Εικονικοί καυγάδες… Πραγματικά κέρδη

Υπάρχει μια παλιά ελληνική ταινία με το Θανάση Βέγγο, όπου δυο φίλοι πάμπτωχοι, άνεργοι και πεινασμένοι, τριγυρνούν εδώ κι εκεί προσπαθώντας να σκαρφιστούν κάτι για να γεμίσουν το στομάχι τους. Ώσπου τους έρχεται μια φαεινή ιδέα! Κάθονται αντικριστά σε δυο διαφορετικά τραπέζια στο εστιατόριο του Βέγγου και τρώνε μέχρι σκασμού. Όταν χορταίνουν, συνεννοούνται με ένα νεύμα ότι τελείωσαν και αρχίζουν να διαπληκτίζονται χωρίς λόγο. Η κατάληξη είναι να βγούνε έξω από το μαγαζί, δήθεν για να «καθαρίσουν», αλλά μόλις βγαίνουν, γίνονται «καπνός».

Την απλή αλλά αποτελεσματική αυτή τεχνική του εικονικού καυγά, που οι δυο φίλοι της ελληνικής ταινίας χρησιμοποίησαν  από τυχαία έμπνευση, κάποιοι την έχουν αναγάγει σε υψηλή στρατηγική για να αρπάζουν το βιός των άλλων και όχι μόνον.

Βλέπουμε για παράδειγμα Ευρωπαίους και Αμερικανούς να «τσακώνονται» για το ποιος βοηθάει τάχα τη χώρα μας περισσότερο στην οικονομική κρίση,  θέλοντας να μας πείσουν ότι δεν υπάρχει μυστικό σχέδιο καταστροφής της ελληνικής οικονομίας κοινά αποδεκτό και από τις δυο πλευρές και σε συνεργασία μάλιστα με την ξενόδουλη κυβέρνηση της Ελλάδος, αλλά ότι θα μπορούσε δήθεν να σωθεί η χώρα με κατάλληλους χειρισμούς. Όμως με τα υποτιθέμενα λάθη που ο ένας αποδίδει στον άλλον και στους «κακούς» Έλληνες που δεν εφαρμόζουν σωστά το πρόγραμμα, η διάσωση δεν «περπατάει».

Τις αλληλοκατηγορίες αυτές διαδέχονται κάθε φορά νέα μέτρα για να διορθωθούν υποτίθεται οι ζημιές που προκλήθηκαν από τις προηγούμενες «εσφαλμένες» επιλογές. Και η Ελλάδα των μνημονίων βυθίζεται καθημερινά, όλο και πιο βαθιά στο θανατηφόρο βούρκο της «νέας τάξης» και του «πολυπολιτισμού» των δυο αδηφάγων «εταίρων», που καρπώνονται ποικιλοτρόπως τον πλούτο της. Βυθίζεται, ενώ προσπαθεί εναγωνίως να επιπλεύσει σε αυτήν την «κινούμενη άμμο», που κάποιοι  δικοί της κυβερνήτες, «ευρωπαϊστές και εθνοσωτήρες», την πέταξαν «δεμένη πισθάγκωνα» και με πολλά «βαρίδια» στα πόδια, υποτίθεται για να κολυμπήσει, αλλά που όπως ήταν πολύ φυσικό την καταπίνει αργά και σταθερά, οδηγώντας την με μαθηματική ακρίβεια στον ιστορικό της αφανισμό.

Συνεργοί των ξένων τοκογλύφων – μαυραγοριτών, οι φρικτοί «αμερικανο-γερμανο-τσολιάδες» του «δωσιλογικού τόξου» και τα ελεγχόμενα από αυτούς ΜΜΕ, που κάνουν ό,τι μπορούν για να δώσουν αληθοφάνεια στη σκιαμαχία Ευρωπαίων – Αμερικανών. Διαρρέουν ειδήσεις για παρακολουθήσεις τηλεφώνων από μυστικές υπηρεσίες των ΗΠΑ. Προβάλουν «οργισμένες» δηλώσεις δημοκρατικών «Ευρωπαίων» πολιτικών παραγόντων, που «ξεσπαθώνουν» εναντίον αμερικανών αξιωματούχων, απαιτώντας να μην ανακατεύονται οι αμερικανοί στα του ευρωπαϊκού «οίκου». Οι… ανθρωπιστές Αμερικανοί απαντούν σε ανάλογο τόνο και ύφος, και ο εικονικός πόλεμος συνεχίζεται με αμείωτη ένταση.

