ΠΕΡΙΜΕΝΟΝΤΑΣ ΤΗΝ ΑΝΑΠΤΥΞΗ...

Αυτό που περιμέναμε όλοι!!!

Οι αποδείξεις για την πολυπόθητη ανάπτυξη έρχονται παρακάτω..

.

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

  

 

 

 

 

 

 

 

Πρέπει να ξέρουμε τι προηγήθηκε,πως έφτασε η χώρα μας,μια χώρα πλούσια,με σημαντική στρατηγικη θέση,που θα μπορούσε να ηγείται όχι μόνο των Βαλκανίων και της λεκάνης της Μεσογείου αλλά να παίζει ρόλο ίσως και παγκόσμιο στην οικονομία κι όχι μόνο,να είναι στον γκρεμό ηττημένη και παραδομένη ανεύ όρων!

Ποιοί έφτιαξαν και ποιοί μας οδήγησαν εδώ..

TO ΠΟΛΙΤΙΚΟ ΣΥΣΤΗΜΑ ΧΡΕΩΣΕ ΚΑΙ ΥΠΟΔΟΥΛΩΣΕ ΤΗΝ ΠΑΤΡΙΔΑ ΜΑΣ!

Για να μπορέσει να λειτουργήσει το αστικό κοινοβουλευτικό πολιτικό σύστημα (έστω και αν αυτό είναι ολιγαρχικό), χρειάζεται να πατάει σε ένα υπόβαθρο ισχυρής αστικής βιομηχανικής κοινωνίας με εθνικούς καπιταλιστές και ισχυρό ανεξάρτητο “εργατικό” κίνημα.

Τέτοιες προϋποθέσεις δεν υπήρχαν και δεν υπάρχουν στην Ελλάδα (όπως υπήρξαν τουλάχιστον στο παρελθόν στη Δ. Ευρώπη, που είναι και το λίκνο αυτού του συστήματος) γι’ αυτό και το ελληνικό κοινοβουλευτικό πολιτικό σύστημα, από την αρχή της εφαρμογής του, αυτονομήθηκε από την κοινωνία με διάφορα τεχνάσματα και συνταγματικούς θεσμούς και κατέληξεσε ένα απλά «κλεπτοκρατικό» σύστημα που κατέτρωγε και σπαταλούσε τα δανεικά και χρέωνε την ανήμπορη να αντιδράσει διασπασμένη και διχασμένη τεχνητά κοινωνία. 

Η συνομωσία της Αποβιομηχανοποιήσης της Ελλάδος, 

Έτσι μεθοδεύτηκε η σημερινή κατάρρευση της ελληνικής οικονομίας

Φέρνουμε στο φως...... 16 χρόνια πριν(!!!), πως μια μοναδική στον κόσμο, σχετικώς μικρή βιομηχανική μονάς τηλεπικοινωνιακού υλικού παγιδεύεται και καταστρέφεται με συνεργασία εγχώριων συνεργατών-πρακτόρων μετά του "ξένου παράγοντος", δίνοντας σε κάθε ανανήψαντα, εκ του μακάριου ύπνου του, Έλληνα, την ευκαιρία επιτέλους να αντιληφθεί πως τόσα χρόνια ύπουλα, αργά, μεθοδικά, εγκληματικά, του σχεδίαζαν την σημερινή του κατάστασιν.

Θα καταλάβουμε τελικώς τι συμβαίνει σε αυτόν τον τόπο και τι σχεδιάζεται εναντίον του;

- Η ΚΑΤΑΣΤΡΟΦΗ ΤΗΣ ΠΡΟΣΠΑΘΕΙΑΣ ΕΚΒΙΟΜΗΧΑΝΟΠΟΙΗΣΕΩΣ ΤΗΣ ΧΩΡΑΣ

–Η ΕΝΤΟΛΗ ΠΡΟΣ ΤΟ «ΕΛΛΗΝΙΚΟ» ΚΑΤΕΣΤΗΜΕΝΟ ΔΙΑ ΤΗΝ ΑΠΟΦΥΓΗΝ ΔΗΜΙΟΥΡΓΙΑΣ ΕΛΛΗΝΙΚΗΣ ΒΙΟΜΗΧΑΝΙΑΣ 

– Η ΔΙΑΛΥΣΙΣ ΒΙΟΜΗΧΑΝΙΚΩΝ ΜΟΝΑΔΩΝ.

- Η ΑΠΑΓΟΡΕΥΣΙΣ ΔΗΜΙΟΥΡΓΙΑΣ ΝΕΩΝ 

–Η ΠΛΗΡΗΣ ΥΠΑΓΩΓΗ ΚΑΙ ΥΠΟΔΟΥΛΩΣΙΣ ΤΗΣ ΟΙΚΟΝΟΜΙΑΣ ΕΙΣ ΞΕΝΑ ΚΕΝΤΡΑ. 

Μία τραγικώς αντιπροσωπευτική περίπτωσης των ανωτέρω, μία θλιβερά και άγνωστος υπόθεσις φέρεται εις το φως, γύρω από την υπόθεσιν της INTRACOM, αναφορικώς με τις ψηφιακές παροχές του ΟΤΕ.

