Στο βάθος καραδοκεί η τριχοτόμηση...της.

Το διαίρει και βασίλευε  αποτελεί μεθοδολογία επίλυσης προβλημάτων.

Ιστορικά λοιπόν, οι λαοί του πλανήτη μας κινούνται με την λογική της Εθνικής επιβίωσής τους.

Στην γεωπολιτική σφαίρα της βαλκανικής χερσονήσου υπάρχουν σήμερα οκτώ κράτη σε μία έκταση 550.000 χλμ².

Στα Ανατολικά σύνορά μας, κατά την περίοδο της μετανάστευσής τους τα τουρκικά φύλα, πολλές φορές σε σύγκρουση μεταξύ τους, απλώθηκαν σε μία τεράστια έκταση, ιδρύοντας τα δικά τους κρατικά μορφώματα.

Τα περισσότερα υπήρξαν βραχύβια και με το πέρασμα των αιώνων προσαρτήθηκαν από δυνατότερα βασίλεια, κάποια όμως επεβίωσαν και έγιναν η μήτρα που γέννησε έξι σημερινά κράτη:

Αζερμπαϊτζάν, Καζακστάν, Κιργιζία, Ουζμπεκιστάν, Τουρκία, Τουρκμενιστάν.

Τουρκική ή τουρανική ονομάζεται μια οικογένεια δεκάδων νομαδικών φύλων με καταγωγή από τη Μογγολία και τη ΝΑ Σιβηρία, τα οποία μετανάστευαν κατά κύματα καθ` όλη τη διάρκεια του μεσαίωνα, κυρίως μεταξύ 6ου και 11ου αιώνα.

Η Οθωμανική Αυτοκρατορία ήταν ένα αχανές κράτος που ιδρύθηκε τον ύστερο 13ο αιώνα από τουρκικά φύλα στη Μικρά Ασία και κυβερνήθηκε από τους απογόνους του Οσμάν Α` μέχρι την κατάλυσή της το 1918.

Παρόλο που οι ιστορικοί μιλούν για αυτοκρατορίες με όρους ανάπτυξης και παρακμής, οι Οθωμανοί παρέμειναν στρατιωτικά και πολιτισμικά υπολογίσιμοι έως τη διάσπαση της αυτοκρατορίας, στις πρώτες δεκαετίες του 20ου αιώνα.

Παρά του ότι η Τουρκία διεκδικεί την αναβίωση της Οθωμανικής Αυτοκρατορίας, με ανάλογες στρατηγικές στοχεύσεις, συμπεριφέρεται “συμπλεγματικά” έναντι του φοβικού συνδρόμου της διάσπασής της, απο τους “φίλους” και “εταίρους” της.

Γνωρίζει πολύ καλά, ότι αυτοί οι οποίοι σήμερα αποτελούν την διεθνή υποστήριξή της, πριν απο 93 χρόνια την κατέλυσαν ως Οθωμανική Αυτοκρατορία.

Εξ αυτού του γεγονότος, προσαρμόζει την εξωτερική της πολιτική ανάλογα με τις αντιδράσεις των εταίρων και “εχθρών” της, και δεν δρα "πρωτογενώς", υποστηρίζοντας το Εθνικό της συμφέρον, όπως θα περίμενε κάποιος αντικειμενικός παρατηρητής.

Η επιβίωση με βάση την ειρηνική συνύπαρξη των λαών, θα έπρεπε να αποτελεί εθνική στόχευση της Τουρκίας, παρ’ όλα αυτά όμως, η κατάκτηση και ο πόλεμος αποτελεί "γονιδιακό ιδίωμα" των Τουρκικών φύλων και έκδηλη εθνική πολιτική.

Η Τουρκία συνορεύει δυτικά με την Ελλάδα και τη Βουλγαρία, ανατολικά με τη Γεωργία, την Αρμενία, το Αζερμπαϊτζάν και το Ιράν, νότια με το Ιράκ και τη Συρία.

