Οι «μαύροι» Αύγουστοι του Ελληνισμού

Κατά την διάρκεια του 20ου αιώνα υπήρξαν τρεις φορές, κατά τις οποίες ο μήνας Αύγουστος είχε ένα «μαύρο» περιεχόμενο για το Έθνος μας. Και στις τρεις αυτές περιπτώσεις οι τούρκοι ήταν αυτοί, οι οποίοι αποτέλεσαν τους αρνητικούς πρωταγωνιστές, τους εχθρούς και αντιπάλους της Πατρίδας μας. 

Η πρώτη περίπτωση λαμβάνει χώρα κατά την Μικρασιατική Εκστρατεία 1919-1922. Ήταν 13 Αυγούστου 1922, 04:30 το πρωί, όταν οι προφυλακές της 4ης μεραρχίας, που κατείχαν το πρόσθιο όριο της εξέχουσας του Αφιόν Καραχισάρ, δέχτηκαν ραγδαία πυρά προπαρασκευής. Μετά από δίωρο βομβαρδισμό οι τούρκοι άρχισαν την επίθεσή τους, με δώδεκα μεραρχίες πεζικού και τρεις ιππικού, έχοντας απέναντί τους μόλις δύο Ελληνικές (Ι και IV). Ύστερα από άνισο όσο και τιτάνιο αγώνα του Στρατού μας κατά των τουρκικών υπερπολλαπλάσιων στιφών επί ένα διήμερο, με τρομερές απώλειες των γραμμών μας, οι τούρκοι κατόρθωσαν να αποκόψουν τις Ελληνικές δυνάμεις των δύο σωμάτων Στρατού (Α’ και Β’). 

Στην γενική σύγχυση, που επικράτησε, εξαιτίας της διοικητικής παράλυσης των ημερών εκείνης της πλαστής ευτυχίας, και  καθώς η ηττοπαθής προπαγάνδα, τόσο των εγχώριων πολιτικάντηδων όσο και των μπολσεβίκων του ΚΚΕ, είχε κλονίσει το ηθικό των ανδρών μας, μονάχα δύο μεραρχίες μπόρεσαν να υποχωρήσουν σε τοποθεσία κατάλληλη για αγώνα, η Ι και η VIII στο Τουμλού Πουνάρ. Με ασύρματους μεγαλύτερης εμβέλειας οι τούρκοι είχαν την δυνατότητα να διαθέτουν καλύτερες και ταχύτερες επικοινωνίες και πληροφορίες, σε αντίθεση με το επικοινωνιακά ανεφοδίαστο Γενικό Στρατηγείο, του Ελληνικού Στρατού στην Σμύρνη. Στην τραγική κατάσταση της έλλειψης οργάνωσης και μέσων ήρθε να προστεθεί και η ατυχία.

Ο Στρατηγός Τρικούπης, Διοικητής του Α’ σώματος του Ελληνικού Στρατού, δεν κατάφερε να επικοινωνήσει έγκαιρα με το Γενικό Στρατηγείο, χάνοντας τον σύνδεσμό του στο πεδίο της μάχης, με αποτέλεσμα ο συντονισμός ενεργειών του Α’ και Β’ σώματος να αποτύχει και αντί της επιθυμητής ανασυγκρότησης ισχυρής άμυνας οκτώ Ελληνικών μεραρχιών στην περιοχή Εσκί Σεχίρ-Σεϊντί Γαζή-Κιουτάχειας, οι πέντε Ελληνικές μεραρχίες του Τρικούπη προχώρησαν πλησιέστερα προς τους προελαύνοντες (ελλείψει αντίστασης) τούρκους. 

Πριν προλάβουν να φθάσουν στο Τουμλού Πουνάρ, μετά από μια ημέρα κινήσεων, στις 16 Αυγούστου οι τούρκοι επιτέθηκαν στις κατάκοπες μονάδες μας στον χώρο Ιλμουλάκ-νταγ και Κουτσούκιοϊ. Εκεί, ο προδομένος, εξουθενωμένος και πενιχρά εφοδιασμένος Ελληνικός Στρατός, ξεπερνώντας τα πλήγματα στα νώτα που του είχαν καταφέρει οι κομματικοί ηγετίσκοι, οι μπολσεβίκοι και οι ανίκανοι, πολέμησε με ανεξάντλητο ηρωισμό, υποχωρώντας προς το Αλή-Βεράν. Σ’ αυτήν την τοποθεσία που παρά την ήττα είναι χαραγμένη στην ιστορία με χρυσοπόρφυρα γράμματα, ως ένα ακόμη ορόσημο της Πολεμικής Αρετής του Έθνους μας. Κυκλωμένοι οι Έλληνες Πολεμιστές, ενώ τους χτυπούσε όλη την ημέρα το πυροβολικό του εχθρού (χαρισμένο από τους Γάλλους δημοκράτες και τους Ρώσους μπολσεβίκους), αντιστάθηκαν αντάξια της Ηρωικής τους Παράδοσης, με σωρεία απωλειών.

