Στό 5ο σιωνιστικό συνέδριο, στη Βασιλεία το 1901, δημιουργήθηκε το «Εβραικό εθνικό ταμείο», με σκοπό την αγορά γης στην Παλαιστίνη, καί ένας κλάδος του το 1903, η Αγγλο – Παλαιστινιακή εταιρεία, είχε σκοπό την ίδρυση εβραικών αποικιών με εβραίους μετανάστες, στην Παλαιστίνη. Το 1908 ο Παγκόσμιος Σιωνιστικός Οργανισμός άνοιξε γραφείο στην Παλαιστίνη.
Η ελίτ των εβραίων διεθνών τοκογλύφων, που στην αρχή δεν συγκινήθηκαν από τους σκοπούς του σιωνισμού, σύντομα κατάλαβαν ότι μέσα από αυτόν θα είχαν την ευκαιρία να ξαναπάρουν στά χέρια τους τον έλεγχο των εβραικών κοινοτήτων που είχαν αρχίσει να διαλύονται. Έτσι η τραπεζική καί εμπορική ελίτ άρχισε να στηρίζει τον σιωνισμό καί σύντομα με τη στήριξη τους δημιουργήθηκαν ομάδες σιωνιστών στην Αυστρο – Ουγγαρία, Γερμανία, Αγγλία, Γαλλία, Ρωσία, Ρουμανία, ΗΠΑ, Χιλή, Αργεντινή, Ινδία, Νέα Ζηλανδία καί Φιλιππίνες.
Ταυτόχρονα άρχισαν να δημιουργούν σιωνιστικές οργανώσεις νέων σαν εφεδρεία καί γιά εκπαιδευτικούς σκοπούς.
Οι διοργανωτές δήλωναν σαν σκοπό των οργανώσεων αυτών το να σταματήσουν οι διωγμοί κατά των εβραίων στίς χριστιανικές χώρες της Ευρώπης. Ταυτόχρονα οι καθοδηγητές τους διαβεβαίωναν ότι στη δική τους οικονομική δραστηριότητα δεν μπορούσε να υπάρξει πάλη των τάξεων, καί συνεπώς θα κατέληγαν στην σοσιαλδημοκρατία. Όλες οι δραστηριότητες του σιωνισμού είχαν σαν σκοπό να διαβεβαιώσουν την εβραική νεολαία πως ήταν από όλες τις πλευρές πολύ ανώτερη απο τις νεολαίες των άλλων χωρών, γιά να τους εμφυσήσουν το πνεύμα του εβραικού εθνικισμού καί να τους κρατήσουν μακριά από τα επαναστατικά κινήματα καί την επαφή με τους ανθρώπους των χωρών στις οποίες ζούσαν. Γιά αυτό έπρεπε να τους μεταδώσουν την ιδέα της δημιουργίας της δικής τους πατρίδας.
Σημαντικό ρόλο στην σιωνιστική κίνηση έπαιξε η προσπάθεια προσέλκυσης των μαζών των εβραίων στην εθνική ιδεολογία. Ο Hertzl, αρνητικά διακείμενος προς τον σοσιαλισμό, προσπάθησε να φέρει τη δική του γραμμή ενώτητας πλούσιων και φτωχών.
Οι Βρετανοί πρότειναν στους σιωνιστές τη δημιουργία του κράτους τους στην Ουγκάντα, κάτι που απορρίφθηκε στο 7ο σιωνιστικό συνέδριο στη Βασιλεία, το 1905. Οι μεγιστάνες της πόλης του Λονδίνου βοήθησαν να δημιουργηθεί η Εβραική Αποικιακή Τράπεζα, με έδρα το Λονδίνο, καί όχι τη Γερμανία που ήταν η έδρα του Παγκόσμιου Σιωνιστικού Οργανισμού.
Έχοντας λοιπόν βάλει τις βάσεις για την διείσδυση στην Παλαιστίνη, με τη δημιουργία κύματος προσφύγων καί το κατάλληλο ταμείο γιά αγορές γης έβαλαν το σχέδιο σε εφαρμογή.