Το 1971 (τότε που άρχισε η προσπάθεια δημιουργίας ελληνικής βιομηχανίας) ιδρύεται η ΑΛΦΑ ΑΒΕ από τον κ. Κομπόπουλον, ως μία οικογενειακή επιχείρησης (έτσι αρχίζει πάντα το ελληνικόν «δαιμόνιον»), γύρω από τον χώρο των τηλεπικοινωνιών. Συντόμως, η ΑΛΦΑ ΑΒΕ, εξελίχθει εις ένα δημιουργικόν εργαστήριον με 150 εργαζόμενους, όπου οι 45 μηχανικοί δημιουργούν πρωτότυπα προϊόντα άξια για την διεθνή αγορά.

Το 1978, εφάνησαν οι πρώτες δυσκολίες για προώθησιν των προϊόντων της εις τον ΟΤΕ και εις τις άλλες ΔΕΚΟ.

Το «στήριγμα» ευρίσκεται ξαφνικά, το 1982 εις την ΕΤΒΑ, όπου αποκτά μερίδιο στην ΑΛΦΑ και το μέλος του Δ.Σ. της ΕΤΒΑ Αγγελόπουλος γίνεται ο Δ. Σύμβουλος εις την ΑΛΦΑ, με δεύτερον τον ιδρυτήν της κ. Κομπόπουλον.

Το ίδιον έτος γίνεται προσπάθεια από τον Σ. Κόκκαλη (κάποιοι φαίνεται άρχισαν να ανησυχούν) για να αγοράσει την ΑΛΦΑ, η οποία ήδη έχει κατορθώσει να παράγει ιδικά της (ελληνικά) τηλεφωνικά κέντρα, συγκεντρωτάς γραμμών κ.λ.π., ενώ ο Κόκκαλης φέρνει ανάλογα προϊόντα από Ανατολική Γερμανία.

Η ΕΤΒΑ εντυπωσιασμένη, διεξάγει έρευνα ποιοτική των προϊόντων της ΑΛΦΑ, μέσω της CIT-Alcatel, όπου αποδεικνύονται εφάμιλλα και πλήρως ανταγωνιστικά των μεγαλυτέρων ευρωπαϊκών οίκων. Τότε η ΕΤΒΑ αυξάνει το μερίδιόν της στην ΑΛΦΑ (για να την ελέγχει καλύτερα), η οποία μέχρι το 1986, πλέον, αποτελεί την «αίθουσα επιδείξεως» προηγμένου τεχνολογικού υλικού, όπου την επισκέπτονται όλοι οι ξένοι προσκεκλημένοι.

Το 1985 η ΑΛΦΑ ΑΒΕ έχει πετύχει την δημιουργία του πρώτου ελληνικού ψηφιακού κέντρου με την ονομασία Alpha Nebula, το οποίον καινοτομεί παγκοσμίως, όπου με διεσπαρμένη την «λογική του κέντρου» αποκλείει την περίπτωση βλάβης ή υπερφορτώσεως του.

Πραγματογνωμοσύνη της Swedish Telecoms (Οκτ. 1986) με εντολή τηςΕΤΒΑ (ανησυχεί η ΕΤΒΑ) αναφέρει ότι «Είμαστε εντυπωσιασμένοι που τόσο λίγοι άνθρωποι κατάφεραν να αναπτύξουν μία τέτοια σύλληψιν» και συνεχίζει πονηρώς υποδεικνύουσα, εμμέσως, τι πρέπει να γίνει για να εξαφανισθεί η ΑΛΦΑ ΑΒΕ. 

«Η επιτυχία του στην ελληνική αγορά εξαρτάται από το πόσο θα διεισδύσουν π.χ. Η Siemens , η Philips κ.α. ...Ο βασικότερος κίνδυνος για το Alpha Nebula θα προκύψει, εάν αποχωρήσει έστω και ένας μηχανικός από τους εφευρέτες του».

Επί το έργον λοιπόν. Ξεπατώστε τους.

Λίγους μήνες μετά την ανωτέρω έκθεσιν (1987) ο Αγγελόπουλος, που έχει αρχίσει να αμφισβητεί το ψηφιακό κέντρον (που δεν αμφισβητεί κανείς άλλος παγκοσμίως), δημιουργεί τεχνητή σύγκρουσιν με τον άνθρωπο κλειδί, μηχανικόν κ. Γ. Βάλιακα, ο οποίος και...απολύεται.

Λίγο αργότερα, «αποχωρεί» ο τεχνικός διευθυντής της ΑΛΦΑ Μ. Γαλουζίδης.

Χάριν της ιστορίας αναφέρουμε, ότι μετά το άνοιγμα των λογαριασμών του Σ. Κόκκαλη, υπάρχει λογαριασμός που κατετέθει σε στενό συγγενικό πρόσωπο ανωτάτου διοικητικού στελέχους της ΑΛΦΑ, στην Credit SuisseΓενεύης, στις 3.9.87 στο όνομα με αρχικά M. G-A, ύψους 40.000 δολαρίων!!!

