ΑΣ ΦΩΤΙΣΕΙ ΤΟ ΑΣΤΡΟ ΤΩΝ ΧΡΙΣΤΟΥΓΕΝΝΩΝ ΣΤΗΝ ΕΛΛΑΔΑ

"Οσο μένει η ανωμαλια, τόσο προχωρεί το κακό"

Ήταν ένας κόσμος χτισμένος πάνω στην άμμο, σε μια περίεργη κινούμενη άμμο.

Ηταν μια κοινωνία με δεμένα μάτια, που περπάτησε χρόνια στα τυφλά χαζογελώντας με ξένο χαμόγελο.

Υστερα άρχισε να σκοτεινιάζει, η ανησυχία...

Ενας ξαφνικός κρότος κι η βροχή που ξεκίνησε με τη μοίρα της μεγάλης καταιγίδας.

Μιά κυβέρνηση που εκλέχτηκε από ανθρώπους που δεν ήθελαν να δούν, που δεν άντεχαν να μάθουν κι άκουσαν πάλι μ' ευχαρίστηση όσα ψέματα ειπώθηκαν.

Κι ήταν όλα ψέματα. Όλα.

Κι έτσι γίναν όλα λάθος. Όλα

Η Δημοκρατία που μπήκε στα εισαγωγικά της και προσπάθησε να βολευτεί όπως-όπως.

Ο κοσμος που ψηλάφισε το καινούργιο του κελί με αμηχανία κι είπε "δύσκολοι καιροί"...

Ο θυμός και κάποιες φορες η απελπισία που άρχισαν συχνά να τριγυρίζουν στην πόλη.

Τα ΜΑΤ, τα δακρυγόνα, η καταστολή που βγήκαν στους δρόμους να κρατήσουν το θυμό.

Οι άνθρωποι που αρχίσανε σιγα-σιγά να ανοίγουν μάτια και να βλέπουν...την αλυσίδα στο πόδι και τα τείχη που έχτιζαν γύρω τους με την ανοχη τους.

Οι πλειοψηφίες στη Βουλή ήταν αισχρές μειοψηφίες ντυμένες λαική εντολή.

Τα μεγάλα λόγια βγήκαν από μικρά στόματα, οι καθαρές κουβεντες από βρώμικα μυαλά.

Τα φώτα έπεσαν πάνω στους λάθος ανθρώπους. Πανω σε σιχαμερές φάτσες μεταμφιεσμένων  που μιλούσαν για Δημοκρατία καμαρώνοντας για το κατόρθωμά τους.

Η συμπόνοια των πάμπλουτων πια ξεπουλημένων "για το λαό που υποφέρει" ξεχείλισε σα λάσπη κι ανέβηκε ως το γόνατο.

Κι η ελευθερία της έκφρασης χαραμισμένη οσο ποτέ πεταμένη πάνω σε σωρούς από γυάλινα σκουπίδια..

Ενας τόσο απαίσια λάθος δρόμος.

Η Δημοκρατία ... άφωνη με σώμα μουδιασμένο και βουβό.

Η νύχτα άρχισε τώρα να ενώνεται με την άλλη νυχτα, αφού η μέρα καταργήθηκε δια νόμου λόγω εκτάκτων συνθηκών.

Και γύρω ο κόσμος χτίζεται με λάθος υλικά. Ο φόβος, η οργή, η απελπισία, η υποταγή, ο πόνος, τα κλειστά στόματα και τα σφιγμένα χείλη, τα ματια τα καρφωμένα στο σκοτάδι και το άχτι...πάνω στους σωρούς από τα καινούργια ερείπια και τα σκουπίδια.

Η αρρώστια, ο πνιγηρός αέρας στα κλειστά δωμάτια, η αρρώστια...

Κι ύστερα εκείνο το ουρλιαχτό το από μέσα που αρχίζει να ανεβαίνει,

τα αυτιά τα ακόμα βουλωμένα

κι οι ποιητές που κάπου φαίνονται πίσω από τις σκιές.

Τό' λεγε τότε ο Σεφέρης σε κείνη τη δήλωση του '69:

"Οσο μένει η ανωμαλια, τόσο προχωρεί το κακό"

"Οσο μένει η ανωμαλια, τόσο προχωρεί το κακό"