Το μεγαλύτερο ιστορικά κατεγραμένο κύμα προσφύγων πρός την Παλαιστίνη δημιουργήθηκε την περίοδο της ανόδου του Χίτλερ στη Γερμανία μετά το 1933. Μία σχετικά άγνωστη σελίδα ήταν η συνεργασία εθνικοσοσιαλιστών καί σιωνιστών γιά τον εποικισμό της Παλαιστίνης από τους Εβραίους. Η αλήθεια όμως είναι πως αυτό εξυπηρετούσε καί τις δύο πλευρές αφού και οι δύο ήθελαν
- Τόν διαχωρισμό εβραίων από τους Γερμανούς, καί όχι την αφομοίωση τους. Έτσι ο στοχος της αποτροπής μεικτών γάμων και σεξουαλικών σχέσεων μεταξύ εβραίων καί γερμανών ηταν κοινός καί για τους εθνικοσοσιαλιστές καί γιά τους σιωνιστές.
- Τη φυγή όσο το δυνατόν περισσότερων Εβραίων από την Γερμανία πρός την Παλαιστίνη. Οι εθνικοσοσιαλιστές ήθελαν οι Εβραίοι να φύγουν απο την Γερμανία, οι σιωνιστές ήθελαν οι Εβραίοι να πάνε στην Παλαιστίνη. Ο στόχος ήταν κοινός.
Μια κορυφαία γερμανική ναυτιλιακή εταιρεία, τον Οκτώβριο του 1933, ξεκίνησε την λειτουργία τακτικής γραμμής εξυπηρέτησης επιβατών με απ' ευθείας δρομολόγια από το Αμβούργο στη Χάιφα, της Παλαιστίνης, παρέχοντας «αυστηρά kosher (εβραικό) φαγητό στα πλοία της, υπό την επίβλεψη του Εβραικού ιερατείου του Αμβούργου". («Zionism in the Age of the Dictators», του Lenni Brenner, 1983, σελ. 83)
Στη φωτογραφία φαίνεται το μετάλιο που έκοψαν οι εθνικοσοσιαλιστές (Goebbels) σε ανάμνηση της φιλίας τους με το σιωνισμό. Ο Εθνικοσοσιαλισμός και ο Σιωνισμός ήταν οι δύο πλευρές του ίδιου νομίσματος, των Ιλλουμινάτι.
Ο Αξιωματικός των SS Leopold von Mildenstein και ο αξιωματούχος της Σιωνιστικής Ομοσπονδίας Kurt Tuchler περιόδευσαν την Παλαιστίνη μαζί για έξι μήνες για να αξιολογήσουν την ανάπτυξη του σιωνισμού εκεί. Με βάση αυτές τις παρατηρήσεις του από πρώτο χέρι, ο von Mildenstein έγραψε μια σειρά από δώδεκα εικονογραφημένα άρθρα για τη σημαντική καθημερινή εφημερίδα του Βερολίνου Der Angriff που δημοσιεύθηκαν στα τέλη του 1934 με τον τίτλο "Ένας εθνικοσοσιαλιστής ταξιδεύει στην Παλαιστίνη". Η σειρά εξέφρασε μεγάλο θαυμασμό για το πρωτοποριακό πνεύμα και τα επιτεύγματα των Εβραίων εποίκων. Η Σιωνιστική αυτο-ανάπτυξη, έγραψε ο von Mildenstein, παρήγαγε ένα νέο είδος Εβραίου. Επαίνεσε τον Σιωνισμό ως ένα μεγάλο όφελος τόσο για τον εβραϊκό λαό και ολόκληρο τον κόσμο. Μια εβραϊκή πατρίδα στην Παλαιστίνη, έγραψε σε άρθρο του καταλήγε στο συμπέρασμα, "έδειξε το δρόμο για τη θεραπεία μιας μακραίωνης πληγής στο σώμα του κόσμου: Το εβραϊκό ζήτημα". Η Der Angriff εξέδωσε ένα ειδικό μετάλλιο, με μια σβάστικα στη μία πλευρά και ένα αστέρι του Δαβίδ, από την άλλη, για να τιμήσουν την κοινή επίσκεψη των SS καί των σιωνιστών. Λίγους μήνες μετά την δημοσίευση των άρθρων, ο von Mildenstein προήχθη σε επικεφαλής του τμήματος εβραϊκών υποθέσεων της υπηρεσίας ασφαλείας των SS, προκειμένου να υποστηρίξει την ανάπτυξη του σιωνισμού καί της μετανάστευσης πιο αποτελεσματικά. ("A Nazi Travels to Palestine", του Jacob Boas, History Today, London, Ιανουάριος 1980, σελ. 33-38)