Ο Μ. Γαλουζίδης εργάζεται την ιδίαν εποχήν και εις το Δ.Σ. της εταιρείας ΕΛΒΗΛ, που...διαπιστώνει ότι δεν υπάρχει στον τόπο μας...ψηφιακή τεχνολογία και θα πρέπει να διαλέξει (ο Γαλουζίδης) με ποιους ξένους θα πάει(!!!). 

Στο ίδιο Δ.Σ. μέλος είναι και ο Π. Αναστασάκος σύμβουλος του Κ. Βαϊτσου και μετά της Βάσως Παπανδρέου, ο οποίος παρακολουθεί από πολύ κοντά τις εφευρέσεις της ΑΛΦΑ ΑΒΕ!!!

Η ώρα του ιδρυτού της ΑΛΦΑ κ. Κομπόπουλου έχει πλέον φθάσει. Τον εκτοπίζουν αφ’ ού του προσάπτουν αήθεις κατηγορίες για υπεξαίρεσιν.Όταν όμως αίρεται το απόρρητον της τραπέζης, τα πάντα καταπίπτουν αφ’ ού αποδεικνύεται ότι οι επιταγές με χρήματα της ΑΛΦΑ, είχαν όντως εκδοθεί, αλλά προς όφελος του Αγγελόπουλου!

Η ΑΛΦΑ ΑΒΕ όμως είχε πιά διαλυθεί. Μένει να ακολουθήσει η σκύλευσις των εφευρέσεων και των υλικών της τόσο ελπιδοφόρου αυτής ελληνικής εταιρείας.

Το 1992 η ΑΛΦΑ ετέθη, υπό της ΕΤΒΑ, υπό εκκαθάρισιν, με εκτιμητήν της περιουσίας της την Edmond De Rothschild Bangue (του Βαρώνου Ρότσιλντ), η οποία ομολογεί ότι: «η μεγάλη προίκα της ΑΛΦΑ είναι η μοναδική πατέντα του ψηφιακού κέντρου ALPHA NEBULA και του πλαστικού πυροσωλήνα, τον οποίον και το ΝΑΤΟ εχαρακτήρισε ως παγκόσμια πατέντα».

Η άτυχος ΑΛΦΑ, κλείνει μέσα σ’ ένα παρασκήνιο ντροπής και προδοσίας,ενω «ιδρύεται» μια άλλη ΑΛΦΑ (μαϊμού), η οποία στεγάζεται εις το ίδιο κτίριο για να προλάβει να εισπράξει τα υπόλοιπα των κοινοτικών κονδυλίων για τα έτη 1992-1994!!! 

Αίσχος είναι μία μικρή λέξις. 

Απλώς προσθέτουμε, ότι νομικοί σύμβουλοι της ΑΛΦΑ, ήσαν τότε, οι Βουλευτές Α. Παπαληγούρας και ο Β. Πολύδωρας ...

Άλλη μία περίπτωσις στις τόσες άλλες του παρελθόντος (αυτοκίνητα Attica,ΧΡΩΠΕΙ, ελληνικά όπλα, πετρέλαια, ΙΖΟΛΑ, A.E.G., FIX), που αποδυκνύει περίτρανος, την μεθοδευμένη καταστροφή της ελληνικής βιομηχανίας.

Η Ελλάς θα μπορούσε να ήταν ένας παράδεισος, ο δε λαός της, να «τρώει με χρυσά κουτάλια».

Σήμερα τρώει πολύ <<δημοκρατία>> 

και δεν χορταίνει !

Το 1974 ήρχισεν η εφαρμογή του σχεδίου δια την καταστροφήν της ελληνικής πατρίδος και την εξουθένωσιν του ελλαδικού κράτους ως έχουν σήμερον.

Με την άφιξιν των Καραμανλή-Παπανδρέου, μετά την πτώσιν της δικτατορίας, ετέθη εις εφαρμογήν, κατά διαταγήν των αμερικανικών κέντρων των ιδρυμάτων Ροκφέλερ, η αποβιομηχανιοποιήσις της Ελλάδος,με περαιτέρω πρόθεσιν την αδυναμία παραγωγής αγαθών και προιόντων, με απότοκον την οικονομικήν αποδυνάμωσιν της χώρας μέχρι του σημερινού ελεεινού της σημείου.

Ανθούσαι βιομηχανίαι έκλεισαν (ΑΓΕΤ Ηρακλής, AEG, Πειραική Πατραική), άλλαι επωλήθησαν εις εβραικές εταιρείες (Παυλίδης, METAXA), άλλαι ωδηγήθησαν στην ανάγκη πωλήσεως μεγάλου μέρους μετοχικού των κεφαλαίου σε ξένες εταιρείες (ΕΛΑΙΣ) και άλλαι κατεστράφησαν με δόλιο τρόπο ως αυτή του παρόντος άρθρου.

Στην απίθανη και απίστευτη (δυστυχώς ακόμη) αυτή συνομωσία κατά του ελληνικού λαού, συνήργησαν ελεεινοί προδότες-πράκτορες "Έλληνες", σε όλα τα επίπεδα της κοινωνίας μας, σε κάθε οικονομικήν της έκφανση.>>

Γ. ΜΑΝΩΛΟΠΟΥΛΟΣ

Κατάλαβες τώρα Ελληνα;.

