ΕΛΛΗΝΙΚΟΤΗΤΑ

ΤΟ ΑΙΜΟΣ BLOG ΣΑΣ ΕΥΧΕΤΑΙ ΕΤΟΣ 2022, ΝΑ ΕΙΝΑΙ ΕΤΟΣ ΕΘΝΙΚΗΣ ΑΝΑΓΕΝΝΗΣΗΣ Ο ΣΗΜΕΡΙΝΟΣ ΕΧΘΡΟΣ ΜΑΣ ΕΙΝΑΙ Η ΠΑΡΑΠΛΗΡΟΦΟΡΗΣΗΣ



Το πρώτο βήμα για να εξοντώσεις ένα έθνος, είναι να διαγράψεις τη μνήμη του.Να καταστρέψεις τα βιβλία του, την κουλτούρα του, την ιστορία του.Μετά να βάλεις κάποιον να γράψει νέα βιβλία, να κατασκευάσει μια νέα παιδεία, να επινοήσει μια νέα ιστορία ...Δεν θα χρειαστεί πολύς καιρός για να αρχίσει αυτό το έθνος να ξεχνά ποιο είναι και ποιο ήταν.Ο υπόλοιπος κόσμος γύρω του θα το ξεχάσει ακόμα πιο γρήγορα».Δεν είναι κακό να μην αισθάνεται κανείς Έλληνας, όπως και να πιστεύει άκριτα, όπου αυτός θέλει, τόσα δισεκατομμύρια άνθρωποι άλλωστε το κάνουν αυτό, κακό είναι να διαστρεβλώνει την αλήθεια με ανύπαρκτες γνώσεις και ψεύδη! ”Το πολιτικό σύστημα θριαμβεύει επειδή είναι μια ενωμένη μειοψηφία που ενεργεί εναντίον μιας διαιρεμένης πλειοψηφίας.”

Τα κόμματα αντανακλούν κοινωνικές πραγματικότητες και ιδεολογικές αφετηρίες. Και μονάχα όταν η ίδια η κοινωνία τα απορρίψει, περνούν στην Ιστορία.

Κυριακή 9 Σεπτεμβρίου 2012

Τι θα συμβεί αν αποτύχει η κυβέρνηση Σαμαρά;


Τι θα συμβεί 
αν αποτύχει η κυβέρνηση Σαμαρά;
 factorx 


Το σενάριο έχει ως εξής: όχι κατ΄ ανάγκην λόγω κάποιου πιστωτικού γεγονότος, αλλά λόγω κάποιου κυρ-Φώτη ή τυχόν κυρ-Βαγγέλη πέφτει η κυβέρνηση. Κάποτε. Και προκηρύσσονται εκλογές.

Ακόμα και στην απίθανη περίπτωση που οι εκλογές έβγαζαν το ίδιο ακριβώς αποτέλεσμα με τις προηγούμενες, η τρικομματική κυβερνητική συνεργασία δεν θα διαλυόταν για να… ξαναστηθεί μετεκλογικά ως είχε. 

Αν η πρωθυπουργία Σαμαρά συνεχίσει ως έχει, δηλαδή στην καλύτερη περίπτωση μεταγγίζοντας συγκρατημένες βελτιώσεις, δεν θα μπορέσει να χαρίσει στην ΝΔ ποσοστό μεγαλύτερο από αυτό που κέρδισε στις τελευταίες εκλογές – που ακόμα και η διατήρηση αυτού του ποσοστού αποτελεί υπερρεαλιστικά αισιόδοξο σενάριο, όσο ακολουθείται η σημερινή πολιτική.

Το μόνο που μένει είναι η πρωτιά του ΣΥΡΙΖΑ, είτε με σχηματισμό κυβέρνησης συνεπικουρούντων και άλλων κομμάτων (που μάλλον μέχρι τότε το μέτωπο ΔΗΜΑΡ-ΠΑΣΟΚ θα έχει μετεξελιχθεί σε ενιαίο κόμμα) είτε, πολύ πιο απίθανο, με αυτοδυναμία.

Το κλειδί στο ερώτημα τί θα κάνει ο ΣΥΡΙΖΑ ως κυβέρνηση με το Μνημόνιο κρύβεται στην προεκλογική δέσμευση ότι «δεν θα κάνουμε μονομερείς ενέργειες», που επαναλαμβάνουν κορυφαία στελέχη του. 

