Η Ευρασιατική Ένωση και το γεωπολιτικό συμφέρον της Ελλάδας.

Μετά την διάλυση της Σοβιετικής Ένωσης και του Συμφώνου της Βαρσοβίας ξεδιπλώθηκε σε ορισμένες χώρες του πρώην σοβιετικού μπλοκ το ευρασιατικό κίνημα, ένα κίνημα που αμέσως βρήκε πολλούς υποστηρικτές από την πολιτική, πολιτιστική, επιστημονική και στρατιωτική κοινότητα πολλών νεοσύστατων χωρών της Ανατολικής Ευρώπης και Ασίας. 

Η κεντρική ιδέα του ευρασιατικού κινήματος είναι η δημιουργία ενός κοινού πολιτικού, οικονομικού και πολιτιστικού χώρου στην ευρασιατική ήπειρο με την καθοδηγητική δύναμη της Ρωσίας και την στρατηγική συνεργασία της Κίνας και της Ινδίας. Ο κοινός πολιτικός χώρος εξυπακούεται ότι θα συμπεριλαμβάνει και την αμυντική ολοκλήρωση.

Ο πρώτος αρχηγός κράτους που είχε την ιδέα της δημιουργίας της Ευρασιατικής Ένωσης ήταν ο πρόεδρος του Καζακστάν Ναζαρμπάγιεφ από τις αρχές της δεκαετίας του 1990, κάτι που αμέσως εγκολπώθηκε ο Ρώσος πρόεδρος Πούτιν. Ένας από τους σημαντικότερους υποστηρικτές της Ευρασιατικής Ένωσης είναι ο Ρώσος διανοούμενος Αλεξάντερ Ντούγκιν, εδώ και πολλά χρόνια σύμβουλος του Πούτιν, ο οποίος υποστηρίζει σθεναρά το ευρασιατικό κίνημα και έχει γράψει πολλά βιβλία και μελέτες σχετικά με αυτό. Το 2001 ο Ντούγκιν δημοσίευσε το μανιφέστο του ευρασιατικού κινήματος όπου ταξινομεί τις κύριες ιδέες και τους στόχους της ευρασιατικής ολοκλήρωσης, υποστηρίζοντας σθεναρά την πολιτική του Πούτιν που διέπεται από την ευρασιατική ιδεολογία.

Ο Ντούγκιν στο μανιφέστο του υποστηρίζει ότι η μονοπολική πολιτική των ΗΠΑ και του ΝΑΤΟ, που στόχο έχει την παγκόσμια κυριαρχία και την χειραγώγηση της Ρωσίας και των άλλων κρατών της Ευρασίας, μπορεί να αντιμετωπιστεί μόνο με την Ευρασιατική Ένωση.

Η Ευρασιατική Ένωση κατά τον Ντούγκιν θα είναι αυτή η δύναμη που θα ηγηθεί της απελευθέρωσης από τον μονοπολικό άξονα ΗΠΑ-ΝΑΤΟ-ΕΕ και από την παγκόσμια συνωμοσία του διεθνούς Σιωνισμού. Ο Ντούγκιν, τις ιδέες του οποίου έχει ενστερνιστεί ο Πούτιν, γράφει στο μανιφέστο του ότι όλα τα έθνη της Ευρασίας μπορούν να συνυπάρξουν χωρίς κάποιο από αυτά να έχει πρωταγωνιστικό ρόλο στον γεωπολιτικό αυτό χώρο. 

Τον Οκτώβριο του 2011 ο Πούτιν δημοσίευσε την πρόθεση του για την ίδρυση της Ευρασιατικής Ένωσης. Είχε προηγηθεί το 2010 η ίδρυση της Ευρασιατικής Οικονομικής-Τελωνειακής Συνεργασίας με μέλη την Ρωσία, την Λευκορωσία, το Κιργιστάν, το Τατζικιστάν, το Καζακστάν, στην οποία οικονομική ένωση αργότερα προσετέθη και η Αρμενία. 

Σε αυτό το σημείο θα πρέπει να τονισθεί ότι η ίδρυση της Ευρασιατικής Ένωσης περιλαμβάνει και την στενή συνεργασία με την οργάνωση κρατών BRICS, αλλά και με άλλους οργανισμούς που δεν διέπεται ή καθοδηγείται η πολιτική τους από τον μονοπολικό άξονα των ΗΠΑ.

