Ο ΓΟΛΓΟΘΑΣ ΕΝΟΣ ΕΘΝΟΥΣ – ΑΡΘΡΟ ΤΟΥ Ν.Γ. ΜΙΧΑΛΟΛΙΑΚΟΥ

Ημέρες περισυλλογής, ψυχικής συντριβής και πένθους, οι οποίες ολοκληρώνονται με ένα χαρμόσυνο μήνυμα Αναστάσιμο, οι ημέρες της εβδομάδος αυτής, της Μεγάλης Εβδομάδος, οι οποίες καταλήγουν στον θρίαμβο της Αναστάσεως, στην νίκη του Φωτός επί του σκότους, στην Λαμπρή των Ελλήνων. Πριν, όμως, το «ΧΡΙΣΤΟΣ ΑΝΕΣΤΗ» προηγείται η Σταύρωσις, προηγείται ο Ιούδας, το «σταύρωσον Αυτόν», προηγείται ο Γολγοθάς και το Θείον Πάθος.

Μία Εβδομάδα Μεγάλη ζει και ο Ελληνισμός, ο Εσταυρωμένος Ελληνισμός, ο οποίος ανάμεσα σε Πόντιους Πιλάτους, σε Φαρισαίους, Ιούδες και σταυρωτήδες ημεδαπούς και αλλοδαπούς προσδοκεί την Ανάσταση του Έθνους. 

Με αφορμή τις Άγιες, λοιπόν, Αυτές Ημέρες, θα αναφερθώ στα πάθη τα σημερινά και τα διαχρονικά του πολύπαθου Γένους μας, του Εσταυρωμένου Γένους των Ελλήνων.

ΑΠΟ ΤΟ «ΩΣΑΝΝΑ» ΣΤΟ «ΣΤΑΥΡΩΣΟΝ ΑΥΤΟΝ»

Εισερχόμενος ο Χριστός στα Ιεροσόλυμα έγινε θριαμβευτικά δεκτός με κλάδους βαΐων και το γνωστό «ΩΣΑΝΝΑ». Ο ίδιος αυτός λαός ήταν που μόλις λίγες ημέρες μετά με μίσος σφοδρό, παραπλανημένος από τους αιώνιους Φαρισαίους, κραύγαζε το «ΣΤΑΥΡΩΣΟΝ ΑΥΤΟΝ». Πόσα «ΩΣΑΝΝΑ», τα οποία έγιναν «ΣΤΑΥΡΩΣΟΝ ΑΥΤΟΝ» γνώρισε το  Έθνος μας στην τόσων χιλιετιών Ιστορία του; Από τον Σωκράτη μέχρι τον Κολοκοτρώνη και από τον Θεμιστοκλή και τον Αριστείδη μέχρι τον Γεώργιο Καραϊσκάκη και τον Οδυσσέα Ανδρούτσο ακούστηκε μέσα στους αιώνες το ΣΤΑΥΡΩΣΟΝ. Αυτός είναι ο ρυθμός της Ιστορίας, αχάριστος, γεμάτος δοκιμασίες και πάθη και εξαίρεση και μόνον εξαίρεση αποτελεί το ένδοξο τέλος των Ενδόξων. Μοναδικές εξαιρέσεις ο Λεωνίδας και ο Κωνσταντίνος Παλαιολόγος, τους οποίους δεν πρόλαβε να σκυλεύσει ο φθόνος, δεν πρόλαβαν να τους σταυρώσουν οι φαρισαίοι και ο όχλος, και δεν πρόλαβαν γιατί ο Θάνατος τούς πήρε μαχόμενους μετά Δόξης Λαμπρής στο πεδίο της Τιμής. Όμως, ακόμη και αυτούς τους Λαμπρούς και Μεγάλους, τους οποίους σταύρωσε η μισαλλοδοξία των ουτιδανών, τους ανέστησε η Ιστορία των Ελλήνων, στην οποία ανεγράφη με χρυσά γράμματα το όνομά τους και λησμονήθηκε το θλιβερό τέλος τους, άλλοτε με κώνειο, άλλοτε σε εξορίες πικρές και άλλοτε με καταδίκες σε θάνατο προδοτικό.