Στο συνέδριο του Εθνικο Σοσιαλιστικού κόματος, τον Σεπτέμβριο του 1935, η κυβέρνηση (Ράιχσταγκ) ενέκρινε τους λεγόμενους «νόμους της Νυρεμβέργης» που απαγόρευαν τους γάμους καί τις σεξουαλικές σχέσεις ανάμεσα σε Εβραίους και Γερμανούς και, στην πραγματικότητα, ανακήρυξαν τους Εβραίους σαν μία ξένη μειονοτική εθνικότητα. Λίγες μέρες αργότερα, η σιωνιστική εφημερίδα Jüdische Rundschau ("Εβραική επιθεώρηση") με άρθρο της καλωσόρισε τα νέα μέτρα. (Jüdische Rundschau, 17 Σεπ. 1935. Αναφέρεται στο έργο «Documents on the Holocaust», Yad Vashem, Ιερουσαλήμ 1981, των Yitzhak Arad, Y. Gutman και A. Margaliot, σελ 82-83)
Η συνεργασία Εθνικοσοσιαλιστών – σιωνιστών κράτησε μέχρι την περίοδο 1937 – 38 οπότε ξεκίνησαν στη Γερμανία σοβαροί διωγμοί κατά τω εβραίων καί ταυτόχρονα ο Διεθνής Εβραισμός στράφηκε έντονα κατά της Γερμανίας με αποτέλεσμα να αναθεωρήσουν οι Γερμανοί την άποψη που είχαν, ότι ένα Εβραικό κράτος στην Παλαιστίνη θα ήταν προς όφελος τους καί όχι εναντίον τους, από τη στιγμή μάλιστα που φάνηκε ότι δεν θα κατάφερνε αυτό το κράτος να μαζέψει εκεί όλους τους Εβραίους του κόσμου.
Α. Ο ρόλος του Σιωνισμού στον Ελληνικό εμφύλιο 1946 - 49, καί ο πόλεμος γιά τη δημιουργία του κράτους του Ισραήλ το 1948.
Βρισκόμασται στον Μάιο του 1948. Στην μαρτυρική Παλαιστίνη οι εισβολείς σιωνιστές της Ιργκούν και της Στέρν - γνωστές τρομοκρατικές και εγκληματικές οργανώσεις από γνωστά ναζιστικά στελέχη - συνεχίζουν τις μαζικές σφαγές και δολοφονίες του Παλαιστινιακού λαού. Οι γειτονικοί Αραβικοί λαοί, που ακόμα δεν έχουν ουσιαστικά απελευθερωθεί από τον Αγγλικό, Γαλλικό και Ιταλικό ζυγό, μάταια προσπαθούν να βοηθήσουν τους αδελφούς τους Παλαιστινίους.
Έτσι φτάνουμε στις 14 του ίδιου μήνα. Την ημέρα αυτή ο Άγγλος στρατηγός Άλαν Κάννιγκαν κατεβάζει την τελευταία Αγγλική σημαία που ανέμιζε στον λόφο της Κακής Συμβολής πάνω από την Ιερουσαλήμ. Οκτώ μόλις ώρες αργότερα, σε μία αίθουσα του Μουσείου του Τελ Αβίβ, ο αρχισιωνιστής Μπέν Γκουριόν διαβάζει στήν σιωνιστική ηγεσία την "Διακύρηξη Ανεξαρτησίας" και ανακοινώνει το όνομα του νέου κράτους, δηλαδή του Ισραήλ.
Στην Ελλάδα, την ίδια εποχή, δηλαδή το Μάιο του 1948, ο εμφύλιος συνεχίζεται. Οι Έλληνες αλληλοσφάζονται, και η τότε ηγεσία τους - ΟΛΩΝ των παρατάξεων - ξενόφωτη, ξενόδουλη, ξενοκίνητη, ανάξια, ανίκανη και προπάντων ανιστόρητη, δεν μπορεί μα και δεν θέλει να συλλάβει τα ταυτόσημα μηνύματα που εκπέμπουν τα κροταλίσματα των πολυβόλων και των μπαζούκας από την Παλαιστίνη και τα Ελληνικά βουνά. Ξενόδουλη και ξενοκίνητη όπως ήταν, δεν μπορούσε αλλά και δεν ήθελε να δεί, πως η εισβολή των σιωνιστών στην Παλαιστίνη γινόταν ταυτόχρονα με τις συνδυασμένες προσπάθειες του διεθνούς - παλαιού και νέου - ιμπεριαλισμού να οδηγήσει την Ελλάδα γιά άλλη μία φορά στην καταστροφή.
