Εθνικιστικού Κινήματος