Η αμηχανία του πολιτικού συστήματος

Καθώς συμπληρώθηκαν 3 χρόνια μνημονίου, υπάρχει μια αμηχανία στο πολιτικό σύστημα αλλά συγχρόνως και μια επιτάχυνση του πολιτικού χρόνου. 

Η αμηχανία είναι μεγαλύτερη στην αντιπολίτευση γιατί η πολιτική της ήταν αυστηρά μονοθεματική, εναντίον της Ευρώπης και των μνημονίων της. 

Αμηχανία όμως στ’ αλήθεια υπάρχει και στην κυβερνητική παράταξη, η αντιπολίτευση πρέπει να βρει κάτι να πει, η κυβέρνηση να κάνει. 

Η αλλαγή των δεδομένων ξεκίνησε από την περιπέτεια της Κύπρου και έγινε φανερή με τη χαλαρή στάση της τρόικας στην τελευταία επίσκεψη. Στην καινούργια περίοδο τα πράγματα έχουν αλλάξει. 

Η Ευρωπαϊκή Ένωση αφενός πήρε το μάθημά της από την ελληνική περίπτωση, αφετέρου τα λεφτά τελειώνουν, το πρόβλημα έχει εξαπλωθεί και η διάσωση των αδύναμων μελών δεν μπορεί πια να γίνεται με κάθε κόστος. 

Στην Κύπρο είπαν εξαρχής: χρειάζεστε 17 δις, εμείς επειδή είμαστε φίλοι και εταίροι μπορούμε να δώσουμε 10. 

Οι γνωστοί έμποροι της δημαγωγίας προσπάθησαν κι εκεί να ξαναστήσουν το ελληνικό παιχνίδι αλλά ήταν δύσκολο, δεν κράτησε ούτε μια βδομάδα. Τι να πεις; 

Ανάλγητοι, μου δίνετε μόνο 10 δις, είσαστε ναζί και γκάνγκστερ; Ακόμα και στον πιο ψεκασμένο συμπολίτη μας, αυτό το «μόνο» φαίνεται λίγο παράλογο.

Στην Ελλάδα φτάσαμε στο ίδιο σημείο μετά από 3 χρόνια. Τι μας είχαν πει το 2010; Το χρέος δεν είναι το μεγαλύτερο πρόβλημά σας. Μάλλον δικό μας πρόβλημα είναι, μη μας παρασύρετε μαζί. 

Γι’ αυτό με έναν τρόπο θα το αναλάβουμε, θα διαγράψουμε όσο μπορούμε, θα μεταθέσουμε την πληρωμή του σε 40 χρόνια, θα βάλουμε επιτόκια μικρά, μικρότερα κι απ’ αυτά που δανειζόμαστε κι εμείς οι ίδιοι.

Το μεγάλο σας πρόβλημα όμως είναι ότι χρειάζεται το κράτος σας, έτσι όπως τα κάνατε, 24 δις το χρόνο δανεικά. Και κανείς πια δεν σας δανείζει. Κι επειδή είναι φίλοι και εταίροι, για να μη γίνει απότομο το σοκ, δέχτηκαν να συνεχίσουν να μας δανείζουν μέχρι σταδιακά να μειώσουμε το έλλειμμα, να γίνουμε αυτάρκεις, να ξοδεύουμε όσα έχουμε, να μη χρειαζόμαστε δανεικά. 

Κι αυτό γίνεται 4 χρόνια τώρα. 

Μέχρι που έφτασε η ώρα να τελειώσει η ροή χρήματος. Όπως ξέραμε από την αρχή. Αυτές οι δόσεις που παίρνουμε φέτος είναι οι τελευταίες. Λεφτά άλλα για την Ελλάδα, λένε σε όλους τους τόνους, δεν υπάρχουν. 