Κατάλαβες τώρα γιατί κατέστρεψαν μεγάλες υγιείς ελληνικές βιομηχανίες (ΙΖΟΛΑ, ΠΙΤΣΟΣ, ΕΣΚΙΜΟ, ΠΕΙΡΑΪΚΗ ΠΑΤΡΑΙΚΗ, AΙΓΑΙΟ, ΧΡΩΠΕΙ, ΠΥΡΚΑΛ)και έκαψαν σε διάστημα 2 μηνών μεγάλα ελληνικά πολυκαταστήματα(ΜΙΝΙΟΝ, ΚΑΤΡΑΝΤΖΟΣ ΣΠΟΡ, ΛΑΜΠΡΟΠΟΥΛΟΣ, ΚΛΑΟΥΔΑΤΟΣ);

Για να βρουν άνετα χώρο, χωρίς προσπάθεια, τα δικά τους μπακάλικα που διαφορετικά δεν θα μπορούσαν να μπουν στην Ελληνική αγορά...

Κατάλαβες τώρα γιατί σου δίνανε τζάμπα κάρτες οι τράπεζες;Για να σου πάρουν το πατρικό σου. Δεκάρα δεν δίνανε για τις δόσεις σου...

Με χαρτιά τυπωμένα σου πήραν και σου παίρνουνε το σπίτι, το χωράφι, το μαγαζί.

Κατάλαβες τώρα γιατί σε χώσανε στο χρηματιστήριο;Όταν ένας πρωθυπουργός τής χώρας προέτρεπε τον απλό κόσμο να βάλει το κομπόδεμά του στο στημένο παιγνίδι τού χρηματιστηρίου, δεν εννοούσε ακριβώςτις παραγωγικές επενδύσεις, αλλά τον τζόγο.

Κατάλαβες τώρα ότι κάποιοι γίνανε πάμπλουτοι σε μια νύχτα ανταλλάσσοντας τον πλούτο σου, τον ιδρώτα σου, με αέρα;Κατάλαβες τώρα γιατί γουστάρουν τόσο την... "ελεύθερη αγορά";Για να κλείσει ο μπακάλης τής γειτονιάς και να στέλνεις τον κόπο σου στα μεγαλο μπακάλικα της Γερμανίας.

Σε βγάλανε, ψαράκι, από τη γυάλα σου και στη συνέχεια σε πέταξαν στον ωκεανό με τα σκυλόψαρα, που έχουν τους δικούς τους κανόνες... διατροφής.

Κατάλαβες τώρα γιατί αγαπάνε τους "μη νόμιμους μετανάστες" τόσο πολύ οιεκλεγμένοι «αλήτες» μας;

Για να κάνουν με τη δυστυχία εκείνων κι' εμάς δυστυχισμένους.

Κατάλαβες τώρα, ψαράκι, πόσο αξίζει η γυάλα σου;Γιατί αυτή είναι η καλύτερη γωνιά στον κόσμο - το καλύτερο οικόπεδο - και την κοστολογούν μόλις 300 δις συμπεριλαμβανομένων και των... αρχαιοτήτων.

Κατάλαβες τώρα γιατί αλλάζουν το ονοματάκι στην Εθνική σου Οδό;Θέλεις 20 ευρώ πλέον για να πας από Αθήνα στη Θεσσαλονίκη χρησιμοποιώντας την Εθνική σου Οδό, ενώ ήταν υποχρέωση τού κράτους να την κατασκευάσει και όχι να την ξεπουλήσουν στον κάθε "όμορφο" που παριστάνει τον... εργολάβο.

Κατάλαβες τώρα γιατί σου πουλάνε φθηνά τα... χαζοκούτια;Για να σε κάνουν να τρως κουτόχορτο στα λιβάδια των... σήριαλς. Για να σε πετάνε μπαλάκι από τη μεσημεριανή χαζοβιόλα στον απογευματινό πληρωμένο.Να σου κάνουν με το ζόρι ''φιλική'' γλώσσα τα ... Τουρκικά !!!Από το πρωί μέχρι το βράδυ μια θλιβερή παρέλαση υπερεκτιμημένων "τίποτα", με καμιά ειδικότητα, στον αέρα.

Κατάλαβες τώρα γιατί σ' έδιωξαν από το χωριό και από τη γη σου, δίνοντάς σουμια θέση στο... "δημόσιο";Για να τα δώσουν δωρεάν στους νέους... "εποίκους".

Κατάλαβες τώρα γιατί πρέπει το ζευγάρι να δουλεύει σε δυο δουλειές, ενώ οπαππούς θα πρέπει να δουλεύει ακόμα και στα... 70 του;Για να μεγαλώνουν τα παιδιά μόνα τους χωρίς κανένα προσανατολισμό και αρχές. Για να χαθεί η «καταραμένη» φυλή σου. Τούτο το ξέρουν πολύ καλά και γι' αυτόπροωθούν την... υπογεννητικότητα.

