Από την Επιβολή στην Υποβολή : Στόχος η Ελεύθερη σκέψη, «Κατασκευάζοντας την Συναίνεση»

Ο φόβος αποτελεί διαχρονικά το εργαλείο που χρησιμοποιεί κάθε είδους  εξουσία, όχι μόνο για να εδραιώσει και να υπερασπιστεί τα συμφέροντά της και την κυριαρχία της, αλλά και σαν απαραίτητο και αναγκαίο μέσο για την έκφρασή της. 

Είναι ζωτικής σημασίας για την εκάστοτε εξουσία να μπορεί να επιβάλλει τον φόβο των συνεπειών και της τιμωρίας για αυτούς που δεν αναγνωρίζουν την κυριότητα της, αντιστέκονται σε αυτήν ή εκπροσωπούν μια ανταγωνιστική δύναμη.

«Η καλή διακυβέρνηση μπορεί να πουληθεί προς μια κοινωνία, ακριβώς όπως και κάθε άλλο αγαθό» «Κατασκευάζοντας την Συναίνεση» Edward Bernays.

«Κυβερνόμαστε, τα μυαλά μας είναι φορμαρισμένα, οι προτιμήσεις είναι ήδη διαμορφωμένες, οι ιδέες μας είναι προτεινόμενες, κατά ένα μεγάλο μέρος από άτομα που δεν έχουμε ακούσει ποτέ για αυτά. 

Αυτό είναι ένα λογικό αποτέλεσμα του τρόπου με τον οποίο η δημοκρατική κοινωνία μας οργανώνεται. Οι τεράστιοι αριθμοί των ανθρώπινων όντων πρέπει να συνεργαστούν κατά αυτόν τον τρόπο εάν πρόκειται να ζήσουν μαζί ως ομαλά λειτουργούσα κοινωνία. 

Οι αόρατοι κυβερνήτες μας είναι, σε πολλές περιπτώσεις, απληροφόρητοι της ταυτότητας των συντροφικών μελών τους στο εσωτερικό γραφείο». («Προπαγάνδα» -Edward Bernays)

Σήμερα τα ΜΜΕ επειδή δεν μπορούν να χειραγωγούν πια,  δημιουργούν το κλίμα της συναίνεσης. 

Κάθε φορά που κάποιος δημοσιογράφος-βεντέτα ή κάποιος παρουσιαστής τηλεοπτικού δελτίου ειδήσεων υψηλής ακροαματικότητας πρέπει να απαντήσει στο ερώτημα αν δέχεται πιέσεις ή εάν του έχει συμβεί να υποστεί λογοκρισία, απαντά ότι είναι απολύτως ελεύθερος και ότι εκφράζει τις προσωπικές του πεποιθήσεις. 

Πώς λειτουργεί ο έλεγχος της σκέψης σε μια δημοκρατική κοινωνία ; Το τι συμβαίνει στις δικτατορίες είναι γνωστό.

“Οταν οι δημοσιογράφοι τίθενται υπό αμφισβήτηση απαντούν ευθύς αμέσως : "Κανείς δεν με πίεσε, μόνος μου γράφω ό,τι θέλω".

Αληθεύει ! Μόνο που, εάν οι θέσεις τους ήταν αντίθετες προς την κυρίαρχη ιδεολογία, δεν θα τους επιτρεπόταν πλέον να αρθρογραφούν. 

Θέλει Ἀρετὴν καὶ Τόλμην ἡ Ἐλευθερία!

Ἀνδρέου Κάλβου ἀδιαπραγμάτευτες ἀλήθειες…

Ἀπόλυτες…

Δεσμευτικές…

Πῶς θά γίνῃς ἐλεύθερος ἐάν ἔχεις πάθη; Ἐάν δῆλα δή πάσχῃς;

Πῶς θά γίνῃς ἐλεύθερος ἐάν ἔχῃς ἐξαρτήσεις;

Πῶς θά γίνῃς ἐλεύθερος ἐάν ἀποδέχεσαι κάτι λιγότερο ἀπό τήν ἀπόλυτον ἀλήθεια ἤ ἀπό τό ἀπόλυτον δίκαιον ἤ ἀπό τήν ἀπόλυτον ἐλευθερία;

Θέλει Ἀρετή… 

Θέλει δῆλα δὴ παύσι τῆς ὅποιας συμπεριφορᾶς μὲ μίκραινε…

Θέλει πόνο… Δέσμευσι… Θυσία….

Θέλει ἦθος… Ἔρωτα… Ἀφοσίωσι στὶς Ἀξίες κι ὄχι στὰ εὐτελῆ…

Θέλει συνεχὴ πεπαίδευσι… Ἐσωτερικὴ ἀναδόμησι… Συνειδητοποίησι ταὐτότητος…

Θέλει καὶ Τόλμη ἡ Ἐλευθερία…

Θέλει θάρρος… Θέλει ἀγῶνες… Θέλει θάνατο…

Θέλει νὰ ἐκτεθοῦμε κι ὄχι νὰ ἀξιώνουμε ἀπὸ τοὺς ἄλλους νὰ μᾶς ὁδηγήσουν…

Θέλει νὰ πολεμήσουμε κι ὄχι νὰ ἀγναντεύουμε ἀπὸ τὶς κορφοῦλες τὸ αὔριο…

Θέλει νὰ Ὀνειρδομήσουμε, ὅπως οὐδέποτε τὸ πράξαμε…

Μὲ δύο λόγια…

Θέλει Ἀρετὴν καὶ Τόλμη ἡ Ἐλευθερία…

Μὰ κυρίως θέλει αὐτοὺς ποὺ ἀντέχουν νὰ πληρώσουν τὰ τιμήματα.