Αξίζει, μάλιστα, να σημειωθεί ότι η αναλογία νεκρών Στρατιωτών-Αξιωματικών ήταν σχεδόν ίδια. Εκεί τραυματίστηκε ο Στρατηγός Τρικούπης (ο οποίος είχε διοριστεί από την Αθήνα Αρχιστράτηγος, χωρίς ο ίδιος να το ξέρει) και έπεσε αιχμάλωτος στα χέρια των τούρκων, αφού ο υπασπιστής του έσπασε το ξίφος του, εκεί χάθηκε η Σημαία του ιππικού μας, η οποία δυστυχώς φιγουράρει ακόμη ως τρόπαιο στο Μουσείο των γενιτσάρων στην Κωνσταντινούπολη. Μετά από εκατόμβες θυσιών και ανυπαρξία πυρομαχικών, τα τμήματά μας διαλύθηκαν κινούμενα άτακτα προς Ουσάκ-Σμύρνη. Στην συνεχή υποχώρησή τους οι μέχρι πριν λίγες ημέρες κυρίαρχοι της Μικράς Ασίας μεταβλήθηκαν σε όχλο φυγάδων, καθώς το νότιο μέτωπο είχε καταρρεύσει.

Μέσα σε μόλις έντεκα ημέρες (16-27 Αυγούστου) παραχωρήθηκαν στον εχθρό αμαχητί 250 χιλιόμετρα βάθους εδάφους, δίχως την παραμικρή αντίσταση, ενώ η πολιτική φαυλότητα των Αθηνών κατέστρεψε κάθε ελπίδα αγώνα και σωτηρίας, μετατρέποντας την Ιωνία σ’ ένα απέραντο κοιμητήριο και οστεοφυλάκιο του Ελληνισμού. Καθώς οι Ελληνικές Μεραρχίες του βορείου μετώπου απεχώρησαν μαχόμενες από τα λιμάνια της Πανόρμου, Αρτάκης και Κυζίκου καταφεύγοντας στην Θράκη, το σκηνικό του τρόμου και του ολέθρου έκλεινε με δραματική Αυλαία την είσοδο των ασιατικών ορδών του αιμοσταγούς σφαγέα Κεμάλ στη Νύφη της Ιωνίας. Εκεί πραγματοποιήθηκε ένα λουτρό αίματος και ένα όργιο βιασμών από τους τούρκους, εκεί κατακρεουργήθηκε ο Χρυσόστομος Σμύρνης, εκεί ολοκληρώθηκε η πρώτη τραγωδία για το Έθνος μας στον 20ο αιώνα. 

Αυτή η σφαγή χαρακτηρίστηκε ως «συνωστισμός» από μια φτηνή μειοψηφία «αντιφασιστών», «αντιρατσιστών», «αντιεθνικιστών», αλλά πάντοτε ανθελλήνων και ανιστόρητων. Παρομοίως, κάποια άλλη θλιβερή και απομονωμένη μειοψηφία, πατώντας πάνω στην έκταση και την ένταση της σύγχρονης συστημικής εθνομηδενιστικής προώθησης, χαρακτηρίζει ως «νεοπαγές θεώρημα» την γενοκτονία των Ελλήνων του Πόντου. Αναμφισβήτητα, σημεία των (μίζερων) καιρών. Θεωρώντας ότι υπάρχουν χαμένα κορμιά και χαμένες συνειδήσεις, αλλά σε καμία περίπτωση χαμένες πατρίδες, κρατούμε ζωντανό το όνειρο της επιστροφής στην Ιωνία, την πανάρχαια αυτή Ελληνική Γη. 

