Πως η κρίση με τον κορωνοϊό επηρεάζει τις γεωπολιτικές ισορροπίες

Ισραηλινός αναλυτής: «Η Τουρκία, τελείωσε! Ελλάδα και Ισραήλ είναι οι πυλώνες της Δύσης»

Ο Πίνχας Ινμπάρι, είναι ανώτατος αναλυτής στο Κέντρο Δημόσιας Διπλωματίας της Ιερουσαλήμ (JCPA). Επί πολλά χρόνια, ήταν στον εσωτερικό κύκλο αποφάσεων του Ισραηλινού Πρωθυπουργού, Μπίμπι Νετανιάχου και είναι βαθύς γνώστης της Ισραηλινής Διπλωματίας. Διατηρεί στενές επαφές με ανώτατα κλιμάκια σε όλα, σχεδόν, τα πολιτικά καθεστώτα της Μέσης Ανατολής και η γνώμη του έχει ιδιαίτερη και βαρύνουσα σημασία.

Τον ευχαριστούμε θερμά, για τη μεγάλη τιμή να μας παραχωρήσει αυτή την αποκλειστική, αποκαλυπτική συνέντευξη, από τη Μαρία Πολυζωίδου theflagreport.com.

– Κύριε Ινμπάρι, μπορείτε να περιγράψετε με λίγα λόγια στους αναγνώστες μας, το σχέδιο ειρήνης του Προέδρου Τραμπ;

«Είναι ένα εξαιρετικό σχέδιο, κατά τη γνώμη μου, επειδή τα προβλήματα της Μέσης Ανατολής είναι οικονομικά και όχι πολιτικά. Τα Αραβικά έθνη, συμπεριλαμβανομένων των Παλαιστινίων, έχουν χορτάσει από αρκετές πολιτικές λύσεις και πολιτικά συνθήματα. Αυτό που χρειάζονται, είναι τα χρήματα για να ζήσουν και να εργαστούν. Η τεράστια μετανάστευση της Αραβικής νεολαίας ακόμη και πριν από την Αραβική Άνοιξη, στην Ευρώπη, ήταν επειδή δεν είχαν λεφτά, γιατί αντί να τους προσφέρουν (οι Κυβερνήσεις τους) οικονομική ευημερία, τους προσφέρουν τη λύση του Παλαιστινιακού προβλήματος. Και ο Πρόεδρος Τραμπ, είναι ο πρώτος που καταλαβαίνει ότι πρέπει να ξεκινήσουμε με την οικονομία. «Ας έχουμε αρχικά ευτυχισμένους πολίτες και μετά, ας μιλήσουμε για λύσεις». Επίσης, η καλύτερη οικονομία, καθιστά τον εξτρεμισμό πιο αδύναμο. Επειδή οι εξτρεμιστές θέλουν φτώχεια. Εάν οι άνθρωποι δεν είναι φτωχοί, οι εξτρεμιστές δεν έχουν τίποτα να τους πουν. Ο Θεός δεν είναι λύση».

– Πώς προσεγγίζει το Ισραηλινό πολιτικό σύστημα το σχέδιο ειρήνης, μετά τις τελευταίες εκλογές;

«Υπάρχει συναίνεση μεταξύ του Γκαντζ και του Νετανιάου σχετικά με το σχέδιο του Τραμπ. Θέλουν να βοηθήσουν τον Πρόεδρο Τραμπ να προχωρήσει με το σχέδιό του και ευελπιστούμε, ότι στις επερχόμενες εκλογές θα επανεκλεγεί».

– Ποια είναι η επίσημη Παλαιστινιακή θέση σχετικά με το σχέδιο και ποια είναι η θέση της Χαμάς;

«Η Χαμάς και η Οργάνωσης για την Απελευθέρωση της Παλαιστίνης έχουν την ίδια θέση. Είναι εντελώς αντίθετοι με το σχέδιο Τραμπ για διάφορους λόγους, όχι μόνο για έναν. 

Ο ένας είναι ότι ιστορικά, είναι αντίθετοι με οποιαδήποτε οικονομική λύση. Γιατί; Επειδή η ΟΑΠ και η Χαμάς έχουν ολοκληρωτική ιδεολογία.

Η ΟΑΠ είναι μέρος του Παναραβισμού, της Αραβικής Αυτοκρατορίας. Όλοι πρέπει να είναι Άραβες. Δεν μπορείς να είσαι Εβραίος, δεν μπορείς να είσαι Χριστιανός, πρέπει να είσαι Άραβας. Αυτή είναι η ιδεολογία του Παναραβισμού. Η Οργάνωσης για την Απελευθέρωσης της Παλαιστίνης είναι μέρος του. Αυτό το είδος της ολοκληρωτικής ιδεολογίας, δε θέλει ευτυχισμένους ανθρώπους, επειδή δεν μπορεί να τους κινητοποιήσει για να αγωνιστούν για το καθεστώς.

Οπότε, οποιαδήποτε οικονομική προσέγγιση της κοινωνίας, την καταστρέφουν. Αντιλαμβάνονται τον ιδιωτικό τομέα ως εχθρό. Θέλουν να έχουν το μονοπώλιο στα πάντα. Αυτός λοιπόν, είναι ο βαθύτερος λόγος για τον οποίο αντιτίθενται στο σχέδιο του Τραμπ.

Ο δεύτερος λόγος είναι προφανής, επειδή στόχος τους είναι να μην συμβιβάζονται. Οπότε, εάν ο Τραμπ τους πει, δεν μπορείτε να έχετε τα σύνορα που απαιτείτε, αλλά αντί για αυτά, θα έχετε καλύτερη οικονομία, αυτοί δεν πρόκειται να συμβιβαστούν. Και η Χαμάς, όμως, έχει την ίδια προσέγγιση. Επίσης, η Χαμάς είναι Πανισλαμιστικό κίνημα. Είναι, όμως και ολοκληρωτικό κίνημα, άρα τα θέλει όλα και δεν συμβιβάζεται.

Αν συγκρίνουμε με το τι συνέβη στη Συρία, βλέπουμε το ίδιο πράγμα. Γιατί απέτυχαν όλες οι πολιτικές λύσεις στη Συρία; Επειδή κανένας δε θέλει να συμβιβαστεί. Όλοι, τα θέλουν όλα. Είναι ολοκληρωτικοί στο μυαλό και σε όλα. Κανείς δεν συμβιβάζεται. Αναρωτιέστε, πότε θα τελειώσει ο Εμφύλιος Πόλεμος στη Συρία; Όταν υπάρξει εξάλειψη – Γενοκτονία, από τη μία ή την άλλη πλευρά. Άρα και εδώ, έχουμε τον ίδιο τρόπο προσέγγισης. Απαιτούν τα πάντα και είναι πάση θυσία εναντίον της οικονομίας».