Η «σύγκρουση» αυτή υποτίθεται μάλιστα ότι διαιρεί και το «δωσιλογικό τόξο» της Ελλάδος. Αφού κάποια από τα κόμματα που το συγκροτούν, προσποιούνται ότι είναι τάχα με την αμερικανική πρόταση εξόδου από την κρίση  (ΔΝΤ-ΣΥΡΙΖΑ) και κάποια άλλα (ΝΔ, ΠΑΣΟΚ) με την ευρωπαϊκή («Γερμανία» της Μέρκελ). 

Η αλήθεια είναι ότι όλοι τους γνωρίζουν πως δεν πρόκειται να βγούμε από την κρίση με τους προτεινόμενους τρόπους και ότι τραβώντας ο ένας από δω κι ο άλλος από κει, απλώς βοηθούν ως γνήσιοι «αμερικανο-γερμανο-τσολιάδες» τους τοκογλύφους – μαυραγορίτες να κατασπαράξουν την πατρίδα μας. Κάποιοι μάλιστα επαίρονται για αυτό και διεκδικούν να εισπράξουν όλη τη «δόξα» εφαρμογής του προγράμματος, προσωπικά οι ίδιοι.

Όμως οι θεατρικές παραστάσεις των εικονικών συγκρούσεων, συνιστούν πλέον μια πάγια και γενικευμένη τακτική της διεθνούς διπλωματίας. Στόχος κάθε φορά είναι να οδηγηθούν τα στοχοποιημένα κράτη σε συγκεκριμένες επιλογές (πολιτικές, γεωπολιτικές, οικονομικές κλπ) με δική τους υποτίθεται βούληση και χωρίς να αποκαλύπτεται ότι υπάρχει κάποιος που κινεί παρασκηνιακά τα «νήματα» για δικό του όφελος.

Κλασικό παράδειγμα αποτελεί η «σύγκρουση» Τουρκίας – Ισραήλ. Είναι η δικαιολογητική βάση πάνω στην οποία οι κυβερνήσεις Ελλάδας και Κύπρου, οικοδόμησαν τον άξονα Ισραήλ –Κύπρος – Ελλάδα. Έναν άξονα ύψιστης σημασίας για το Ισραήλ, το οποίο αποκτά το απαραίτητο στρατηγικό βάθος στην αντιπαράθεσή του με το Ιράν, χρησιμοποιεί την παραδοσιακά καλή σχέση της Ελλάδας με τον αραβικό κόσμο για να «ξεπλύνει» το δικό του εγκληματικό προφίλ, ενώ τα κοιτάσματα υδρογονανθράκων Ελλάδας-Κύπρου, τίθενται αυτόχρημα  στη σφαίρα επιρροής της Δύσης. Για την καταστροφή της παραδοσιακής ελληνο-αραβικής φιλίας που σφυρηλάτησαν οι χιλιετίες, ούτε λόγος. Η κυβέρνηση ανδρεικέλων τα πούλησε όλα χωρίς να ρωτήσει κανέναν. Είναι άραγε αυτό δημοκρατία; Θα επικροτούσε ο λαός τις επιλογές τους σε ένα δημοψήφισμα;

Και αυτό είναι το ένα σκέλος των ωφελημάτων, που αφορούν μόνο στο Ισραήλ και τους δυτικούς του συμμάχους. Τα οφέλη για την Τουρκία, που υποτίθεται ότι ως Ελλάδα «κοντράρουμε» συμμαχώντας με το Ισραήλ, είναι επίσης πάρα πολλά, οικονομικά και γεωπολιτικά, αλλά δυστυχώς όλα καταστροφικά για την Ελλάδα. Ποια είναι αυτά;

Πρώτον, απενοχοποιείται η Τουρκία στα μάτια του ισλαμικού κόσμου για την μέχρι τώρα φιλοϊσραηλινή της πολιτική. Και προβάλλεται ως ένα κράτος στο οποίο συνυπάρχουν  με αρμονικό υποτίθεται τρόπο το ισλαμικό θρησκευτικό στοιχείο με τα δυτικά πολιτισμικά πρότυπα. Μια ισλαμική «δημοκρατία» πρότυπο και μοντέλο για όλο τον μουσουλμανικό κόσμο.

Δεύτερον, με την υποβοήθηση της Δύσης, την ταυτόχρονη μεθοδευμένη αποδυνάμωση των γειτονικών προς την Τουρκία κρατών και την εκμετάλλευση του μουσουλμανικού στοιχείου σε όλες τις πρώην κτήσεις της οθωμανικής αυτοκρατορίας, η Τουρκία αναδεικνύεται σε περιφερειακή υπερδύναμη. Μια υπερδύναμη που μαζί με τις δορυφοροποιημένες προς αυτή γειτονικές χώρες (συμπεριλαμβανομένης και της Ελλάδος φυσικά), θα εξυπηρετεί τα συμφέροντα των δυτικών, τόσο σε οικονομικό, όσο και σε στρατιωτικό επίπεδο. 