Δεν είχε τις ιστορικές γνώσεις η Ελληνική ηγεσία, ούτε τις πολιτικοπνευματικές δυνατότητες να δεί (ή δεν ήθελε να δεί) πως η σιωνιστική και ιμπεριαλιστική προσπάθεια δημιουργίας του Ισραήλ, γιά καθαρά ιστορικούς, θρησκευτικούς, πολιτικοοικονομικούς και γεωγραφικοστρατηγικούς λόγους, μόνο σε μία αλληλοσπαρασσόμενη Ελλάδα μπορούσε να στηριχτεί.
Έπρεπε να ξέρει η Ελληνική ηγεσία, ότι από το 1897, που τα παγκόσμια σιωνιστικά συνδικάτα, σχεδίαζαν καί προγραμμάτιζαν την δημιουργία της "Παγκόσμιας Σιωνιστικής Αυτοκρατορίας", σαν πρώτο τους στόχο είχαν θέσει την δημιουργία του Ισραήλ. Και ότι, από τότε που χάρασσαν τον στόχο αυτό, γνώριζαν κιόλας όλα τα εμπόδια και προβλήματα που θα αντιμετώπιζαν στην μακρά πορεία κατακτήσεως του:
1) Ο Ελληνισμός υπήρξε και ήταν ο κύριος, βασικός, καί σχεδόν αποκλειστικός ιδεολογικός τους αντίπαλος.
2) Η Ελλάδα υπήρξε και ήταν το λίκνο του Χριστιανισμού, δηλαδή της Θρησκείας που στάθηκε και στεκόταν το βασικό εμπόδιο στις κάθε μορφής αρπακτικές ορέξεις και προσπάθειες τους.
3) Η τεράστια ακτινοβολία του Ελληνικού πνεύματος και του Ελληνισμού στην Μέση Ανατολή, στην ευρύτερη Μεσόγειο, μα και σε όλο τον Κόσμο, ήταν πάντα ανασταλτικός φραγμός σε κάθε μορφής κατακτητικά και επεκτατικά σιωνιστικά σχέδια.
4) Ο τεράστιος όγκος του Ελληνισμού της Αιγύπτου και των άλλων χωρών της Μέσης Ανατολής, με την μεγάλη και αποφασιστική πολιτικοοικονομική του δύναμη και ακτινοβολία, όπως και με την σημαντική επιρροή που ασκούσε σ' αυτές τις χώρες, θα αποτελούσε ένα σημαντικώτατο εμπόδιο στην θεμελίωση και ανάπτυξη του Ισραήλ.
5) Η Ελλάδα ήταν - και έιναι - η μόνη χώρα στην Μεσόγειο που με την Κύπρο, τα Δωδεκάνησα και την Κρήτη, αποτελούσε και αποτελεί το μόνο φυσικό και άτρωτο φρούριο καταστροφής ή προστασίας του Ισραήλ.
Από τους προαναφερθέντες πέντε λόγους εξάγεται το συμπέρασμα ότι εάν η Ελλάδα μετά το Β' παγκόσμιο πόλεμο δεν ριχνόταν στην προβοκατόρικη παγίδα του εμφυλίου πολέμου, αλλά έμενε ενωμένη και απερίσπαστη από εθνικές περιπέτειες, θα μπορούσε να παίξει αποφασιστικό ρόλο στις κάθε μορφής και εκτάσεως ανακατατάξεις στην ευρύτερη Μεσόγειο και φυσικά στην Μέση Ανατολή:
α) Γιατί αμέσως μετά την απελευθέρωση της θα διεκδικούσε με πολλές πιθανότητες επιτυχίας την ενσωμάτωση της Κύπρου και των Δωδεκανήσσων. Δηλαδή από το 1945 - 48, που έγιναν οι μαζικές και αποφασιστικές εισβολές των σιωνιστών στην Παλαιστίνη, εάν η Ελλάδα δεν είχε ριχτεί στο χάος του εμφυλίου, δεν θα ήταν εύκολο στους προηγούμενους να χρησιμοποιήσουν με άνεση την Κρήτη, τα Δωδεκάνησσα, μα πρό παντός την Κύπρο, σαν βάσεις εξορμήσεως πρός την Παλαιστίνη. (Σχετικά βλέπουμε το βιβλίο του Λέον Γιούρις "Η ΕΞΟΔΟΣ", και το ομώνυμο κινηματογραφικό έργο).