– Ποια ήταν η αντίδραση της Ιορδανίας και του Ιράν στο σχέδιο;

«Το Ιράν είναι αντίθετο με όλα. Δε χρειάζεται λόγο για να είναι εναντίον των Ηνωμένων Πολιτειών Αμερικής. Για το Ιράν, οι ΗΠΑ είναι ο μεγάλος Σατανάς. Τέλος. Η Ιορδανία δεν είναι ακριβώς υπέρ του Τραμπ, αλλά δεν είναι και εναντίον του Τραμπ. Και εξηγώ. Στο θέμα αυτό, είναι περισσότερο υπέρ του Τραμπ, επειδή χρειάζεται τα χρήματα και για τα χρήματα που υποτίθεται ότι θα πάρει από τους Αμερικανούς, δε θα χρειαστεί να επιστρέψει τίποτα. Το τίμημα θα το πληρώσουν οι Παλαιστίνιοι. Οι Ιορδανοί θα πάρουν τσάμπα χρήματα. Οπότε, υπό αυτό το πρίσμα, είναι υπέρ του Τραμπ.

Ποιο είναι το πρόβλημα; Το πρόβλημα είναι η Ιερουσαλήμ. Γιατί το πρόβλημα είναι η Ιερουσαλήμ; Επειδή οι Χασεμίτες ήρθαν από τη Μέκκα. Στη Μέκκα, ήταν οι φύλακες, οι προστάτες των Ιερών Τόπων, της Μέκκα και της Μεδίνα. Ήρθαν στην Ιορδανία, αφού εξορίστηκαν από τους Σαούντ και νομιμοποιήθηκαν, όχι επειδή εκπροσωπούν τους Ιορδανούς, αλλά επειδή είναι οι προστάτες των Ιερών Τόπων. Και ποιος Άγιος Τόπος έμεινε γι’ αυτούς; Η Ιερουσαλήμ!

Οι Ιορδανοί, υποψιάστηκαν τη στενή σχέση των Σαουδαράβων με τον Τραμπ και τον Τζάρεντ Κούσνερ, εξαιτίας της αλλαγής στην τακτική τους ως οι Μουσουλμάνοι φύλακες της Ιερουσαλήμ. Και μάλιστα, για καλό σκοπό. Εξέτασαν την πιθανότητα να δώσουν άλλο τίτλο στο Μουσουλμανικό κόσμο της Ιερουσαλήμ, προκειμένου να καταλάβουν, ότι δεν είναι μόνο η Ιορδανία προστάτιδα της Ιερουσαλήμ, αλλά η Ιορδανία είναι ένα μέλος στην ομάδα των Μουσουλμανικών δυνάμεων. Αυτό, είναι πολύ επικίνδυνο για την Ιορδανία. Το Ισραήλ, είπε στους Αμερικανούς να είναι προσεκτικοί, επειδή δε θέλουμε να αλλάξει η κατάσταση με την Ιορδανία στην Ιερουσαλήμ».

– Η κρίση με τον κορωνοϊό, επηρεάζει τις γεωπολιτικές ισορροπίες και τις σχέσεις στην περιοχή;

«Φυσικά. Είναι πολύ νωρίς βέβαια, να πούμε τι συμβαίνει, αλλά οι αλλαγές είναι τεράστιες, κατά τη γνώμη μου. Και θα είμαι πολύ προσεκτικός, επειδή είναι πολύ νωρίς να πούμε οτιδήποτε. Φαίνεται, ότι η κρίση του κορωνοϊού ήρθε μετά την Αραβική Άνοιξη. 

Η Αραβική Άνοιξη άλλαξε πολύ την κοσμοθέαση των Αράβων. Κατάλαβαν, ότι ούτε ο Παναραβισμός, ούτε ο Πανισλαμισμός μπορούν να τους θεραπεύσουν. Το αντίθετο. Είναι η πηγή του προβλήματος. Είναι η ασθένεια. Το γνωρίζω από τις επαφές μου στη Συρία. Είναι Μπααθιστές, είναι Παναραβιστές και τώρα λένε, κάναμε λάθος. Άρχισαν να προσεγγίζουν το Ισραήλ …

Τώρα με τον κορωνοϊό, οι Άραβες άρχισαν να καταλαβαίνουν γιατί ένα αποτυχημένο κράτος, όπως το δικό τους και με την κυβέρνηση που έχουν, ρισκάρουν τη ζωή τους. Ένα αποτυχημένο κράτος δεν μπορεί να ανταποκριθεί στην πρόκληση του κορωνοϊού. Αυτή τη στιγμή το πρόβλημα είναι ήδη 2-3 εβδομάδων και δεν μπορούμε να ξέρουμε πως θα εξελιχθεί στο μέλλον. 

Νομίζω, ότι η Αραβική Άνοιξη ταρακούνησε την Παναραβική και Πανισλαμική ιδεολογία και τώρα η κρίση του κορωνοϊού απέδειξε σε όλους, ότι χρειάζονται ισχυρές χώρες και αυτό μπορεί να τους πείσει, ότι το σχέδιο του Προέδρου Τραμπ είναι απαραίτητο, ώστε να χτίσουν κράτη με γερά θεμέλια. Κράτη που νοιάζονται για τους ανθρώπους όχι για τις ιδεολογίες. Αλλά, ακόμα, είμαστε στο ξεκίνημα».

– Τι συμβαίνει με τις σχέσεις Ισραήλ και Τουρκίας;

«Πολύ κακή ιστορία».

– Η σχέση θεωρείται νεκρή;

«Έτσι νομίζω. Ο Ερντογάν είναι Πανισλαμιστής. 