Τι να τους κατηγορήσεις; 

Γιατί μας δίνατε λεφτά μόνο 4 χρόνια; Δηλαδή αυτοί που κατηγορούν την Ευρώπη, γιατί δεν μας λένε πόσα δανεικά χρειάζονται για να συνεχίσουν να ζουν όπως θέλουν; Πόσα χρόνια, 40; Για πάντα;

Η ιστορία των μνημονίων τελειώνει. Από δω και πέρα θα τα βγάλουμε πέρα μόνοι μας. Κανείς δεν θα μπορεί να εξαπατά τον κόσμο με τους ανάλγητους Ευρωπαίους που θέλουν το κακό μας και μας επιβάλλουν πράγματα για να μας δώσουν τη δόση. Οι δόσεις τελειώνουν. 

Από δω και πέρα ο καθένας πρέπει να μιλάει για τις δικές του λύσεις. Το παραμύθι της «αντίστασης» τελείωσε. Γιατί πρέπει να βρίσκει και τα λεφτά για όσα υπόσχεται.

Κι έτσι, μετά από έναν κύκλο τρεισήμισι χρόνων, φτάσαμε εκεί που ήμασταν στην αρχή. Στις αλλαγές που πρέπει να γίνουν στο οικονομικό, πολιτικό και κοινωνικό μοντέλο. 

Στο μέγεθος και στην ποιότητα του κράτους που μπορούμε να έχουμε. Τρία χρόνια, αυτό ακριβώς προσπαθήσαμε να κρύψουμε με τις «μάχες» και την «αντίσταση» εναντίον της Ευρώπης. 

Προσπαθήσαμε να κρύψουμε ότι το κράτος χρεοκόπησε. Το πολιτικό σύστημα μεταβίβασε τη χρεοκοπία του στην κοινωνία. Προσπάθησε να διατηρήσει το κόστος του κράτους ανέπαφο και φόρτωσε τις ζημιές του στον ιδιωτικό τομέα. Με συνέπεια να τον εξοντώσει. 

Η ύφεση έγινε τόσο βαθιά και παρατεταμένη γιατί το «αντιμνημονιακό μέτωπο», μέσα κι έξω από την κυβέρνηση, οδήγησε σε ασφυξία τον ιδιωτικό τομέα.

Τα λεφτά, όμως, τελείωσαν. Η Ευρώπη δεν έχει άλλα λεφτά για την Ελλάδα. Μέτρα άλλα δεν μπορούν να βάλουν γιατί δεν έχουν πια απόδοση. 

Πάνω από 2 εκατομμύρια Έλληνες έχουν οφειλές στην εφορία, 700 χιλιάδες δεν πληρώνουν τους λογαριασμούς στη ΔΕΗ. Όλες οι κάνουλες στέρεψαν. Δεν υπάρχει καμία αμφιβολία ότι αν μπορούσαν θα συνέχιζαν με τον ίδιο ρυθμό και συνεργασία την αφαίμαξη. Κατηγορώντας την Ευρώπη. Αλλά δεν μπορούν. 

Έτσι γυρνάμε αναγκαστικά στο πρόβλημα. Εκεί που είμαστε στην αρχή. Εκεί που θα έπρεπε να αρχίσουμε πριν 3 χρόνια:

Πόσα χρόνια θα κρατήσει ακόμα η απογραφή των ανύπαρκτων συνταξιούχων για να μάθουμε επιτέλους πόσο ματώνουμε για να πληρώνουμε πλαστές συντάξεις;

Πότε θα συνεδριάσουν τα πειθαρχικά και τα δικαστήρια για να απομακρυνθούν οι αργόμισθοι και οι επίορκοι από το δημόσιο τομέα; 

Ως πότε θα διατηρούνται οι χιλιάδες οργανισμοί για να βολεύονται οι κομματικοί στρατοί; Τρία χρόνια από τους χιλιάδες έχουν καταργηθεί 8! Τώρα λένε ότι θα καταργήσουν άλλους 22. 