β) Η Ελλάδα και ο Ελληνισμός, όχι μόνο θα υπήρχε περίπτωση να αντιληφθούν εκγαίρως τους μακροχρόνιους κινδύνους που θα αντιμετώπιζαν - π.χ. την Κυπριακή τραγωδία = από την δημιουργία του σιωνιστικού κράτους, αλλά λόγω των παλαιότατων και πολύμορφων δεσμών τους και των ταυτόσημων πολιτικοοικονομικών συμφερόντων τους με τους Αραβικούς λαούς, υπήρχε περίπτωση να βοηθήσουν αμέσως ή εμμέσως στήν προσπάθεια των τελευταίων, γιά την απόκρουση της σιωνιστικής εισβολής (Όπως τον Οκτώβριο του 1973, με το να απαγορέύσει ο Παπαδόπουλος την χρησιμοποίηση των αεροδρομίων της Κρήτης, γιά τον ανεφοδιασμό του Ισραήλ από τους Αμερικανούς, προσέφερε μιά σημαντική έμμεση βοήθεια στους Άραβες κατά τον πόλεμο της εποχής αυτής. Η απαγόρευση αυτή, όπως θα δούμε παρακάτω, όχι μόνο στάθηκε αιτία να υποστεί το Ισραήλ την πρώτη του ουσιαστική ήττα στο Γκολάν, αλλά να δημιουργηθεί το Πολυτεχνείο σαν προεισαγωγή της 25ης Νοεμβρίου του 1973, και η 25η Νοεμβρίου σαν εισαγωγή στην Κυπριακή τραγωδία.
γ) Εάν δεν γινόταν ο εμφύλιος πόλεμος, η Ελλάδα δεν θα περιερχόταν στην Αμερικανική κατοχή. Δηλαδή δεν θα δίνονταν τα προσχήματα και οι αφορμές στον σιωνιστοαμερικανικό ιμπεριαλισμό να καταστρώσει και να εφαρμόσει το γνωστό μας "Δόγμα Τρούμαν", που από τον Μάρτη του 1947 μέχρι τις μέρες μας, είναι η θεωρητική εττικέτα του απόλυτου πολιτικοοικονομικού και στρατηγικού ελέγχου της χώρας μας. Εδώ πρέπει να σημειωθεί, πως το σχέδιο του Δόγματος αυτού ήταν του Ιουδαικού πρακτορείου, δηλαδή της CIA του παγκόσμιου Σιωνισμού και πως το εισηγήθηκε ο τότε Εβραίος σύμβουλος του Τρούμαν Μοργκεντάου στο "Συμβούλιο Εθνικής Ασφαλείας" των ΗΠΑ. (Πηγή: "Σιωνιστιές συνωμοσίες" του Ιωάννη Φουράκη, Εκδόσεις Τάλως, σελ 60)
Ένα συνοπτικό ιστορικό των γεγονότων
Φεβρουάριος 1945: Η Συμφωνία της Βάρκιζας υπογράφτηκε στις 12 Φεβρουαρίου 1945 από την τότε κυβέρνηση Πλαστήρα και αντιπροσώπους του Εθνικού Απελευθερωτικού Μετώπου (ΕΑΜ) μετά την ανακωχή στις 11 Ιανουαρίου 1945 ανάμεσα στους Άγγλους και τον ΕΛΑΣ βάσει της οποίας οι δυνάμεις του υποχρεώθηκαν να εκκενώσουν την Αττική και τη Θεσσαλονίκη. Τη Συμφωνία της Βάρκιζας αποτελούσαν εννέα άρθρα.που προέβλεπαν
1. Τήν δημιουργία μιας δημοκρατικής πολιτείας με πλήρεις ατομικές ελευθερίες,
2. Την άρση του στρατιωτικού νόμου,
3. Την αμνήστευση των πολιτικών αδικημάτων που πραγματοποιήθηκαν μετά τις 3 Δεκεμβρίου 1944 (αλλά με την εξαίρεση των κοινών αδικημάτων),
4. Την πλήρη απελευθέρωση των συλληφθέντων από τον ΕΛΑΣ,
5. Τη δημιουργία ενός νέου Εθνικού Στρατού,
6. Την αποστράτευση του ΕΛΑΣ και τον πλήρη αφοπλισμό του,
7. Την εκκαθάριση των δημοσίων υπηρεσιών,
8. Την αντίστοιχη εκκαθάριση σωμάτων ασφαλείας και, τέλος,
9. Τη διεξαγωγή δημοψηφίσματος για το πολιτειακό, και εκλογών με συμμετοχή διεθνών παρατηρητών.
Η ορθή εφαρμογή της Συμφωνίας της Βάρκιζας θα οδηγούσε σε μια δημοκρατική και ειρηνική Ελλάδα.