Δεν είναι έτοιμος να συμβιβαστεί για οτιδήποτε. Δεν μπορείς να του μιλήσεις για τίποτα. Όλοι είναι απογοητευμένοι από αυτόν. Καταλαβαίνω το σχέδιο του Τραμπ να κρατήσει μία σχέση μαζί του, επειδή η Αμερικανική διπλωματία χρειάζεται ακόμα μία πύλη για να μιλά με τους Αδελφούς Μουσουλμάνους. Εδώ κράτησαν ανοιχτή την πόρτα στους Ταλιμπάν στο Αφγανιστάν. Νομίζω, ότι η Αμερική κρατά ελάχιστες σχέσεις με τον Ερντογάν, απλά για να έχει κάποιον να μιλά με τη Μουσουλμανική Αδελφότητα. Κανένας δε θεωρεί τον Ερντογάν, σύμμαχο. Αυτό, έχει τελειώσει. Το ίδιο ισχύει και για το Ισραήλ. Τέλος η ιστορία με τον Ερντογάν».

– Τι έχετε να μας πείτε για τις Ελληνοϊσραηλινές σχέσεις;

«Είμαι πολύ χαρούμενος να πω, ότι έχουμε εξαιρετικές σχέσεις και όχι μόνο λόγω της παρούσας κατάστασης στη Μέση Ανατολή, αλλά εξαιτίας κάτι πολύ, πολύ βασικού. 

Εμείς κι εσείς είμαστε οι πυλώνες της Δυτικής κοινωνίας. 

Εσείς δώσατε τη Φιλοσοφία κι εμείς δώσαμε τον Ηθικό Κώδικα. Και ο Ηθικός Κώδικας και η Φιλοσοφία, είναι οι πυλώνες του Δυτικού Πολιτισμού. 

Γι’ αυτό το λόγο, 

πρέπει να είμαστε μαζί».

ΠΗΓΗ:stoxos.gr

25η Μαρτίου 1821 : Χρόνια Πολλά στον Απανταχού Ελληνισμό. Σαράντης Καργάκος .Η ΑΛΗΘΕΙΑ. (VIDEO)

ΧΡΟΝΙΑ ΠΟΛΛΑ

ΣΤΟ ΑΠΑΝΤΑΧΟΥ ΕΛΛΗΝΙΣΜΟ

ΓΙΑ ΤΗΝ ΕΘΝΙΚΗ ΜΑΣ ΠΑΛΙΓΓΕΝΕΣΙΑ,

ΤΗΝ ΑΝΑΓΕΝΝΗΣΗ ΤΟΥ ΕΘΝΟΥΣ

ΤΩΝ ΕΛΛΗΝΩΝ

ΑΠΟ ΤΟΝ ΣΚΟΤΑΔΙΣΜΟ ΤΗΣ ΟΘΩΜΑΝΙΚΗΣ ΑΥΤΟΚΡΑΤΟΡΙΑΣ....

ΤΙΜΗ ΚΑΙ ΔΟΞΑ

ΣΤΟΥΣ ΗΡΩΕΣ ΤΟΥ ΕΘΝΟΥΣ

25 ΜΑΡΤΙΟΥ 1821

Τόλμη και Αρετή!

  

Σαράντης Καργάκος

Η ΑΛΗΘΕΙΑ ΓΙΑ 1821 

25 ΜΑΡΤΙΟΥ 1821

Το "σύνδρομο των Σεβρών".Ο κίνδυνος της επαναφοράς της Συνθήκης των Σεβρών, φοβίζει τους Τούρκους

Ο κίνδυνος της επαναφοράς 

της Συνθήκης των Σεβρών, 

φοβίζει τους Τούρκους

Forget Sykes-Picot. It’s the Treaty of Sèvres That Explains the Modern Middle East.

Στις 28 Ιουλίου του 1920 Ευρωπαίοι διπλωμάτες συγκεντρώθηκαν σε ένα εργοστάσιο πορσελάνης των Σεβρών, κοντά στο Παρίσι και υπέγραψαν μια συνθήκη για να ξαναφτιάξουν τη Μέση Ανατολή από τις στάχτες της Οθωμανικής αυτοκρατορίας.

Η συνθήκη έχει σε μεγάλο βαθμό ξεχαστεί στη Δύση, αλλά έχει αφήσει μια ισχυρή κληρονομιά στην Τουρκία. Ορισμένοι ερευνητές πιστεύουν ότι έχει τροφοδοτήσει μια μορφή εθνικιστικής παράνοιας την έχουν ονομάζεται ως «σύνδρομο των Σεβρών».

Οι Οθωμανοί μετά την ήττα τους αναγκάστηκαν να υπογράψουν μια ταπεινωτική συνθήκη. Μία από τις σημαντικότερες διατάξεις της συνθήκης ήταν ο τεμαχισμός της Οθωμανικής Αυτοκρατορίας σε πολλά τμήματα που θα εκχωρηθούν στους διάφορους λαούς που αποτελούσαν το νικηφόρο συνασπισμό. Οι Τούρκοι πήραν την Άγκυρα και τη γύρω περιοχή για να δημιουργήσουν ένα τουρκικό θύλακα.

Οι όροι της συνθήκης δημιούργησαν δυσαρέσκεια ανάμεσα στους Τούρκους και υπέθαλψαν εθνικιστικά αισθήματα. Όπως ξέρουμε στη συνέχεια ακολούθησε ο τουρκικός πόλεμος της Ανεξαρτησίας υπό τον Κεμάλ Ατατούρκ, που οδήγησε στη Συνθήκη της Λωζάννης, η οποία αντικατέστησε τη Συνθήκη των Σεβρών. 

Η Συνθήκη της Λωζάνης δημιούργησε την σύγχρονη Τουρκική Δημοκρατία.

Για τον Κεμάλ Ατατούρκ η Συνθήκη των Σεβρών δεν ήταν παρά ένα «κουρελόχαρτο» ανάλογο με εκείνο της Ανακωχής του Μούδρου (1918), που θα ακυρωνόταν στην πράξη με την ένοπλη αντίσταση του τουρκικού λαού εναντίον των ξένων εισβολέων.

Από την πλευρά τους οι ευρωπαϊκές δυνάμεις άρχισαν να υποψιάζονται ότι έπρεπε να αναπροσαρμοστεί η συνθήκη των Σεβρών μετά την εκδίωξη από την Μικρά Ασία του Ελληνικού στρατού από τον Τουρκικό υπό την ηγεσία του Κεμάλ Ατατούρκ.

Αποτέλεσμα ήταν να υπογραφεί στη Λωζάνη στις 24 Ιουλίου 1923 η συνθήκη ειρήνης που έθεσε τα όρια της σύγχρονης Τουρκίας. Η Τουρκία ανέκτησε την Ανατολική Θράκη, κάποια νησιά του Αιγαίου, συγκεκριμένα την Ίμβρο και την Τένεδο, μια λωρίδα γης κατά μήκος των συνόρων με την Συρία, την περιοχή της Σμύρνης και της Διεθνοποιημένης Ζώνης των Στενών η οποία όμως θα έμενε αποστρατικοποιημένη και αντικείμενο νέας διεθνούς διάσκεψης.

