«Ελληνισμός» και «Ελληνικότης»

 

Για μας ο όρος Ελληνισμός δεν είναι, ούτε και παριστά κατ’ αρχάς ένα σύνολο Ιδεών και έργων πολιτισμού. 

Για μας είναι περισσότερο Έλληνας ο Πομάκος της Θράκης με την γνήσια Αρχαιοελληνική καταγωγή από τον οιονδήποτε φανατικό στον… εθνισμό του «έλληνα», που φυλετικά δεν ανήκει στο γένος μας. Αυτό γιατί καμία επίκτητη γνώση, κανένα ιδεολόγημα δεν είναι δυνατόν να καταργήσει τον φυσικό Νόμο.

Είναι για μας ο όρος Ελληνισμός πρωτίστως όρος με περιεχόμενο φυλετικό. Ποιο περιεχόμενο: με δυο λόγια απλά: Πυρήνας του Ελληνισμού τα τέσσερα αρχικά φύλα (Αχαιοί, Ίωνες, Δωριείς - Μακεδόνες, Αιολείς). 

Από τα προϊστορικά ακόμη χρόνια μέχρι την πρόσφατη ιστορία ανεμείχθησαν σε ορισμένες περιοχές τα φύλα αυτά με τους άμεσα φυλετικά συγγενείς Ιλλυρικούς και Θρακο-Φρυγικούς λαούς, καθώς επίσης σε πολύ μικρότερο βαθμό και με άλλους Λευκής καταγωγής πληθυσμούς (π.χ. Γραικογαλάτες και Γοτθογραικοί της Μικράς Ασίας). 

Σε όλη την διάρκεια της μακραίωνος ιστορίας μας δεν υπήρξε ποτέ στον ευρύτερο χώρο του Μείζονος Ελληνισμού (Βαλκάνια - Νότιος Ιταλία - Μικρά Ασία) Φυλετικό κενό. Υπήρξαν για λόγους συνθηκών, λόγους ιστορικούς, μετατοπίσεις πληθυσμών. Παράδειγμα η ορεινή Ελλάδα: Σε χρόνια ακμής και ευημερίας της Βυζαντινής Αυτοκρατορίας ήταν από αραιοκατοικημένη έως ακατοίκητη. Στα χρόνια της Τουρκοκρατίας ήταν πυκνοκατοικημένη και στα σημερινά χρόνια είναι πάλι σχεδόν έρημη.

Είναι για μας ο «Ελληνισμός» ένα σύνολο ανθρώπων κοινής φυλετικής καταγωγής, κοινού «αίματος» και είναι η «Ελληνικότης» η στάση ζωής, ο τρόπος ο διανοητικός και ψυχικός, που γνήσια προκύπτει από τους δημιουργούς αυτού του συνόλου. Την Φυλετική συνέχεια του Ελληνισμού κανείς καλόπιστος και ανοικτός νους δεν είναι δυνατόν να αμφισβητήσει. Γλώσσα, παραδόσεις και μύθοι, στοιχεία θρησκειολογικά συνηγορούν απόλυτα σε αυτό.

...

Μας λένε διάφοροι μισέλληνες δήθεν ιστορικοί ότι δεν είμαστε Έλληνες και ότι απλά και μόνο μιλάμε την γλώσσα την Ελληνική και επιχειρηματολογούν στο σημείο αυτό χρησιμοποιώντας το γεγονός της τεράστιας έκτασης που είχε πάρει στα χρόνια τα ελληνιστικά η γλώσσα μας. Μα εμάς δεν μας έμαθαν Ελληνικά οι Αλεξανδρινοί επίγονοι, μιλούσαμε τη γλώσσα αυτή με την ίδια σχεδόν μορφή τουλάχιστον χίλια χρόνια πριν! 

Και ακόμη, ο Ελληνισμός στον ευρύτερο χώρο που ζούσε υπέστη ένα καθεστώς διωγμών τουλάχιστον από τον 12ο αιώνα και μετά. Το πρόβλημα δεν είναι, λοιπόν, «πως μάθαμε εμείς Ελληνικά», αλλά πόσοι συμπατριώτες μας αναγκάσθηκαν να μην μιλάνε Ελληνικά! Εδώ υπάρχουν συγκεκριμένα παραδείγματα πληθυσμών Ελληνικών, που έχασαν την γλωσσική τους ταυτότητα, όπως οι Έλληνες της Κάτω Ιταλίας και Σικελίας, όπου μικρό μόνο μέρος του ελληνογενούς αυτού πληθυσμού μιλά σήμερα μιαν διάλεκτο Ελληνική, διάλεκτο που ας σημειωθεί δεν έχει προέλευση Βυζαντινή, αλλά προέλευση κατά τους γλωσσολόγους αρχαία και συγκεκριμένα δωρική. Τι απέγιναν γλωσσικά οι Έλληνες της Κορσικής, οι Πομάκοι, που στην διάλεκτό τους χρησιμοποιούν ακόμη και Ομηρικές λέξεις, οι Έλληνες που εσύρθηκαν σκλάβοι στην Αφρική και Ανατολή, οι γενίτσαροι; 

Οι λεγόμενοι «τουρκοκρητικοί», που στην συντριπτική τους πλειοψηφία ήσαν Έλληνες όχι στον εθνισμό, μα στη γλώσσα και στο γένος και κατοικούν σήμερα στην Ιωνία; Καταλήγοντας θα πω τούτο: Ίσως στα χρόνια (όχι ίσως είναι βέβαιον) τα Ελληνιστικά και πιθανώς στη διάρκεια ενός μέρους της Βυζαντινής μας ιστορίας να υπήρχαν όχι λαοί ολόκληροι, μα πρόσωπα και πνευματικές τάξεις λαών μη ελληνικών, που μιλούσαν ελληνικά, που ήταν η διεθνής γλώσσα της εποχής, όπως είναι σήμερα τα Αγγλικά. 

Στα νεώτερα όμως ιστορικά χρόνια (Τουρκοκρατία και μετά) η παρουσία της Ελληνικής γλώσσας σε έναν ολόκληρο πληθυσμό είναι αδιάψευστος μάρτυρας Φυλετικής Καταγωγής. Ο Ελληνισμός είναι λοιπόν και μπορεί να είναι μια οντότητα φυλετική, γνήσια συνέχεια της αρχαίας εκείνης.

Νικόλαος Γ. Μιχαλολιάκος

Για μια Μεγάλη Ελλάδα σε μια Ελεύθερη Ευρώπη