Σεπτέμβριος 1945: ο Αρχιεπίσκοπος Δαμασκήνός, τότε αντιβασιλέας της Ελλάδος, καθώς η συμφωνία της Βάρκιζας προέβλεπε να γίνει δημοψήφισμα πριν επιστρέψει ο Γεώργιος Β', Θέτει επίσημα στο Λονδινο το αίτημα ένωσης της Κύπρου με την μητέρα Ελλάδα, στον βρετανό πρωθυπουργό Κλήμεντ Άτλευ.
Φεβρουάριος 1946: Ο Ζαχαριάδης συγκαλλεί τη 2η ολομέλεια της ΚΕ του ΚΚΕ, όπου επιβάλλει την απόφαση ένοπλης σύγκρουσης με αποτέλεσμα την επίθεση στο αστυνομικό τμήμα καί το εκλογικό κέντρο λιτοχώρου τη μέρα των εκλογών της 31 Μαρτίου 1946.
Μάρτιος 1946: Ο Ζαχαριάδης ταξιδεύει στην Πράγα, με την ευκαιρία του συνεδρίου του κομουνιστικού κόματος Τσεχοσλοβακίας καί συναντά τον ηγέτη του Τσεχοσλοβακικού κομουνιστικού κόματος Klement Gottwald, ο οποίος αναλαμβάνει να προμηθεύσει με βαρύ οπλισμό τον ΔΣΕ στην Ελλάδα. Ο ίδιος άνθρωπος, ο Klement Gottwald προμηθεύει από το 1947 έως τον Οκτώβριο του 1949 με βαρύ οπλισμό τους… σιωνιστές εβραίους που διά της βίας εκδιώκουν τους Παλαιστίνιους απο τη γή τους καί τα σπίτια τους γιά να την κλέψουν. Στό έδαφος της Τσεχοσλαβακίας λειτουργούν στρατόπεδα εκπαίδευσης σιωνιστών πολεμιστών.
Αύγουστος 1946: Η Αγγλική κυβέρνηση αποφασίζει την ίδρυση πέντε στρατοπέδων κράτησης εβραίων προσφύγων που κατευθύνονταν στην Παλαιστίνη από την Ευρώπη, στη περιοχή Κράολος κοντά στην Αμμόχωστο καί επτά στρατοπέδων κράτησης στη Δεκέλεια, Βόρεια της Λάρνακας. Την επιμελητεία των στρατοπέδων αυτών αναλαμβάνει το Ιουδαικό πρακτορείο σε συνεργασία με τις βρετανικές αρχές όπου οργανώνει την νοσηλεια καί εκπαίδευση στελεχών. Ηταν το «Μπούλκες» των σιωνιστών γιά την εισβολή στην Παλαιστίνη καί τη δημιουργία του κράτους του Ισραήλ το 1948. Τα στρατόπεδα αυτά λειτούργησαν μέχρι το 1949 που εντελώς συμπτωματικά έληξε καί ο εμφύλιος στην Ελλάδα.
Μάρτιος 1947: Η Αγγλική εργατική κυβέρνηση από τις αρχές του 1947 στην προσπάθεια να υπακούσει τις αποφάσεις του ΟΗΕ γιά την εισβολή στην Παλαιστίνη αρχίζει να βάζει σοβαρά εμπόδια στους σιωνιστές. Αυτό ήταν κάτι που το περίμεναν και προκαλώντας οικονομική κρίση, εξαναγκάζουν τους Άγγλους να αποσυρθούν από Ελλάδα, Τουρκία και Μέση Ανατολή περιορίζοντας την παρουσία τους μόνο στην Κύπρο. Ύστερα απο αίτημα της Αγγλίας προς το State Department των ΗΠΑ, ο πρόεδος Χάρυ Τρούμαν (φανατικός φιλοσιωνιστής και μασώνος υψηλού βαθμού στήν ¨μητέρα¨ στοά του εβραιοσιωνισμού, την «Μπένεν Μπέριθ», όπου ανήκει και ο Κίσσινγκερ) κατορθώνει να εγκριθεί στίς 12 Μαρίου 1947 το γνωστό «Δόγμα Τρούμαν», βάσει του οποίου ο εκάστοτε Εβραιοαμερικανός πρέσβης στην Αθήνα είναι ο σκιώδης κυβερνήτης της Ελλάδας. Μέ βάσει το δόγμα αυτό, οι αμερικανικές ένοπλες δυνάμεις αναλαμβάνουν την υποστήριξη του Ελληνικού στρατού, και αργότερα εγκρίνεται οικονομική βοήθεια (το γνωστό «Σχέδιο Μάρσαλ»), καί μετά το ’50 η εγκατάσταση αμερικανικών στρατιωτικών βάσεων στην Ελλάδα.
