Το χέρι απλώθη κι η κλωστή δείχνει και σε οδηγεί…

Κάθε μέρα στη χώρα μας διαπράττεται ένας αριθμός αξιόποινων πράξεων από διάφορους πολίτες, ανεξαρτήτως κοινωνικής προέλευσης, τάξης και πολιτικής ιδεολογίας.

Ωστόσο, αυτό που διαφοροποιεί τον εγκληματία από τον μη εγκληματία στη συνείδηση του κόσμου δεν είναι τόσο η διάπραξη του εγκλήματος (επιστημονικές έρευνες απέδειξαν ότι μόνο το 10% συλλαμβάνεται), αλλά ο στιγματισμός του με την ποινή, την καταδίκη, την καταχώριση κάποιου στην κατηγορία των «εγκληματικών» ατόμων.  Άρα αφού δεν έχει τόση σημασία το έγκλημα αλλά ο στιγματισμός, αυτό μπορεί να λειτουργήσει και αντίστροφα. Δηλαδή αρκεί με κάποιον τρόπο να στιγματίσουμε κάποιον ως εγκληματία για να τον κατατάξουμε στον κόσμο της ανομίας.

Υπάρχει τώρα κάτι πολύ σημαντικό, που στην ψυχολογία ονομάζεται εκλεκτικός μηχανισμός της αντίληψης. Σύμφωνα με αυτόν τον μηχανισμό, κάθε άτομο αντιλαμβάνεται κατ’ επιλογή από την πραγματικότητα ότι συμφωνεί και ταιριάζει με αυτό που ήδη θεωρεί σωστό. Αυτό σημαίνει ότι αν σε κάποιο άτομο δημιουργηθεί μια ισχυρή πεποίθηση για το πώς έχει ένα θέμα, στη συνέχεια από το σύνολο των πληροφοριών που δέχεται σχετικά με αυτό θέμα συγκρατεί μόνον εκείνες τις πληροφορίες που επιβεβαιώνουν την προϋπάρχουσα άποψη.

Ο εκλεκτικός μηχανισμός της αντίληψης, υψώνει έναν τοίχο σιγουριάς και ασφάλειας γύρω από τα πιστεύω του κάθε ανθρώπου. Για να υπερβεί αυτόν το τοίχο πρέπει να θελήσει ο ίδιος να «αποδράσει» από τη σιγουριά που του παρέχει και να διερευνήσει το εξωτερικό περιβάλλον. Κάτι ασφαλώς που δύσκολα συμβαίνει χωρίς να υπάρξει ένα ισχυρό κίνητρο. Ένα σοκ που θα του ανατρέψει την «σειρά» με την οποία έχει ταξινομήσει τα πράγματα στο μυαλό του. Που θα τον αναγκάσει να μπει στον κόπο να ξανασκεφτεί από μηδενική βάση.

Το σοκ αυτό για τον σημερινό Έλληνα ήταν η κοινωνικοοικονομική κρίση που βιώνει. Στερεότυπα δεκαετιών, χτισμένα βήμα – βήμα σε όλη τη μεταπολεμική περίοδο, αλλά κυρίως κατά την επάρατη μεταπολίτευση, γκρεμίστηκαν εκ βάθρων.

«Η αλήθεια είναι ότι δεν με ενδιαφέρει που μου έκοψαν τη σύνταξη, ούτε αν χρειαστεί να φάω κι απ’ τα σκουπίδια, μ’ ενδιαφέρει που μου πήραν την ψυχή μου, που μου είπαν ψέματα, που γκρέμισαν τα όνειρά μου, την ιδεολογία που πίστεψα μια ζωή, τον κόσμο μου», μου εξομολογήθηκε βουρκωμένος ένας ηλικιωμένος που σε όλη του ζωή άνηκε στον χώρο της κεντροαριστεράς.

Έτσι έγινε και απέδρασε από τη σιγουριά η ψυχή της σημερινής ρωμιοσύνης και μπήκε στον κόπο να ξαναδεί τα πράγματα από την αρχή, εξερευνώντας μέχρι και τον «αμαρτωλό» και «ξορκισμένο» χώρο του «καταραμένου» και «κολασμένου» Εθνικισμού.

Λέει ο ποιητής:… τ’ άγγιξες το δέντρο με τα μήλα
το χέρι απλώθη κι κλωστή δείχνει και σε οδηγεί…

Αυτή είναι η αλήθεια για την ψήφο και την εμπιστοσύνη του λαού προς το Λαϊκό Σύνδεσμο, που δεν μπορεί να καταλάβει το σύστημα. Ότι ο Έλληνας πέρασε πια τη «ράχη του βουνού» και μπόρεσε να δει πίσω από αυτό.

Εκεί που το αμαρτωλό σύστημα του έλεγε, χρόνια ολόκληρα τώρα, ότι είναι γεμάτο «θηρία» και «δράκους», που θα τον κατασπαράξουν αν τολμήσει και περάσει.   Πέρασε, είδε και κατάλαβε ότι οι «δράκοι» και τα «θηρία» είναι από τούτη τη μεριά και όχι από την άλλη.

Για αυτό και το σύστημα χτυπάει το Λαϊκό Σύνδεσμο όλο και πιο δυνατά, όλο πιο παράνομα, όλο πιο παρανοϊκά.

Όσο πιο δυνατά χτυπάει όμως, τόσο πιο πολύ επιβεβαιώνει στη συνείδηση του Έλληνα, αυτό που στην αρχή δειλά άρχισε να ψελλίζει, αλλά στη συνέχεια όλο και πιο θαρρετά και σίγουρα διατρανώνει με στεντόρεια φωνή.  Ότι όλοι τον εξαπάτησαν και μόνον η Χρυσή Αυγή του είπε την αλήθεια. Γι’ αυτό και την κυνηγούν κατ’ αυτόν τον αδυσώπητο τρόπο.

Είναι ο ποιητής πάλι που δείχνει το δρόμο:

Ε δ ώ, στο χώμα ρίζωσε μια σ τ έ ρ ν αμονιά κρυφού νερού που θησαυρίζει.Σ κ ε π ή της βήματα ηχερά. Τ' αστέριαδε σμίγουν την καρδιά της. Κάθε μέρα

... πληθαίνει, ανοιγοκλεί, δεν την αγγίζει.

ΑΠΟΣΤΟΛΟΣ ΚΑΡΑΪΣΚΟΣ