Παραχώρησε τα Δωδεκάνησα στην Ιταλία, όπως προέβλεπε και η συνθήκη των Σεβρών, αλλά χωρίς πρόβλεψη για δυνατότητα αυτοδιάθεσης. 

Ανέκτησε πλήρη κυριαρχικά δικαιώματα σε όλη της την επικράτεια και απέκτησε δικαιώματα στρατιωτικών εγκαταστάσεων σε όλη την επικράτειά της εκτός της ζώνης των στενών.

Ακόμα και σήμερα, σύμφωνα με τον Nick Dandorth που υπογράφει το κείμενο στο Foreing Policy, η συνθήκη των Σερβρών παίζει σίγουρα κάποιο ρόλο στην ευαισθησία της Τουρκίας κατά των Κούρδων καθώς και στην πεποίθηση ότι η γενοκτονία των Αρμενίων – που χρησιμοποιείται ευρέως από τους Ευρωπαίους διπλωμάτες για να δικαιολογήσουν τα σχέδιά τους για την Ανατολία το 1920 – ήταν πάντα μια αντι-τουρκική συνωμοσία και όχι ζήτημα μιας ιστορικής αλήθειας.

Η κληρονομιά των Σεβρών εκτείνεται πολύ πιο πέρα ​​από την Τουρκία καθώς πολλοί είναι αυτοί που πιστεύουν ότι τα προβλήματα στην περιοχή άρχισαν όταν οι Ευρωπαίοι κατάρτισαν τα νέα σύνορα έτσι όπως τους συνέφερε σε ένα κενό χάρτη.

Τέλος ο αρθρογράφος αναφέρει ότι η Συνθήκη των Σεβρών, προέβλεπε κάτω από ορισμένες προϋποθέσεις δημιουργία κατ’ αρχήν αυτόνομου Κουρδικού Κράτους, ωστόσο όμως, με την επικράτηση του Κεμάλ, οδήγησαν τελικά στην υπογραφή της Συνθήκης της Λωζάνης , που αντικατέστησε αυτή των Σεβρών και η οποία αναιρούσε τη συγκρότηση, του αυτόνομου Κουρδικού Κράτους, τα εδάφη του οποίου μοιράσθηκαν τελικά σε τέσσερα κράτη.

Πολλοί Τούρκοι εθνικιστές παραμένουν φοβισμένοι από τον τρόπο που το κράτος τους καταστράφηκε από τη συνθήκη των Σεβρών, ενώ πολλοί Κούρδοι εθνικιστές ελπίζουν στην δημιουργία αυτόνομου κράτους.

ΠΗΓΗ: foreignpolicy.com

Ο κίνδυνος της επαναφοράς 

της Συνθήκης των Σεβρών, 

φοβίζει τους Τούρκους

Η διαπλοκή ως παράγωγο του ολοκληρωτισμού

Δεν νοείται διαπλοκή εάν δε συμμετέχει ενεργά σ’αυτήν το κράτος…

Για να θυμηθώ μια γνωστή ρήση που λέει: «Ελεύθερη οικονομία χωρίς Δημοκρατία μπορεί να υπάρξει, Δημοκρατία όμως χωρίς Ελεύθερη οικονομία ποτέ». Και επειδή δεν είχαμε ποτέ ελεύθερη οικονομία στην Ελλάδα, δεν είχαμε και την ποιότητα της Δημοκρατίας  που αξίζαμε.

(Ελληνική Σοβιετία. Πως στήθηκε και γιατί κατέρρευσε. https://wwwpatriarcheas.blogspot.com/2020/03/blog-post_8.html)

Με λύπη διαπιστώνει κανείς ότι η κυβέρνηση της «Πρώτης φοράς…» διολισθαίνει στην απολυταρχία, με πλήθος από νομοθετήματα που περιορίζουν την ελευθερία των πολιτών στον οικονομικό στίβο και κατ’ επέκτασιν και στον κοινωνικό.

Το ξεκίνησε με το πογκρόμ των φόρων σε κάθε οικονομική δραστηριότητα, το συνέχισε με τις παρεμβάσεις της στη Δικαιοσύνη (σύμφωνα με ανακοίνωση της Ένωσης Δικαστών και Εισαγγελέων), το αναδεικνύει με την αντίληψη της περί Αριστείας στην Παιδεία και το αποδεικνύει απροκάλυπτα με τις πολιτικές της σκοπιμότητες στα ΜΜΕ.

Ισχυρίζεται με περισσή σοφία, ότι η διαφημιστική πίτα είναι 200 εκ. και δεν μπορεί να αντέξει πάνω από 4 κανάλια. Προφανώς αγνοεί τον τρόπο να την αυξήσει. Άρα εγώ θα ορίσω, σκέπτεται, τη μοιρασιά στο όνομα της βιωσιμότητας σας. Για το καλό που θα σας κάνω λοιπόν, θα σας κλείσω σε ένα δωμάτιο χωρίς καμία επικοινωνία με τον έξω κόσμο και όποιος δώσει τα περισσότερα θα πάρει και την άδεια. 

Η μπίλια έκατσε κατά μέσο όρο περίπου στα 60 εκ ανά άδεια για να μοιραστούν διαφημιστική πίτα 50 εκ έκαστος. Αριστερά μαθηματικά!

Αν αναλογιστεί κανείς ότι τα κέρδη (αν υπάρχουν) από μια τέτοια επιχείρηση δεν ξεπερνούν τα 2εκ το χρόνο, η απόσβεση μόνο της άδειας θα ξεπεράσει τα 30 χρόνια. Τους βρίσκεται ανόητους τους 4 επιχειρηματίες να δαπανήσουν τόσα χρήματα γνωρίζοντας ότι μπορεί να μην τα πάρουν και ποτέ, τουλάχιστον όσο βρίσκονται στη ζωή; 

Δυο λύσεις υπάρχουν, η δεν θα τα δώσουν ποτέ ή θα τα πάρουν με άλλο τρόπο. Ο χρόνος θα φανερώσει τι από τα δυο θα συμβεί ή και τα δύο.

