Η ΣΥΡΡΙΚΝΩΣΗ ΤΟΥ ΕΛΛΗΝΙΣΜΟΥ & OI ΟΔΥΝΗΡΕΣ ΟΙ ΣΥΝΕΠΕΙΕΣ ΓΙΑ ΤΗΝ ΕΛΛΑΔΑ

ΟΔΥΝΗΡΕΣ ΟΙ ΣΥΝΕΠΕΙΕΣ ΓΙΑ ΤΗΝ ΕΛΛΑΔΑ

Μέχρι τώρα επικρατεί η άποψη μεταξύ των Ελλήνων, ότι η Άλωση της Κων/λης και μαζί της η απώλεια ολόκληρης της Βυζαντινής Αυτοκρατορίας με την Ελληνική της μορφή, υπήρξε το συντριπτικό και το τελευταίο χτύπημα του Ελληνισμού.

Βέβαια, η 29η Μαΐου 1453, παραμένει στη συνείδηση των Ελλήνων ως η αποφράδα ημέρα Τρίτη.

Σηματοδοτεί την σκλαβιά σύμπαντος του Ελληνισμού και την πολιτική του υποδούλωση με ότι αυτή συνεπάγεται. Υπήρχε όμως, και η άλλη πλευρά της Άλωσης, της πόλης. Ότι δεν εκριζώθηκε ο Ελληνισμός από τις πατρογονικές του εστίες.

Είχε απώλειες σοβαρές με θανάτους, με μεταναστεύσεις εσωτερικές σε δυσπρόσιτα για τον κατακτητή εδάφη, ο Ελληνισμός, όμως, παρέμενε και διατηρούσε όλα τα δικαιώματα που απορρέουν από την μακροχρόνια εγκατάστασή του, όσο ήταν εφικτό από τον κατακτητή.

Την προσπάθεια που έκανε ο Ελληνισμός το 1919-23, να φέρει τη λύτρωση της σκλαβιάς της περιοχής της Σμύρνης κατέληξε σε τραγωδία. Την ίδια εποχή και ο Πόντος ακολουθεί.

Θέλει να απαλλαγεί από ένα δυνάστη λαό που το μόνο που ξέρει από τότε που έκαμνε τις κατακτητικές του εκστρατείες, να καταστρέφει την πνευματική και οικονομική εξέλιξη των Ελλήνων και να σκορπά το θάνατο.

Αποτέλεσμα αυτής της Ελληνικής προσπάθειας ήταν η ήττα και η καταστροφή.

Εκείνο, όμως, το στοιχείο που αναδεικνύει το μέγεθος της καταστροφής είναι ο εκριζωμός, ο μεγάλος εκριζωμός των Ελλήνων. Χάθηκαν τα πάντα.

Δεν υπάρχουν πόλεις και χωριά με Έλληνες κατοίκους. Ενάμιση εκατομμύριο πρόσφυγες της Μ. Ασίας, του Πόντου και της Α. Θράκης κατέφυγαν πρόσφυγες στην εξαντλημένη από τους πολέμους ιστορική τους πατρίδα, την Ελλάδα. Εδώ βρήκαν την προστασία που ζητούσαν για να συνεχίσουν το δημιουργικό τους έργο.

Να συνδράμουν με την εργατικότητά τους την οικονομική ανασυγκρότηση της Ελλάδος. Από τότε αρχίζει και, όμως, η συρρίκνωση του Ελληνισμού της Διασποράς. Με την μετάβαση ελληνικού εκστρατευτικού σώματος στην Ουκρανία τον Ιανουάριο του 1919, με σκοπό τη βοήθεια των τσαρικών στρατευμάτων, προκάλεσε την οργή των Μπολσεβίκων μετά την επικράτησή τους.

Χιλιάδες Έλληνες εγκαταλείπουν χωριά και πόλεις όπου κατοικούσαν όπως την Οδησσό και έρχονται στην Ελλάδα. Μετά δύο δεκαετίες θα ακολουθήσουν οι Σταλινικές διώξεις, για να ολοκληρωθεί ο ξεριζωμός των Ελλήνων, από πολλές περιοχές των Σοβιετικών χωρών.

Το 1955, το Σεπτέμβριο, νέος διωγμός εναντίον των ομογενών μας στηνΚων/λη. Για δύο μέρες, άνθρωποι του τουρκισμού, συμπληρώνουν το έργο του Οθωμανισμού, παρά τις υποσχέσεις φιλίας που είχαν συμφωνήσει οι Τούρκοι με την Ελλάδα, το 1930.