Οι οποίοι δυτικοί εν τω μεταξύ, φροντίζουν να έχουν αφαιμάξει όλο τον πλούτο των «δορυφόρων» της (βλέπε «μνημόνια»), ώστε να αναθέσουν μεν στην Τουρκία τον γεωπολιτικό έλεγχο της περιοχής για λογαριασμό τους, αλλά οι πόροι των δορυφόρων να είναι ήδη στον έλεγχο της Δύσης. Έτσι ώστε όλος ο χώρος της πρώην οθωμανικής αυτοκρατορίας να είναι γεωπολιτικά ενοποιημένος με επικεφαλής την Τουρκία, αλλά αυτή η ενότητα κρατών να στερείται ιδίων πόρων και να είναι πλήρως εξαρτώμενη από τη συνεχή στήριξη των δυτικών.  

Έχοντας όλα αυτά υπόψη, ο καθένας αντιλαμβάνεται ότι οποιαδήποτε μελλοντική στρατιωτική εμπλοκή της  Τουρκίας ή του Ισραήλ με τη Ρωσία ή το Ιράν (κατά τη γνώμη μου αναπόφευκτη), θα εμπλέξει αυτόματα και την Ελλάδα και όλα τα δορυφορικά προς την Τουρκία και το Ισραήλ κράτη σε αυτήν την πολεμική αναμέτρηση, εναντίον των δυο αυτών παραδοσιακά φιλικών προς την Ελλάδα χωρών (Ρωσίας, Ιράν).

Σε μια τέτοια περίπτωση οι δυτικοί μας σύμμαχοι φυσικά θα παρακολουθούν την πολεμική αναμέτρηση με τις χώρες τους να μένουν στο απυρόβλητο, πουλώντας μας όπλα για να συντρίψουμε τους «αποτρόπαιους ρώσους ολιγάρχες» και τους «σκοταδιστές μουλάδες του Ιράν». Ενώ φαντάζομαι ότι θα ακουστεί για μια ακόμη φορά από το BBC (ίσως αυτή τη φορά και από το CNN), το γνωστό: «οι ήρωες πολεμούν σαν έλληνες». 

Υποψιάζομαι δε ότι αν η έκβαση είναι νικηφόρα για μας και τους «συμμάχους» μας, θα «ανακαλύψουν» και ομαδικούς τάφους «εκατομμυρίων εκτελεσθέντων» από το «κτήνος» και «παράφρονα δολοφόνο» Πούτιν, των οποίων όμως «εκτελεσθέντων», δυστυχώς τα πτώματα θα έχουν απανθρακωθεί και δεν θα είναι δυνατή η καταμέτρηση.

Οι «δαιμόνιοι σύμμαχοί» μας όμως θα βρούνε τρόπο να εκτιμήσουν με ακρίβεια τα «εκατομμύρια των θυμάτων της ρωσικής θηριωδίας» (του νέου «άξονα του κακού»), ώστε όλη η ανθρωπότητα να πει με ένα στόμα «ποτέ πια» τέτοια φρίκη, η πολιτισμένη Δύση πρέπει επιτέλους να εκδημοκρατήσει αναγκαστικά  όλον τον κόσμο, ώστε αυτά να μην ξανασυμβούν. Και ο καθολικός «εκδημοκρατισμός» του πλανήτη θα ξεκινήσει φυσικά με το διαμελισμό της Ελλάδας, τον αναγκαστικό «εμπλουτισμό» της ελληνικής κοινωνίας με μερικά εκατομμύρια λαθρομετανάστες και την επιστροφή αυτού του ανθρωποπολτού  στη φεουδαρχία ξένων επικυρίαρχων.

Aυτά τα «ευτυχή σενάρια» απορρέουν από τις «πετυχημένες» συμφωνίες που έχουν συνάψει οι κυβερνήσεις της Ελλάδος και της Κύπρου με το Ισραήλ την τελευταία περίοδο, αλλά και από τις υποχρεώσεις που έχουμε αναλάβει γενικά ως κράτος μέλος του ΝΑΤΟ.

Και όλα αυτά βασίζονται σε εικονικούς καυγάδες, θεατρικές συγκρούσεις και παραστάσεις, κάτω από τις οποίες υποκρύπτονται οι πραγματικές προθέσεις και τα πραγματικά κέρδη των ξένων κέντρων αποφάσεων.

Φυσικά η περίπτωση της δολίως προκληθείσας ελληνικής οικονομικής κρίσης και η τουρκο-ισραηλινή «διένεξη» δεν είναι παρά δυο μόνο παραδείγματα αυτής της γενικευμένης πλέον τακτικής προώθησης συμφερόντων. Θα μπορούσαμε να αναφέρουμε μια πλειάδα περιπτώσεων τόσο σε διεθνές, όσο και εθνικό επίπεδο.