Ύστερα από μια προεκλογική περίοδο, όπου στελέχη του κόμματος έβγαιναν στα κανάλια με διαφορετική και αντιφατική γραμμή, αποφασίστηκε ότι λόγω του ενδεχομένου πρωτιάς πρέπει να υπάρξει ελαστικότητα και προσαρμοστικότητα στις θέσεις και ο ΣΥΡΙΖΑ κατέληξε στο «αλλαγή του Μνημονίου χωρίς μονομερείς ενέργειες». 

Αν αυτή η γραμμή τηρηθεί, συνεπάγεται μνημονιακή πολιτική (με αποχρώσεις, αλλά πάντως μνημονιακή).

Το ερώτημα δεν είναι με ποιό αίτημα θα πας στους Ευρωπαίους: εκεί ξέρουμε να απαντήσουμε όλοι. Το ερώτημα είναι, τί θα κάνεις αν σου απαντήσουν «όχι». Και η δέσμευση για την αποφυγή μονομερών ενεργειών σημαίνει την εξής και μόνον την εξής πολιτική:


Μνημόνιο κι Άγιος ο Θεός.














Η Ελλάδα δεν έχει ουσιαστικό όπλο εκβιασμού, και πέρα από την θέληση της Μέρκελ, του Ολάντ ή των «αγορών» πρέπει να συνυπολογιστεί το ενδεχόμενο του «βέτο» σε ριζική αλλαγή του προγράμματος προσαρμογής από οποιαδήποτε χώρα με τέτοια εξουσία – ή η υπερψήφιση από τα διάφορα εθνικά κοινοβούλια, κάτι που καθιστά την αρνητική ευρωπαϊκή απάντηση σε άμεση -και όχι έξοχα διπλωματική- κλήση για «παζάρι» σχεδόν βέβαιη. 

Βάζοντας στην εξίσωση την λείανση της «αντισυστημικότητας» του ΣΥΡΙΖΑ κατά την προσπάθεια μεγέθυνσής του, όπου το «μπάτσοι-γουρούνια-δολοφόνοι» γίνεται «αστυνομικοί-αδέρφια-ψηφοφόροι», και αφ’ ης στιγμής τηρηθεί η γραμμή «όχι μονομερείς ενέργειες», καταλήγουμε στην αφανή μετεκλογική μνημονιακότητα του ΣΥΡΙΖΑ – ή έστω της πρότασης διακυβέρνησής του. 

Πόσω δε μάλλον αν κληθεί να συγκυβερνήσει ως ο κύριος εταίρος με το ΠΑΣΟΚ και την ΔΗΜΑΡ ή τις μελλοντικές μετεξελίξεις τους.









Ανεβαίνει λοιπόν ένας πρακτικά μνημονιακός ΣΥΡΙΖΑ στην εξουσία, ο οποίος μόνον αφ’ ότου αναλάβει την διακυβέρνηση θα αντιληφθεί πραγματικά το μειωμένο περιθώριο κινήσεων και ελιγμών που έχει. 

Ο ΣΥΡΙΖΑ ως κόμμα εφαρμογής του Μνημονίου δεν έχει κανένα μέλλον, κάτι που το γνωρίζει ή θα αναγκαστεί να το διαπιστώσει εν τοις πράγμασι. 

Ο λαός θα εξαγριώνεται καθημερινά, θα διαδηλώνει δυναμικά, θα πολιορκεί το Κοινοβούλιο και η κυβέρνηση ΣΥΡΙΖΑ και συνεργατών θα απαντά με δυναμική επέμβαση των ΜΑΤ (με τί άλλο; Με κηρύγματα αγάπης;).

Ένα μόνο ενδεχόμενο επιβίωσης υπάρχει όταν εφαρμόζεις πολιτική τόσο αντίθετη με τις πολιτικές θέσεις της «βάσης» σου: να τα δώσεις όλα στην «αρένα για πολέμους αξιών». 

Και ο «πόλεμος αξιών» για την πελατεία του ΣΥΡΙΖΑ είναι να χτυπηθεί η Εκκλησία και να αποθεωθεί η λαθρομετανάστευση: μονόδρομος επιβίωσης. 