Κατάλαβες τώρα γιατί στη Βουλή δεν μπαίνει κανένας σοβαρός άνθρωπος;Επειδή αυτός δεν θέλει ν' ανήκει στον θίασο των 300 που προδιαγράφουν οι κομματικές λίστες, τις οποίες συντάσσουν κυρίαρχα οι ντόπιοι τοποτηρητές της παγκοσμιοποίησης μαζί με τις "άγιες οικογένειες" του τόπου.

Έτσι, στο θέατρο που λέγεται... Βουλή, δεν θα βρείτε σήμερα σχεδόν κανέναν από τους λαμπρούς Έλληνες διανοητές και επιστήμονες, επειδή δεν είναι...θεατρίνοι.

Κατάλαβες τώρα γιατί τα κάνουν όλ' αυτά;

Επειδή είναι υπεύθυνοι για τον κάθε 

ΕΛΛΗΝΑ ΠΟΥ ΔΕΝ ΘΑ...ΓΕΝΝΗΘΕΙ,για την κάθε 

ΕΛΛΗΝΙΔΑ ΠΟΥ ΔΕΝ ΘΑ...ΓΕΝΝΗΘΕΙ. 

Γιατί δεν θέλουν άλλους Έλληνες σ' αυτόν τον τόπο.

Ούτε στο γένος, ούτε στη σκέψη.

Οι πραγματικές όμως ρίζες της σημερινής μας οικονομικής χρεοκοπίας βρίσκονται στο μαύρο καλοκαίρι της Κυπριακής Τραγωδίας του 1974

Kίμωνος, του Αθηναίου

Η μεταπολιτευτική δημοκρατία γεννήθηκε πάνω στα ερείπια μιας μεγάλης εθνικής καταστροφής, την οποία ξεπερνά σε σημασία μόνο ο ξεριζωμός του Ελληνισμού της Ιωνίας, του Πόντου και της Ανατολικής Θράκης. 

Οι μέρες που διάγουμε σηματοδοτούν την οριστική κατάρρευση της μεταπολίτευσης, υπό το βάρος της οικονομικής χρεωκοπίας της χώρας. 

Όμως, πολύ πριν χρεωκοπήσει οικονομικά, η μεταπολιτευτική μας δημοκρατία είχε χρεωκοπήσει ηθικά. Η σημερινή της κατάρρευση, μέσα σε μία ατμόσφαιρα σήψης, αποσύνθεσης και ηθικής παρακμής, ήταν προδιαγεγραμμένη και έχει σε μεγάλο βαθμό τις ρίζες της σε εκείνο το μαύρο καλοκαίρι του 1974. 

Την προδίκασε η αδυναμία της, ή ακριβέστερα η συνειδητή της άρνηση, να αποκαθάρει το άγος του πραξικοπήματος και της τουρκικής εισβολής και να αποδώσει δικαιοσύνη για την Κυπριακή Τραγωδία. Τιμωρώντας όσους άνοιξαν την Κερκόπορτα στο Πεντεμίλι της Κυρήνειας και τιμώντας όσους προέταξαν τα στήθη τους, υπερασπιζόμενοι τέσσερις χιλιάδες χρόνια ελληνικής ιστορίας στο νησί του Ευαγόρα.

Δεν υπάρχει τίποτα το μεταφυσικό σε αυτή τη διαπίστωση. Ούτε η μοίρα της ελλαδικής κοινωνίας το είχε γραμμένο – για όσους την θεωρούν πλοηγό της ζωής, ούτε ο Θεός μας τιμώρησε – για όσους πιστεύουν στην ύπαρξή Του. Απλά, η ηθική συγκρότηση μιας κοινωνίας, αποτελεί ασφαλή οδηγό και πρόκριμα για την κατάληξή της. 

Μία κοινωνία που ανέχτηκε τον ενταφιασμό της διερεύνησης των ευθυνών για μία τέτοια εθνική καταστροφή, ήταν θέμα χρόνου να συναντήσει την επόμενη.Τριάντα πέντε (και κάτι) χρόνια μετά, είναι ασήμαντος ιστορικός χρόνος. 

Θα μπορούσε να είχε συμβεί αργότερα, ή και νωρίτερα, ήταν όμως νομοτελειακό πως η κατάρρευση θα ερχόταν. Τα συμπτώματα της Ύβρεως που διαπράχθηκε ήσαν πολλά και εξόφθαλμα αλλά και το δέλεαρ που έπεισε το κοινωνικό σώμα να ανεχθεί τη συγκάλυψη, κι αυτό ήταν ευδιάκριτο.

Η Ύβρις υπήρξε τεράστια, ανήκουστη. Κανείς δεν τιμωρήθηκε για την ανείπωτη Τραγωδία! Οι στρατηγοί, ναύαρχοι, πτέραρχοι, και ό,τι άλλο τέλος πάντων ήταν τότε, που σχεδίασαν και εκτέλεσαν το πραξικόπημα της 15ης Ιουλίου (ή δεν έκαναν τίποτα για να το εμποδίσουν, αρκούμενοι στο να μιλούν με τους Αμερικανούς και τον ξένο «παράγοντα»), έζησαν – ή ζουν ακόμα – εν τιμή, απολαμβάνοντας τίτλους, συντάξεις και προνόμια. Όσοι ολιγώρησαν μπροστά στον εισβολέα (ενώ ίσως είχαν αποδειχθεί «λιοντάρια» στο πραξικόπημα), δεν ελέγχθηκαν ποτέ. 

