Η απόφαση της Ελληνικής Ολυμπιακής Επιτροπής να αποκλείσει την Βούλα Παπαχρήστου από τους Ολυμπιακούς Αγώνες του Λονδίνου άνοιξε εκ του πονηρού μια συζήτηση για την ελευθερία της έκφρασης, για το τι είναι ρατσιστικό και τι όχι

O Ρατσισμός του Αντιρατσισμού: 

(αφήστε να πηδήξει το κορίτσι)

Το Ολυμπιακό ιδεώδες είναι το ιδεώδες της Νίκης. Αυτό που μετράει είναι η Νίκη, και όχι τα πολιτικά, τα ηθικά και τα ταξικά ή αντιταξικά πιστεύω του αγωνιζομένου.

Για να μετείχε κάποιος στους Ολυμπιακούς αγώνες έπρεπε να μην διώκετo για αξιόποινες πράξεις και όχι για αξιόποινες ιδέες. 

Από πότε οι ιδέες, ένα ανέκδοτο ή χαριτολόγημα το οποίο δημόσια ανεκαλέσθη αποτελεί κάποια αξιόποινη πράξη; Από πότε στον Ολυμπισμό τέθηκαν πολιτικά, ηθικά και ιδεολογικά κλαπέτα;

Μια δίκη χωρίς δίκη ήτανε στην Παπαχρήστου ο αποκλεισμός της, η πρώτη αδικία. Η δεύτερη αδικία που της έγινε μετά από μια δίκη χωρίς να υπάρξει δίκη, χωρίς ο εναγόμενος να καλεστεί από την πολιτεία, τη δημόσια αρχή, για να απολογηθεί, η οποία της πήρε το κεφάλι, είναι η πολιτική της δημόσιας αρχής που καλείται ρατσισμός του αντιρατσισμού ή πολιτική του παραλόγου.

Δεν θέλω να ανήκω σε μια πολιτεία που καταδικάζει χωρίς απολογία, που δεν ξέρει να συγχωρεί, που με το ρατσισμό της αποδεικνύει τα αντιρατσιστικά της ιδεώδη. 

Δεν θέλω να ανήκω σε μια πολιτεία που σου στερεί το όνειρο για μια έστω σκληρή σου φράση. Δεν θέλω να ανήκω σε μια πολιτεία που 

πάει να λυντσάρει έναν Ευριπίδη για μια προσβλητική ή ατυχή του φράση στον Προμηθέα δεσμώτη. 

Δεν θέλω να είμαι σε μια πολιτεία που λόγω της δημοκρατίας στερεί τον άλλον από τα αντιδημοκρατικά του ιδεώδη, που λόγω μιας ηθικής ρίχνει στο πυρ το εξώτερο τους «ανήθικους» αλλά από την άλλη μεριά τους τιμά όταν της προσφέρουνε στις επιστήμες, στις τέχνες και στα γράμματα, και στη μουσική. 

Δεν θέλω να ανήκω σε μια πολιτεία που ο ρατσισμός διώκεται, όπως και το μη Έλλην βάρβαρος που υπήρξε η αρχή της στήριξης των Ολυμπιακών αγώνων.

Αναγνωρίζοντας πως είμαι ρατσιστής κάνω το πρώτο βήμα προς τον αντιρατσισμό. 

Το δεύτερο βήμα είναι να παραδεχτώ το σωστό της απορίας ενός έγχρωμου που έλεγε σε ένα λευκό: Εσύ όταν γεννιέσαι είσαι μπλε, όταν θυμώνεις γίνεσαι κόκκινος, όταν φοβάσαι κίτρινος, όταν πεθαίνεις άσπρος. 

 Εγώ όταν γεννιέμαι είμαι μαύρος, όταν θυμώνω είμαι μαύρος, όταν φοβάμαι είμαι μαύρος, όταν πεθαίνω είμαι μαύρος. Καλά, εμένα λες έγχρωμο;

Το τρίτο βήμα προς τον αντιρατσισμό είναι να αποδεχτώ, το ότι, καθώς όντως τους ανθρώπους τους χωρίζει το χρώμα αλλά τους ενώνει το ήθος κάτω από τον έναστρο ουρανό, η πολιτεία οφείλει βάσει αυτού του δεδομένου να μπορεί να συγχωρεί και να αφήσει ένα παιδί, ρίχνοντας ακόντιο ή πηδώντας το τριπλούν, να έχει το δικαίωμα να κοιτάζει τα αστέρια.

«Η Βούλα Παπαχρήστου, Ελληνίδα πρωταθλήτρια τριπλούν, αναπαρήγαγε σε σελίδα κοινωνικής δικτύωσης, σκωπτικό σχόλιο από τα χιλιάδες που κυκλοφορούν σε ιστότοπους καθημερινά, το οποίο συλλήβδην, από τα κατεστημένα ΜΜΕ, κρίθηκε ως «ρατσιστικό».

Αυτή η «ετυμηγορία», που υπέθαλψαν με ανακοινώσεις τους υποκριτικά, όλα τα κόμματα της αριστεράς, είχε ως αποτέλεσμα τον πρωτοφανή στα χρονικά του Ολυμπισμού, αποκλεισμό πρωταθλήτριας από τη συμμετοχή της στους Αγώνες του Λονδίνου, με απόφαση της Ελληνικής Ολυμπιακής Επιτροπής, της ίδιας που σε πολύκροτη υπόθεση εμπλοκής μονίμου μέλους της σε ποινικό αδίκημα, δεν εξέδωσε ούτε ανακοίνωση.

-Ποια φυσικά πρόσωπα και ποιο όργανο αποφάσισε τον αποκλεισμό της πρωταθλήτριας, στερώντας τη χώρα μας από ένα πιθανό μετάλλιο; 

Με ποια διαδικασία ελήφθη η απόφαση και σε ποια συγκεκριμένη διάταξη βασίστηκε;

Με ποιον ερμηνευτικό κανόνα κρίθηκε, σύμφωνα με την επίσημη ανακοίνωση της Ε.Ο.Ε., ότι «…οι δηλώσεις (της) αντίκεινται στις αξίες και τα ιδεώδη του Ολυμπισμού»; 

Υιοθετεί η Ε.Ο.Ε. τα περί «ρατσιστικού» σχολίου και αν όχι, γιατί την απέβαλε;».

Η απόφαση της Ελληνικής Ολυμπιακής Επιτροπής να αποκλείσει την Βούλα Παπαχρήστου από τους Ολυμπιακούς Αγώνες του Λονδίνου -εξαιτίας ενός σχολίου στο twitter που θεωρήθηκε ρατσιστικό- άνοιξε μια συζήτηση για την ελευθερία της έκφρασης, για το τι είναι ρατσιστικό και τι όχι, για το αν επιτρέπεται να λέμε ρατσιστικά ανέκδοτα, και για την υποκρισία των Ελλήνων που εκδηλώθηκε στο πρόσωπο της πρωταθλήτριάς μας. 

Κατά την ταπεινή μου γνώμη, αυτή η συζήτηση είναι λανθασμένη και εκ του πονηρού.