Η δυναμική πολιτική προστασίας και αποθέωσης του λαθρομετανάστη θα ανεβάσει έτι περαιτέρω την Χρυσή Αυγή, η οποία θα προσεγγίζει σταδιακά το 30%.

Όταν η μνημονιακή κυβέρνηση ΣΥΡΙΖΑ πέσει, δηλαδή σε μικρό χρονικό διάστημα από την άνοδό της, οι πολιτικές δυνάμεις θα έχουν ως εξής:

- Η ΝΔ δεν θα έχει επιβιώσει από την ήττα της και θα έχει εξαϋλωθεί, εκτός αν συμβούν τότε, ή στο μεταξύ, οι κοσμογονικές αλλαγές που φωνάζουμε τόσα χρόνια από εδώ.

- Το ΠΑΣΟΚ και η ΔΗΜΑΡ ή ο κοινός τους φορέας είναι ούτως η άλλως ψίχουλα, όπως είναι και τώρα. Ξέφτια επιβίωσης, μονοψήφια.

- Θα έχει δημιουργηθεί ένας πραγματικά ακροαριστερός αντιμνημονιακός πόλος αριστερότερα του ΣΥΡΙΖΑ, μα δεν θα έχει προλάβει να ανδρωθεί επαρκώς ώστε να υπάρχει ενδεχόμενο διακυβέρνησης.

Το μόνο που θα έχει μείνει θα είναι μια γιγαντωμένη Χρυσή Αυγή του 30% τουλάχιστον, εκτοξευμένη τόσο ψηλά κυρίως από την μεταναστευτική πολιτική της προηγούμενης κυβέρνησης ΣΥΡΙΖΑ.

Η οποία θα είναι αποφασισμένη να εφαρμόσει  (“εθνικοσοσιαλιστικό”) πρόγραμμα διακυβέρνησης και κατάλυσης του σημερινού πολιτεύματος, στο οποίο ο Μιχαλολιάκος μας διαβεβαιώνει ότι «δεν νιώθει άνετα» και ότι «θα έρθει η ώρα, όταν θα είμαστε αρκετά δυνατοί». 

Η σημερινή Χρυσή Αυγή μας υπενθυμίζει τακτικά διά του επικεφαλής της ότι δεν έχει αλλάξει τους στόχους που είχε όλες αυτές τις δεκαετίες, ότι δεν λειαίνεται στον πυρήνα της από την είσοδό της στον κοινοβουλευτισμό.

Καλωσήρθατε στην Βαϊμάρη











Ξυπνάς το πρωί, με το ξυπνητήρι, από αυτόν τον ενύπνιο εφιάλτη. Και βλέπεις τις δημοσκοπήσεις που μόλις δημοσιεύτηκαν: όλα τα κόμματα κάτω, και η Χρυσή Αυγή με διψήφιο ποσοστό.

Το μόνο -το μόνο!- ενδεχόμενο αποφυγής αυτής της τροπής των πραγμάτων είναι το φαινομενικά ανέφικτο: μια οργιωδώς «αντισυστημική» διακυβέρνηση από τα σήμερα κυβερνώντα κόμματα. 

Μια ριζοτόμος διακυβέρνηση που θα τιμωρήσει τους υπαιτίους της μεταπολιτευτικής καταστροφής, θα αποδώσει δικαιοσύνη, θα δημεύσει περιουσίες μεγαλοφειλετών, θα χτίσει κράτος, θα πατάξει τα δίκτυα της διαπλοκής και τον άρρωστο πρασινοκυανό κρατισμό, θα αναμορφώσει την Ελλάδα.
Όπου ακόμα και η πρωτεργάτες του αίσχους της Μεταπολίτευσης, οι πασοκικοί του πατέρες και οι μιμητές/αντιγραφείς τους, θα αντιληφθούν ότι ο μόνος δρόμος επιβίωσης είναι η δυναμική αυτο-ακύρωσή τους. Και θα κάνουν ακριβώς αυτό: θα διαλύσουν το κράτος που έστησαν και την διαπλοκή στην οποία στηρίχθηκαν, και θα στήσουν Κράτος Δικαίου στην θέση του σημερινού κράτους (του) αδίκου. Έστω μόνο και μόνο για να σώσουν το απολύτως προσωπικό τους τομάρι, αν όχι από φιλοπατρία.

