Ενάντια στον εκβιασμό του Μνημονίου

Το πολιτικό-κοινωνικό σκηνικό των τελευταίων εβδομάδων, με την ψιθυρολογία περί χρεωκοπίας να έχει επεκταθεί σ’ όλο το μήκος και το πλάτος της Επικράτειας, οδηγεί σε μια σειρά σκέψεων γύρω από την κατάσταση που έχει επικρατήσει στην συμπεριφορά του Ελληνικού Λαού, οι οποίες θα μας οδηγήσουν σε μια αλληλουχία συμπερασμάτων. 

Η τρομολαγνεία για τον κίνδυνο εξόδου της Ελλάδος από το ευρώ χρησιμοποιήθηκε όχι μόνον από τον χώρο της «φιλοευρωπαϊκής» αντιπολίτευσης, αλλά και από την ίδια την κυβέρνηση, η οποία χρησιμοποιεί εκβιαστικά αυτή την τρομολαγνεία για να μπορέσει να περάσει την πολιτική της ατζέντα σε μια σειρά ζητημάτων. Αρκετοί είναι εκείνοι, οι οποίοι ομιλούν περί της επικράτησης των ιδεών της συναίνεσης στον Ελληνικό Λαό. Επικαλούνται, μάλιστα, και τις δημοσκοπήσεις του τελευταίου χρονικού διαστήματος, σύμφωνα με τις οποίες ο «έντιμος συμβιβασμός» και η φετιχοποίηση του ευρώ λαμβάνουν συντριπτικά ποσοστά αποδοχής.

Φαινομενικά τα πράγματα δείχνουν να είναι έτσι. Όμως η λέξη συναίνεση, με το ιδιαίτερο φορτίο που κουβαλά, κατά την γνώμη μας περιγράφει εντελώς παραμορφωτικά την πραγματικότητα. Το λέμε αυτό, επειδή συναινώ σημαίνει αποδέχομαι και συμμετέχω. Εκείνο, όμως, το οποίο χαρακτηρίζει πραγματικά την συμπεριφορά του Ελληνικού Λαού δεν είναι ούτε η συμφωνία, ούτε -πολύ περισσότερο- η συμμετοχή. Πολύ πιο ορθό, λοιπόν, θα ήταν να μιλάμε για εκβιασμό, ο οποίος πιάνει, και όχι για συναίνεση. Ο εκβιασμός αυτός προέρχεται απ’ όλο το φάσμα του «συνταγματικού τόξου», συμπολιτευόμενο και αντιπολιτευόμενο, που μπροστά στις απαιτήσεις των διεθνών τοκογλύφων δεν κρατάει καν κάποιες ισορροπίες ανάμεσα στις πιο απάνθρωπες ορέξεις της κεφαλαιοκρατίας και την τραγική θέση, στην οποία βρίσκεται ο Λαός μας.

Το ερώτημα είναι γιατί πιάνει αυτός ο εκβιασμός. Η απάντηση είναι εξαιρετικά απλή. Ένας Λαός, ο οποίος βλέπει να αδειάζεται από την ίδια του την κυβέρνηση (με την προεκλογική «ρήξη» να μετατρέπεται σε μετεκλογικό «έντιμο συμβιβασμό»), είναι λογικό να χάσει την αυτοεκτίμησή του και να χαρακτηρίζεται από σύνδρομα ηττοπάθειας, τα οποία «μοιραία» οδηγούν στον εκβιασμό και την υποταγή σ’ αυτόν. 

Όπως έχουμε υποστηρίξει και στο παρελθόν, οι δύο όψεις του κυρίαρχου πολιτικού συστήματος (μνημονιακοί και «αντιμνημονιακοί») έχουν ανάγκη από πολύπλοκα-δαιδαλώδη παραμύθια, τα οποία είτε θα τρομοκρατούν, είτε θα αποκοιμίζουν τον Λαό. Ανάγκη «αφηγήσεων», όπως αποκαλούνται τα ιδεολογικά παραμύθια στην γλώσσα των από καθέδρας κοινωνιολόγων. Αυτού του είδους οι «αφηγήσεις» δείχνουν να έχουν επηρεάσει τον τρόπο σκέψης αρκετών συμπατριωτών μας, οι οποίοι αν και έχουν σφόδρα αρνητική διάθεση απέναντι στο Μνημόνιο, εν τούτοις τους ξεφεύγουν κουβέντες του τύπου: «Ναι, αλλά αν δεν ψηφιστούν (και) αυτά τα μέτρα, μήπως όντως χρεωκοπήσουμε;», «Μήπως χαθούν οι καταθέσεις μου στην τράπεζα», «Τρέμω στην ιδέα ότι δεν θα λάβω τον μισθό (ή την σύνταξή) μου σε λίγες ημέρες», «Και αν πράγματι υπάρξει τρομερή έλλειψη τροφίμων, φαρμάκων και βενζίνης;» κτλ.