Αφού ήδη είναι γνωστό ότι ο ένας εκ των τεσσάρων αναλαμβάνει δημόσια έργα που του δίνει η κυβέρνηση και ο άλλος θα συνεργαστεί με πρώην καναλάρχη-εργολάβο. Το σίγουρο πάντως είναι ότι ο «Ρομπέν των Δασών» της Ελλάδος, ήδη σκέπτεται το επόμενο ψέμα που θα πει στα πλήθη που ανοήτως θα τόν χειροκροτούν, για την αθέτηση του λόγου περί καταβολής του ποσού σε ευπαθείς ομάδες.

Όταν όμως τελειώσουν και τα τελευταία επικοινωνιακά αποπροσανατολιστικά χαρτιά του «Μάο της Ελλάδος», τότε όλοι θα καταλάβουν τι εννοούν οι δανειστές μας όταν λένε ότι δεν θα πάρει φράγκο από την πρώτη αξιολόγηση, λίγο πριν κλείσει η δεύτερη, αν δεν προχωρήσουν οι μεταρρυθμίσεις που εκσυγχρονίζουν το ελληνικό κράτος σε μια δυτικού τύπου οικονομία.

Τότε θα φανεί και το δεύτερο παράγωγο της κόκκινης απολυταρχίας που είναι η εξαθλίωση.

Α. Κ

Από τους Με­γαρείς του Βύζαντα στο Βυζάντιο & στην Νέα Ρώμη, Κωνσταντινούπολη η «Βα­σιλεύουσα»

Στο πρώτο µισό του 7ου αιώνα π.Χ., οι Με­γαρείς έφτασαν ως τις ασιατικές ακτές του Βοσπόρου, απέναντι ακριβώς από το σηµείο που αργότερα κτίστηκε η πόλη Βυ­ζάντιο, που έγινε γνωστή ανά τους αιώνες ως Κων­σταντινούπολη. Εκεί έκτισαν τη Χαλκηδόνα, µια σηµαντική αποικία, η οποία ωστόσο υπολειπόταν κατά πολύ σε σχέση µε την πόλη που θα χτιζόταν µερικά χρόνια αργότερα από µια άλλη οµάδα Με­γαρέων αποικιστών, αρχηγός της οποίας υπήρξε ο Βύζας. Περί το 658 π.Χ. οι Μεγαρείς υπό τον Βύζαντα έπλευσαν το Αιγαίο, έφτασαν στην Τροία, δι­έσχισαν τα Δαρδανέλια πλέοντας τη θάλασσα του Μαρµαρά και βγήκαν στον Εύξεινο Πόντο.

Λέγεται µάλιστα ότι ο Βύζας πριν ξεκινήσει, όπως συνηθιζόταν άλλωστε, ρώτησε το Μαντείο των Δελφών σχετικά µε τη θέση που έπρεπε να ιδρύ­σει την αποικία των Μεγαρέων. Το Μαντείο τότε απάντησε: «Απέναντι από την πόλη των τυφλών»! Τυφλοί θεωρηθήκαν, σύµφωνα µε την ιστορική παράδοση, οι άποικοι της Χαλκηδόνας που δεν είδαν τη µοναδική τοποθεσία των ευρωπαϊκών ακτών του Βοσπόρου και έκτισαν απέναντι την πό­λη τους. 

Ο Βύζας λοιπόν έγινε ο ιδρυτής µιας πό­λης, η οποία έµελλε να παίξει καθοριστικό ρόλο στη διαµόρφωση της ιστορίας της ανθρωπότητας. Γίνεται εµφανές ότι η στρατηγική σηµασία της θέ­σης που κατείχε πλέον το Βυζάντιο είχε εκτιµηθεί ήδη από τους αρχαίους – πολύ πριν δηλαδή αποφασιστεί να γίνει έδρα της µεγάλης Ρωµαϊκής Αυτοκρατορίας.

Η σημασία του Βυζαντίου στον αρχαίο κόσμο

Ήδη για την αποικία αυτή έχουµε αναφορά από τον Ηρόδοτο, από τον ιστορικό και γεωγράφο Στράβωνα, από τον Ρωµαίο ιστορικό Τάκιτο και από τον Έλληνα ιστορικό του 2ου π.Χ. αιώνα Πο­λύβιο, ο οποίος ανέλυσε προσεκτικά την πολιτική και οικονοµική θέση του Βυζαντίου. Αναγνω­ρίζοντας τη σηµασία των εµπορικών σχέσεων της Ελλάδας µε τις πόλεις της Μαύρης Θάλασ­σας, έγραφε ότι δίχως την έγκριση των κατοίκων του Βυζαντίου ούτε ένα απλό εµπορικό πλοίο δεν µπορούσε να µπει στη Μαύρη Θάλασσα ή να βγει από αυτήν, κι ότι µε τον τρόπο αυτόν, οι κά­τοικοι του Βυζαντίου είχαν κάτω από τον έλεγ­χό τους όλα τα προϊόντα του Πόντου (Polybius, Historia, IV, 38,44).

Σύµφωνα µε τον σηµαντικό Ρωµαίο ιστορικό Σουητώνιο, όταν στη Ρωµαϊκή Αυτοκρατορία η δηµοκρατία άρχισε να αµφισβη­τείται, αρκετοί υπήρξαν εκείνοι οι αυτοκράτο­ρες που σκέφτηκαν πως ίσως ήταν χρήσιµη για την αυτοκρατορία και για τη δική τους διακυ­βέρνηση µια µεταφορά της δηµοκρατικής πρω­τεύουσας της Ρώµης σε µια πόλη της Ανατολής. Για παράδειγµα, ο Ιούλιος Καίσαρ ήθελε να µε­ταφέρει τη Ρώµη στην Αλεξάνδρεια ή το Ίλιον, δηλαδή στην αρχαία Τροία. Επίσης, λόγω των πο­λέµων που ήταν αναγκαίοι για τη διατήρηση των ρωµαϊκών κατακτήσεων, δεν ήταν λίγοι εκείνοι οι Ρωµαίοι αυτοκράτορες που αφήναν τη Ρώµη για πολύ µεγάλο χρονικό διάστηµα