Ανέφικτο;

Ναί, απολύτως ανέφικτο. Εκτός αν αντιληφθεί επιτέλους κάποιος που απουσίαζε επί δεκαετία από τον διαμοιρασμό της λείας του κράτους ότι, ακριβώς λόγω αυτής της απουσίας, είναι ο μόνος εφικτός πυροκροτητής για μια μετεξέλιξη που αποτελεί μονόδρομο.



Σωτήρης Μητραλέξης

Ποια ήταν όμως η περίφημη 

Δημοκρατία της Βαιμάρης...











Το τελευταίο διάστημα ακούμε διαρκώς ότι η κατάσταση που βιώνουμε σήμερα στην Ελλάδα παραπαίμπει στη περίφημη "Δημοκρατία της Βαιμάρης".

Τι συνέβη στη Γερμανία σ' εκείνη την χρονική περίοδο, αμέσως μετά τον 

Α' Παγκόσμιο Πόλεμο.

Η λήξη του Α΄Παγκοσμίου Πολέμου βρίσκει την Αυτοκρατορική Γερμανία με το μέρος των ηττημένων. Τη θέση της μοναρχίας παίρνει το Δημοκρατικό πολίτευμα. 


Το πολίτευμα αυτό προκύπτει ως αποτέλεσμα των σοσιαλδημοκρατών, των κεντρώων και των φιλελεύθερων. Στη συνέχεια όμως δέχεται επίθεση από ακραίες δυνάμεις των ναζιστών, των εθνικιστών αλλά και των κομμουνιστών. 

Παράλληλα αναλαμβάνει να διαχειριστεί την οικονομική κρίση που έχει ξεσπάσει στη Γερμανία, η οποία τελεί υπό ένα καθεστώς ταπεινωτικού ελέγχου από τους νικητές του Α΄Παγκοσμίου Πολέμου.

Η Γερμανία, σε αυτή την χρονική περίοδο, μετρά απώλειες εκατομμυρίων ανθρώπων. Το γεγονός αυτό οφείλεται στα νέα μέσα που χρησιμοποιήθηκαν κατά τον Α΄Παγκόσμιο (φλογοβόλα, δηλητηριώδη αέρια, τορπίλες από υποβρύχια, βομβαρδιστικά αεροπλάνα) . 

Ακολουθεί η υπογραφή της ανακωχής του πολέμου με τη Γερμανία να πορεύεται σε ένα νέο ιστορικό μονοπάτι.

Στα ανατολικά της χώρας, στη γραφική πόλη της Βαϊμάρης ο λαός συνέρχεται σε εθνοσυνέλευση προκειμένου να
δημιουργήσει ένα νέο Σύνταγμα.

Ασυγκράτητοι οι εξεγερμένοι πολίτες και στρατιώτες εκφράζουν έντονα τον ενθουσιασμό τους. Στο συνέδριο συμμετέχουν εργατικά και στρατιωτικά συμβούλια. Απαιτούν την άμεση κοινωνικοποίηση όλων των κλάδων της βιομηχανίας, την ανάληψη της διοίκησης του στρατού από το κεντρικό σοβιέτ, την εκλογή των ανωτέρων από τους στρατιώτες, την αποστρατεία μονίμων στρατιωτικών, τη συγκρότηση πολιτοφυλακής. 

Επιπλέον αποφασίζουν να καταργήσουν όλους του διακριτούς βαθμούς. Η πράξη αυτή έχει συμβολικό χαρακτήρα κατά του μιλιταρισμού. Ταυτόχρονα «σβήνει» την αντίληψη περί «τυφλής υπακοής».

Βασιζόμενες στις διατάξεις του νέου Συντάγματος οι μετριοπαθείς δυνάμεις της εποχής (σοσιαλδημοκράτες, κεντρώοι και φιλελεύθεροι) επιχειρούν να αποδυναμώσουν το αυταρχικό κράτος. Η καθιέρωση του εκλεγμένου από το λαό Προέδρου λειτουργεί ως αντίπαλο δέος απέναντι στο Ράιχστανγκ. Με αυτό τον τρόπο αποτρέπεται ο κίνδυνος ενός κοινοβουλευτικού απολυταρχισμού.