Την εποχή των δύο πρωταγωνιστών της μικρασιατικής σύγκρουσης που οδήγησε την Ελλάδα στον εξωτερικό δανεισμό, για να επιβιώσει, όλα ήταν δραματικά. Το επόμενο θύμα του Ελληνισμού της Διασποράς είναι οι Έλληνες της Αιγύπτου.

Μερικές δεκαετίες πριν από το 1930, ο Ελληνισμός της Αιγύπτου βρισκόταν στην οικονομική ακμή του. Αριθμούσε 150 χιλ. κατοίκους (στην Αλεξάνδρεια περίπου 75 χιλ, Κάιρο 40 χιλ.).

Τη δεκαετία του 1950, όλα ανατράπηκαν. Η έξαρση του τοπικού εθνικισμού και οι κρατικοποιήσεις των Ελληνικών περιουσιών οδήγησαν στην παρακμή και τη μετανάστευση των Ελλήνων.

Περισσότερα από 1.100 εργοστάσια, βιομηχανίες και επιχειρήσεις των Ελλήνων κρατικοποιούνται αρχές της δεκαετίας του 1960, από τον τότε πρόεδρο της Αιγύπτου, συνταγματάρχη Γκαμάλ Νασέρ. Έτσι ο Ελληνισμός οδηγείται στην απομάκρυνσή του από τη γενέτειρά του. Εδάφη στα οποία κατοικούσαν περισσότερο από 2.500 χρόνια.

Πολλές πόλεις και χωριά της Βουλγαρίας είναι γνωστές από την εγκατάστασή τους εκεί πολλών Ελλήνων από τον Β΄ μεγάλο αποικισμόπου τροφοδότησε πολλές περιοχές του Πόντου από εποίκους (8ος – 6ος αι. π.Χ.). Απολλωνία (Σωζόπολη) Οδησσό (Βάρνα) Μεσημβρία, ηράκλεια, Αγχίαλο κ.λπ. Ιδρύθηκαν από Έλληνες και διατήρησαν την παρουσία τους πολλούς αιώνες.

Οι αναγκαστικοί διωγμοί των Ελλήνων και ο ξεριζωμός από τη Βουλγαρία άρχισε το 1906 και κράτησε μέχρι το τέλος της δεκαετίας του 1920.

Το 1906 ξεριζώθηκαν 15.000, μετά τους Βαλκανικούς πολέμους 15.000, και στα πλαίσια της Συνθήκης του Νεϊγύ (1919-1930) άλλες 32.000 Έλληνες.

Στο κλίμα αυτό της συρρίκνωσης του Ελληνισμού εντάσσεται και το δράμα που ζει η μεγαλόνησος Κύπρος. Το δράμα της άρχισε το 1974, με την εισβολή των Τουρκικών στρατευμάτων, 40 χιλ. ανδρών που διατηρεί η Τουρκία το 38% του εδάφους της. Τότε πολλοί συμπατριώτες Κύπριοι αναγκάστηκαν να εγκαταλείψουν τις πατρογονικές τους εστίες και να καταφύγουν πρόσφυγες, στο νότιο τμήμα του νησιού και άλλοι στην Ελλάδα, και Ευρωπαϊκές χώρες.

Σήμερα, όμως, ανατράπηκαν οι όροι και οι συνθήκες που επικρατούν σ’ όλο τον κόσμο, ιδιαίτερα στην Ευρώπη. Μετά το Β΄ Παγκόσμιο Πόλεμο άρχισε αντίστροφη πορεία. Έλληνες φεύγουν ως εργάτες, στη Γερμανία, Αυστραλία, Ν. Αφρικανική Ένωση.

Η οικονομική κρίση επέτεινε το κλίμα. 

Τώρα, όμως, εγκαταλείπουν την Ελλάδα επιστήμονες, νέοι άνθρωποι που θα μπορούσαν να συμβάλλουν στην οικονομική ανόρθωση της χώρας.

Οι σημερινοί όμως μετανάστες, δεν έχουν τα δικαιώματα που είχαν οι ξεριζωμένοι Έλληνες. Είναι εργάτες, επιστήμονες, που πήγαν να βρούνε δουλειά. 

Με την πάροδο του χρόνου θα αποκτήσουν κάποια δικαιώματα για να προβάλλουν την Ελληνική ιδέα.