Πανικός στην ΕΥΡΩΖΩΝΗ.

Europe is changing

Για πρώτη φορά σε μισό αιώνα, ο ευρωπαϊκός χώρος δεν είναι πλέον ένας από αυτούς που μπορούν να υποσχεθούν ελπίδα, αλλά φόβο και ανησυχία για όλα τα κράτη μέλη της. "

Για πρώτη φορά από την έναρξη της κρίσης του χρέους, η Ελλάδα δεν ήταν στο επίκεντρο των συζητήσεων στο Ευρωπαϊκό Συμβούλιο. 

<<Η Ελλάδα είναι υπό την απειλή να αποκλεισθεί από τη νέα μορφή της Ευρώπης ,θα είναι το πρώτο θύμα, αλλά και άλλοι θα ακολουθήσουν. Η σύνοδος κορυφής έχει αποκαλύψει άλλα πράγματα>>

Όλα τους όμως υποκρύπτουν τον φόβο.

Τίποτα καλύτερο από έναν εχθρό για να σφυρηλατήσει μια κοινή ταυτότητα της. 

Αλλά η παροιμία του δέκατου ένατου αιώνα δεν ταιριάζει αρκετά την τρέχουσα κρίση. Μόνο με την αλλαγή της σχέσης τους στην εξουσία μπορεί να ενώσει τους Ευρωπαίους και να ξεπεραστεί η κρίση

Η οικονομική δύναμη δεν είναι το μόνο κριτήριο για την παγκόσμια εξουσία. 

Αυτό που έχει σημασία είναι το πώς πολιτικά συστήματα ανταποκριθεί σε νέες κρίσεις. Και από αυτή την προοπτική, η ΕΕ εξακολουθεί να είναι μια ευκαιρία.

Μια νέα Ευρώπη απειλεί να βγει από τη σκιά της κρίσης: μια ήπειρος που κυριαρχείται από μελαγχολία και μια περιφρόνηση της πολιτικής ότι άνοιξε το δρόμο για μια αναβίωση του εθνικισμού και της ισλαμοφοβίας.

Αυτές είναι πολύ πιο σοβαρούς κινδύνους από τις εθνικές του χρέους

Μεγάλα τμήματα του πληθυσμού στην Ευρώπη ανησυχούν για την εξαφάνιση της εθνικής τους ταυτότητας, τα οποία θεωρούν ότι απειλούνται από την ευρωπαϊκή ολοκλήρωση και την παγκοσμιοποίηση.

Δεδομένου ότι η Ευρώπη έχει ήδη βιώσει πολέμου και της γενοκτονίας, θα πρέπει να είναι απρόσβλητες από το δέλεαρ του εθνικιστικού δρόμο. 

Ωστόσο, φαίνεται ότι αυτό δεν συμβαίνει.

Εν μέσω ανησυχιών για τα ελλείμματα των δαπανών, πολλά έχουν ειπωθεί για την ανάγκη να αποκατασταθεί η εμπιστοσύνη της αγοράς στην Ευρώπη και τα κράτη μέλη της. Αλλά την εμπιστοσύνη των πολιτών είναι ακόμα πιο σημαντικό, και ιδίως την εμπιστοσύνη της νέας γενιάς. 

Αλλά οι Ευρωπαίοι ηγέτες δεν φαίνεται να ενδιαφέρεται.

Μια ΕΥΡΩΠΗ-οικογένεια με αυστηρούς γονείς, ένα μαύρο πρόβατο και σκληρή αγάπη: 

αυτό είναι η Ευρώπη του σήμερα, ανέτοιμη να υπερασπιστεί τον ιστορικά πρωτοφανή πολιτισμό της αλληλεγγύης.

Ποτέ δεν ήταν τόσο κοντά με μια «εσωτερική» πολιτική για την πολιτική ένωση της Ευρώπης? Οι νέες κυβερνήσεις στην Ισπανία, την Ιταλία ή την Ελλάδα είναι απείρως πιο σημαντική για τους Γερμανούς από στη νέα μεγάλη συμμαχία στο Βερολίνου.

Η εγγύτητα της σχέσης σημαίνει ότι υπάρχει μεγάλη πιθανότητα να πληγωθεί. Ωστόσο, αυτό δεν είναι υποτροπή όπως στον 19ο αιώνα, δεν υπάρχει πλέον επιστροφή των παλαιών δαιμόνων από τον Παγκόσμιο Πόλεμο ή την εποχή του μεσοπολέμου? 

Είναι το τρίξιμο, το σφύριγμα, και το κροτάλισμα ενός πειράματος για το μέλλον της.

Η σημερινή κατάσταση μοιάζει με αντικοινωνικό παράδειγμα ενός απάνθρωπου τρόπου αντιμετώπισης τvν λαών της , που μοιραία δεν μπορεί να αποφευχθεί η κοινωνική έκρηξη όπου θα αναδείξει μια νέα jackboots από την ντουλάπα της Ευρώπης.