Κατοχυρώνεται το δικαίωμα στη γενική εκπαίδευση, το δικαίωμα του συνεταιρίζεσθαι, όχι όμως το δικαίωμα της απεργίας.

«Το Σύνταγμα χάρισε στους Γερμανούς περισσότερη πολιτική ελευθερία, αλλά, σε περίπτωση που οι καιροί άλλαζαν προς το χειρότερο, δεν θα ήταν σε θέση να τους τη διασφαλίσει». 

Οι άνθρωποι που αναλαμβάνουν να αποτυπώσουν το νέο Σύνταγμα δεν συμπεριλαμβάνουν σε αυτό διατάξεις -φραγμούς στην κατάλυσή του, υπό το φόβο ότι αυτές ισοδυναμούν με επιστροφή στο προηγούμενο αυταρχικό καθεστώς.

Ο Αδόλφος Χίτλερ καταφέρνει να κερδίσει τόσο τη μεσαία όσο και τη μεγαλοαστική τάξη.

Η σημαία της αποδέσμευσης από τη συμφωνία των Βερσαλλιών, η οποία προβλέπει εδαφικές παραχωρήσεις στη Γαλλία, στο Βέλγιο και στην Πολωνία, διοίκηση εδαφών από τους νικητές, αποστρατικοποίηση περιοχών, κατάργηση της υποχρεωτικής στρατιωτικής θητείας, μείωση των επαγγελματιών στρατιωτών, απαγόρευση οπλικών συστημάτων, είναι σηκωμένη ψηλά.

Η ταπείνωση ενός έθνους έδωσε τότε φτερά στους εθνικοσοσιαλιστές. Αναφορικά με την ευγένεια της δημοκρατίας προειδοποιεί ότι δεν πρέπει να φθάνει σε τέτοιο σημείο που να αφήνει ανοιχτή την πόρτα στους ίδιους τους δολοφόνους της.

ΤΑ ΓΕΓΟΝΟΤΑ

Είναι απόγευµα της 9ης Νοεµβρίου 1918. 

Στο Ράιχσταγκ του Βερολίνου συνεδριάζει η ηγεσία των σοσιαλδηµακρατών, του µεγαλύτερου τότε κόµµατος της Γερµανίας υπό τον Φρίντριχ Εµπερτ (σαγµατοποιό) και τον Φίλιπ Σάιντεµαν. Είναι βέβαιο πως δεν ξέρουν τι να κάνουν. Η Γερµανία βγήκε ηττηµένη από τον Α’ Παγκόσµιο Πόλεµο, ο πρίγκιπας Μαξ της Βάδης, καγκελάριος, έχει παραιτηθεί, ο Κάιζερ έχει εκθρονιστεί και η χώρα κινδυνεύει να βυθιστεί στο χάος.

Λίγα τετράγωνα παρακάτω, κοντά στην Unter den Linden, οι Σπαρτακιστές, µε επικεφαλής τη Ρόζα Λούξενµπουργκ και τον Καρλ Λίµπκνεχτ, ετοιµάζονται να κηρύξουν τη γερµανική σοβιετική δηµοκρατία. 

Ξαφνικά ο Σάιντεµαν συλλαµβάνει την «ιδέα»: χωρίς να συµβουλευτεί κανέναν πηγαίνει σε ένα παράθυρο, το οποίο βλέπει στην Koenigsplatz και από εκεί, µπροστά στους χιλιάδες συγκεντρωµένους στην πλατεία, ανακηρύσσει την ίδρυση της ∆ηµοκρατίας που γνωρίζουµε µε την ονοµασία ∆ηµοκρατία της Βαϊµάρης, αφού στο θέατρο της Βαϊµάρης στις 31 Ιουλίου της επόµενης χρονιάς ψηφίστηκε µε µεγάλη πλειοψηφία από την εθνοσυνέλευση το σύνταγµά της.

Η δηµοκρατία αυτή ανακηρύχθηκε «κατά σύµπτωση»,  και ήταν επόµενο να περάσει από µεγάλες περιπέτειες. Να είναι δηλαδή «ανάπηρη».