Η ίδρυση της Ευρασιατικής Ένωσης που προβλέπεται να γίνει το 2015 θα βοηθήσει την Ρωσία και τους συμμάχους της να διαμορφώσουν έναν πολυπολικό κόσμο, ενώ ταυτόχρονα η αμυντική συνεργασία των χωρών της Ένωσης θα σημάνει και την ανατροπή των στρατιωτικών επεκτατικών σχεδίων του ΝΑΤΟ στην Ευρασία.

Στην διεθνή της πολιτική η Ρωσία ακολουθεί πιστά εδώ και πολλά χρόνια την δημιουργία μιας σταθερής πολυπολικής παγκόσμιας τάξης, την πιστή τήρηση του διεθνούς δικαίου, την ισότητα όλων των κρατών, την μη παρεμβολή στις εσωτερικές υποθέσεις ανεξάρτητων κρατών, την μη χρησιμοποίηση στρατιωτικής βίας χωρίς την συγκατάθεση του Συμβουλίου Ασφαλείας των Ηνωμένων Εθνών. 

Στο περιφερειακό επίπεδο η εξωτερική πολιτική της Ρωσίας στοχεύει στην ολοκλήρωση της Ευρασιατικής Ένωσης, που ο Πούτιν θα ήθελε να περιλαμβάνει κράτη από τον Ατλαντικό έως τον Ειρηνικό και την στρατηγική συνεργασία της Κίνας και Ινδίας, κάτι το οποίο οι τελευταίες διεθνείς εξελίξεις το κάνουν μάλλον εφικτό.

Η Ρωσία δεν έχει την αξίωση να αναλάβει σε αυτή την Ένωση τον ρόλο της παγκόσμιας δύναμης, αυτό που επιδιώκει είναι η τήρηση των αρχών του διεθνούς δικαίου και ο σεβασμός της εθνικής ανεξαρτησίας των λαών. Υπό αυτή την οπτική η επιδιωκόμενη τα τελευταία χρόνια από τους τσαρλατάνους της εγχώριας πολιτικής σκηνής καταστροφή των σχέσεων Ελλάδας-Ρωσίας και Κύπρου-Ρωσίας σαφώς και στρέφεται ευθέως κατά των εθνικών συμφερόντων (οικονομικών, πολιτικών, στρατηγικών, γεωπολιτικών), σε μια περίοδο μάλιστα πρωτοφανούς εθνικής εξασθένισης και αυξανομένων αποσταθεροποιητικών τάσεων στην Ανατολική Μεσόγειο. 

Η Ρωσία στην ιστορία μας υπήρξε πάντα το σημαντικότερο δυνητικό αντιστάθμισμα στις πιέσεις του αγγλοαμερικανικού άξονα, όπως θα μπορούσε και σήμερα να ήταν το αντιστάθμισμα στην γεωπολιτική επίθεση που δέχεται η χώρα μας από τον διεθνή Σιωνισμό που έχει ως συμπαίκτες την τουρκική επεκτατικότητα και τους εφιάλτες προδότες πολιτικάντηδες. Το επιχείρημα των τσαρλατάνων αποφοίτων των αμερικανικών κολεγίων που κυβερνούν σήμερα την χώρα ότι δεν «μας παίρνει» (λόγια του Σαμαρά) να απομακρυνθούμε από την ΕΕ, το ΝΑΤΟ και γενικά από το άρμα των Σιωνιστών είναι ένα δουλοπρεπές και δουλόφρων επιχείρημα αναξιοπρεπούς, τουλάχιστον, υποταγής.

Η Ελλάδα τα τελευταία χρόνια με πρόσχημα τα μνημόνια καταστρέφεται εθνικά και η καταστροφή αυτή εξελίσσεται με γεωμετρική πρόοδο. Η ιστορική συγκυρία είναι ώριμη για την επιλογή άλλων συμμαχιών που θα μας δώσουν προοπτική εθνικής ανεξαρτησίας και ανάπτυξης. Αν δεν απομακρυνθούμε άμεσα και ριζικά από την πολιτική υποταγής και συμπόρευσης με τις δυνάμεις του διεθνούς Σιωνισμού, τότε ο Ελληνισμός θα αυτοκτονήσει γεωπολιτικά.

Γ. Λιναρδής