Στο δεύτερο ήµισυ του 2ου µ.Χ. αιώνα, η πόλη του Βυζαντίου θα κινδυνέψει εξαιτίας µιας πολεµικής διαµάχης µεταξύ του Σεπτίµιου Σεβήρου και του εχθρού του, Πεσκέννιου Νίγηρα της Συρίας. Καθώς ο Νί­γηρας είχε οχυρωθεί στο Βυζάντιο, ο Σεβήρος πολιόρκησε την πόλη και αφού την κυρίευσε, προέβη σε µια ευρείας και αναίτιας κλίµακας λεηλασία καταστρέφοντάς την ολοκληρωτικά, σφάζοντας σχεδόν όλους τους άνδρες της πόλε­ως και καταργώντας την ελευθερία και την αυ­τονοµία της. Εγκληµατική επίσης υπήρξε η πρά­ξη του γκρεµίσµατος των τειχών του Βυζαντίου, που το κατέστησαν εύκολη βορά στις εισβολές των βαρβάρων που ήλθαν µερικά χρόνια αργότε­ρα… Ωστόσο, η ιδέα να µεταφερθεί η πρωτεύου­σα της Ρωµαϊκής Αυτοκρατορίας σε µια πόλη της Ανατολής γινόταν ολοένα και περισσότερο ελκυ­στική στους αυτοκράτορες . Ήδη έχουµε το πα­ράδειγµα του Διοκλητιανού, που προτιµούσε να ζει στη Μ. Ασία, στη Νικοµήδεια, την οποία και κόσµησε µε πολλά νέα και ωραία κτίρια.

Από τον Βύζαντα στον Κωνσταντίνο

Ο Φλάβιος Βαλέριος Κωνσταντίνος έµεινε γνω­στός στην ιστορία ως Μέγας για τρεις κοσµοϊστο­ρικές αποφάσεις του: Η πρώτη σχετίζεται µε το διάταγµα των Μεδιολάνων το 313 µ.Χ., όπου για πρώτη φορά θεσπίζεται η ιδέα της ανεξιθρησκί­ας, πράγµα που σε εκείνη τη χρονική περίοδο, καλώς ή κακώς, εξυπηρετούσε αφάνταστα την επικράτηση και διάδοση της χριστιανικής θρη­σκείας. Η δεύτερη σχετίζεται µε την κοσµοϊστο­ρική απόφαση της µεταφοράς της αυτοκρατο­ρικής πρωτεύουσας Ρώµης στην Κωνσταντινού­πολη. 

Οι εργασίες για την κατασκευή της νέας πρωτεύουσας στη θέση του αρχαίου Βυζαντίου, αποικίας των Μεγαρέων, αρχίζει το 325 µ.Χ., για να ολοκληρωθεί πέντε χρόνια αργότερα, όταν το 330 εγκαινιάζεται η Κωνσταντινούπολη. 

Για τη διακόσμηση της νέας πρωτεύουσας χρησιμο­ποιήθηκαν μνημεία της Αθήνας, της Ρώμης, της Αλεξάνδρειας, της Εφέσου, της Αντιόχειας. Η ιστορία επαναλαμβάνεται με απελπιστική ακρί­βεια. Η νέα πόλη θα έκλεβε από τη δόξα των προγενέστερων τη λαμπρότητά τους. Η βαρ­βαρότητα, όσο κι αν αυτό αποτελεί έναν απε­χθή συμβιβασμό της ιστορίας, αναδεικνύεται σ’ έναν σημαντικό μοχλό της εξέλιξης.

Κατά τη διάρκεια των τριών ημερών λεηλασίας, χάθηκαν πολλά πολύτιμα έργα τέχνης, πολλές βιβλιοθήκες λαφυραγωγήθηκαν και πολλά χειρόγραφα καταστράφηκαν, ενώ η Αγία Σοφία λεηλατήθηκε ανελέητα.

Είναι αλήθεια ότι ο Κωνσταντίνος δεν είχε ως πρώτη του επιλογή το Βυζάντιο. Από το μυαλό του πέρασε η Ναϊσσός ή Νίσσα, γενέτειρα πόλη του αυτοκράτορα, η Σόφια, όπως και η Θεσσαλο­νίκη. Δυναμική υποψηφιότητα είχε και η Τροία, η οποία, εκτός των άλλων, διέθετε και το ατού ενός ισχυρού συμβολισμού, μιας και από κει έφτασε στη Ρώμη ο Αινείας, τον οποίο η παράδο­ση θέλει ως θεμελιωτή της ρωμαϊκής πολιτείας. Μάλιστα, κάποια στιγμή το ζήτημα θεωρήθηκε λήξαν, και στην Τροία άρχισαν να κατασκευάζο­νται οι πύλες της πόλης. Ο ίδιος ο αυτοκράτορας είχε κιόλας προσωπικά επιβλέψει τη χάραξη των ορίων της νέας πόλης.

Οι Χριστιανοί, που πάντα είχαν κλίση στις θεϊκές παρεμβάσεις, βάζουν μάλιστα – σύμφωνα με έναν χριστιανό ιστορι­κό του 5ου μ.Χ. αιώνα – τον Θεό να παρουσιά­ζεται στον Κωνσταντίνο και να του υποδεικνύει το Βυζάντιο… Η τελική απόφαση του αυτοκράτο­ρα να εγκαταστήσει τη νέα πρωτεύουσα τελικά και αμετάκλητα στο Βυζάντιο άφησε τα έργα της Τροίας μισοτελειωμένα. Οι συνέπειες της κατα­στροφής που είχε προκαλέσει ο Σεπτίμιος Σεβήρος ήταν ακόμα εμφανείς ως και την εποχή που το 324 μ.Χ. ο Κωνσταντίνος αποφάσισε να οικο­δομήσει εκεί τη νέα πρωτεύουσα της αυτοκρα­τορίας.

Μια νέα πρωτεύουσα γεννιέται

Το Βυζάντιο ήταν την εποχή εκείνη ένα απλό χω­ριό. Το 324 μ.Χ., ο Κωνσταντίνος αποφάσισε να κάνει μια νέα πρωτεύουσα και το 325 είχε αρχίσει η κατασκευή των βασικών κτιρίων. Η επικράτηση της χριστιανικής θρησκείας είχε σαν αποτέλεσμα η θεμελίωση της νέας πρωτεύουσας να θρυληθεί αναλόγως. Έτσι οι θρύλοι αναφέρουν ότι καθώς ο αυτοκράτορας με ένα ακόντιο στο χέρι χάραζε τα σύνορα της πόλης, οι αυλικοί του, κάτω από τη δυνατή εντύπωση που τους προκαλούσε η έκτα­ση της μελλοντικής πολιτείας, τον ρώτησαν: 

«Κύ­ριέμας, πόσοθαπροχωρήσειςακόμα;». 