Μάρτιος 1949: στις 5 Μαρ 1949 διεξάγεται η τελευταία επιχείρηση των Ισραηλινών γιά την δημιουργία του κράτους του Ισραήλ, η κατάληψη της πόλης Eilat, στον κόλπο της Άκαμπα στην Ερυθρά θάλασσα, όπου έφτασαν χωρίς αντίσταση στις 10 Μαρ 1949.
Ιανουάριος 1950: Ο Μακάριος οργανώνει στην Κύπρο δημοψήφισμα γιά την ένωση με την Ελλάδα όπου το Ναί παίρνει 95.7 τοις εκατό καί οδηγεί στον αγώνα της ΕΟΚΑ από το 1955 έως το 1959 υπό τον Γεώργιο Γρίβα (Διγενή), δεμένοι με τον ¨Ορκο της Φανερωμένης «Ένωσις καί μόνον ένωσις».
Γιά να σχηματιστεί η πλήρης εικόνα χρειαζόμαστε ακόμη μερικά ιστορικά δεδομένα.
Η Αγγλική βασιλική οικογένεια, οι Ουίδσορ, έχει εβραικές ρίζες.
Οι σιωνιστές έσωσαν τους Βρετανούς στον πρώτο παγκόσμιο πόλεμο, βάζοντας την Αμερική στον πόλεμο με το μέρος τους, όταν οι Γερμανοί τους είχαν στριμώξει άγρια. Προκάλεσαν τον τορπιλισμό του «Λουζιτάνια», ένα υπερωκεάνειο που εκτελούσε το δρομολόγιο Νέα Υόρκη - Λίβερπουλ από το γερμανικό υποβρύχιο U – 20. Φρόντισαν το «Λουζιτάνια», που έφερε τη σημαία της Βρετανίας που ήταν ήδη σε πόλεμο με τη Γερμανία, να φορτωθεί με πυρομαχικά, καί μετά διέδοσαν αυτό το νέο παντού καθιστώντας το στόχο των Γερμανών.
Παρ’ όλο που η γερμανική πρεσβεία στις ΗΠΑ κυκλοφόρησε διαφημιστικό μήνυμα σε Αμερικανικές εφημερίδες που προειδοποιούσε τους αμερικανούς πολίτες γιά τον κίνδυνο που διατρέχουν ταξιδεύοντας με το «Λουζιτάνια», μία σειρά εσκεμένων ενεργειών οδήγησε στον τορπιλισμό του. Πλέοντας κάτω από την Ιρλανδία πήρε διαταγή να μειώσει ταχύτητα στούς 15 κόμβους αντί γιά τους 21 κόμβους που ήταν η κανονική του ταχύτητα, κάνοντας το έτσι ευάλωτο σαν στόχο υποβρυχίου. Καί σαν να μην έφτανε αυτό, το αντιτορπιλικό συνοδείας που είχε, πήρε διαταγή να απομακρυνθεί.
Αποτέλεσμα ήταν ο θάνατος 1100 ανθρώπων ανάμεσα στους οποίους καί 127 αμερικανοί πολίτες, ένα γεγονός που με τον κατάλληλο χειρισμό απο τα μέσα ενημέρωσης που είχαν στα χέρια τους οι σιωνιστές έκανε την κοινή γνώμη στην Αμερική να μεταστραφεί υπέρ της συμετοχής στον πόλεμο της Ευρώπης.
Οι σιωνιστές εξαργύρωσαν την υπηρεσία που προσέφεραν στους Βρετανούς με το Λουζιτάνια με την περίφημη «διακύρηξη του Μπαλφούρ», όπου η Βρετανία αναλαμβάνει να βοηθήσει τους σιωνιστές στη δημιουργία του κράτους τους στην Παλαιστίνη.
Οι σιωνιστές έσωσαν καί γιά δεύτερη φορά τους Βρετανούς όταν στριμώχθηκαν από τους Γερμανούς στην Δουνκέρκη, προκαλώντας την επίθεση των Ιαπώνων στο Πέρλ Χάρμπορ αφού κατέσχεσαν όλες τις Ιαπωνικές πιστώσεις που διέθεταν οι Αμερικανοεβραικές τράπεζες, καί μέσω των πρακτόρων τους πέτυχαν τον αποκλεισμό των εξαγωγών πετρελαίου πρός την Ιαπωνία.