Η μορφολογία του εδάφους της έχει σχήμα περίπου ορθογωνίου παραλληλογράμμου του οποίου το εσωτερικό μέρος είναι ένα οροπέδιο, με μέσο ύψος 1.000 μέτρων. Περιβάλλεται από συνεχείς οροσειρές, που αφήνουν μόνο μερικά ανοίγματα προς τη θάλασσα.
Τα τελευταία 35 χρόνια όμως, η Τουρκία ακολουθώντας ένα “περίεργο δόγμα” στην εξωτερική της πολιτική, προσαρμόζοντας την εσωτερική της πολιτική, υποτάσσοντάς την ουσιαστικά, σε στρατηγικές στοχεύσεις που έχουν να κάνουν με ανάπτυξη των ζωνών επιρροής της, δορυφοροποιήσεις ομόρων κρατών και έλεγχο ενεργειακών πόρων στην ευρύτερη περιοχή της ΝΑ Μεσογείου, ξεκίνησε ένα νέο κεφάλαιο με διαφορετικές εθνικές στοχεύσεις, πλέον.

Αυτόματα θέτει τον εαυτό της σε θέση ανταγωνιστή με κράτη τα οποία έχουν ανάλογα συμφέροντα στην περιοχή της ΝΑ Μεσογείου-Αιγαίου, και εν προκειμένω, ΗΠΑ, Ρωσία, ΕΕ, Ισραήλ και Ελλάδα.

Η προσπάθειά της να αναγορευτεί σε ισότιμο “συνομιλητή” με τούς ισχυρούς του πλανήτη, από την σημερινή της πολιτική ηγεσία, εμπεριέχει και στοιχεία αλαζονείας.

Τα οικονομικά συμφέροντα είναι τεράστια και οι συμμαχίες είναι ανάλογες, όμως πιο εύκολα συνδιαλέγεσαι με “αδύναμο” παρά με “δυνατό”, και αυτό αποτελεί κανόνα στα παγκόσμια συναλλακτικά ήθη.

Η κατάληξη του “παζαριού” στην ΝΑ Μεσόγειο, μπορεί να είναι φαινομενικά αβλαβής, όμως οι σκέψεις των συμμετεχόντων είναι πολλές και “μύχιες”, πώς θα ελέγχεται μια Τουρκία ενεργειακά αυτοδύναμη σε 20 χρόνια;

Όταν στρατιωτικά εξοπλίζεται με την τελευταία λέξη της τεχνολογίας, παράγει αυτοδύναμα, στρατιωτικό εξοπλισμό και τείνει να γίνει “πυρηνική” δύναμη, σε λίγα χρόνια θα συγκεντρώνει όλα τα προσόντα μιας υπερδύναμης, έστω περιφερειακής.

Εάν ο τακτικός στόχος της είναι να αναγορευθεί σε περιφερειακή υπερδύναμη τώρα, σε 20 χρόνια ποιός θα είναι ο επόμενος τακτικός της στόχος;

Η απροκάλυπτη επίδειξη στρατιωτικής ισχύος προς τις όμορες χώρες, η πολιτική την οποίαν ακολουθεί και προς παραδοσιακούς της, συμμάχους-η Τουρκία είπε όχι στην διέλευση των GIs των ΗΠΑ, μέσω Τουρκίας προς το Ιράκ (Μάρτιος 2003)-σε συνδυασμό με το κείμενο του ΥΠΕΞ της Τουρκίας στο βιβλίο “Το στρατηγικό βάθος. Η διεθνής θέση της Τουρκίας”, του Αχμέτ Νταβούτογλου κάνει περισσότερο από σαφείς τους στόχους της Τουρκίας, σε ότι αφορά την στρατηγική στόχευση της εξωτερικής πολιτικής της Τουρκίας.

Η Τουρκία φιλοδοξεί, να αποτελεί την προμετωπίδα της Δύσης απέναντι στην Ρωσία, έναντι σοβαρών ανταλλαγμάτων από την Δύση, και βέβαια, στην αναγόρευσή της σε στρατιωτική, περιφερειακή προς το παρόν, υπερδύναμη.

Τα συνεπακόλουθα αυτής της “φιλοδοξίας” του πολιτικοστρατιωτικού της κατεστημένου, είναι ήδη ορατά, μέσα από την προσπάθειά της να δορυφοροποιήσει όμορες χώρες, και να καταστεί ενεργειακός παράγοντας, “καταλύτης”, ελέγχοντας παραγωγικές περιοχές υδρογονανθράκων (ΝΑ Μεσόγειο-Αιγαίο), αλλά και αγωγούς μεταφοράς των υδρογονανθράκων (να αποτελεί σημαντικό παγκόσμιο ενεργειακό κόμβο).