Και εκεί­νος απάντησε:«Θαπροχωρήσωμέχριςότουστα­ματήσειαυτόςπουπροχωράμπροστάμου»,πράγ­μα που σήμαινε ότι τον αυτοκράτορα οδηγούσε μια θεία δύναμη.

Για την κατασκευή των νέων λαμπρών κτισμάτων χρησιμοποιήθηκαν 40.000 Γότθοι στρατιώτες, οι λεγόμενοι «foederati». Στο πλαίσιο της προσπά­θειας να προσελκυστούν εκεί νέοι κάτοικοι, δό­θηκαν ισχυρά κίνητρα και ιδιαίτερες εμπορικές και οικονομικές ευκολίες. 

Οι εργασίες εξελίσσο­νταν μέσα σε φρενήρεις ρυθμούς και την άνοιξη του 330, και συγκεκριμένα στις 11 Μαΐου, ο Κων­σταντίνος ήταν σε θέση να εγκαινιάσει επίσημα τη νέα πρωτεύουσα της αυτοκρατορίας του. Την έκταση της πόλης των εγκαινίων δεν είμαστε σε θέση να την υπολογίσουμε. 

Σίγουρα η Κωνσταντινούπολη, όπως ονομάστηκε, ήταν μεγαλύτερη σε έκταση από αυτή που κατείχε το προγενέστερο Βυζάντιο.

Ελάχιστες είναι και οι πληροφορίες που διαθέτουμε για τον πληθυσμό της νέας πρωτεύ­ουσας. Σύμφωνα με κάποιους υπολογισμούς, ο πληθυσμός της πόλης ξεπερνούσε τους 200.000 ανθρώπους. Σχετικά με την άμυνα της πόλης, ο Κωνσταντίνος είχε κτίσει ένα τείχος που άρχιζε από τον Κεράτιο κόλπο και τελείωνε στην Προποντίδα. Η νέα πρωτεύουσα υιοθέτησε το σύστημα της Ρώμης και διαιρέθηκε σε 14 περιοχές, από τις οποίες οι δύο ήταν έξω από τα τείχη της πόλης. Από τα μνημεία της εποχής του Κωνσταντίνου σχε­δόν κανένα δεν έχει σωθεί μέχρι σήμερα.

Ονομασίες της πόλης

Η πόλη από την ίδρυσή της το 658/7 π.Χ. έως και το 330 μ.Χ. ονομαζόταν Βυζάντιο.

Το 196 μ.Χ., και για σύντομο χρονικό διάστημα, είχε την ονομασία Augusta Antonina από τον αυτοκράτορα Σεπτίμιο Σεβήρο, προς τιμήν τού γιου του Αντωνίου.

Ο αυ­τοκράτορας Κωνσταντίνος Α’, στα εγκαίνιά της το 330, τη μετονόμασε Nova Roma , Νέα Ρώμη, όνο­μα όμως που, παρά τη νομική κατοχύρωσή του, δεν επικράτησε, καθώς η πόλη έγινε γρήγορα γνωστή ως Κωνσταντινούπολη, η πόλη δηλαδή του Κωνσταντίνου. Στην πόλη αποδόθηκαν στο πέρα­σμα του χρόνου και άλλες ονομασίες, όπως «Βα­σιλεύουσα», «Βασιλίς των πόλεων», «Μεγαλόπο­λις» και «Επτάλοφος», ενώ αναφορά γίνεται και στο όνομα «Ανθούσα» (Florentia).

Γιατί πρέπει οι νέοι να αποκηρύξουν την αριστερά. Για το καλό τους.

ΓΙΑΤΙ ΔΕΝ ΠΡΕΠΕΙ ΝΑ ΕΙΜΑΙ ΜΑΡΞΙΣΤΗΣ;(Επιστολή στους νέους)

Στον πρώτο χρόνο της μεταπολίτευσης εκδόθηκαν πάνω από 1000 τίτλους με το έργο του Καρλ Μαρξ. 

Οποιαδήποτε άλλη έκδοση κριτικής της ιδεολογίας του Μαρξισμού, είτε δεν πούλαγε, είτε φάνταζε ως αντιδραστική. 

Η ιδεολογική ηγεμονία της Αριστεράς ήταν πλέον γεγονός. 

Η επικρατούσα ιδεολογία του Μαρξισμού πέρασε παντού. Αρχής γενομένης στο Σύνταγμα του 1975 με πλήθος άρθρων (16, 106 κ.α) που προσομοίαζαν με τις απόψεις του ΛΕΝΙΝ παρά σε ένα αστικό κράτος δυτικού τύπου. Το ίδιο συνέβη και στην ανοικοδόμηση της Παιδείας, της Υγείας, του Πολιτισμού και κατ’ επέκταση της Οικονομίας. 

Πέρασαν πέρα των 46 χρόνων πειραματισμών για να «απολαύουμε» την επίδραση του στις ζωές μας. Απευθύνομαι στους νέους για να τους αφυπνίσω για τις παγίδες που εγκυμονεί και να τους προφυλάξω από τα αδιέξοδα που μπορεί να επιφέρει μια πιθανή παλινόρθωση του.

Ο Καρλ Μαρξ ήταν, δυστυχώς για τους οπαδούς του, ένας ανήθικος άνθρωπος ο δε μαρξισμός ,αντιεπιστημονικός συνεπικουρούμενος από τους μεγαλύτερους διανοητές του 19ου και 20ου  αιώνα.

Εξ αφορμής της δήλωσης του πρώην πρωθυπουργού της «Πρώτης Φοράς Αριστεράς», ότι οι δυο κοσμοθεωρίες του Μαρξισμού και του Χριστιανισμού  τέμνονται στο πεδίο της αλληλεγγύης,  ανατρέπω τη ψευδαίσθηση αυτή, αποδεικνύοντας ότι οι δυο «θεωρίες» είναι απολύτως ασυμβίβαστες.

Ο Μαρξισμός ως η ιδεολογική μήτρα της Αριστεράς θέτει ΤΕΛΙΚΟ ΣΚΟΠΟ που δεν είναι άλλος από την αταξική κοινωνία που προσδοκά.

Η επίτευξη του ΤΕΛΙΚΟΥ ΣΚΟΠΟΥ προϋποθέτει οργανωμένη δράση από σύνολα με ΣΥΛΛΟΓΙΚΗ ΣΥΝΕΙΔΗΣΗ. Ταξική την ονομάζουν. Ο Μαρξ τους το είπε:«Ότι η συνείδηση λέει, καθορίζεται από τις κοινωνικές συνθήκες». 