Η Ιαπωνία αντέδρασε σχεδιάζοντας το χτύπημα στο Πέρλ Χαρμπορ, που ενώ είχε γίνει αντιληπτό από τις μυστικές υπηρεσίες των ΗΠΑ, κρατήθηκε επτασφράγιστο μυστικό ώστε η Ιαπωνική επίθεση να βρεί τη ναυτική βάση του Περλ Χάρμπορ εντελώς απροετοίμαστη και να σημειωθούν οι μέγιστες δυνατές απώλειες, γεγονός που προκάλεσε γιά δεύτερη φορά μεταστροφή της Αμερικανικής κοινής γνώμης υπέρ της συμετοχής στον Β’ παγκόσμιο πόλεμο, στο πλευρό της Μεγάλης Βρετανίας.
Σε καμία περίπτωση ο Ελληνικός εμφύλιος δεν έγινε γιά να περάσει στο Ανατολικό μπλόκ η Ελλάδα. Άν ο Στάλιν πραγματικά επιθυμούσε κάτι τέτοιο θα το είχε πετύχει μέσα σε τρείς ημέρες όταν ο Κόκκινος στρατός έφτασε στη Βουλγαρία. Θα μπορούσε να κάνει μία εκδρομή τριών ημερών στην Αθήνα. Ομως έτσι θα έσπαγε την συμφωνία με τους Τσώρτσιλ καί Ρούσβελτ στη Γιάλτα. Ο κόσμος είχε ήδη μοιραστεί αμετάκλητα από το 1945.
Γιά να καταλάβει κανείς πόσο εύκολο ήταν να συμβεί κάτι τέτοιο αρκεί να ρίξει μιά ματιά στο τι συνέβη στη γειτονική Βουλγαρία.
Στίς 2 Σεπτεμβρίου 1944: η Βουλγαρική Αγροτική Εθνική Ένωση "Vrabcha 1", η μέχρι τότε αντιπολίτευση, σχημάτισε κυβέρνηση με επικεφαλής τον Konstantin Muraviev. Η Σοβιετική Ένωση αντιμετώπισε της νέα κυβέρνηση με καχυποψία καί στίς 5 Σεπτεμβρίου κήρυξε τον πόλεμο κατά της Βουλγαρίας.
Στις 8 Σεπτεμβρίου: ο Κόκκινος Στρατός μπήκε στη Βουλγαρία. Οι Σοβιετικοί καταλαμβάνουν το βορειοανατολικό τμήμα της Βουλγαρίας, μαζί με τα βασικά λιμάνια της Βάρνας και του Μπουργκάς, χωρίς να συναντήσουν καμία αντίσταση σύμφωνα με διαταγές της Βουλγαρικής κυβέρνησης. Οι σοβιετικοί ήξεραν πως η παρουσία του κόκκινου στρατού αρκούσε, δεν έκαναν καμία κίνηση να καταλάβουν τη Σόφια, απλά περίμεναν τη φυσική εξέλιξη των πραγμάτων. Ταυτόχρονα μονάδες του Βουλγαρικού στρατού με αποσπάσματα ανταρτών κατέλαβαν θέσεις κλειδιά στη Σόφια, όπως το Υπουργείο Αμύνης, το Υπουργείο Εσωτερικών, το ταχυδρομείο, το τηλεγραφείο, τον ραδιοφωνικό σταθμό, τον σιδηροδρομικό σταθμό κλπ
Στίς 9 Σεπτεμβρίου το πρωί, με πραξικόπημα εγκαταστάθηκε στη Βουλγαρία κομμουνιστικό καθεστώς με τον Γκεόργκι Δημητρώφ στο τιμόνι.
Τά παραπάνω ιστορικά δεδομένα είναι ψηφίδες που όταν τοποθετηθούν σωστά στη σειρά θεμελιώνουν το γεγονός ότι ο εμφύλιος προκλήθηκε απο τους Σιωνιστές, γιά να κρατήσουν τους έλληνες μακριά από την Κύπρο όσο διαρκούσε η διαδικασία για την ίδρυση του Ισραήλ, ώστε να μπορέσουν να χρησιμοποιήσουν τις βάσεις υποστήριξης στο νησί που ήταν απαραίτητες γιά την εκπαίδευση και τη νοσηλεία των στρατευμάτων που πραγματοποίησαν την εισβολή στην Παλαιστίνη.
_(2).JPG)
_(2).JPG)
