Τα διαχρονικά συμφέροντα του ρωσικού στόλου στην Ανατολική Μεσόγειο

Ο πρώτος τσάρος που προσέδωσε στην Ρωσία τον τίτλο ναυτική δύναμη  ήταν ο Πέτρος ο Μέγας (1672-1725). Με τις ναυτικές νίκες του στην θάλασσα Asow της Ουκρανίας  εναντίον των Οθωμανών (1695-1696) και στην ναυμαχία Hango (1714) εναντίον των Σουηδών, η Ρωσία επιβλήθηκε ως ναυτική δύναμη στον Εύξεινο Πόντο και στην Βαλτική. 

Όλοι οι επόμενοι τσάροι της Ρωσίας προσπάθησαν να μεγιστοποιήσουν την ναυτική δύναμη της χώρας τους έτσι ώστε να μπορέσουν να επεκτείνουν την κυριαρχία τους προς τις λεγόμενες «θερμές θάλασσες». Δυσκολίες συνάντησε η Ρωσία στην επέκταση της κυριαρχίας της προς την Μεσόγειο εξ αιτίας των Οθωμανών που είχαν υπό την  κατοχή τους τον Βόσπορο και τα Δαρδανέλια. Ταυτόχρονα με την στρατιωτική τους δύναμη οι Ρώσοι έκαναν διπλωματική χρήση και της Ορθοδοξίας και αυτοανακηρύχθηκαν ως προστάτιδα δύναμη όλων των ορθοδόξων λαών της Ευρώπης και κυρίως των Βαλκανίων.  

Ο τσάρος Ιβάν ο Τρομερός (1533-1584) κατά την ενθρόνισή του το 1547 ονόμασε την Μόσχα ως την τρίτη Ρώμη, δήλωσε ότι είναι ο διάδοχος των βυζαντινών αυτοκρατόρων και ότι σκοπεύει να απελευθερώσει το Βυζάντιο και την Κωνσταντινούπολη, την δεύτερη Ρώμη, από τον οθωμανικό ζυγό. 

Τον 19ο αιώνα η Ρωσία βοήθησε στην απελευθέρωση των χριστιανών ορθοδόξων από τους Οθωμανούς στην νοτιοανατολική Ευρώπη και έπαιξε σημαντικό ρόλο στον απελευθερωτικό αγώνα των Ελλήνων στην Επανάσταση του 1821. Όμως στον πόλεμο της Κριμαίας (1854-1856) εναντίον της συμμαχίας Γάλλων, Βρετανών και Τούρκων  η Ρωσία υπέστη ήττα και αναγκάστηκε να οπισθοχωρήσει από τις γεωπολιτικές της βλέψεις στην Ανατολική Μεσόγειο.

Μετά το τέλος του Β΄ Παγκοσμίου Πολέμου ο Στάλιν επαναδιατύπωσε την γεωπολιτική στρατηγική της διαδόχου της Ρωσίας ΕΣΣΔ  δηλώνοντας το ενδιαφέρον της χώρας του για την Ανατολική Μεσόγειο και χρησιμοποιώντας τους συμμορίτες κομμουνιστές στην Ελλάδα ως αιχμή για την κάθοδο προς την «θερμή θάλασσα». 

Με το δόγμα Τρούμαν (1947) οι ΗΠΑ αντικατέστησαν την Μεγάλη Βρετανία ως μεγάλη ναυτική παρουσία στην Μεσόγειο και η ήττα των κομμουνιστοσυμμοριτών στην Ελλάδα και η απόσχιση της Γιουγκοσλαβίας του Τίτο από το σοβιετικό μπλοκ έδωσαν ένα προσωρινό τέλος στα σχέδια του Στάλιν. 

Με την ανάληψη της εξουσίας από τον Χρουστσόφ το 1955 η ΕΣΣΔ άρχισε να δημιουργεί στενές σχέσεις με τα αραβικά καθεστώτα, ιδιαίτερα με την Αίγυπτο του Νάσσερ τον οποίο παρασημοφόρησε με το παράσημο του Λένιν και του έδωσε τον τίτλο «ήρωας της Σοβιετικής Ένωσης». Η Σοβιετική Ένωση απέκτησε δικαίωμα ελλιμενισμού των πολεμικών της πλοίων στα αιγυπτιακά λιμάνια Σαλούμ και Αλεξάνδρεια της Μεσογείου και στο λιμάνι Λατάκια της Συρίας. 