Η τοποθέτηση της αντιπυραυλικής ασπίδας στην Ευρώπη, και η ολοκλήρωσή της έως το 2018, μειώνει το γεωστρατιωτικό πλεονέκτημα της Τουρκίας.

Εάν οι υδρογονάνθρακες της ΝΑ Μεσογείου διαμοιραστούν σύντομα και χωρίς “παρατράγουδα” το “υποστηρικτικό” πλεονέκτημα της Τουρκίας εξανεμίζεται.

Εδώ λοιπόν εμφανίζεται το “πρόβλημα”, η ισορροπία κλυδωνίζεται, αυτό που λέγεται Τουρκία ως περιφερειακή υπερδύναμη, μή ελεγχόμενη πολιτικο-στρατιωτικά, δημιουργεί παραμέτρους, ασύμμετρα αναπτυσσόμενους, στρεβλώνοντας επί της ουσίας την βούληση της Δύσης, δημιουργεί εσωτερικούς ανταγωνισμούς και αναδεικνύει τα επιμέρους Εθνικά συμφέροντα, πράγμα το οποίο θα κληθούν σύντομα οι μεγάλες Δυνάμεις να επιλύσουν, το “πώς” θα φανεί εκτιμώ πολύ σύντομα.

Η αλλαγή του “status quo” στην ευρύτερη περιοχή της ΝΑ Μεσογείου συνδυαζόμενη με την Μ. Ανατολή, δημιουργεί αναγκαιότητα αλλαγής της υφιστάμενης κατάστασης εξυπηρετώντας τα συμφέροντα της Δύσης.

Εάν λειτουργήσει η μέθοδος  “σίδερο και το αίμα.»  τότε θα δούμε κάτι ανάλογο με αυτό που συνέβη στην Αφρική, δηλ. δημιουργία κρατών δια της “σπάθης” και έναν νέο “παγκόσμιο” πόλεμο.

Ωστόσο, λόγω της δεινής οικονομικής κατάστασης που γενικὰ επικρατεί παγκόσμια , οι χώρες που συνήθως πρωτοστατούν, δηλαδὴ οι ΗΠΑ, η Μ. Βρετανία, η Γαλλία και η Γερμανία αδυνατούν επὶ τού παρόντος να αναλάβουν το κόστος μίας νέας στρατιωτικής επιχείρησης αντίστοιχης μ` αυτήν που παρακολουθήσαμε στη Λιβύη.

Οι προαναφερόμενες χώρες, προετοίμασαν τὰ τελευταία χρόνια τὸ έδαφος δημιουργώντας τους εσωτερικοὺς απαραίτητους θύλακες ανατροπής του καθεστώτος Άσαντ, εν τούτοις αδυνατούν απὸ ό,τι διαπιστώνεται να αναλάβουν οι ίδιοι την πρωτοβουλία μίας γενικευμένης επιχείρησης.

Και αυτήν την προσωρινή αδυναμία (την οικονομική) των Μεγάλων Δυνάμεων, έρχεται η Τουρκική διπλωματία να συμπληρώσει, αναλαμβάνοντας στρατιωτική δράση, συνάπτοντας συμφωνίες με οφέλη-ανταλλάγματα, υποκαθιστώντας ουσιαστικά την Δύση.

Η Τουρκία προσδοκά βάσει της συμφωνίας, όπως ισχυρίζονται διπλωματικὲς πηγές, πολλαπλὰ οφέλη από την ενεργὸ στρατιωτικὴ ανάληψη μίας λίαν παρακινδυνευμένης γι` αυτὴν επιχείρησης.

Αυτὸς είναι και ο λόγος που η Άγκυρα εξαναγκάστηκε να ακυρώσει τη συμφωνία περὶ τών πυρηνικών που είχε συνάψει με την Τεχεράνη.
Ο Τούρκος υπουργός εξωτερικών Αχμέτ Νταβούτογλου δήλωσε:<<Ελπίζουμε πως μία στρατιωτικὴ επέμβαση στην Συρία δεν θα είναι αναγκαία>>

Όσο συνεχίζεται πάντως η βίαιη καταστολή, η Τουρκία είναι έτοιμη για οποιοδήποτε σενάριο. Η Τουρκία ενδιαφέρεται για το “καλό” του Συριακού λαού!!!!!!!!

Σημειώνεται  ότι η Τουρκία διεκδικεί μία εδαφικὴ περιοχὴ περίπου 500 τετραγωνικών χιλιομέτρων νότια της Αλεξανδρέττας.