Όπως για παράδειγμα τα νταηλίκια που «πουλάει» η Τουρκία στους ισχυρούς της Δύσης, με την αγορά των κινεζικών αντιαεροπορικών πυραύλων HQ-9, που αποτελούν περίπου ισοδύναμο του ρωσικού S-300. Τολμάει στ’ αλήθεια αυτή η «τραβεστί» υπερδύναμη να κοντράρει τους αμερικανούς; 

Παραμύθια. Οι αμερικάνοι τους έδωσαν εντολή να τους αγοράσουν για μια σειρά από λόγους (οι οποίοι δεν είναι δυνατόν να αναλυθούν στα πλαίσια μιας περιληπτικής προσέγγισης), αλλά δεν θέλουν να φανεί κάτι τέτοιο και προσποιούνται ότι διαμαρτύρονται και απειλούν δήθεν την Τουρκία.

Η πρόσφατη «αντιπαράθεση» των «Δημοκρατικών» με τους «Ρεπουμπλικάνους» στις ΗΠΑ με φόντο τα οικονομικά της υπερδύναμης, είναι ένα άλλο παραμύθι, μια άλλη «θεατρική παράσταση», η οποία ασφαλώς και δεν είναι αυτό που φαίνεται. Υποκρύπτει την προσπάθεια της κυβέρνησης των ΗΠΑ να πείσει τον αμερικανικό λαό ότι δεν υπάρχουν χρήματα και πρέπει όλοι να «σφίξουν το ζωνάρι». Σκοπός είναι να εξοικονομηθούν χρήματα στην αναμέτρηση με την «Ανατολή».

Τη βρώμικη αυτή δουλειά στην Ευρώπη, της συγκέντρωσης δηλαδή οικονομικής ισχύος για λογαριασμό της Δύσης στην επερχόμενη αντιπαράθεση με την Ανατολή, έχει αναλάβει η αμερικανόδουλη Γερμανία της Μέρκελ. Γι’ αυτό και απομυζεί τον ευρωπαϊκό νότο. Έτσι όσοι εξυπηρετούν αυτό το «γαϊτανάκι» της δήθεν αντιπαράθεσης Αμερικής – Ευρώπης, υπηρετούν αυτόν τον μεγάλο γεωπολιτικό στόχο της παγκόσμιας κυριαρχίας των Αμερικανών (δλδ των Σιωνιστών). Εκεί εντάσσεται και η τελευταία θεατρική παράσταση των αξιοθρήνητων πολιτικών των κομμάτων του «συνταγματικού τόξου» της Ελλάδος με τη «σικέ» πρόταση δυσπιστίας .

Με απλά λόγια αποτελούν τις δυο όψεις του ίδιου νομίσματος. Έχουν τα ίδια αφεντικά και συνιστούν πολιτικά μορφώματα στην υπηρεσία κοινών δυτικών συμφερόντων. Η «σύγκρουση» κυβέρνησης – ΣΥΡΙΖΑ είναι επανάληψη της «μούφα» αντιπαράθεσης ΝΔ-ΠΑΣΟΚ κατά το παρελθόν. Δηλαδή μια απ’ τα ίδια.

Αυτό είναι το «νέο», το «καινούριο», που ευαγγελίζονται οι ανθρωπιστές, οι σοσιαλιστές και οι νεοφιλελεύθεροι. Αυτό είναι το «όραμα» που τους ενώνει εναντίον των «φασιστών εθνικιστών», που τολμούν να διεκδικούν την ελευθερία του αυτοπροσδιορισμού και της αυτοδιάθεσης του έθνους τους.

Όμως οι «ηθοποιοί» αυτού του θεάτρου σκιών θα πρέπει να γνωρίζουν και να λαμβάνουν υπόψη τους πολύ καλά, ότι όσο πιο σκληρά χτυπούν τον Έλληνα, τόσο πιο πολύ χαλυβδώνουν τη θέλησή του για αντίσταση στον εξανδραποδισμό, τόσο πιο γρήγορα μετατρέπουν τον πατριωτισμό του σε Εθνικισμό. 

Γιατί Εθνικισμός σημαίνει μαχητική στάση ζωής, σημαίνει ενεργός πατριωτισμός. Γιατί η φυσική και η πνευματική επιβίωση ενός έθνους προϋποθέτει την πολιτική του επιβίωση. Και την αλήθεια αυτή στην Ελλάδα των μνημονίων και των λαθρομεταναστών, υπάρχει η ανερχόμενη δύναμη της Χρυσής Αυγής του Ελληνισμού,  που και τη γνωρίζει και θα την υπερασπιστεί μέχρις εσχάτων.

ΑΠΟΣΤΟΛΟΣ ΚΑΡΑΪΣΚΟΣ