ΣΑΡΑΝΤΑ ΧΡΟΝΙΑ ΤΟΥΡΚΙΚΗ ΚΑΤΟΧΗ.

Πριν 40 χρόνια είχε ξεκινήσει η εφαρμογή άλλου σχεδίου για την υλοποίηση του διαδρόμου από τη Μέση Ανατολή προς την Ευρώπη. Όχι μόνο για την ασφάλεια του Ισραήλ αλλά, κυρίως, για τον έλεγχο των πετρελαίων και του φυσικού αερίου σε όλη την ευρύτερη περιοχή.

Χάρτες πετρελαίων υπήρχαν από τα τέλη του 19ου αιώνα και με βάση τους χάρτες αυτούς πορεύονταν οι Μεγάλες Δυνάμεις.

Μέρος αυτής της πορείας ήταν και η χερσαία προσπάθεια που έγινε ΚΑΙ με την Μικρασιατική Εκστρατεία. Απέτυχε γιατί οι Μεγάλες Δυνάμεις δεν είχαν κάνει ΔΙΑΝΟΜΗ μεταξύ τους και η μία υπέσκαπτε την άλλη.

Όπως αποκαλύπτεται στο αρχείο του ανθρώπου των Γερμανών στην Ελλάδα Γιάννη Βουλπιώτη, χάρτες με τον ορυκτό πλούτο της περιοχής κρύβονταν στο Άγιο Ορος και μέσω του επικεφαλής της βρετανικής κατασκοπείας στην Ελλάδα, Ντέιβιντ Μπάλφουρ, αφού αγοράστηκαν από τους… Ρώσους Μοναχούς Σωφρόνιο και Κύριλλο μεταφέρθηκαν(μαζί με τους Μοναχούς) στη Βρετανία το 1947.

Το αρχείο αυτό “επικαιροποιήθηκε» μόλις το 2014, από την κόρη του Ιζαμπέλλα Παλάσκα με την έκδοση του βιβλίου της από τον Οίκο Λιβάνη.

Σαν σήμερα λοιπόν το 1974, οι Αμερικανοί έκριναν ότι είχε έρθει το πλήρωμα του χρόνου να θέσουν υπό έλεγχο τον διάδρομο μέσω Κύπρου και να επιτύχουν εκεί που απέτυχε η βρετανική αυτοκρατορία.

Ο χώρος δεν είχε διανεμηθεί με τη συμφωνία της Γιάλτας και ο Μακάριος ήλπιζε ότι θα μπορούσε να είναι ηγέτης ενός ανεξάρτητου Κράτους με ελληνική μεν ψυχή, όχι όμως και απόλυτη ταύτιση με την Ελλάδα.

Αυτό δηλαδή που είναι σήμερα το μέλος της Ευρωπαϊκής Ένωσης που λέγεται Κύπρος…

Οι Αμερικανοί έδωσαν το Βόρειο Τμήμα της Κύπρου στους Τούρκους για να έχουν μέσω αυτών τον έλεγχο αν αποτύγχαναν να έχουν τον έλεγχο και στο Νότιο Τμήμα, προβλέποντας ίσως και την ένταξη στην Ευρωπαϊκή Ένωση.

Σαν σήμερα ξεκίνησε η υλοποίηση του σχεδίου. 

Αυτό είναι το Κυπριακό.

Στην Ελλάδα ο φάκελος της Κύπρου παρά τις μεγαλοστομίες πολιτικών ποτέ δεν άνοιξε. Γιατί συμφέρει στους Μεγάλους Συμμάχους μας να είναι μπερδεμένοι στα σαλόνια και ήρωες και πράκτορες και να κυβερνούν ήσυχοι τους τόπους γύρω από τα πετρέλαια και το φυσικό αέριο.

Το Κυπριακό το ξέχασαν όλοι στην Ελλάδα γιατί αυτό επιβάλλουν οι φίλοι, και το αγέρι από το Μόσκοβο δεν φύσηξε ποτέ.

ΑΝ ΕΧΕΙΣ ΤΕΤΟΙΟΥΣ ΣΥΜΜΑΧΟΥΣ, ΔΕΝ ΧΡΕΙΑΖΕΣΑΙ ΕΧΘΡΟΥΣ.

http://wwwaimos.blogspot.gr/2012/02/blog-post_3891.html

Σήμερα ο αντιγερμανισμός,

είναι η αντισυστημική μόδα του καιρού μας, όπως κάποτε ο αντιαμερικανισμός΄.

Οι Γερμανοί είναι η «χούντα» των καιρών μας. Οι Γερμανοί, δηλαδή, υπό την έννοια της θέσης της χώρας τους ως κυρίαρχης δύναμης στη σημερινή Ευρώπη. Και όταν λέω «χούντα», όχι κατά κυριολεξία, αλλά ως το ιστορικό άλλοθι της εποχής, από αυτά που κατά καιρούς έχουμε τόσο ανάγκη για να κρύβουμε τις δικές μας ευθύνες. 

Πώς είναι η Τουρκοκρατία, όποτε η συζήτηση φθάνει στο οδυνηρό ζήτημα της αποτυχίας μας να χτίσουμε θεσμούς; 

Πώς είναι οι Αγγλοι, όταν συζητούμε για τον Εμφύλιο, ή οι Αμερικανοί, όταν η κουβέντα πηγαίνει στη δικτατορία και την τουρκική εισβολή στην Κύπρο; 

Ετσι και στις μέρες μας, οσάκις τίθεται το υπαρξιακό ερώτημα του υπαρκτού Ελληνισμού, δηλαδή γιατί μας αμφισβητείται το «κεκτημένο» να μας χρηματοδοτούν τριάντα δισ. έλλειμμα κάθε χρόνο, τα ρίχνεις στους Γερμανούς ξεχνόντας τους Άγγλους και τους Αμερικανούς και ξεμπέρδεψες.

Έτσι τη θέση του τυφλού αντιαμερικανισμού στο δημόσιο λόγο ήδη καταλαμβάνει ο τυφλός αντιευρωπαϊσμός και αντιγερμανισμός. 

Πάλι μιμούμαστε τους γραφικούς ισλαμιστές, μόνο που Καίμε Γερμανικές, αντί για αμερικανικές, σημαίες. Το χειρότερο δεν είναι η υποκρισία αυτής της στάσης, αφού όσο οι Γερμανοί μας έδιναν δεκάδες δισ. σε επιδοτήσεις, ήμασταν «φίλοι», ενώ τώρα θυμηθήκαμε ότι μας καταπιέζουν. 

Το χειρότερο είναι ότι όταν οι κραυγές και η επιλεκτική επίκληση του παρελθόντος υποκαθιστούν τη λογική, τότε βλάπτονται τα συμφέροντα της χώρας μας.

Με την οικονομική κατάρρευση, ο αντιαμερικανισμός σχεδόν ξεχάστηκε. Μάλιστα, ο κ. Τσίπρας έγινε ο πρώτος ηγέτης ελληνικού αριστερού κόμματος που εγκωμίασε δημοσίως αμερικανική κυβέρνηση, παρουσιάζοντας ως επιτυχές πρότυπο την διαχείριση της κρίσης από τον κ. Ομπάμα. 

Αφού λοιπόν βάλαμε μία άνω τελεία στην ιστορία του ελληνικού αντιαμερικανισμού, ίσως ήλθε και η ώρα για μία ιστορική αποτίμηση του προπαγανδιστικού αυτού φαινομένου.