Είναι έτσι όμως; 

Μέχρι στιγμής δεν έχει βρεθεί κανένας από τους μεγάλους πατέρες της ψυχαναλυτικής επιστήμης να υποστηρίξει την άποψη περί υπάρξεως συλλογικής συνείδησης. Πολύ περισσότερο δε, όταν μιλούν για ελευθερία συνείδησης η οποία προάγει την ατομικότητα, στοιχείο που μάλλον χαλάει λίγο τα σχέδια του.

Η ΙΕΡΗ ΑΠΟΣΤΟΛΗ όμως χρειάζεται απαραίτητα και καθοδηγητικό όργανο. ΚΟΜΜΑ, το είπαν, ή μάλλον «ΤΟ ΚΟΜΜΑ». Κάτι σαν αλάθητο.

Το έφτιαξαν και αυτό. Τα σύνολα συσπειρώθηκαν γύρω από την ΑΛΑΘΗΤΗ ΑΡΧΗ. 

Οι συνθήκες αν δεν υπήρχαν τις δημιούργησαν. Είναι όλα έτοιμα για την επίτευξη του ΥΠΕΡΒΑΤΙΚΟΥ ΣΚΟΠΟΥ και ξάφνου, εμφανίζεται κάποιος (ή κάποιοι) που δεν συντάσσεται με τα σχέδια αυτά και θέτει δικούς του στόχους ζωής. 

Και δυστυχώς για αυτούς, τους επιτυγχάνει. Διακρίνεται, εφευρίσκει, δημιουργεί. Αριστεύει (την είπα την κακή τη λέξη) και αναπτύσσεται. 

Οι τελοκρατικές θεωρίες (δηλ. οι προδιαγεγραμμένες νομοτέλειες της ιστορίας ), δεν επιδέχονται προσαρμογή, ούτε αλλαγές στους μηχανισμούς και διεργασίες ( process) επίτευξης τους , αφού το τέλειο δεν επιδέχεται βελτίωση. 

Η διαφορετική άποψη κάποιων από το ετεροπροσδιορισμένο Υπέρτατο Σκοπό του Κοινού Καλού και η ατομική στοχοποίηση της ζωής τους, δημιουργεί απειλή για τους επικεφαλείς του ιερατείου της καθοδήγησης , χαρακτηρίζοντας τούς διαφωνούντες , ως αιρετικούς, ετερόδοξους, προδότες , οπορτουνιστές κ.ο.κ.

Η μόνη νομοτέλεια που δημιουργείται στις τελοκρατικές θεωρίες είναι οι αποκλεισμοί αυτών που διαφωνούν. Η Αριστεία δεν είναι μόνο εμπόδιο, αλλά κάτι πολύ περισσότερο. Δηλώνει ευθαρσώς ότι υπάρχει ευτυχία και έξω από αυτό που σχεδιάσατε για μένα. Πόσοι είναι αυτοί που δέχονται να βελτιωθεί η ζωή τους καβάλα στο άρμα κάποιου απροσδιόριστου ΙΣΤΟΡΙΚΟΥ ΥΛΙΣΜΟΥ . Η ίδια η ιστορία είναι αυτή που τους έκλεισε την πόρτα την οποία είχαν προβλέψει ότι θα την καθοδηγούσαν.

Η Αριστεία λοιπόν ή με άλλα λόγια η Κοινωνική Διάκριση, είναι βόμβα στα ιδεολογικά θεμέλια του Μαρξισμού και αποδομεί εκ βάθρων την αλάνθαστη καθοδήγηση αυτών που επιζητούν την κολεκτιβοποίηση της συνείδησης των ανθρώπων. 

Το μαντρί όμως δε χωρά πολλούς ή δεν τους χωρά για πολύ. Φυλλορροούν από παντού και τα οργανωμένα σύνολα του ΥΠΕΡΤΑΤΟΥ ΚΑΛΟΥ συρρικνώνονται. Και…..Ότι συρρικνώνεται συσπειρώνεται. Το σύνολο γίνεται πιο συμπαγές και χάνει την ρευστότητα του να προσαρμοσθεί στο μέλλον. Έτσι τα συμπαγή τελοκρατικά σύνολα , που δεν διατηρούν την ρευστότητα τους, αφυδατώνονται , σκληραίνουν και με την πρώτη δόνηση της ιστορίας, γίνονται κομμάτια. 

Θα το διαπιστώσει κανείς εύκολα από το πλήθος των κομμάτων της Αριστεράς διεθνώς και το μέγεθος των ποσοστών τους.

Η μόνη ιδεολογία που μπορεί να τους λύσει τα προβλήματα είναι αυτή της οικονομικής ελευθερίας, με μια προϋπόθεση όμως… την ανάληψη ευθύνης.

Για αυτό η Αριστερά είναι ασύμβατη και με την Αριστεία;

Η αποδοχή της Αριστείας προϋποθέτει το «Πρωτείο του Ατόμου» ως μοχλό διαμόρφωσης της ιστορίας, γεγονός αντίθετο με την ιδεολογική τοποθέτηση της Αριστεράς που θεωρεί ότι αυτό που προάγει τα ιστορικά γεγονότα είναι οι κοινωνικές τάξεις. Το προλεταριάτο εν προκειμένω.

Αυτό όμως που θα μπορούσαμε να αναλύσουμε είναι γιατί η Αριστερά θεωρεί ότι η Αριστεία είναι ρετσινιά. Προφανώς γιατί η Αριστεία συνδέεται με την ατομική επιτυχία και την κοινωνική διάκριση του ενός και μόνου ανθρώπου, γεγονός που αλλοιώνει την ιδεολογική καθαρότητα της.

Στην Ελλάδα, σε αντίθεση με την ιστορική πορεία του κόσμου, ένα από αυτά τα κομμάτια το κάναμε κυβέρνηση και εύχομαι και ελπίζω να μην την ξανακάνουμε και κάνει κομμάτια και εμάς.

Καταλήγοντας , συμβουλεύω τους νέους,  που θυμώνουν μ’ έναν κόσμο υπαρκτά άδικο, ότι η θεωρία του Μαρξισμού  δεν μπορεί από την ίδια της τη φύση να τους λύσει τα προβλήματα , παρά μόνο να θεσμοθετήσει την αδικία και την ανελευθερία. 

Α.Κ