O θλιβερός θίασος που υποδυόταν την «ελληνική κυβέρνηση» κατά το πραξικόπημα και την πρώτη φάση της τουρκικής εισβολής, δεν αντιμετώπισε ποτέ τη δικαιοσύνη. Οι πολιτικοί άνδρες που ανέλαβαν τα ηνία στις 23 Ιουλίου, δεν έδωσαν ποτέ εξηγήσεις για όσα έκαναν ή, το κυριότερο, παρέλειψαν να κάνουν, για να υπερασπιστούν την μεγαλόνησο από την ολοφάνερα επικείμενη δεύτερη φάση των επιχειρήσεων. 

Απεναντίας, όσοι ρίχτηκαν στις 20 Ιουλίου στον αγώνα, με το πάθος που πραγματικά ταίριαζε σε όσους αξιώθηκαν τέτοια τιμή, υβρίστηκαν, συκοφαντήθηκαν και αφέθηκαν ανενδοίαστα στη λήθη, στην αδιαφορία και στην απαξίωση. Και όσοι από αυτούς είχαν την ατυχία να απωλέσουν τη σωματική τους αρτιμέλεια ή την ψυχική και σωματική τους υγεία, υπέστησαν απίστευτους εξευτελισμούς από τη μεταπολιτευτική μας δημοκρατία. 

Οι νεκροί, οι τραυματίες, οι αγνοούμενοι, οι πρόσφυγες, τα ορφανά, οι κακοποιημένες γυναίκες της εισβολής, αφέθηκαν να ξεχαστούν. Τι τύχη είχε μία δημοκρατία που διαπράττει τέτοια ανομία; Δεν ήταν φανερό πού θα κατέληγε;

Η Κυπριακή Τραγωδία του 1974 δεν είναι όμως ένα οποιοδήποτε γεγονός. Πρόκειται για μία πολιτικο-στρατιωτική ήττα που σημαδεύει ανεξίτηλα την Ιστορία του Έθνους και υποθηκεύει το μέλλον του Ελληνισμού σε μία πανάρχαια κοιτίδα του.

Τι είδους δημοκρατία είναι αυτή που αρνείται να διερευνήσει τα αίτια ενός τέτοιου εφιάλτη, επικαλούμενη πως θα διαταραχθούν οι σχέσεις της χώρας με τον «ξένο παράγοντα»; 

Τι είδους κοινωνία είναι αυτή που ανέχεται, λιγότερο από δεκαπέντε χρόνια μετά την τραγωδία, υποκριτικό «άνοιγμα» του φακέλου της Κύπρου για να εξυπηρετηθούν εκλογικές σκοπιμότητες της στιγμής;

Δεν της αξίζει να καταρρεύσει μέσα στη γενική καταισχύνη; 

Μία δημοκρατία που αφήνει άταφους και λησμονημένους τους ήρωές της και ατιμώρητους τους υπεύθυνους μίας ιστορικής καταστροφής, επειδή 

«…ανακύπτει κίνδυνος να προκύψουν γεγονότα ικανά να διαταράξουν τας διεθνείς σχέσεις της Ελλάδος μετ’ άλλων κρατών…», δεν έχει προδιαγράψει το μέλλον της; 

Δεν ήταν φανερό πως η κοινωνία της θα άκουγε κάποτε έναν gauleiter από την Εσπερία να δηλώνει ωμά πως «η εθνική κυριαρχία των Ελλήνων θα περιοριστεί σε μεγάλο βαθμό»;

Ξέρω πως πολλοί θα καγχάσουν με όσα υποστηρίζει αυτό το σημείωμα. «Τι σχέση έχει», θα πούν, «η οικονομική μας χρεωκοπία, με τα όσα έγιναν το καλοκαίρι του 1974»; “It’s the economy stupid!”, θα φωνάξουν οι γιάπηδες του LSE και του Harvard. Ποιά Κύπρος; Εδώ μιλάμε για ΑΕΠ, spreads, CDS, το διογκωμένο δημόσιο, τα swaps, τι είναι αυτά που μας λές; 

 Πικρό και παγωμένο θα είναι όμως το γέλιο τους. Γιατί όλοι ξέρουμε πως μία κοινωνία χρεωκοπεί οριστικά, μόνο όταν διαλυθεί το σύστημα αξιών της. Αυτό είναι που της επιτρέπει να σταθεί όρθια και να αντέξει φυσικές και οικονομικές καταστροφές, πολέμους, αναποδιές και δυστυχίες. 

Η ελλαδική κοινωνία υπονόμευσε το σύστημα αξιών της, όταν απέστρεψε το πρόσωπο από την κυπριακή τραγωδία, για να κυνηγήσει την επίπλαστη οικονομική ευμάρεια της μεταπολίτευσης. Και τώρα είναι γονατισμένη και ανίκανη να αντιδράσει. 