Με το βλέμμα στο 1922,  δύο ακόμη «μαύρους» Αυγούστους του Ελληνισμού. Αυτόν του 1974 κι αυτόν του 1996. Και οι δύο έχουν ως κοινό σημείο αναφοράς και τραγωδίας μια ακόμη πανάρχαια Ελληνική Γη, αυτήν της Κύπρου. 

14 Αυγούστου 1974. Η τουρκική εισβολή, με την κωδική ονομασία «Αττίλας», στις 20 Ιουλίου 1974 στην Κύπρο έχει βαλτώσει και δείχνει βραχυκυκλωμένη. Έχει προηγηθεί η αποτυχημένη προσπάθεια του Απριλιανού καθεστώτος να ανατρέψει τον Μακάριο στις 15 Ιουλίου. Ο Μακάριος με την ομιλία του στον ΟΗΕ, στις 19 Ιουλίου, ουσιαστικά δίνει το πράσινο φως για την τουρκική εισβολή. Το Στρατιωτικό καθεστώς της 21ης Απριλίου 1967 καταρρέει κάτω από το βάρος της ανεπάρκειάς του και της νεφελώδους ιδεολογίας του, καλώντας εσπευσμένα ως «σωτήρες» αυτούς, τους οποίους είχε ανατρέψει ως «ανίκανους» επτά χρόνια νωρίτερα, δηλαδή τους πολιτικούς… 

Από το πουθενά, ξεπρόβαλε ο Κωνσταντίνος Καραμανλής, ο οποίος στις 24 Ιουλίου ήρθε στην Ελλάδα από το Παρίσι της Γαλλίας, όπου ζούσε «αυτοεξόριστος» και αυτοεξευτελισμένος από το 1963, όταν και το έσκασε με το ψεύτικο όνομα «Τριανταφυλλίδης», αρνούμενος να σταθεί στο ύψος των περιστάσεων που απαιτούσε η θέση του ως αρχηγός της ΕΡΕ. Όλο αυτό το διάστημα, από τις 24 Ιουλίου μέχρι και τις 14 Αυγούστου, υποτίθεται ότι η Ελληνική πλευρά «έσκιζε» σε διπλωματικό επίπεδο τους τούρκους εισβολείς, οι οποίοι όμως ως πιο πρακτικοί ετοιμαζόντουσαν ήδη για την δεύτερη στρατιωτική τους εισβολή στην Κύπρο. 

Στις 14 Αυγούστου, λοιπόν, η Τουρκία εξαπολύει τον «Αττίλα 2» και μέσα σε λίγες ημέρες το 2% της κατοχής στην Μεγαλόνησο που είχαν μέχρι τότε οι εισβολείς έγινε 38%! Η… δυναμική αντίδραση της Ελλάδος στη νέα ιταμή πρόκληση της Τουρκίας ήρθε διαμέσου της πασίγνωστη ρήσης Καραμανλή, ότι δηλαδή «Η Κύπρος κείται μακράν»! Μια ρήση, η οποία έμεινε στην Ιστορία για το εύρος της δειλίας, της ενδοτικότητας, της προδοσίας, που την διέπει. Η Κύπρος ήταν μακριά για τον Καραμανλή, με αεροπλάνα, πλοία και υποβρύχια στην διάθεσή του, αλλά αντιθέτως ήταν κοντά για τον Κίμωνα τον Αθηναίο, το 480 π.Χ., ο οποίος είχε στην διάθεσή του τριήρεις…

Και όμως, αυτόν τον αρνητή της υπεράσπισης της Κύπρου το «συνταγματικό τόξο» τον έχει ανάγει σε «εθνάρχη» και ανώτατο σύμβολο του μεταπολιτευτικού καθεστώτος. 22 χρόνια αργότερα, συγκεκριμένα στις 11 και 14 Απριλίου 1996, μια νέα τραγωδία θα εκτυλιχθεί ξανά στην μαρτυρική Κύπρο. 