Στα δυο λιμάνια της Αιγύπτου οι Ρώσοι παρέμειναν έως το 1972 που ανέλαβε την εξουσία ο Σαντάτ, ο οποίος ακύρωσε την συμφωνία ελλιμενισμού με την ΕΣΣΔ και έτσι αποδυναμώθηκε η παρουσία του πολεμικού στόλου των Ρώσων στην Ανατολική Μεσόγειο. 

Με την διάλυση της Σοβιετικής Ένωσης το 1991, τον διαμοιρασμό του πολεμικού της στόλου μεταξύ της Ουκρανίας και της νεοσύστατης Ρωσικής Ομοσπονδίας και την πλήρη αποδιοργάνωση της ρωσικής αμυντικής βιομηχανίας η παρουσία της Ρωσίας στην Ανατολική Μεσόγειο πήρε προσωρινά ένα τέλος.

Με την άνοδο στην εξουσία του Πούτιν  το 1999 άρχισε μια άλλη πορεία, δυναμική πλέον, για τον ρωσικό στόλο. 

Στον πόλεμο εναντίον της Γεωργίας το 2008 ο ρωσικός στόλος απέδειξε την αξία του εμποδίζοντας τα αμερικανικά πολεμικά πλοία να υποστηρίξουν αυτή την χώρα. Η Ρωσία ναυπηγεί σήμερα υπερσύγχρονα πολεμικά πλοία και κάνει αισθητή την παρουσία της πλέον  τόσο στην Μεσόγειο όσο και στην Βόρειο Θάλασσα και στην Θάλασσα της Ιαπωνίας.

Με την σημερινή οικονομική καταστροφή της Κύπρου και την εχθρική στάση της Ε.Ε εναντίον του κυπριακού Ελληνισμού η Μόσχα φαίνεται να βλέπει ξανά μια  ευκαιρία για την γεωστρατηγική της παρουσία στην Ανατολική Μεσόγειο, που είναι και ο διακαής πόθος αυτής της χερσαίας, από πλευράς γεωπολιτικής, δύναμης. 

Ο σκοπός είναι εμφανής. 

Η Ρωσία θέλει τουλάχιστον να ανακτήσει την γεωστρατηγική θέση που είχε στην Ανατολική Μεσόγειο πριν την διάλυση της ΕΣΣΔ. Ο απώτερος στόχος είναι αυτός που είχε και η τσαρική Ρωσία, ήτοι να βρει διέξοδο στην Μεσόγειο και να δημιουργήσει μία συμμαχία, σε συνεργασία πλέον σήμερα με το Ιράν και την Συρία, που θα υποσκάψει και θα ακυρώσει τον ρόλο της Τουρκίας και κατ’επέκταση των ΗΠΑ και του Ισραήλ στην Ανατολική Μεσόγειο. 

Εάν αυτή η γεωστρατηγική της Ρωσίας έχει θετικό αποτέλεσμα τότε οι ΗΠΑ και οι Αμερικανοσιωνιστές θα απολέσουν την κυριαρχία τους στην περιοχή. Η απώλεια αυτή θα έχει επακόλουθο και την μείωση της επιρροής των ΗΠΑ συνολικά στην Ευρώπη. Σε μια τέτοια περίπτωση η Ρωσία όχι μόνον θα επικρατούσε στην Ανατολική Μεσόγειο αλλά θα επέβαλλε και γεωπολιτικές απαιτήσεις στους Ευρωπαίους.

Μέσα σε αυτό το πλαίσιο ο Σαμαράς συνεχίζει την πολιτική της απόλυτης υποταγής στις ΗΠΑ, η οποία είναι επιβλαβής για την Ελλάδα, διότι την προσδένει σε ένα γεωπολιτικό σχήμα, που επιθυμεί την διχοτόμηση του Αιγαίου και την προώθηση των τουρκικών διπλωματικών θέσεων. 

Η συγκυβέρνηση του μνημονίου θέλει μια Ελλάδα προτεκτοράτο των Αμερικανοσιωνιστών. 

Η ΧΡΥΣΗ ΑΥΓΗ αγωνίζεται για μια Πατρίδα ελεύθερη και ισχυρή που θα διεκδικήσει τα εθνικά της δίκαια επιλέγοντας τους συμμάχους που θα προωθήσουν τα ιστορικά αυτονόητα εθνικά συμφέροντα του Ελληνισμού στο Αιγαίο, στην Ιωνία και την Κύπρο. 

πηγή: X.A