Τα χαρακτηριστικά αυτά παραδείγματα, όπως και πολλά άλλα αντίστοιχα, αποδεικνύουν, αν μη τι άλλο, τον φόβο, την δυσπιστία και την σύγχυση, που έχει καλλιεργήσει ενδόμυχα, στις ψυχές των Ελλήνων, το καθεστώς της εθνικής και κοινωνικής υποτέλειας, ακόμη και κατά την παρουσία στον εξουσιαστικό θώκο μιας υποτιθέμενης αντιμνημονιακής κυβέρνησης. Αποδεικνύεται, όμως, και κάτι άλλο πολύ σημαντικό: ότι το σύστημα, εκτός από την οικονομική δύναμη και την πολιτική εξουσία, κατέχει και την ιδεολογική εξουσία, που το βοηθάει τα μέγιστα, στην εξασφάλιση της πολιτικής ηγεμονίας. 

Οι «διανοούμενοι» και οι πιο μορφωμένοι από τους καθεστωτικούς πολιτικούς, παράγουν τέτοιου είδους «αφηγήσεις», τα καθεστωτικά ΜΜΕ τις εκλαϊκεύουν και με συστηματική πλύση εγκεφάλου προσπαθούν να τα σφηνώσουν στα μυαλά των απληροφόρητων και φοβισμένων συμπατριωτών μας. Ταυτόχρονα, τα κόμματα του «συνταγματικού τόξου» φροντίζουν να μετατρέψουν αυτά τα αφηγηματικά παραμύθια σε υλική δύναμη, σε δύναμη ενσωμάτωσης των Ελλήνων στην λογική διαχείρισης του συστήματος.

Χρέος μας, ως Λαϊκό Εθνικιστικό Κίνημα, το οποίο νοιάζεται αληθινά και ουσιαστικά για την περαιτέρω ανάπτυξη της Εθνικής και Κοινωνικής Αντιπολίτευσης στην μνημονιακή κατοχή και τους εγχώριους εντολοδόχους της (άμεσους και έμμεσους), είναι να σφυρηλατήσουμε την ύπαρξή μας μέσα από την ατόφια, ενεργητική και ευεργετική επαφή με τον Ελληνικό Λαό. Να αποδείξουμε ότι η ΧΡΥΣΗ ΑΥΓΗ αποτελεί κάτι το Αγνό, Αυθεντικό και Ανθεκτικό, το οποίο σε καμία περίπτωση δεν κουβαλά στην πλάτη του τα βαρίδια που συνοδεύουν τους απανταχού καθεστωτικούς πολιτικούς φορείς: την συστημική νοοτροπία, τον καριερισμό και το «βόλεμα», την ανυπαρξία ειλικρινούς φιλολαϊκής διάθεσης, την ανάθεση, τον γραφειοκρατισμό, κτλ.

Μακριά, επίσης, από τους αιθεροβάμονες, οι οποίοι κλίνοντας σ’ όλες τις πτώσεις την λέξη «επαναστάτης» έχουν καταντήσει γραφικοί και στα όρια μεταξύ της γελοιότητας και της παράνοιας, πρέπει να δείξουμε ότι η δική μας πρακτική πολιτική απέχει έτη φωτός από το κτίσιμο ατομικών καριέρων, και την ύπαρξη παραγοντισμού, κάτι που εκφράζει τους μετέχοντες στο «συνταγματικό τόξο». Διαλύοντας τα σύννεφα των αμφιβολιών και των εκβιασμών, που έντεχνα δημιουργούνται στον Ελληνικό Λαό, ενάντια στις αποπροσανατολιστικές «αφηγήσεις», η ΧΡΥΣΗ ΑΥΓΗ ετοιμάζεται για το Μέλλον που της ανήκει!

ΖΗΤΩ Η ΝΙΚΗ! 

Γιώργος Μάστορας