Θα στοιχημάτιζε κανείς, έστω και μία πεντάρα, πως η ελλαδική κοινωνία έχει τη δύναμη να αντέξει μία πτώχευση; Γιατί, το δίλημμα του αν μπορεί να αντέξει κάτι πιο επώδυνο (όπως π.χ. την ανάγκη να υπερασπιστεί ενόπλως την ανεξαρτησία και την ακεραιότητά της), αρνούμαι ακόμη και να το εκφέρω ....

Πιστεύω πως η προσπάθεια που έκανε η κοινωνία μας να αποστρέψει το πρόσωπο από (τις ευθύνες της και το χρέος της προς) την Κύπρο, οδήγησε σε καταστάσεις περίεργες. Η πολιτική μας ηγεσία, γιορτάζει κάθε χρόνο στις 24 Ιουλίου την επάνοδο της Δημοκρατίας, με μία glamorous (παλαιότερα τουλάχιστον) δεξίωση της Προεδρίας. 

Η δεξίωση αυτή και ο χρόνος τέλεσής της, ενσαρκώνει την τραγωδία που ανεπίγνωστα μάλλον, έζησε η δική μου γενιά – η γενιά της μεταπολίτευσης, των σημερινών πενηντάρηδων. 

Ποτέ δεν κατάφερα να συνέλθω από την διαπίστωση πως την ώρα εκείνη, της 23ης Ιουλίου του 1974, που εγώ ανέμιζα μία σημαία στην Αθήνα πανηγυρίζοντας για την κατάρρευση της δικτατορίας, κάποια παιδιά της γειτονιάς μου, της πόλης μου, του συγγενικού μου κύκλου, της διπλανής πόρτας τελικά, πέθαιναν μαχόμενοι στην Κυπριακή Γή, σε μία μάχη αισχρά προδομένη.

Την ίδια ακριβώς ώρα που εγώ ανέμιζα τη σημαία και όλοι γύρω μου πανηγύριζαν, στην Κύπρο, η ΕΛΔΥΚ υπερασπιζόταν το στρατόπεδό της και τα όπλα της έπαιρναν φωτιά. 

Η ελλαδίτικη Α’ Μοίρα Καταδρομών έθαβε 30 καρβουνιασμένα παλικάρια, θύματα της γελοιότητας αυτών που δεν λογοδότησαν ποτέ, και έπαιρνε θέση για τη μάχη που κράτησε ελεύθερο το αεροδρόμιο της Λευκωσίας. Η 33η Μοίρα Καταδρομών είχε παραδώσει στην αγκαλιά του Πενταδάκτυλου τονΤαγματάρχη Κατσάνη και στην Αθανασία τους 120 αξιωματικούς και καταδρομείς της που προσπάθησαν να κλείσουν με τα κορμιά τους το ρήγμα της Κυρήνειας, από όπου έμπαινε σιδερόφρακτος πια ο Αττίλας. 

Η 31η Μοίρα Καταδρομών αγρυπνούσε φυλάγοντας τη ρημαγμένη Κυπριακή Γή, ανασταίνοντας με τη λαμπρή της δράση από τον Πενταδάκτυλο ως το Πυρόι, το 5/42 Σύνταγμα Ευζώνων του Πλαστήρα. Και η Δόξα μελετούσε το ανάστημα του Παύλου Κουρούπη, του Ελευθέριου Τσομάκη και των λαμπρών συμμαχητών τους, που διάλεξαν να στοιχειώσουν την Κυρήνεια με τη θυσία τους, παρά να φύγουν. Εμείς όμως στην Αθήνα, εκείνη ακριβώς τη στιγμή, τίποτα από αυτά δεν γνωρίζαμε και τίποτα από αυτά δεν φαινόταν να μας νοιάζει. 

Το πανηγύρι της Μεταπολίτευσης, μόλις είχε ξεκινήσει. Δεν το σταματούσε ούτε η κλαγγή των όπλων, ούτε ο ορυμαγδός της μάχης από τη μαρτυρική Κύπρο. Δεν το σταμάτησε ούτε ο Αττίλας ΙΙ. Μόνο τώρα πια σταματάει, μάλλον με τον τρόπο που του άξιζε ....

Θα πρότεινα στο σημείο αυτό, πριν αποτιμήσει ο αναγνώστης τα όσα έγραψα σε αυτό το σημείωμα, να κάνει λίγο ακόμα υπομονή, και να γυρίσει τη ματιά του 80 χρόνια πίσω, για να κάνει μία σύγκριση. Για να σκεφτεί, αν ο ισχυρισμός του σημειώματος αυτού πως η ρίζα της χρεωκοπίας βρίσκεται στην απροθυμία της ελλαδικής κοινωνίας να αποκαθάρει το άγος του 1974, έχει κάποια βάση. 

Το Σεπτέμβρη του 1922, φαινόταν να καταρρέει όχι μόνο η «Μεγάλη Ιδέα» αλλά ολόκληρο το Ελληνικό Κράτος. Τελείωνε με το χειρότερο δυνατό τρόπο μία πολεμική περιπέτεια δέκα ετών. 