Ανησυχητικές οµοιότητες εκείνης της εποχής µε τα όσα συµβαίνουν σήµερα τόσο στη δική µας χώρα όσο και στην Ευρώπη συνολικά.

Η εµπειρία της Βαϊµάρης στοίχειωσε τον νου των ηγετών της µεταπολεµικής Γερµανίας, δηµιουργώντας ένα είδος πολιτικού συνδρόµου σε αντιστάθµισµα του αισθήµατος ενοχής για τις ευθύνες του Β’ Παγκοσµίου Πολέµου. 

Τα όσα συµβαίνουν τον τελευταίο καιρό στην ευρωπαϊκή σκηνή µάς κάνουν να υποπτευόµαστε ότι από το σύνδροµο αυτό δεν φαίνεται να έχει απαλλαγεί εντελώς ούτε η σηµερινή πολιτική ηγεσία της χώρας. 
Με τη διαφορά ότι «ανάπηρες» µοιάζουν πλέον οι υπόλοιπες δηµοκρατίες της Ευρώπης.  

Η ∆ηµοκρατία της Βαϊµάρης αναδύθηκε µέσα από τις στάχτες ενός µεγάλου πολέµου και διήρκησε δεκαπέντε χρόνια, ως το 1933 που καταλύθηκε µε την ανάδειξη του Χίτλερ σε καγκελάριο. 

Είχε να αντιµετωπίσει τις αντιφάσεις µιας χώρας που περνούσε από τη µοναρχία στη δηµοκρατία απροετοίµαστη, ηττηµένη και διηρηµένη. 

Οι δύο αρχηγοί του στρατού, ο Χίντεµπουργκ και ο Λούντεντορφ, έριξαν στην πλάτη των σοσιαλδηµοκρατών την ευθύνη για την υπογραφή της ταπεινωτικής για τη Γερµανία Συνθήκης των Βερσαλλιών, και κατά συνέπεια – έστω και µεταφορικά – την ευθύνη για την ήττα, «παραχωρώντας» τους µια εξουσία που τους ήταν εξαιρετικά δύσκολο να ασκήσουν.

Αυτό η χώρα θα το πλήρωνε σε πολλα επίπεδα στα χρόνια της ειρήνης που ακολούθησαν: µε την έκρηξη του πληθωρισµού το 1922, που τα επόµενα δύο χρόνια είχε γίνει ανεξέλεγκτος, την κατάληψη από τη Γαλλία της περιοχής του Ρουρ το 1923, την εµφάνιση αποσχιστικών τάσεων στη Βαυαρία και την ανοιχτή σύγκρουση µε το ισχυρότατο κοµµουνιστικό κόµµα. 

Το µείγµα παρέµενε εκρηκτικό για χρόνια, µε τις κυβερνήσεις να διαδέχονται η µία την άλλη, ως το 1929 που η Γερµανία σαρώθηκε από το οικονοµικό κραχ. 

Τη χρονιά εκείνη οι άνεργοι έφθασαν τα 3.000.000 και τρία χρόνια αργότερα ο αριθµός τους είχε υπερδιπλασιαστεί.

Τα στοιχεία αυτά ίσως αρκούν για να καταλάβει κανείς πώς το εθνικοσιαλιστικό κόµµα, από το 2,6% που είχε λάβει στις βουλευτικές εκλογές της 20ής Μαΐου 1928, έγινε πρώτο κόµµα τρία χρόνια αργότερα, στις 5 Μαρτίου, λαµβάνοντας το 43,9% των ψήφων.

Από εκεί και πέρα τα πράγµατα ακολούθησαν τη πορεία τους, όχι µόνο για τη Γερµανία, αλλά για ολόκληρο τον κόσµο.

Η άνοδος του Χίτλερ
ΝΤΟΚΥΜΑΝΤΕΡ



Δεν υπάρχουν σχόλια:

Δημοσίευση σχολίου

ΕΥΠΡΕΠΗ ΣΕΜΝΑ ΚΑΙ ΚΟΣΜΙΑ ΤΑ ΣΧΟΛΙΑ ΣΑΣ ΚΑΙ ΠΡΟ ΠΑΝΤΩΝ ΤΕΚΜΗΡΙΩΜΕΝΑ