Στα ανταλλάγματα τα οποία ζητά η Τουρκία, εκτός απὸ τὴν αποκλειστικὴ σχεδὸν στρατηγικὴ χρήση των υδάτινων πόρων της περιοχής, συμπεριλαμβάνονται

α) η περιοχή της Αλεξανδρέττας,

β) η συνεκμετάλλευση του Αιγαίου και

γ) η απώλεια μέρους της εδαφικής κυριαρχίας της Ελλάδος (Θράκη-νησιά) προς όφελός της.

Στο πλαίσιο αυτὸ της νέας προοπτικής που ανοίγεται για την Τουρκία με τα παρασκηνιακὰ ανταλλάγματα, ἡ κυβέρνηση Ερντογάν συμφώνησε στα σχέδια της Ουάσιγκτον.

Η Ρωσία επ’ ουδενὶ δεν θέλει να χάσει την μοναδικὴ στρατιωτικὴ βάση που διατηρεί στη Μεσόγειο και η οποία βρίσκεται στη Συρία, ούτε επίσης να υποστεί μία νέα οικονομικὴ ζημιὰ πολλών δισεκατομμυρίων ευρὼ, λόγω ματαίωσης συμφωνιών που έχει συνάψει σε στρατιωτικὸ και εμπορικὸ επίπεδο με τη Δαμασκό.

Ως εκ τούτου, τίποτα δεν αποκλείει να σταθεί ενεργὰ πλέον εμπόδιο προς τις βλέψεις της Ουάσιγκτον, προκειμένου να συνεχίσει να έχει το απαραίτητο διαπραγματευτικὸ χαρτὶ που απαιτείται προκειμένου να συμμετάσχει ως σημαντικὸς «παίκτης» στις αποφάσεις που αφορούν την περιοχή της ΝΑ Μεσογείου-Μ. Ανατολής.

Αυτὸ το γεγονὸς δεν αποκλείει ακόμη και στρατιωτικὴ εμπλοκὴ με την Τουρκία.

Μία τέτοια “σύρραξη” άλλωστε εξυπηρετεί ποικιλοτρόπως και το Ισραήλ, το οποίο διακαώς επιθυμεί να μειώσει την στρατιωτικὴ ισχὺ της Άγκυρας.

Με δεδομένα μάλιστα την εχθρική προς το Τὲλ-Αβὶβ στάση της τουρκικής κυβέρνησης τους τελευταίους μήνες αλλά και το γεγονὸς ότι η Τουρκία είναι η μοναδικὴ πλέον εναπομείνασα εκτός του Ιράν μουσουλμανικὴ χώρα με ισχυρὸ στρατὸ, το Ισραὴλ θα έχει κάθε λόγο να ωφεληθεί απὸ έναν ενδεχόμενο ρωσοτουρκικὸ πόλεμο.

Μέσα στο πλαίσιο αυτὸ άλλωστε έχει αναπτύξει διπλωματικὲς σχέσεις με τους Κούρδους του Βορείου Ιράκ, ενώ όπως φημολογείται μυστικὰ ενισχύει με όπλα και τους Κούρδους αντάρτες που μάχονται ενάντια στην Άγκυρα.

Η στόχευση είναι η Συρία και το Ιράν να αλλάξουν κυβερνήσεις και με τον ένα ή τον άλλο τρόπο να αποτελέσουν “προτεκτοράτα” ή “φίλιες” κυβερνήσεις να τα κυβερνούν, εξ αιτίας του ενεργειακού πλούτου που διαθέτουν. Στο Ιράκ και στην Λιβύη όπως και σε άλλες αραβικές χώρες, ήδη έχει δρομολογηθεί το αντίστοιχο σενάριο.

Η επερχόμενη τριχοτόμηση της Τουρκίας "βολεύει" όλους, και είναι προ των πυλών, και αυτό θα συμπαρασύρει σε ανακατατάξεις και αλλαγές συνόρων κρατών, και ορίων ζωνών επιρροής.

Οι εποχές αλλάζουν ραγδαία και το μέλλον είναι πλέον ζοφερό, ο καπιταλισμός αντιδρώντας στον αυτοτραυματισμό του, προκαλεί εμφράγματα σε οικονομίες αδύναμες και υφεσιακές.

Ίδωμεν!