O διπλασιασμός της εδαφικής έκτασης της χώρας (1912-13) κινδύνευε να εξανεμιστεί από την οδυνηρή ήττα στη Μικρά Ασία, που έθετε σε κίνδυνο την ύπαρξη του Έθνους. Τα πάντα κατέρρεαν. Τα θλιβερά απομεινάρια μιας ένδοξης Στρατιάς διέρρεαν σε αποσύνθεση, μαζί με πλήθη προσφύγων που ετοιμάζονταν να περάσουν το Αιγαίο και να έλθουν στην ηπειρωτική Ελλάδα.

Ας κάνει τώρα ο αναγνώστης ένα μικρό χρονικό άλμα: μόλις 18 χρόνια μετά, και μάλιστα ύστερα από μία περίοδο ανώμαλου πολιτικού βίου και αλλεπάλληλων στρατιωτικών κινημάτων, μία επίσημη χρεωκοπία (1932) και μία τετράχρονη δικτατορία, το ίδιο Έθνος έγραφε την εποποιία του ’40, γονατίζοντας κυριολεκτικά (τη μία) και ηθικά (την άλλη), δύο αυτοκρατορίες της εποχής.

Πώς επετεύχθη αυτό; Θα είχε συμβεί αν δεν είχε αποκαθαρθεί το άγος της Μικρασιατικής Καταστροφής με την δίκη και την εκτέλεση των 6; Θα είχε καταφέρει χωρίς αυτή την κάθαρση, η ηγεσία της εποχής, να συγκροτήσει τη Στρατιά του Έβρου και να επιτύχει τους όρους της Λωζάνης; Θα είχε σταθεί όρθιο το Έθνος; Αμφίβολο. Του «Έθνους η ειμαρμένη» απαίτησε Κάθαρση. Τιμωρία. Για κάποιους ίσως άδικα, αλλά δεν γινόταν αλλιώς.

Ας συγκρίνει λοιπόν τώρα ο αναγνώστης, το τότε και το σήμερα. Η φτωχή, ηττημένη, ταπεινωμένη Ελλάδα του 1922, μετά την Κάθαρση της Μικρασιατικής Τραγωδίας στάθηκε στα πόδια της και ανάγκασε 18 χρόνια μετά όλη την οικουμένη να υποκλιθεί στο μεγαλείο της ελληνικής ψυχής. 

Αντίθετα, η ευημερούσα Ελλάδα του 1974, «ταϊστηκε» με «δημοκρατία», «σοσιαλισμό» και «οικονομική ανάπτυξη», και αγνόησε την ιστορική αναγκαιότητα και την αδήριτη εσωτερική ανάγκη του κοινωνικού σώματος για τιμωρία των ενόχων της Κυπριακής Τραγωδίας.

Τριάντα επτά χρόνια μετά, και αφού είδε να περνά μπροστά της τόσος πλούτος όσος ίσως δεν είχε εμφανιστεί σε καμμία άλλη περίοδο του ελεύθερου βίου της, η Ελλαδική κοινωνία καταρρέει παταγωδώς. Καταρρέει, βασανιστικά και εξευτελιστικά, περίγελως των Εθνών της Γης. 

Μη έχοντας ηθική πυξίδα, εκμαυλισμένη και αποπροσανατολισμένη, διαλύεται αδυνατώντας να βρεί στήριγμα στην εθελόδουλη μεταπολιτευτική πολιτική elite, αλλά και στη γελοία, νεο-πλουτίστικη οικονομική elite (της οποίας οι «εκλεκτοί», κάποτε διασκέδαζαν εκτοξεύοντας αλλήλοις αστακούς, σε εκείνα τα «υπέροχα» καλοκαιρινά μυκονιάτικα parties της περιόδου του Χρηματιστηρίου, έξοχα δείγματα της αισθητικής μιας μεταπολίτευσης που οικοδομήθηκε πάνω στα ερείπια του Κυπριακού Ελληνισμού). 

Μετά από αυτή την ιστορική αντίστιξη, ας καγχάσει όποιος θέλει για το περιεχόμενο αυτού του άρθρου. Αν μπορεί, φυσικά. Οι σκιές του Κυπριακού καλοκαιριού του 1974, και το βλέμμα εκείνου του αγοριού μπροστά στον τοίχο που κραυγάζει μέσα στην εκκωφαντική σιωπή της φωτογραφίας 

«Κανένας δεν ξεχνά, Τίποτα δεν ξεχνιέται!» θα στοιχειώνουν για πάντα τις μέρες μας. 

Η Κύπρος τιμωρεί διαχρονικά και αυτούς που «εμήδισαν», και αυτούς που την ξέχασαν. Μάλλον, δεν θα καταφέρουμε να μάθουμε με σιγουριά αν κάποιοι «εμήδισαν», απλά το υποπτευόμαστε. Σίγουρα όμως, η ελλαδική κοινωνία επέλεξε να ξεχάσει. 

Αλλά, όπως μαρτυρά ο σοφός λαός, 

όπως στρώνει κανείς, έτσι κοιμάται.