Στις 11 Αυγούστου Κύπριοι μοτοσικλετιστές έχουν διασπάσει την γραμμή αντιπαράταξης στην περιοχή του Σοπάζ έξω από την Λευκωσία, αφού προηγουμένως είχαν γίνει αποτυχημένες απόπειρες στην Άχνα, τον δρόμο που οδηγεί στην Μόρφου και το Λήδρα Παλάς. Ενώ συνέβαιναν αυτά στο Σοπάζ, την ίδια στιγμή στην Δερύνεια οι διαδηλωτές διέσπασαν την γραμμή κατάπαυσης του πυρός, βρισκόμενοι αντιμέτωποι με τις δυνάμεις κατοχής. Εκεί είχαν συγκεντρωθεί «γκρίζοι λύκοι» και τουρκοκύπριοι, οπλισμένοι με κυνηγετικά όπλα, λοστούς και τσεκούρια. Οι άοπλοι διαδηλωτές, οι οποίοι είχαν περάσει στη νεκρή ζώνη, δεν ήταν παραπάνω από μερικές δεκάδες. 

Μπροστά στα απαθή βλέμματα των αντρών των Ηνωμένων Εθνών και στον δικό τους χώρο ευθύνης ο έξαλλος όχλος των πάνοπλων και διψασμένων για αίμα τούρκων καταδίωξε τους ελάχιστους διαδηλωτές και παγίδευσε τέσσερα άτομα στο συρματόπλεγμα, τα οποία άρχισε να τα χτυπά ανελέητα. Ο Τάσος Ισαάκ δεν είχε παγιδευτεί, έτρεξε όμως να βοηθήσει έναν από τους εγκλωβισμένους διαδηλωτές, θέτοντας πάνω από την ίδια την ασφάλειά του την αλληλεγγύη στους συνδιαδηλωτές του. 

Ένα λεφούσι από εξαγριωμένους και θρασύδειλους τούρκους έπεσε πάνω του και προέβη σ’ έναν ξυλοδαρμό μέχρι θανάτου. Το κυπριακό κράτος, φοβούμενο τις αντιδράσεις στην κηδεία του, την ανέβαλε τρεις φορές, έως ότου αυτή τελικά πραγματοποιήθηκε  στο Παραλίμνι στις 14 Αυγούστου, 22 χρόνια ακριβώς μετά την εξαπόλυση του «Αττίλα 2»

Την ημέρα αυτή ένας ακόμη Γενναίος ακολούθησε τον Τάσο Ισαάκ στο πάνθεον των Ηρώων του Ελληνισμού. Ήταν ο Σολωμός Σολωμού. Είχε ορκιστεί εκδίκηση και αν χρειαζόταν θα έδινε και την δική του ζωή προκειμένου να την πραγματοποιήσει. Πηγαίνοντας μαζί με άλλους διαδηλωτές προς το οδόφραγμα της Δερύνειας, οι οποίοι είχαν πάει εκεί για να εναποθέσουν στεφάνια στον χώρο της θυσίας του Τάσου Ισαάκ, ξεπετάχθηκε έξαφνα μπροστά από τους υπολοίπους και ξεφεύγοντας από τα χέρια των ειρηνευτών ανέβηκε στο ιστό για να κατεβάσει το πανί του ψευδοκράτους, την σημαία της κατοχικής ντροπής, αυτής που συμβολίζει την σφαγή  και τον ξεριζωμό εκατομμυρίων Ελλήνων της Μικράς Ασίας, του Πόντου και της Κύπρου. 

Την ώρα που ανέβαινε στον ιστό, οι τούρκοι άρχισαν να τον πυροβολούν. Ο Σολωμός Σολωμού έπεφτε νεκρός, αλλά η δολοφονία του εξευτέλισε για μια ακόμη φορά τους τούρκους κατακτητές. Ένας από τα καθάρματα-δολοφόνους του αναγνωρίστηκε. Είναι ο Κενάν Ακίν, έποικος, πρώην αξιωματικός του τουρκικού στρατού και πράκτορας της ΜΙΤ. Ένα κτήνος, το οποίο κυκλοφορεί ακόμη ελεύθερο και ανενόχλητο. Ο μήνας Αύγουστος, λοιπόν, για τα έτη 1922, 1974 και 1996 έχει ένα «μαύρο» περιεχόμενο για τον Ελληνισμό. Χρέος και Καθήκον μας είναι, ενθυμούμενοι τις θλιβερές αυτές επετείους, να αντλήσουμε δυνάμεις από τα γεγονότα αυτά και να μετατρέψουμε μελλοντικά τις τραγωδίες αυτές σε Εθνικούς θριάμβους.

ΖΗΤΩ Η ΝΙΚΗ! 

ΓΙΩΡΓΟΣ ΜΑΣΤΟΡΑΣ