ΟΙ ΙΟΥΔΕΣ ΤΟΥ ΕΘΝΟΥΣ

Τις Άγιες Αυτές Ημέρες, ζώντας το Θείον Πάθος δεν μπορούμε παρά να σταθούμε και στο πρόσωπο εκείνο, του οποίου έγινε το όνομα συνώνυμο της προδοσίας μέσα στους αιώνες. Αυτόν, στον οποίον ο Χριστός έδωσε ένα κομμάτι άρτου εμβαπτισμένου σε οίνο για να καταδείξει εκείνον, ο οποίος έμελλε να τον παραδώσει σε αυτούς, οι οποίοι και θα Τον Σταύρωναν. Ο Ιούδας, σύμβολο προδοσίας αιώνιας, σύμβολο του πλέον αποκρουστικού προσώπου της Παγκόσμιας Ιστορίας. Ο Ιούδας, όμως, δεν είναι ένας, είναι πολλοί και εις ό,τι αφορά την Ιστορία του Έθνους μας ποτέ δεν έλειψε στις τραγικές στιγμές του Μεγάλου μας Γένους. Άλλοτε Εφιάλτης και άλλοτε το χέρι που άνοιξε την Κερκόπορτα, άλλοτε Νενέκος και άλλοτε Θερσίτης, παντού και πάντοτε υπάρχει ένας Ιούδας. Ιούδας με κίνητρα διαφορετικά σε κάθε περίσταση. Άλλοτε για το χρήμα, τον διαρκή αντίχριστο κατά Παπαδιαμάντη, άλλοτε από φιλαρχία και από φθόνο, άλλοτε από δειλία και κακομοιριά. Προδότες υπάρχουν πολλοί και για διαφορετικούς λόγους, η προδοσία, όμως, είναι μία και την έχει υποστεί με τρόπο τραγικό το Έθνος μας σε όλη την διάρκεια της ιστορικής του διαδρομής. Το τέλος του κάθε Ιούδα είναι ένα και μοναδικό, όπως αυτό του Ιούδα της Μεγάλης Εβδομάδος, ο οποίος με ένα φιλί πρόδωσε τον Κύριο και Διδάσκαλό του, με ένα φιλί, το φιλί του Ιούδα, το οποίο πληρώθηκε με τριάκοντα αργύρια. Το τέλος του κάθε Ιούδα, ακόμη και εάν αυτός δεν τιμωρήθηκε στο εφήμερο διάβα του από τον κόσμο αυτόν, είναι ένα και μοναδικό, είναι το ΑΝΑΘΕΜΑ των γενεών, είναι η ατίμωση στις σελίδες της Ιστορίας, οργή και βλασφήμια στην Εθνική Μνήμη. Οι Ιούδες των ημερών μας απολαμβάνουν τα εύγε του ξένου αφέντη, προδίδοντας αυτήν την ίδια την Πατρίδα τους, απολαμβάνουν αγαθά υλικά, έχοντας οδηγήσει αυτό το ίδιο το Αίμα τους, το Έθνος τους, στην εξαθλίωση, την ταπείνωση, την σκλαβιά. Όμως, δεν τους μέλει καθόλου γι’ αυτό, σαν γνήσιοι και αμετανόητοι Ιούδες, Εφιάλτες, Νενέκοι, που είναι.

ΓΟΛΓΟΘΑΣ ΚΑΙ ΑΝΑΣΤΑΣΗ

Μεγάλη Εβδομάδα, ο Ιούδας, η προδοσία, μία άδικη δίκη και ένας Πόντιος Πιλάτος να υποχωρεί άτακτα στις απαιτήσεις ενός όχλου γεμάτου μίσους, η Σταύρωση και τέλος ο Θρίαμβος, η Ανάσταση. Όλα αυτά συνέβησαν και συνεχίζουν να συμβαίνουν στην Ελληνική Ιστορία επί χιλιάδες χρόνια. Από Γολγοθά σε Ανάσταση και από Ανάσταση σε νέο Γολγοθά πορεύεται το Έθνος μας μέσα στους αιώνες. Από την ανάσταση των Μηδικών Πολέμων και από τις Θερμοπύλες και την Σαλαμίνα οδηγηθήκαμε στον Γολγοθά των Πελοποννησιακών Πολέμων, σε μία ανείπωτη αλληλοσφαγή, η οποία κυριολεκτικά σταύρωσε τον Ελληνισμό. Ιούδας στην περίπτωση αυτή η αιώνια κατάρα της φυλής μας, ο διχασμός. 

Από την σταύρωση του 1453 με την πτώση της Βασιλεύουσας των πόλεων οδηγηθήκαμε στην ανάσταση, στην ΛΑΜΠΡΗ του 1821. 

Από τον θρίαμβο του 1912-13 και την Μεγάλη Ελλάδα οδηγηθήκαμε στην σταύρωση του 1922, στον ξεριζωμό εκατομμυρίων Ελλήνων από τις προαιώνιες εστίες του. 

Από την Λαμπρή της 28ης Οκτωβρίου του 1940 οδηγηθήκαμε στις πικρές ημέρες της κατοχής και στην συνέχεια στην τραγωδία της αλληλοσφαγής. 

Και η σταύρωση του Ελληνισμού συνεχίζεται άλλοτε στην Κύπρο με το προδομένο όνειρο της ΕΝΩΣΗΣ, άλλοτε με τον Αττίλα στα 1974 και σήμερα με το ψευτορωμαίικο της υποταγής. Ο εσταυρωμένος Ελληνισμός περιμένει με καρτερία την Λαμπρή του.

Γράφοντας τις γραμμές αυτές από ένα κελί, εύχομαι από καρδίας σε όλους τους Έλληνες και τις Ελληνίδες, όπου και αν ευρίσκονται, σε ψευτοελεύθερο μέρος ή σκλαβωμένο, σε γη Ελληνική ή ξένη, εύχομαι ΚΑΛΗ ΑΝΑΣΤΑΣΗ και είθε κάποτε να ζήσουμε και την Ανάσταση του σταυρωμένου μας Έθνους.

Προπαντός μην λυγίζετε σε αυτούς τους δύσκολους καιρούς. Θυμηθείτε τα λόγια του προφήτη του Νέου Ελληνισμού, του Ποιητή της Μεγάλης Ιδέας, Κωστή Παλαμά:

«… και μην έχοντας πιο κάτου άλλο σκαλί

να κατρακυλήσης πιο βαθιά

στου Κακού τη σκάλα,

για τ’ ανέβασμα ξανά που σε καλεί

θα αιστανθής να σου φυτρώσουν, ω χαρά!

Τα φτερά,

τα φτερά τα πρωτινά σου τα μεγάλα!»

Ν.Γ.ΜΙΧΑΛΟΛΙΑΚΟΣ