Ως πότε οι άνεργοι θα πληρώνουν το Ίδρυμα Μελετών «Ο Γέρος του Μοριά» και τον οργανισμό Ανέγερσης του Μουσείου της Ακρόπολης τρία χρόνια μετά την έναρξη της λειτουργίας του;

Πότε θα γίνει η πρώτη ιδιωτικοποίηση; Πότε θα το πάρουν απόφαση να καταργήσουν τον ορισμό του πελατειακού κράτους, να σταματήσει η φάμπρικα των συμβασιούχων ορισμένου χρόνου ή έργου που με τη συμπαιγνία κομμάτων, δημάρχων, συνδικαλιστικών οργανώσεων, δικαιοσύνης και δικηγορικών γραφείων, παραμένουν μέχρι να μονιμοποιηθούν; 

Μέχρι πότε θα χρησιμοποιούνται τα κονδύλια της Ευρωπαϊκής Ένωσης για την ανεργία, σε νέες προσλήψεις στο Δημόσιο και στη δημιουργία νέων πελατών που θα διαπραγματεύονται τη μονιμοποίησή τους; 

Ως πότε θα είναι κλειστές οι αγορές, θα υπάρχουν περιορισμοί στην πώληση της βενζίνης, των καλλυντικών, του ψωμιού, των τσιγάρων, μπας και πέσουν οι τιμές; 

Πότε θα αφήσουμε επιτέλους τους ανθρώπους να δουλέψουν όπου και όποτε μπορούν να βρουν δουλειά να κάνουν; 

Πότε θα σταματήσουν οι εξαιρέσεις στο φόρο ακίνητης περιουσίας για να πληρώνουν όλοι από λιγότερο;

Αν πρόσεξες, ξαφνικά, μέσα σε λίγες μέρες, όλα τα ανοιχτά ζητήματα, όλα τα προβλήματα του χρεοκοπημένου μοντέλου βγήκαν στην επιφάνεια. 

Αυτά που κρύβαμε τρία χρόνια. 

Ακόμα και τώρα, οι συντηρητικές δυνάμεις και πολιτικοί προσπαθούν να τα αποφύγουν, μιλάνε ακόμα για τη Μέρκελ, για τους ανάλγητους Ευρωπαίους, για τα μνημόνια. Όμως είναι μάταιη η προσπάθεια, γι’ αυτό βρίσκονται σε τέτοια αμηχανία. 

Οι δαπάνες του κράτους το 2010 ήταν 114,3 δις. Το 2012 είχαν πέσει μόλις στα 106,2. Τόσα χρόνια αφαίμαξης, χρόνια που διέλυσαν τον παραγωγικό ιστό της χώρας, αυτό κατάφεραν μόνο να περικόψουν απ’ το κράτος; Τώρα ξέρουμε τι σήμαιναν οι μάχες εναντίον της λιτότητας. 

Βάφτισαν λιτότητα τις μεταρρυθμίσεις, την αντιμετώπιση της λεηλασίας, της διαφθοράς, του πελατειακού κράτους και μετακύλισαν την πραγματική λιτότητα σε όλους τους υπόλοιπους.

Τώρα όμως, έστω και με καθυστέρηση 3 χρόνων που στοίχισε τόσο πολύ στη χώρα, το παραμύθι τελείωσε. 

Τα προβλήματα είναι μπροστά μας, κανείς δεν μπορεί να κρυφτεί πίσω από μειώσεις μισθών και φόρους για να παραστήσει το «φίλο του λαού». Τώρα πρέπει να κάνουμε επιλογές. Και θα φανεί καθαρά ποιοι υπερασπίζονται με πάθος την ακινησία, το χρεοκοπημένο μοντέλο. 

Κατηγορώντας βέβαια πάντα τη Μέρκελ. Γιατί δεν δίνει κι άλλα δανεικά. Όσοι αρνούνται να κάνουν επιλογές, όσοι ισχυρίζονται ότι μπορεί να μείνουν τα πράγματα όπως ήταν χωρίς αλλαγές, αλλά συγχρόνως κατηγορούν τη λιτότητα, παραλείπουν μονίμως να πουν τι θέλουν. 

Λένε τι δεν θέλουν, αλλά όχι τι ζητάνε. Γιατί αυτό που ζητάνε είναι λεφτά. Κι άλλα δανεικά. Από αυτούς που κατηγορούν. Αυτό όμως δεν ακούγεται πολύ προοδευτικό και πατριωτικό.

Πολιτική Επιθεώρηση